QUE NON CAIAMOS NA TENTACIÓN DE FACER DA VIDA DOS DEMAIS UN
INFORMATIVO DE TELEVISIÓN, SENÓN UNHA SALA DE URXENCIAS NA QUE ACOLLAMOS E
ATENDAMOS SEN PREXUÍZOS
Descarga o ficheiroCANTO GOZOSO
ENTRADA: Que ledicia a miña (Nº 4)
LECTURAS: Benaventurados (Nº 118)
OFERTORIO: Eiquí están Señor (Nº 32)
COMUÑÓN: No colo de miña nai (Nº 49)
ESCOITA ACTIVA
Cantas veces
temos escoitado palabras que soan moi ben ao oído pero que non acaban de
converterse en actitudes e comportamentos reais, vivos e concretos! Cantas
veces nos temos comprometido en cambiar, en facer as cousas doutro xeito, en
non volver cometer os mesmos erros, en... pero que fráxiles somos! Na mesma
medida que o temos prometido, temos caído de novo. A pesares da nosa
inconstancia, Deus segue ao noso lado, non nos deixa, non cansa de nós. Ao
contrario, segue a dicirnos que a dignidade que puxo en tod@s nós non cambia
nin se abandona: permanece. E desde esta permanencia, hoxe, agradecidos,
queremos compartir este momento de fe e esperanza ao responder á súa
convocatoria de celebrar, de novo en comunidade, este domingo.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Afasta de
nós, Señor, a tentación de crernos mellores ca os demais; SEÑOR, QUE NON CAMIÑEMOS SOLOS.
* Acompáñanos na loita e no esforzo por non
deixarnos levar da rutina; CRISTO, QUE NON
CAMIÑEMOS SOLOS.
* Aléntanos na
tarefa de recoñecernos necesitados da túa misericordia e da axuda dos demais; SEÑOR, QUE NON CAMIÑEMOS SOLOS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
· “Concédelle,
pois, ao teu servo un corazón escoitador, que saiba gobernar ben o teu pobo e
distinguir o ben e o mal”. Esta frase que vimos de escoitar na primeira
lectura, ben podería ser cabeceira de todas as nosas casas. Quen non desexaría
ter un corazón escoitador? Un corazón que preste atención, que acompañe, que
poña ás persoas por riba de calquera outro tipo de intereses -e isto non poden
ser só palabras-, en fin: un corazón cun latexo humanizador, real e concreto;
que non busca os focos das cámaras senón os ollos das persoas. Pero, que
difícil nos resulta a tod@s! A tendencia é a de deixarnos levar do que nos
esixe e custa menos esforzo. Falamos moito; pero facemos pouco. Oímos todo;
pero non escoitamos. Miramos; pero non vemos. Esixímoslle aos demais; pero non
temos ese mesmo grado de compromiso para esixirnos tamén a nós. Por iso é tan
importante traballar para que o noso corazón sexa quen de discernir para non
confundilo todo e caer no comportamento inxusto de quen non sabe distinguir
onde está o actuar honesto, coherente, confiado e xusto. Como desexariamos ter
este corazón, verdade? Pois non vai depender de ninguén máis que de nós
traballar para acadalo. Porque non falamos do corazón coma un órgano físico do
corpo, senón como sé da moralidade, do actuar moral, do actuar xusto e feliz.
Traballemos entón para acadalo, e deixemos atrás canto non son máis ca atrancos
que nos impiden conseguilo.
·
E como nos lembra Paulo na carta aos cristiáns de
Roma, ese corazón será posible sempre se colaborarmos na construción do que é
bo, do que fai posible que deixemos atrás actitudes e comportamentos que
exclúen, que distinguen e diferencian por preferencias, e non igualan por ser
persoas. Se somos imaxe de Deus, é dicir, presenza en cada un/ha, sen pararnos
a mirar contas correntes, horas de televisión, capacidade de mandar nos demais
ou forza física. Se, como afirma Paulo, somos capaces de descubrir a presenza
de Deus nos demais, e como consecuencia, tamén en nós. Como é que esquecemos
isto cando usamos/recorremos á violencia, cando mentimos e abusamos dos máis
débiles, cando diferenciamos e non facemos o esforzo de abrir os ollos e mirar
ás persoas que temos ao lado?
· Traballemos arreo para coidar o tesouro desta fe
que non nos pecha dentro dos templos, senón que nos chama a vivila e mostrala a
través do noso bo facer coas persoas e as cousas. Construamos Reinado de Deus
desde o actuar con alegría e a superación do derrotismo. Esforcémonos por botar
as redes unha e moitas veces aprendendo a confiar nos demais e abandonando as
actitudes de soberbia ou superioridade que puidera haber en nós. Quen somos nós
para crernos mellores, superiores ou máis importantes aos demais. A mensaxe de
Xesús non distingue. Por que nós si?
FRATERNIDADE ORANTE
Porque sabemos que Deus acolle e móstrase en todas
as persoas, sen facer diferenzas, unímonos a El e dicimos:
SEÑOR, GRAZAS POR TRATARNOS COMA IGUAIS
¨
Pola Igrexa, para que non teña medo a recoñecer os
seus erros e a pedir perdón, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR TRATARNOS COMA IGUAIS
¨
Polas nosas comunidades parroquiais, para que
superemos a tentación, tantas veces consentida, de facer diferenzas e practicar
exclusións, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR TRATARNOS COMA IGUAIS
¨
Por cantos hoxe nos reunimos nas nosas comunidades
parroquiais para compartir e celebrar a fe, para que fagamos un verdadeiro
esforzo por ser xenerosos e solidarios con quen necesita do noso sorriso, a
nosa visita ou a nosa axuda material, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR TRATARNOS COMA IGUAIS
Señor, poñemos nas túas mans a nosa oración
comunitaria. Sabemos que nunca nos esqueces nin nos dás as costas, por iso
seguimos confiando e poñendo a nosa esperanza en Ti. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
Deus fixo un
día o regalo da vida, e por enriba ao seu Fillo regalou. Regalounos a terra, a
vontade e a xente; e a todo lle deu luz co regalo do amor. Non dubides máis. Regala
a palabra, un sorriso, o teu tempo, a túa suor, a túa paz e esperanza, o teu
esforzo, os encontros, e co Señor ti serás VOLUNTARIO DO AMOR. Hoxe queremos
acoller a vida. Hoxe podemos coñecer o amor, porque temos connosco o mellor
regalo: ao noso carón están VOLUNTARIOS DO BEN Non dubides máis... Xuntos
buscamos atopar o camiño; xuntos andamos cara un mundo mellor, este mundo
amañece cando alguén se regala; gracias aos que o fan con nós VOLUNTARIOS DA
PAZ Non dubides máis.
(Voluntarios do amor Miguel de La Mata )
Comentarios