ANTE A MULLER CANANEA, XESÚS NIN A APARTA NIN SE APARTA... POR
QUE NÓS SI O FACEMOS?
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ö
ENTRADA: Acharte presente (Nº 51)
ö
LECTURAS: Canta o sol (Nº 22)
ö
OFERTORIO: Eu soñei (Nº 58)
ö
COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
ESCOITA ACTIVA
Unha vez máis a Palabra sae ao noso encontro para clarificarnos e
axudarnos a superar a tentación de converter a vida cristiá nun conxunto de
preceptos, normas, mesmo dogmas, que pouco ou nada axudan a recoñecer nelas ao
Señor.
Diante deste reducionismo tan ao uso, Xesús fálanos da universalidade,
da apertura, da superación de fronteiras da fe cristiá. So así poderemos actuar,
vivir e concretar o aquí do seguimento de Xesús.
Que a celebración que agora comezamos nos faga caer na conta de que as
sementes do Reino están en todas as persoas, e non só nuns poucos elixidos.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Porque son
demasiadas as veces nas que utilizamos o teu nome en van para cangar os
ombreiros dos irmáns e das irmás con pesados fardos que non son máis ca un
reflexo da nosa intolerancia e do noso medo, dicímosche coma a muller cananea: SEÑOR, TEN COMPAIXÓN DE NÓS.
*
Por ter
convertido a nosa oración non nun diálogo contigo, senón nunha listaxe de
peticións, coma se foses unha grande superficie comercial na que atopamos de
todo, pedímosche coma a muller cananea: CRISTO,
TEN COMPAIXÓN DE NÓS.
*
Porque
seguimos considerando ás mulleres coma o sexo débil, porque seguimos sen ter en
conta a súa opinión, a súa voz, o seu criterio á hora de tomarmos decisións
dentro da Igrexa, suplicámosche coma a muller cananea: SEÑOR, TEN COMPAIXÓN DE NÓS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
As lecturas que vimos de proclamar hoxe teñen un
eixo común: a universalidade da fe, ou o que é o mesmo: Deus chama por todas as
persoas, homes e mulleres; brancos, negros ou amarelos; dunha e doutra cultura;
nad@s neste ou naquel país. E, como a fe non é un privilexio duns poucos,
ninguén se debe sentir diferente ou superior a ninguén. Así, fronte a ese
crerse mellores do pobo xudeu, Isaías anuncia que os estranxeiros tamén
entrarán na casa do Señor; Paulo lémbralles aos romanos que os xentís tamén
obtiveron a misericordia de Deus e Xesús no evanxeo ten un diálogo
interesantísimo cunha muller cananea, doutra cultura e doutra relixión que se
achega a El movida pola fe. Polo tanto, a Palabra dinos que Deus non é destes
ou dos outros, ao contrario, non fai distingos. E se El non os fai, pide que
nós tampouco os fagamos. Ninguén ha sentirse inferior, tampouco superior, a
ninguén, porque a dignidade é a mesma en e para todas as persoas. As exclusións
non son máis que formas de soberbia e falsa superioridade, xa que tod@s valemos
e temos talentos. Cómpre traballar para que todas as persoas teñamos as mesmas
oportunidades para poder desenvolvelos.
·
E cando se fala de excluír non só nos referimos a
persoas, senón que tampouco debemos excluír culturas, falas, feitos... sempre que
respecten a dignidade do ser humano. E isto, que se nos ten repetido tantas e
tantas veces, está ben lonxe de ser unha realidade na nosa vida. Porque... podemos
dicir que non somos unha Igrexa excluínte? Só coa boca pequena. Se nos paramos
un chisquiño, tampouco cómpre moito tempo para decatarse, descubriremos que nos
falta moito camiño por andar para sermos unha Igrexa incluínte.
·
Malia iso, se queremos ser fieis a Xesús, non nos
queda outra que andar polos seus vieiros, uns vieiros marcados sempre polo
respecto e o diálogo. O Evanxeo que vimos de proclamar é boa proba do que
falamos. A protagonista é muller e cananea, estranxeira, desconcertante, pobre,
pagán, alguén a quen non se lle debía nin facer caso nin prestar atención .
Malia iso, Xesús nin a aparta nin se aparta. Ao contrario, achégase e no seu
diálogo vainos mostrando como é posible rezar xunt@s, camiñ@r xunt@s e buscar
canto une, e non marcar a diferenza no que separa. Hoxe tamén son moitas as
mulleres cananeas que nos interpelan: refuxiad@s, vítimas da violencia de
xénero, abusad@s, desfiuzad@s... e que nos berran. “ten compaixón de min”. Seremos tan insensibles como para seguir de
longo e darlle as costas?
FRATERNIDADE ORANTE
Poñémonos agora
nas mans amorosas e abertas de Deus Pai-Nai e dicímoslle xunt@s:
GRAZAS
POR NON EXCLUÍR A NINGUÉN
o
Pola
Igrexa, que formamos tod@s nós, para que descubramos que a fe non é excluínte
nin se pode impoñer, senón que hai que ofrecela desde o respecto a todas as
persoas, independentemente do seu xénero, e desde a fidelidade á mensaxe de
Xesús, e non a unhas frías formulacións teolóxicas, OREMOS.
GRAZAS
POR NON EXCLUÍR A NINGUÉN
o
Polas
nosas comunidades, para que nunca caiamos na doada tentación de pechalas só en
nós e nos que pensan coma nós, e sexamos capaces de abrirnos a todas as
persoas, tamén ás que opinan de xeito distinto, OREMOS.
GRAZAS
POR NON EXCLUÍR A NINGUÉN
o
Por
cada un e cada unha de nós, que nos xuntamos nesta mañá de domingo celebrando e
agradecendo a universalidade da fe, para que nunca nos deixemos levar da
uniformidade nin da intolerancia, que non fan máis que matar a creatividade e a
frescura do Evanxeo, OREMOS.
GRAZAS
POR NON EXCLUÍR A NINGUÉN
Grazas,
Señor, porque unha vez máis déixasnos claro que na túa casa hai sitio para
tod@s. Que as nosas actitudes reflictan esa universalidade á que ti nos chamas.
P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
Grazas
polas
persoas que aman no concreto
e fan do
amor martelo para romper barreiras establecidas.
Grazas
pola xente
que sofre porque ama
e converte o
sufrimento en camiños de esperanza.
Grazas
polas
persoas que cren e esperan
máis alá de
calquera límite interesadamente posto.
Grazas
polas
persoas que teñen palabra humilde e convencida
para facer
triunfar as solidariedades.
Grazas
polas
persoas que resisten e aguantan,
a proba de
fracasos, os seus amores todos.
Grazas
por todas as
nais dolorosas,
que aman e
loitan sen límite para que os seus fillos e as súas fillas teñan vida.
Grazas
por aquela
muller descoñecida, chamada a cananea
e por todas
as cananeas do mundo, de onte e de hoxe.
Grazas
polos grupos
e pobos
que quixeron
coller o teu estilo
para que a
vida, a túa vida, triunfe e soleza
nos corazóns
e nas casas dos máis pequenos.
Comentarios