QUE
SEGUINDO AS TÚAS PEGADAS,CONSTRUAMOS UN CAMIÑO DAS E PARA AS PERSOAS
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Ide e pregoade (Nº 55)
LECTURAS:
Sede o sal, sede a luz
OFERTORIO:
Velaquí (Nº 37)
COMUÑÓN:
Quédate
Señor connosco (Nº 63)
ESCOITA ACTIVA
Andando
cara ao final do tempo de Pascua, a liturxia cristiá invítanos a celebrar a
festa da Ascensión do Señor, quen nos lembra constantemente que non podemos
quedar mirando ao ceo,pois a inactividade non é unha actitude que nos recoñeza
como seguidores de Xesús. Cando recorremos ao falso inxenuo de pensar cousas
para que outros fagan, co socorrido: “temos que facer, ide”, caemos no recurso
fácil de poñer cangas pesadas sobre os ombreiros dos demais, pero non somos o
mesmo de áxiles para actuar, sen medo e buscando a verdade, en favor dos
esquecidos da sociedade: maiores, nenos, enfermos, refuxiados, maltratadas....
Por iso, seguindo o camiño que marcou Xesús, correspóndenos hoxe a nós facer do
noso actuar unha tarefa comunitaria que supoña non calar ante as, cada vez
máis, inxustizas e desigualdades. Que a festa da Ascensión nos mova a ser máis
xustos, libres, honestos e xenerosos.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Por
mirar demasiado cara ao ceo, esquecendo que ti nos chamas a facer o ben poñendo
o corazón e os pés na terra; SEÑOR, QUE
TE RECOÑEZA NO ROSTRO DOS IRMÁNS.
* Por
deixar que os medos me convertan nunha persoa insensible diante do sufrimento
dos demais; CRISTO, QUE TE RECOÑEZA NO
ROSTRO DOS IRMÁNS.
* Por
permitir que o dogmatismo e a intolerancia secuestren o meu corazón de carne,
converténdoo en pedra; SEÑOR,QUE TE
RECOÑEZA NO ROSTRO DOS IRMÁNS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Neste
domingo da Ascensión do Señor, a Palabra que a celebración pon ante nós para
que a reflexionemos e convertamos en vida é rica en imaxes e suxestiva en
expresións que nos axuden a poñela no vieiro dos nosos pasos cotiáns. De entre
toda esta riqueza quizais poderiamos sinalar tres afirmacións que nos van
axudar nesta tarefa. Tres afirmacións que non inventamos, senón que
entresacamos da cada unha das lecturas.
· “Non vos acae a vós coñecer o tempo ou a
oportunidade”. O mundo que contribuímos a conformar anda demasiado
preocupado por ter solución a todo e para todo. Solución que, ademais, queremos
xa, con présa e ás présas, como se as cousas importantes da vida puideran responder
de xeito precipitado, esquecendo que necesitan tempo para irse facendo con
lentura e quentura de corazón. E nestas présas xogamos demasiadas veces a ocupar
o lugar de Deus: queremos sábelo e coñecelo todo, sen esperar a cando sexa o momento
oportuno ou a situación concreta. Por que non nos damos tempo e nos poñemos a
facer as cousas pensando en todo o bo e fermoso que imos atopando no camiño;
gozando de canto imos vendo e descubrindo, no canto de perder toda esta riqueza
pola présa, tantas veces rematada en insatisfacción, coa que deixamos atrás as
cousas importantes: as persoas que atopamos, e as situacións nas que viven? Non
é nin necesario nin importante xogar a querer ser coma Deus. Chéganos, vaia se
nos chega!, con esforzarnos en ser como os humanos: sensibles, solidarios,
fraternos, xustos, ledos, empáticos, preocupados polos demais... e seguro que
se este é o noso esforzo, comezaremos a entender quen é Deus e como quere que
nós sexamos.
· “Que manteña iluminados os ollos da vosa
alma, para que comprendades as esperanzas que abre a súa chamada”. Se
queremos seguir por este camiño, as palabras da segunda lectura dannos a clave
desde a que ir desenvolvendo esta tarefa: deixarnos guiar polo proxecto de amor
de Deus. Un proxecto que non se asenta no dogma nin no recurso ao Dereito
canónico, senón no deixarse enchoupar pola súa tenrura. Si, a tenrura, non a
ira, como tantas veces se nos ten dito e desde a que se nos ten tamén
amedrentado. Porque desde a mirada que Deus pon ao noso dispor, somos invitados
a percibir o mundo, as persoas, as debilidades de cada un e os esforzos de
moitos, dun xeito distinto: ledo e esperanzado. Canta alegría e esperanza nos
falta na vida! Cantas oportunidades temos deixado pasar debido ao noso
derrotismo, ás nosas teimas ou á pobreza na que temos estreitado a fondura da Palabra
de Deus!
· “Anque algúns dubidaban”. Pero desde
a mirada de Deus nunca é tarde, por iso volve, unha e outra vez, a darnos novas
oportunidades. E inda que aparezan dúbidas e falte confianza; inda que
acomodemos a fe ao noso “conforto egoísta e insolidario”; inda que fagamos da
dúbida permanente escepticismo baleiro que non nos deixa avanzar por camiños de
encontro, humanidade, superación e igualdade, El segue a estar con nós. E se
nós camiñamos dubidosos, El pon a pegada forte para que non nos perdamos nin
teñamos medo, porque, inda que moitas veces non sexamos capaces de percibilo,
nunca “camiñaremos solos”.
FRATERNIDADE ORANTE
Invitados
a ser sal e luz co noso actuar no medio do mundo, dicimos xunt@s:
SEÑOR,
QUE APRENDAMOS A MIRAR AO CORAZÓN DAS PERSOAS
Para
que nos esforcemos por ser unha Igrexa en saída: esperanzada, traballadora,
activa, alegre e solidaria, OREMOS.
SEÑOR,
QUE APRENDAMOS A MIRAR AO CORAZÓN DAS PERSOAS
Para
que construamos parroquias que esquecen o rancor e fan da colaboración o eixe
do seu actuar e vivir cotián, OREMOS.
SEÑOR,
QUE APRENDAMOS A MIRAR AO CORAZÓN DAS PERSOAS
Para
que afincando ben os pés no chan, traballemos por levar tenrura, sorriso,
agarimo e esperanza a tantos corazóns tristes e magoados que viven ao noso lado,
OREMOS.
SEÑOR,
QUE APRENDAMOS A MIRAR AO CORAZÓN DAS PERSOAS
Señor,
que non caiamos nunha oración guiada polo costume, a rutina e a falta de
ilusión, senón que, aprendendo de ti, fagamos da oración de cada día motor dun
actuar activo e preocupado por servir ás persoas. PXNS. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
E desde os vieiros que
Xesús nos invita a seguir, deixándonos acompañar pola palabra profética do Papa
Francisco, pedímoslle ao Señor que nos dea azos para camiñar cada día na loita
contra a indiferenza que nos afasta das persoas e non é capaz de aquecernos o
corazón.
Que fagamos da nosa
vida un decálogo de servizo e acollida que poña sempre os pés no chan, a mirada
no irmán e o corazón en Deus:
1) Vive e deixa vivir.
2) Non peches a vida
en ti mesmo, date como servidor aos demais.
3) Que a túa palabra
non sexa lume, senón brisa.
4) Non fagas da vida
unha carga pesada, senón un xogo de xenerosidade.
5) Fai do domingo día
do Señor, que te leve a escoitar, acoller e celebrar.
6) Non peches a man
nun puño, ábrea cara quen poida necesitala e collela.
7) Fai da natureza o
salón da túa casa que coides, goces e compartas.
8) Non deixes que o
rancor ocupe espazo no teu corazón.
9) Converte a túa
palabra en alento, ánimo e misericordia.
10) Busca a paz. E non
esquezas que esta non se espera,faise no camiñar de cada día.
Comentarios