13 Domingo TO A 2017

NA SOCIEDADE LÍQUIDA E INDIVIDUALISTA, APRENDER A MIRAR AOS OLLOS, TENDER A MAN A QUEN ESTÁ SÓ E ACOMPAÑAR A QUEN BUSCA O SEU CAMIÑO, SUPÓN TOMAR EN SERIO A INVITACIÓN DO DEUS PAI/NAI QUE FAI DA TENRURA SINAL DA SÚA PRESENZA E IDENTIDADE

Descarga o ficheiro

CANTO GOZOSO

• ENTRADA: Eu soñei (Nº 58)
• LECTURAS: Escoita ti (Nº 6)
• OFERTORIO: Non vou so (Nº 60)
• COMUÑÓN: Acharte presente na vida (Nº 51)

ESCOITA ACTIVA

Escoitamos moitas veces a palabra acoller. Políticos, empresarios, sindicalistas, eclesiásticos, profesores, xornalistas... non deixan de pronunciala constantemente. Pero, preguntémonos: é só palabra ou está chea de contido?. Porque se só é palabra, convértese en algo baleiro e sen sustancia; pero se o que queremos é darlle contido, enchela de sentido, supón que temos que pasar do teórico ao real e práctico. Practiquemos logo, de verdade e sen a mentira da linguaxe, a acollida que fai que os demais sexan recoñecidos como persoas e non como obxectos que se compran con cartos. Que a nosa mirada non se pare na indiferenza, senón que escrute a necesidade de recoñecer ao outro/a como un igual. E como dicimos sempre: O que non queiras para ti, non llo fagas aos demais.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

*      Por non saber acoller nin escoitar a quen se achega a nós buscando ser tratado con respecto e cariño; SEÑOR, QUE NON FAGAMOS DO NOSO MIRAR INDIFERENZA.

*      Por non esforzarnos en vivir a fe como un camiño de esperanza, deixándonos levar pola costume e a rutina; CRISTO, QUE NON FAGAMOS DO NOSO MIRAR INDIFERENZA.

*      Por darlle as costas a quen buscaba en nós axuda e consolo; SEÑOR, QUE NON FAGAMOS DO NOSO MIRAR INDIFERENZA.

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

·      Case sen darnos conta, a indiferenza vai ocupando lugar na vida e no corazón de moitas persoas. Mesmo pode tamén ocupar sitio en nós. A forza de escoitar sempre falar de mortes, abusos, acosos, maltratos... podemos acabar escoitando palabras pero sen que estas nos fagan pensar e cuestionar a nosa maneira de comportarnos, actuar e facer as cousas; e a necesidade de desanestesiarnos. Pode ocorrer que, como se non nos deramos conta, a indiferenza se vaia instalando na nosa vida; na nosa maneira de mirar a realidade e de achegarnos aos demais. Pásanos isto? Non sería bo que, entre tanta présa,  pararamos e analizaramos que é o que nos guía na vida, onde están os nosos obxectivos ou que é o que nos move e ilusiona cada mañá ao erguernos da cama? Estamos tan habituados a recibir imaxes e escoitar noticias, que xa nada nos impacta nin nos fai cuestionar cal é a nosa posición ante as situacións e realidades do mundo do que formamos parte. Saber parar e preguntarnos é un xeito de activarnos e plantexarnos retos que impidan que a vida sexa para nós un simple pasar o tempo: días, meses, anos... acumulando pesimismo e baleiro interior. Preguntémonos, a modo de estímulo persoal: quero que a miña vida sexa así?

·      Non podemos ignorar que confesarnos cristiáns no mundo de hoxe xa non pode ser unha cuestión de costume ou tradición, senón que ha ser unha decisión persoal –opción- que se manifeste no noso xeito de mirar a realidade e abordar os retos que esta realidade nos presenta. Xa quedou atrás, iso non deberiamos esquecelo, o tempo no que todos eramos católicos por decreto ou recibiamos os sacramentos porque, "sempre se fixo así".O que toca hoxe son as decisións libres e persoais. As decisións sobre ser ou non crente non poden vir marcadas polo que outros decidiron cando eramos pequenos, senón que teñen que ser froito do que nós queremos e estamos dispostos a levar adiante sen medo a presións aquí e agora, hoxe. Paulo xa llo dicía a aqueles primeiros cristiás da cidade de Roma ao manifestarlles que o bautismo é marca e ábrenos unha xeira nova, estimulante, e sempre activa na vida de cada un/ha de nós. Confesar a fe non se reduce a pasar tempo dentro dos templos ou a realizar prácticas de piedade desconectadas da vida. A confesión da fe, o seguimento de Xesús, necesita da realidade do que facemos, e como o facemos, na nosa vida para poder ser acreditadas e testadas. Se buscamos enfrontamento, se somos incapaces de dicir algo bo dos veciños, se mentimos para xustificar os noso propios interese, se... non podemos dicir que somos cristiáns e que de verdade o bautismo ten deixado pegada en nós. Por iso, como Paulo naquel tempo, tamén hoxe o papa Francisco insiste unha e outra vez, que o noso cristianismo non é de pasarela nin de estudio fotográfico –autorreferencialidade-, senón de coherencia e compromiso por facerlle a vida mellor aos demais, o que significará que estamos dispostos a facer da felicidade non un momento, senón a tarefa de cada día.

·      E a clave disto témola nas palabras de Xesús no evanxeo de hoxe. O amor non é pecharse na zona de conforto que non nos urxe a coñecer máis e mellor o evanxeo nin a traballar buscando que as cousas, entre tod@s, crentes ou non, disipen o neboeiro que tantas veces cubre a nosa sociedade de envexas, xenreiras, violencia, mentiras, autoxustificacións... aparencia (teatralidade). O noso paso polo mundo é efémero; e non depende dos anos, senón da capacidade de darlle á vida sentido que nos leve a saír de nós mesmos para poñer o noso pequeno gran de area na construción dunha sociedade, dunha parroquia, dunha familia cada día un pouco máis feliz, máis xusta e máis igualitaria. Se así o facemos, estamos acollendo de verdade a Xesús, e todo o que El trae, dentro de nós. E deste xeito a fe terá sentido e será verdadeiramente estimulante, a pesares das cruces coas que nos vaiamos atopando no noso camiño persoal e comunitario. Ou acaso non dicimos que nel poñemos a nosa esperanza? A recompensa, fonte do que di a visión neoliberal contra a que temos que loitar constantemente, non está no material, senón na alegría interior de quen sabe que fixo o que debía.

FRATERNIDADE ORANTE

Recuperemos a ledicia de rezar xuntos, de sentírmonos comunidade estimulada pola oración confiada e sincera dicindo xunt@s:

GRAZAS, SEÑOR, POR FACER DA ORACIÓN ALIMENTO DA NOSA ESPERANZA

• Pola Igrexa, para que non ignore nunca que en toda persoa Deus puxo dignidade e igualdade, o que nos esixe a todos os crentes saber respectar e non violentar nin ignorar a quen nos necesita; OREMOS.

GRAZAS, SEÑOR, POR FACER DA ORACIÓN ALIMENTO DA NOSA ESPERANZA

• Para que as nosas parroquias sexan verdadeiramente misioneiras e saian da rutina de reducir a fe á celebración do domingo ou á participación en enterros, bautizos e festas; OREMOS.

GRAZAS, SEÑOR, POR FACER DA ORACIÓN ALIMENTO DA NOSA ESPERANZA

• Por cada un e cada unha de nós, para que saibamos ter un corazón con capacidade de acoller e non criticar; de perdoar e non odiar; de practicar a misericordia no canto da indiferenza; OREMOS.

GRAZAS, SEÑOR, POR FACER DA ORACIÓN ALIMENTO DA NOSA ESPERANZA

Da túa man, Señor, deixámonos acompañar, para que a nosa vida sexa verdadeiro encontro de irmáns ilusionados na tarefa de acoller e perdoar. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DIFERENCIADA

Feliz quen coida do coitado:

no día da calamidade librarao o Señor.

O Señor gardarao, conservaralle a vida,

farao feliz sobre a terra

e non o entregará ó capricho do inimigo.

O Señor socorrerao no leito da dor,

aliviarao na súa enfermidade.

Eu digo: -"Señor, ten compaixón de min,

sándame, que teño pecado contra ti".

Os meus inimigos agóiranme o peor:

-"A ver se morre e se perde o seu nome".

Se algún me vén ver, finxe,

garda nos adentros cousas de malicia,

para pregoalas ó saír...

 Pero ti, Señor,

ten compaixón de min e ponme en pé,

para que poida pagarlles.

Nisto saberei que teño o teu favor:

que o meu inimigo non cante vitoria sobre min.

Se eu estou san, é que ti me sostés

e mantesme sempre diante de ti. (Sal. 41)