GRAZAS,
SEÑOR, POR NON TERES RESERVADO O DEREITO DE ADMISIÓN!
Descarga o ficheiroCANTO GOZOSO
ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
LECTURAS: Escoita ao Señor (Nº 15)
OFERTORIO: Benaventurados (Nº 118)
COMUÑÓN: Eu soñei (Nº 58)
ESCOITA ACTIVA
Moitas veces na nosa vida crémonos
cristiáns “con denominación de orixe”, é dicir, cristiáns auténticos, con
privilexios, porque desde sempre cumprimos cunhas prácticas relixiosas, aínda
que as máis das veces, é certo, non comprometemos nelas a nosa vida. E desde
ese sermos “cristiáns con pedriguí”, crémonos co dereito a xulgar, criticar ou
condenar aos que se senten chamados por Deus máis tarde, aos que inculturan a
súa mensaxe dun xeito diferente ao noso ou a aqueles que, poñendo a persoa coma
orixe, centro e meta das súas accións, traen novas ideas, e abren novas
fiestras para que se renove o aire.
Coma os de Emaús: Que torpes
somos en comprender!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Hoxe Xesús no evanxeo volveranos dicir
que na súa casa hai un cuarto para cada persoa: máis soleados e con cheminea
para os que teñen frío, máis fresquiño para os calorosos, con moito colorido
para os creativos, máis sobrios para os serios, empapelados, pintados...
Só cómpre unha cousa: fiármonos
del e.... amar, a tempo e a destempo, a todos e a todas. Que esta celebración
pascual que agora comezamos nos axude a encamiñar a nosa vida para ir decorando
o noso cuarto.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Porque
coa nosa boca pequena dicimos que nos fiamos completamente de Ti, pero logo
seguimos poñéndolle unha candea tamén ao demo, non vaia ser o conto....; SEÑOR, ÁBRENOS A TÚA PORTA.
* Pola
nosa falta de confianza nas persoas, que nos fai insensibles e moitas veces
mesmo inhumanos diante dos seus problemas, negándonos a darlle novas oportunidades;
CRISTO, ÁBRENOS A TÚA PORTA.
* Porque
moitas veces dicimos que amamos aos demais, cando o certo é que só nos amamos a
nós mesmos, e só buscamos o noso propio proveito, SEÑOR, ÁBRENOS A TÚA PORTA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
E NO
CENTRO, AGORA E SEMPRE, O SERVIZO E O AMOR: O Libro
dos Feitos dos Apóstolos que relemos neste tempo pascual, ten que ser para cada
un e cada unha de nós unha chamada a saber redefinir as nosas coordenadas de
fe: onde estamos e onde queremos chegar. Porque son moitas as ocasións nas que
perdemos o rumbo e afogamos a frescura dunha mensaxe liberadora nunha manchea
de obrigas e de cultos baleiros e sen sentido que, as máis das veces, en vez de
producirnos liberación, ledicia e serenidade, só conseguen agoniarnos e converternos
en meros “monicreques“ de repetición. Así, canto tempo perdido en discusións,
enfrontamentos, enfados... cando o único que nos día Xesús é: “querédevos“.
Pois ben desde esa primeira lectura á que facemos referencia, hoxe descubrimos
como as diferenzas (que, grazas a Deus, sempre as houbo, as hai e as haberá,
pois non esquezamos que son froito do Espírito) nas primeiras comunidades van
tendo resposta desde a escoita, o diálogo, o querer entenderse, nunca desde a
imposición e o ordeno e mando. Ai, que tempos aqueles!!!!!!!!!. E ademais,
dános outra pista moi interesante que moitas veces esquecemos: a salvación de
Deus pasa pola salvación das persoas; por iso non descoidan a atención e o
coidado dos máis empobrecidos e dos últimos da comunidade. Para eles a fe non é
un entretemento nin tampouco algo puramente espiritual, senón que a vivencia da
fe lévaos ao compromiso, ou dito doutro xeito, eran quen de mirar en abano e de
traballar en rede. Podemos dicir nós o mesmo?.
UN AMOR
QUE É SOLIDARIEDADE E CONFIANZA EN DEUS E NOS DEMAIS: Porque
non nos enganemos: unha comunidade que só mira para dentro de si mesma e non é
capaz de concretar o compromiso de servizo e entrega aos pobres, é unha
comunidade inmadura e infantil. De que nos vale rezar moito e con moita
pulcritude, sen que ninguén nos moleste, non vaia ser..., se despois falamos
mal uns dos outros, non cumprimos responsablemente coas nosas tarefas laborais,
endurecemos o corazón diante do que sufre, somos incapaces de compartir con
quen non ten, nos mostramos insensibles diante de quen o está a pasar mal ou
non estamos dispostos a mover nin un só dedo para axudar a quen precisa de
nós?. Desenganémonos: unha comunidade que non descubre que a solidariedade é un
dos cimentos da fe e da Igrexa, é unha comunidade que non pode levar con
dignidade o nome de cristiá. A solidariedade ten que ser a pedra angular do
noso actuar, do noso sentirnos e descubrirnos cristiáns.
E porque
sabemos que paga a pena fiarnos, cómpre que escoitemos ben o que o Señor nos
di: que non nos agoniemos, hai cuartos para todos.... Cuartos, que non
sotos.....Ufffffffffffffffffff!. Cantos esquemas se rompen!!!!!!!!!!!!!!!!!.
Algúns dos nosos pastores, si, daqueles que nos ocuparon o domingo pasado,
pasan a vida asustando aos rabaños coa condenación, con sotos cheos de lume nos
que arderán os “inxustos” (por suposto os que non pensan, rezan e cren coma
eles)... e mesmo se cren co dereito de criticar ao papa Francisco por facer da
misericordia a folla de ruta da Igrexa, na liña do que hoxe escoitamos no
Evanxeo: o Señor di que el é camiño, verdade e vida e que na súa casa hai sitio
para todos.....................Lo más!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Que aprendamos del
a ser persoas incluíntes, nunca excluíntes.
FRATERNIDADE ORANTE
Porque
Deus nos acolle na súa casa, abríndonos a porta e invitándonos a pasar,
dicímoslle:
GRAZAS
POR INVITARNOS Á TÚA CASA
· Para
que a Igrexa, tal e como insiste unha e outra vez o papa Francisco, teña sempre
as portas abertas a todas persoas, pois a misericordia de Deus é máis grande
que as burocracias humanas, OREMOS.
GRAZAS
POR INVITARNOS Á TÚA CASA
· Para
que nas nosas comunidades non nos preocupemos tanto polo pouco número que somos
e poñamos máis esforzo na nosa principal tarefa: ser diante do mundo testemuñas
do Deus amor, acollendo, perdoando, comprendendo... tamén a quen non pensa coma
nós, OREMOS.
GRAZAS
POR INVITARNOS Á TÚA CASA
· Para
que cada un e cada unha de nós, que estamos aquí celebrando a túa resurrección,
poñamos toda a nosa confianza en Ti, seguros de que nos darás a forza que nos
leve a converter Palabra e Pan en compañía para quen está só, voz para quen
enmudece e xustiza para quen se sente maltratado e incomprendido, OREMOS.
GRAZAS
POR INVITARNOS Á TÚA CASA
Grazas,
Señor, por querer facer da nosa vida un camiño de humanidade no que ninguén se
sinta nin excluído nin maltratado. P.X.N.S.
MIRADA ESPERANZADA
Ti ofréceslle a túa casa
labrega
a toda a xente que camiña ao
pairo polos camiños da vida.
Ti es amigo de acoller sen
preguntar,
ofrecendo primeiro a calor da
túa aperta,
a tenrura da túa amizade
e o alimento do teu amor.
Canto temos que aprender de
ti!!!!!!!!!!!!.
Ti reservas un cuarto para cada
persoa,
respectando o noso ser e as
nosas teimas,
prezando a nosa voz e a nosa
decisión,
provocando sempre a nosa
responsabilidade.
Ti gardas sempre o sitio
mellor,
o máis tranquilo, o que está
mellor amoblado
para a persoa máis pobre e
pequena,
para quen está máis marcada
pola vida.
Canto temos que aprender de
ti!!!!!
Ti lémbrasnos cada día
a infinidade de persoas que
temos no mundo
orfas de casa e pan,
orfas de presente e de porvir,
mentres o teu soño primeiro
foi un fogar amplo, quentiño e
común
no que poidamos vivir a ledicia
da irmandade.
Canto temos que aprender de
ti!!!!!!!!!!!!!
Ti non quedas parado.
Reclamas a nosa colaboración
para esta tarefa, sublime e
elemental,
de darlle a cada persoa un
cuarto
nesa casa grande, na túa casa
labrega,
que é a humanidade.
Canto temos que aprender de
ti!!!!!.
Comentarios