NO REMATE DO CAMIÑO FACEMOS BALANCE
DESDE A MISERICORDIA DE QUEN PON O SEU CORAZÓN AO SERVIZO DOS NINGUÉN
Descarga o ficheiro
CANTO
GOZOSO
- ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
- LECTURAS: Aquí estou Señor para facer a túa vontade
- OFERTORIO: Veña o teu Reino (Nº 88)
- COMUÑÓN: Acharte presente (Nº 51)
ESCOITA
ACTIVA
Hoxe
pechamos un ciclo da nosa vida litúrxica. A festa que celebramos neste domingo,
Cristo Rei, é o final dun camiño que comezabamos hai un ano para preparar, no
tempo de Advento, a chegada do Nadal. Ao longo deste ano temos rezado xunt@s e
compartido momentos de festa e ledicia; pero tamén de tristura e dor. En todos
eles sempre tentamos que a comunidade estivese presente, porque é na súa
solidariedade e achega como mellor se mostra que o Deus cuxa fe confesamos no
credo está aquí, con nós; que non nos deixa solos nin nos dá as costas. É un
Deus Rei, si, pero desde un reinado moi afastado da moda, porque reina en xenerosidade,
esperanza, perdón, misericordia, solidariedade, compaixón... Un reinado no
contrapunto do noso mundo. Por iso segue a pagar a pena celebrar, compartir e
agradecer esta fe que sempre move os corazóns a poñer a mirada no alguén que
comparte este mesmo reinado mostrándose coma irmán.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
- Polas veces nas que non deixamos que as palabras de Xesús rompan a nosa insensibilidade e a nosa falta de ilusión; SEÑOR,QUE NON DESHUMANICEMOS A NOSA VIDA.
- Porque somos máis dados a consumir e perder tempo no que nos entristece, que a investilo e compartilo no que nos alegra; CRISTO, QUE NON DESHUMANICEMOS A NOSA VIDA.
- Polas veces nas que deixamos secar dentro de nós o que nos achega aos demais, e favorecemos o que nos enfronta e separa deles; SEÑOR, QUE NON DESHUMANICEMOS A NOSA VIDA.
OLLOS
ABERTOS E PÉS NO CHAN
“Aquí
nos tes“. Estas palabras que escoitabamos na primeira lectura postas en
boca de dos membros das tribos que compoñían Israel, sérvennos tamén a nós para
manifestar a como ha ser a nosa actitude ante a invitación que o o seguimento
de Xesús nos propón. Tamén nós, se queremos facer da misericordia actitude
permanente e da fe experiencia de encontro con Deus desde o servizo aos demais,
temos que converter o aquí nos tes en sinal que nos vai guiando no acontecer
das nosas vidas. Non debe ser, logo, un aquí nos tes de imposición, senón de
servizo, de xenerosidade, de compromiso ético e coherente de darlle contido á
nosa vida e recoñecemento e igualdade no trato cos demais. A experiencia do
vivido ao longo deste Ano da Misericordia, que xa deixamos atrás no calendario;
pero que ha seguir sempre presente no corazón e no actuar de cada un de nós.
Vivir a fe é un proceso que comeza no bautismo e vaise desenvolvendo ao longo
de toda a nosa vida, ata converterse nunha experiencia que enriquece, humaniza,
esperanza e mostra sempre a urxencia e a necesidade de facelo en comunidade.
Porque solos podemos camiñar un treito do camiño, pero en comunidade, axudando
e sendo axudados, ben seguro que conseguiremos chegar ata o final. E aí, no seu
remate, lograremos entender en toda a súa plenitude e sentido, como o aquí nos
tes da nosa disposición e entrega, descóbrese no encontro definitivo coa persoa
de Xesús, quen nos acolleu no comezo e nos acompañou ao longo de todo o camiño.
E en tempos nos
que cadaquén reivindica a súa parcela de poder e recoñecemento do seu, Paulo
invítanos a cambiar de rexistro cando nos propón a acción de grazas como eixo
do que ha ser a tarefa de desenvolver o sentido do que facemos e do
recoñecemento de Deus como sentido profundo desde onde afrontar o
desenvolvemento da vida de cada un de nós. Deus como amigo, forza, presenza
esperanzada, solidariedade, tenrura... xenerosidade. Non é entón o Deus a quen
rezamos e baixo cuxo amparo poñemos a nosa vida un algo indefinido, senón un
alguén que lle dá rostro aos moitos “ninguén” que a sociedade na que vivimos
vai deixando polo camiño. Neles, en tódolos ninguén esquecidos, ignorados,
excluídos... Deus maniféstase para que o recoñezamos. Por iso a nosa acción de
grazas é experiencia que sae do corazón, do que vivimos, do que sentimos, do
que somos capaces de facer polo outro/s, e non palabras baleiras que soan sen
que se lle preste atención. Esta é a luz na que nos incorpora o bautismo, e
desde a que sentimos a fe que nos reúne aquí hoxe, que nos alenta na familia,
no traballo e en calquera outra situación na que nos atopemos. E porque El é,
nós nunca poderemos tampouco deixar de selo: comunidade.
Este é o reinado
de Cristo; o reinado que hoxe, como festa litúrxica do noso calendario, estamos
aquí a celebrar. Lonxe de calquera tentación de identificar reinado con poder,
gloria, recoñecemento, dominio..., facemos memoria agradecida de todos os
momentos que temos compartido servindo, poñendo ledicia no corazón das persoas
tristes, compaña na vida de quen estaba só, sorriso nos ollos de quen pasaba
por momentos de sufrimento e dor. En fin, este final do ano litúrxico na festa
de Cristo Rei, non é final de moqueo do ben que o fixemos, senón agradecemento
por todo canto poidamos facer para que o latexo dos corazóns de moitas persoas
siga sendo quentura de fraternidade, e non xeo de conxelación. Que mellor
paraíso ca este para sentírmonos acompañados polo Señor!
FRATERNIDADE
ORANTE
Nesta festa de Cristo Rei, queremos agora compartir
a nosa oración comunitaria dicindo xunt@s:
VEÑA A NÓS O TEU REINO DE XENEROSIDADE, SEÑOR
ˣ
Para que a
Igrexa sexa berce de aloumiño e acollida para quen se sente triste,
incomprendido e derrotado; e non cárcere de normas e dogmas, OREMOS
VEÑA A NÓS O TEU REINO DE XENEROSIDADE, SEÑOR
ˣ
Para que nos
esforcemos por conseguir que nas nosas comunidades o reinado de Cristo se
manifeste como axuda, diálogo, escoita e dispoñibilidade para estar ao lado de
quen nos necesite, OREMOS.
VEÑA A NÓS O TEU REINO DE XENEROSIDADE, SEÑOR
ˣ
Para que a
misericordia de Deus siga a abrandar os nosos corazóns, e saibamos descubrilo
como o que ama e se alegra cando estamos ao lado dos excluídos e desprezados,
dos que teñen dor, dos que están enfermos, dos que non ven máis que fracaso nas
súas vidas, dos que chaman en moitas portas e ninguén lles abre, OREMOS.
VEÑA A NÓS O TEU REINO DE XENEROSIDADE, SEÑOR
Señor, neste final do
ano litúrxico, ao celebrar a festa de Cristo Rei, teñamos sempre presente que o
teu non é un reinado de poder e dominio, senón de servizo, tenrura e amor.
P.X.N.S. Amén.
MIRADA
ESPERANZADA
VIVIR COMO
XESÚS
Cando pensamos
primeiro nos outros...
Cando nos preocupamos polos
demais...
Cando acudimos en
axuda do que necesita...
Cando nos acordamos do
que temos ao lado...
Cando compartimos os
bens que temos...
Cando acompañamos aos
que sofren...
Cando damos o noso
tempo para beneficio de outros...
Cando colaboramos para
mellorar a situación dos que menos teñen...
Así é como vivimos á
maneira de Xesús.
Veña a nós o teu
Reino. Amén.
Comentarios