MANSOS E HUMILDES, SI. DOMESTICADOS, NON
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ö
ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
ö
LECTURAS: A túa palabra (Nº 25)
ö
OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
ö
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
ESCOITA ACTIVA
“Hai que facer discípulos, non prosélitos...
non basta que deas o Evanxeo, has de abrir coa túa vida a paixón por comelo”.
Esta cita de Pedro Casaldáliga axúdanos a situar a nosa celebración de hoxe.
Si, porque Aquel que é a nosa bendición preséntasenos de xeito modesto, sinxelo
e sen facer apenas barullo, como sen que se note.... pero si que está. E está
para converter a nosa vida nunha treboada de disposición e esforzo por levar
sorriso de dignidade e xustiza alí onde a violencia, o abuso e a utilización
das persoas para fins interesados acabaron impóndose. Está para alentar e
encher a nosa vida de valores, actitudes e opcións nas que a igualdade e
dignidade humanas son berce de presenza de Deus... Paga ou non a pena
embarcarse nesta apaixoante tarefa?.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Por non
confiar en Ti para poder aprender da túa gratuidade; SEÑOR, ALENTA O NOSO CAMIÑAR.
*
Por non ser
capaz de levar a forza da túa bendición a quen se sente angustiado e sen esperanza;
CRISTO, ALENTA O NOSO CAMIÑAR.
*
Porque somos
cristiáns consumidores de ritos: vodas, bauticeiros, rosarios e novenas, pero
andamos moi lonxe de aterrar para encarnar a fe no aquí e no agora; SEÑOR, ALENTA O NOSO CAMIÑAR.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Non estaría de máis que tod@s; pero dun xeito
especial os que presiden e acompañan as nosas comunidades, meditasen
paseniñamente o que hoxe nos di o Señor por boca do profeta Zacarías; que sigue
alentando a esperanza do pobo. Nun tempo no que camiñamos na desesperanza e no
desalento, nun tempo que os profetas de calamidades describen coma tempo de
apocalipse, de persecución, de desastre… o profeta lémbranos que Deus segue a
camiñar con nós… pero non desde unha estrutura piramidal (que tantas nostalxias
levanta), senón desde unha estrutura de comuñón. Non desde a xuntanza do poder
e da Igrexa, senón desde o camiño da sinxeleza. Non desde as parafernalias nas
que moitas veces se teñen convertido as nosas celebracións, senón desde a
valoración das cousas pequenas que van tecendo a tea da nosa vida: un sorriso
alentador, unha man no traballo, un rato de compaña….
·
Se o que queremos é vivir a vida sabendo e
aprendendo a integrar nela a fe, non é necesario facer cousas raras e estrañas,
senón coller o rumbo que nos orienta cara un Deus que se implica no que nos
pasa, no noso sufrimento e na nosa ledicia; na nosa tristura e na nosa
esperanza, para poder logo afastar a tentación ben de crernos superiores aos
demais ben sentírmonos incapaces e medorentos. O Deus de Xesús, é o Deus da
vida e de canto fai que o mundo no que vivimos non sexa o mundo no que triúnfan
os corruptos, ou a sucia burocracia que fai negocios coas persoas. O Deus no
que cremos que nos reúne nesta celebración, non é polo tanto o Deus da
demagoxia e o engano, senón do amor. E o amor, como ben di Paulo solo se pode
mostrar nas boas obras que facemos, non para nós e o noso proveito, senón por e
para o ben dos demais.
·
Só deste xeito entenderemos por que Xesús nos
invita a achegarnos a El. Porque nos temos cansado e gastado a favor dos
demais, non de buscarnos a nós mesmos, senón de buscalo a El no traballo a
favor dun mundo máis xusto e igualitario, no que Deus está presente e nos chama
a atopalo na mansedume, que non servilismo, e na humildade do noso facer, dando
lugar a un corazón entregado á solidariedade e a causa da paz. Xesús nin nos
trae nin nos invita a ter poder, senón que nos mostra que o camiño, a sinxeleza
e a honestidade do traballo que non deixa que ninguén se aproveite da boa fe
dos sinxelos
FRATERNIDADE ORANTE
Desde a apertura de corazón á que nos chamas,
poñemos agora a nosa oración na túa confianza, para que sintamos a túa presenza
no noso camiñar cotián, e dicímosche xuntos:
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Ø
Por unha Igrexa que non perda tanto tempo en
dogmatismos, senón que saiba cargar cos xugos de tantos irmáns entristecidos e
desacougados, OREMOS.
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Ø Polas nosas comunidades, para que a fe que compartimos nos leve a
avanzar coa realidade na que estamos e vivimos, implicando aí a nosa vida,
OREMOS.
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Ø Por cantos estamos abert@s á palabra hoxe proclamada, para que a
acollamos de verdade, e non deixemos que esvare por nós convertida en rutina, desgana
e ritualismo; OREMOS.
QUE APRENDAMOS DA TÚA MANSEDUME
Grazas, por dar luz a unha vida tantas veces chea
de sombras, e necesitada da túa claridade. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
Confía na
súa palabra: non temas.
Confía na
súa promesa: terás a lumieira das estrelas.
Confía na
súa bendición: terás froitos de amor.
Confía na
súa presenza: eu estou contigo.
Confía no
seu evanxeo: terás un fillo divino.
Confía nos
seus dons: a efusión do Espírito.
Confía nos
seus amores: lévote nas palmas das miñas mans e no meu corazón. Amén.
Comentarios