OS MEDOS BLOQUEAN E INHIBEN; A CONFIANZA LÉVANOS A CRECER,
MADURAR E AVANZAR
CANTO GOZOSO
ö
ENTRADA: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
ö
LECTURAS: As túas palabras (Nº 113)
ö
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá (Nº 117)
ö
COMUÑÓN: Non vou so (Nº 60)
ESCOITA ACTIVA
“Unha certeza nos guía”
cantamos moitas veces. A certeza de que no camiño da vida non imos solos, que
ao noso lado temos o amigo que sempre está, que acompaña, que escoita, que
alenta, que se fai presente porque nos quere e non nos abandona.
A celebración que agora comezamos
quere que sintamos esa presenza, que sexamos conscientes de que, no camiño das
nosas vidas, o Deus de Xesús é a mellor das compañas. A compaña que nunca nos
deixa nas beiras.
Nun mundo con tantas persoas na
exclusión e no abandono, urxe que tamén nós collamos a boa pegada, a pegada que
vai deixando Xesús, para seguila sen desfalecer nin desacougar. E se nós non
imos solos, esforcémonos por ser compañeiros de viaxe daqueles que así se
senten.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Porque deixamos que os medos afoguen a esperanza; SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.
*
Porque
seguimos metidos no barullo que non nos deixa ver as cousas sen vérmonos
desbordados; CRISTO, TÉNDENOS A TÚA MAN.
*
Porque
seguimos pensando que nós somos os bos, e os demais débennos render preitesía; SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Porque a voz de Deus segue presente neste noso
mundo aparentemente afastado e a moita distancia Del, deixemos que a súa
palabra chegue aos nosos oídos. Busquémola alí onde todos din que non está, alí
onde ninguén se para, alí onde só se atopan os últimos , aqueles aos que nin os
poderosos nin tampouco nós que, deixándonos levar das rutinas e mentiras
repetidas tantas veces que acabamos pensando que son verdade, lles prestamos
atención nin dedicamos tempo. Hoxe, e cada vez con máis urxencia, o que se nos
pide aos cristiáns non é que quedemos dentro dos templos contemplando a
fermosura das súas imaxes ou os trazos arquitectónicos de arcos ou arquivoltas,
senón coa xente. No vivir, triste e duro na maioría das veces, das persoas que
seguen sen percibir que a vida é un don e que paga a pena vivila. Aí, nesa
realidade, é onde hoxe nós estamos chamados a esforzarmos por escoitar a voz de
Deus. É aí onde está o murmurio da airexadiña suave coa que Deus nos fala
·
Por iso El está sempre mostrándonos a súa
misericordia e lembrándonos que só a poderemos percibir na medida na que nós
sexamos tamén capaces de ser misericordiosos cos outros. E isto si que nos
custa a tod@s. Porque que o sexan con nós, gústanos, e moitas veces esixímosllo
aos demais; pero selo nós cos demais xa non é tan doado, pois obríganos a poñer
o mellor de nós, a deixar a tentación de estar permanente no “eu” que nos fai
crer que somos mellores cos demais e que son os outros, non nós, os que temos
que achegarnos. Pero a mirada de Deus ten outras claves; unhas claves que temos
que esforzármonos por coñecer para afondar nelas, unhas claves que pasan por
ser nós os que nos acheguemos, deixando atrás a soberbia de pedirlle aos outros
que fagan o que nós nin queremos nin estamos dispostos a facer: ser
misericordiosos! E nesa capacidade que vaiamos tendo de ser misericordiosos,
entenderemos que significa, supón e no que se concreta a salvación.
·
E este esforzo por ser misericordiosos é unha tarefa
persoal, que ninguén vai nin pode facer por nós. Non se herda, non é froito do
apelido que teñamos, da cultura na que teñamos crecido ou dos ritos relixiosos
que teñamos recibido ou nos que teñamos participado. Non. É froito da opción
persoal, libre e sen ningún tipo de ataduras nin de deformacións. É esta
capacidade de sermos misericordiosos a que nos fai sentírmonos libres, ledos e
cheos de esperanza. Capaces de derrotar ao pesimismo que tantas veces quere
aniñar en nós; ese derrotismo que, en ocasións, fainos ver as cousas só desde
unha perspectiva: a negativa, esquecendo que, como non cansa de dicir Xesús, a
actitude do seu seguidor non é escapar dos problemas, senón afrontalos e buscar
darlle resposta. É verdade que moitas veces o mar da nosa vida está bravío,
pero a diferenza do que pensaban os discípulos, nós non deberiamos ter medo a
ver pantasmas. El non o é; non aparece de súpeto, senón que acompaña sempre. O
que temos é que preguntarnos se sincera e verdadeiramente, estamos dispostos a
prestarlle atención! Non é o medo, senón a confianza, o que nos ofrece Xesús na
súa persoa e mensaxe.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus sempre acolle e escoita. Nesta confianza
dicimos:
QUE LLE PRESTEMOS ATENCIÓN Á TÚA VOZ
¨
Para que sexamos unha Igrexa escoitadora e non indiferente
ás dores do noso mundo, OREMOS.
QUE LLE PRESTEMOS ATENCIÓN Á TÚA VOZ
¨
Para que formemos parroquias onde as nosas
relacións sexan de acollida, entendemento e diálogo, OREMOS.
QUE LLE PRESTEMOS ATENCIÓN Á TÚA VOZ
¨
Para que nos esforcemos por escoitar a voz de Deus
onde hai persoas que sofren, que se senten soas, que non son capaces de superar
a fondura da súa dor e da súa tristura, OREMOS.
QUE LLE PRESTEMOS ATENCIÓN Á TÚA VOZ
Señor, na confianza de saber que segues invitándonos
a descubrirte na airexiña do irmán necesitado de atención, poñemos na túa man a
nosa oración comunitaria, convencidos de que sempre camiñas ao noso lado,
facendo teus os nosos proxectos, pero tamén as nosas dificultades. P.X.N.S.
Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
A Igrexa non
existe nunca simplemente para si mesma. Desde a súa orixe vive para os outros,
para humanidade, para o mundo. Por tanto, excluír a un so pobo, a unha
cultura... é un pecado contra a catolicidade... Na nosa Galicia, onde había
moitas relixións e crenzas seculares, a evanxelización xa non respectou
debidamente o que había de positivo naquelas realidades. Moitas veces o
cristianismo foi botado coma unha lousa para esmagar todo o anterior... O
Concilio Vaticano II intentou corrixir este pecado aprobando o emprego das
linguas vernáculas na liturxia... Quince anos despois desta aprobación o 98%
dos cregos galegos aínda non se deron por enterados deste deber e deste dereito
da xente.
(M.Espiña
G.)
Comentarios