CANTO GOZOSO

ENTRADA: Eu soñei (Nº 58)

LECTURAS: Xesús é Señor (Nº 16)

OFERTORIO: Señor Xesús, bendito sexas (Nº 52)

COMUÑÓN: Todos xuntos (Nº 56)

ESCOITA ACTIVA

Hoxe celebramos na Igrexa española a Pascua do enfermo. E facémolo no medio do tempo pascual, tempo de esperanza e alegría; tempo de tenrura e compromiso; tempo de unión e comuñón.

A xornada deste ano invítanos a reflexionar, á luz da encíclica Laudato si do papa Francisco, sobre un feito innegable: hoxe a terra está maltratada e saqueada. Isto chámanos a unha conversión ecolóxica, a cambiar de ruta, asumindo a responsabilidade e a beleza dun compromiso polo coidado da casa común.

Que a celebración que agora comezamos nos axude a tomar conciencia de que coidando o medio ambiente coidamos a nosa saúde.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

* Porque nos encanta poñer pesadas cangas sobre os ombreiros dos demais; pero nós non estamos dispost@s a mover un dedo para axudalos a levalas; SEÑOR, ENCHÓUPANOS DE MISERICORDIA.

* Porque moitas veces non somos quen de descubrir no rostro das persoas enfermas e maiores o teu rostro; CRISTO, ENCHÓUPANOS DE MISERICORDIA.

* Polas veces nas que a nosa comodidade nos fai esquecer que o tempo compartido coas persoas enfermas é tempo de verdadeira oración; SEÑOR, ENCHÓUPANOS DE MISERICORDIA.

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

· Moito temos que aprender das primeiras comunidades!!!!!!!!. No medio das dificultades son capaces de romper rutinas para descubrir a importancia da inculturación da fe: non era cuestión de impor cangas que non entendían nin eran propias dos que acollían a fe e se bautizaban. Son quen, movidos polo Espírito Santo, de superar a súa ríxida formación mosaica para mirar ás persoas cos ollos de Cristo, cuns ollos que van sempre ao fondo da cuestión, obviando trivialidades. Porén, unha rápida visión á nosa vida de fe poñería de manifesto, sen dúbida ningunha, unha actuación absolutamente contraria á daqueles cristiáns e cristiás da primeira fornada. Durante séculos, a Igrexa empeñouse en aumentar as cangas indispensables, en acentuar a diferenza en vez de suavizala. Durante séculos defendemos dogmaticamente ata os detalles máis miúdos que consideramos patrimonio do cristianismo. Durante séculos seguimos gardando a novidade do evanxeo en odres vellos e con buratos polos que escapaba a súa frescura. Durante séculos, dedicámonos a gardar en conserva, a enlatar e conxelar en vez de consumir en fresco e de temporada. Durante séculos puxemos unha parede na que unha e outra vez se estrelaba a creatividade de tantas e tantas persoas que perderon a súa voz en intentos de denuncia. E cando o Espírito Santo, abríndose paso por riba da nosa terquedade, varre todo ese estilo para intentar que recuperemos o que é esencial, desbotando o accesorio, non somos quen de captar o seu paso e revolvémonos con carraxe para tentar conservar, contra vento e marea, o que sempre se dixo, o que sempre se fixo, o que sempre se cumpriu. Samaria, a rexión marxinada e pobre do país de Xesús, a mal vista... tamén recibiu a Palabra grazas ao testemuño de Filipe... por que nós perdemos o tempo xulgando en lugar de investilo dando testemuño? Por que non daremos entendido que cando as tradicións se converten en principios dogmáticos, apágase a frescura da mensaxe?. É indiscutible que precisamos volver ao Evanxeo, tal e como di unha e outra vez o papa Francisco!.

· Non nos resignemos, pois, a custodiar tumbas baleiras, arquivos cheos de po, códices con balor, reliquias do pasado... O noso é máis ben anunciar que o Señor está vivo. Non obriguemos a buscar a Cristo onde non está. Non invitemos a ninguén a loitar en batallas de imposición e autoritarismo que nada teñen que ver coa súa mensaxe. Non impoñamos ritos, roupas, quendas, normas... que afogan e non teñen vida. Trátase máis ben de crer e sentirnos enviados, porque a resurrección convértenos en testemuñas, misioneiros, anunciadores.... Dar razón da nosa esperanza: velaí o cerne da cuestión.... pero que difícil nos resulta!!!!!!!!!!!. Claro que é moito máis fácil cumprir cunha serie de normas e mandados, sen pensar que comprometer a nosa vida para que así testemuñemos a nosa fe, camiñando pola senda da misericordia e do perdón, dando oportunidades, confiando en Deus e nas persoas.

· A Pascua do enfermo que hoxe celebramos pode ser un bo inicio para testemuñar desde a esperanza. Tod@s somos conscientes do importante que é a saúde e, cando nos falta, sentímonos desorientados, débiles e pequenos. Necesitamos da axuda de Deus e dos demais. Empecemos hoxe brindándolle o noso tempo, o noso sorriso, a nosa compaña... a quen, ao noso lado, precisa delas.

FRATERNIDADE ORANTE

Desde a confianza e a fidelidade do amor que nos ofreces cada día, presentámosche a nosa oración comunitaria dicindo xuntos: