EN TEMPOS DE INVISIBILIDADE, REIVINDIQUEMOS A VISIBILIDADE QUE
NOS DÁ A TOD@S O SER FILL@S DO DEUS QUE NOS CREA COA MESMA DIGNIDADE E
IGUALDADE
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOS
LECTURAS: A túa Palabra (Nº 25)
OFERTORIO: Velaquí, Señor (Nº 37)
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
ESCOITA ACTIVA
Nunca
tanto coma hoxe temos escoitado a palabra invisibilidade: invisible é a morte -renegamos
dun dos elementos da nosa condición humana: somos limitad@s e para un tempo-,
invisible é a enfermidade, invisible é a pobreza, invisible é a limitación e a
nosa incapacidade para moitas cousas –sobrevaloramos, entón, a aparencia-, invisibles son tantas e tantas persoas que nin son populares, nin teñen poder
nin saen a todas horas nas televisións nin nas revistas. Pero, nos guste ou
non, seguen a ser persoas coa mesma dignidade ca nós. Por iso esta mañá a
chamada a cantos participamos na celebración é a de non deixarnos domear nin
conquistar pola moda da invisibilidade; para que onde haxa a tentación da
invisibilidade, poñamos nós a palabra que denuncia, que fai escoitar a voz dos
sen voz, que non se acovarda ante as modas e a presión do que fan tod@s.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Porque moitas veces tamén nós caemos na
tentación de facer invisible a nosa propia realidade, querendo aparentar o que
non somos; SEÑOR, QUE NON NOS APARTEMOS DA TÚA MIRADA.
*
Porque nos falta sensibilidade diante da
dor dos demais, e nos sobra autosuficiencia; CRISTO, QUE NON NOS APARTEMOS DA
TÚA MIRADA.
*
Porque nos sobran palabras e nos faltan
feitos; SEÑOR, QUE NON NOS APARTEMOS DA
TÚA MIRADA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Dereito, non de xuíces, senón de igualdade de recoñecemento e
trato, é ao que nos chama a Palabra de Deus constantemente. Porque sen esa
igualdade e sen ese respecto duns para cos outros a salvación non sería máis ca
una palabra baleira e oca. E se iso era así naqueles tempos, canto máis o é
neste momento no que o medo, a inseguridade e o gregarismo que nos impide
reflexión persoal e decisión responsable se vai impondo, á vez que lles serve
aos manipuladores ao uso para dominar conciencias, encirrar corazóns e
manipular desde a mentira ou a media verdade. Non caiamos nós tamén nesa
maneira de actuar e facer! Recuperemos a conciencia, poñamos en xogo os
valores, voltemos a vista á Palabra de Deus, e non esquezamos nunca que Deus
creounos iguais e coa mesma dignidade, e ninguén, no nome de ningún Deus ou de
ningunha ideoloxía, ten dereito a facer da manipulación e do engano o control e
o dominio das persoas. Porque Deus non nos chama a poñernos sobre pedestais,
senón a baixar deles para comezar a servir desde El, e non a servirse dos
demais poñéndoo a El como escusa.
·
E só esta mensaxe que nos chega fresca e actual desde a Palabra de
Deus poderá axudarnos a entender por que non debemos responder nin con espírito
de vinganza nin de violencia á vinganza e violencia que uns poucos, non todos,
queren impoñernos pola forza do terror. Deus acóllenos e bendinos, pero nós
debemos responder a esta acollida e bendición que El nos ofrece. Só así
descubriremos e entenderemos cal é a luz que desde El nos ilumina. A Deus non o
podemos loar desde a violencia, o sometemento ou a mentira cara aos demais. E
non podemos facelo así porque, non o esquezamos, a irmandade e a fraternidade
son principios fundamentais e irrenunciables que veñen de seu co Deus cristián.
No seu nome non se mata, non se maltrata, non se viola, non se corrompe... inda
que hai persoas que utilizando o seu nome si o fan. Pero, insisto, volvamos á
raíz, e nela atopamos que o camiño non é ese, senón o do comunitario, a
participación, o compromiso solidario e a busca do ben común. Aquí si que
poderemos descubrir e entender por que Deus está e cal ha ser a nosa actitude
no medio do mundo cada dia. El reconcilia, perdoa, practica a misericordia., escoita,
acolle... por que nós, que nos dicimos seguidores seus, non facemos o mesmo?
·
Na loita pola visibilidade, na superación polo socialmente
correcto, no esforzo, nada doado, por levar á vida de cada día os valores cos
que se move Xesús, está a nosa tarefa permanente. Porque a fe non é
teatralidade, senón esixencia e compromiso. Nas duras e nas maduras. E iso non
sempre resulta nin comprensible nin aceptado. Por iso, á pregunta do Evanxeo de
hoxe sobre o que di a xente sobre quen é Xesús, temos que responder desde os
ollos ben e moi abertos á realidade; e tamén desde a coherencia PERSOAL, de
cada un/ha de nós. Sen coherencia, que imos transmitir ? Sen honestidade, como
imos ser capaces de que alguén se ilusione co que cremos e coa nosa maneira de
actuar, coa vida que levamos? Sen esixencia persoal, e non costume nin rito,
como imos ser capaces de sentir que a fe ocupa un lugar fundamental e
importante na vida á hora de tomar decisións e facer as cousas? Deus non é o
recurso de última hora que nos congrega nun enterro con moita xente e un coro
que cante. Deus é un Deus persoal e de vivos. Poñamos canto estea na nosa man
para entendelo e seguilo.
FRATERNIDADE ORANTE
Rezamos xunt@s a este Deus que nos urxe a que o mostremos desde a
vida que levamos, e non desde os ritos que realizamos. Fagámolo dicindo xunt@s:
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOMPAÑARNOS
o
Para que sexamos unha Igrexa sen medos nin teatralidade, unha
Igrexa de compromiso e testemuño, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOMPAÑARNOS
o
Para que traballemos por ser parroquias sempre solidarias,
testemuñando a vida, e non cumprindo ritos, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOMPAÑARNOS
o
Para que non nos enganemos creando falsas ilusións; senón que
vaimos construíndo a vida poñendo os pés no chan e tocando os problemas e
dificultades que nós e os demais nos atopamos cada día, para que Deus sexa a forza
e o alento desde onde afrontalos, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOMPAÑARNOS
Señor, poñemos a vida nas túas mans. Segue acompañándonos a
pesares das nosas feblezas e inconstancias. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
Señor, seducíchesme e deixeime
seducir;
collíchesme e puideches comigo.
Sirvo a cotío de burla;
a destrución é o meu pan.
Sempre que falo, teño que
proclamar: ¡Desastre!;
teño que clamar: ¡Destrución!
A palabra do Señor volveuse para
min un escarnio, unha burla continua.
Se digo: "Non me vou acordar
máis del,
non falarei máis no seu
Nome",
entón a súa palabra vólvese coma
un lume abrasador no meu corazón,
un lume prendido nos meus ósos;
fago forza por apagalo, pero non
son capaz.
Xa estou oíndo a sentencia,
aumenta o terror ó arredor:
"Denunciádeo,
denunciémolo".
Todos os que se fiaban da miña
mensaxe de paz,
agardan a miña caída:
"A ver se se deixa seducir:
poderemos con el, e vingarémonos del".
Polo Señor suspiro, como por un
forte loitador;
por isto os meus perseguidores
caen, non me poden.
(Xer 20, 7ss)
Comentarios