PORQUE SABEMOS DE QUEN NOS FIAMOS... GRAZAS, SEÑOR, POR FACERTE
COMPAÑEIRO DE CAMIÑO
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
LECTURAS: Douvos un mandato novo (Nº 18)
OFERTORIO: Como che cantarei (Nº 28)
COMUÑÓN: Non vou so (Nº 60)
ESCOITA ACTIVA
Porque sabemos de quen nos fiamos, volvemos reunirnos ao redor do altar
para compartir a vivencia comunitaria da fe. Fiándonos del non é que vida sexa
distinta á hora de facer as mesmas cousas de quen non ten fe, senón que a vida
ten un sentido novo, distinto; cun horizonte de plenitude que nos fai tomar
conciencia de que sempre hai esperanza. Non unha esperanza calquera senón a que
nos ofrece Xesús. A esperanza que non se deixa invadir polo pragmatismo de quen
só ve resultados e ganancias; a esperanza que hoxe vimos compartir e celebrar
ábrenos a un esforzo permanente e continuo por pasar mirando cara aos lados e
descubrir persoas que nos necesitan e ás que necesitamos; que nos queren e ás
que queremos; que nos miran aos ollos non con sentimento de culpabilidade e
medo, senón de fraternidade que nos une e nos leva a estar pendentes uns dos
outros. Canto agora comezamos a celebrar non nos fai estraños nin afastados uns
dos outros, senón que nos achega e nos une nunha mesma tarefa: defender ás
persoas por riba das cousas, as ganancias ou os resultados.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Porque nos fiamos de Ti, aparta de nós a tentación de crernos perfectos;
SEÑOR, QUE ABRAMOS CAMIÑOS DE ESPERANZA.
* Porque nos fiamos de Ti, aléntanos cando nos sentimos tristes e desanimados;
CRISTO, QUE ABRAMOS CAMIÑOS DE
ESPERANZA.
* Porque nos fiamos de Ti, que non fagamos das persoas algo que utilizamos
buscando a nosa propia comenencia; SEÑOR,
QUE ABRAMOS CAMIÑOS DE ESPERANZA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
· A lectura do libro do Eclesiástico preséntasenos hoxe coma un espello
onde tod@s nós non deberiamos de deixar de vernos. E dicímolo porque a Palabra
que proclamamos nas lecturas é tan real que parece que foi dita hoxe e para
hoxe. Quedémonos coa seguinte frase: “Quen fai vinganza atoparase coa
vinganza”. Verdade que máis dunha vez o temos pensado? ,verdade que máis dunha
vez temos dito que nós non deberiamos actuar así?, verdade...? Pero coma
sempre, as palabras lévaas o vento. Por iso non está de máis deixar que a Palabra
refresque as nosas conviccións e nos leve a que nos plantexemos se debemos ou
non cambiar as nosas actitudes e as nosas maneiras de dicir e facer as cousas.
Porque sempre falamos disto cando nos referimos a outros ou a outras razas e
culturas; pero necesitamos achegar máis esa palabra a nós e facernos preguntas
con sinceridade e con ganas de cambiar, deixando atrás cando nos fai indignos
de levar o nome de crentes.
· “Perdóalle
a inxuria ao teu próximo”: Aquí reside o faro desde o que os cristiáns somos
chamados a situar a nosa vida. Ver aos demais coma iguais é poñer en práctica
con eles canto a nós nos gustaría que eles puxesen en práctica con nós: o
perdón. Sen perdón, a fe diluíse en algo que non dá sentido a canto somos e
facemos; sen perdón a fe acaba sendo ideoloxía a favor de grupos de poder e
presión. Na Igrexa e fóra dela. Sen perdón, o seguimento de Xesús é pura
estética efémera que se dilúe ante a inconsistencia de quen se di cristián.
Porque o próximo non é superman, senón un igual a nós, e polo tanto tamén se
equivoca e acerta, necesita ser escoitado, comprendido e perdoado.
· “Home
que lle garda a outro xenreira, como lle vai pedir ao Señor que o cure?” Estas
palabras entresacadas da primeira lectura que temos escoitado deberan facernos
caer na conta da hipocrisía e da incoherencia nas que moitas veces caemos. Como
lle pedimos e rogamos a Deus, mesmo con promesas que moitas veces rozan a
irracionalidade e o contrasentido da visión cristiá da vida, namentres somos
incapaces de concederlle o perdón ao familiar, ao veciño, ao amigo que nolo
está a pedir. O perdón, se é auténtico, non pon límites nin se expresa en
fórmulas matemáticas. É para sempre e non deixa culpabilidade nin en quen o
ofrece nin en quen o recibe ,porque é froito do corazón de carne que sabe que
non é perfecto e que do mesmo xeito que alguén nos pode ofender co que di ou
fai; tamén nós, que non somos perfectos, podemos ofender co que dicimos e
facemos. Que grande é a fe que celebramos e compartimos cando a facemos vida!
Cando somos capaces de deixar que sexan só palabras que soan aos nosos oídos
pero non ocupan lugar nin na memoria, para pensalas, nin no corazón para
vivilas. Por iso Xesús utiliza unha frase que no mundo xudeu significaba
sempre. Os seus “setenta veces sete” marcaba unha diferenza nunha sociedade e
nun xeito de actuar que tiña como lema o “ollo por ollo dente por dente”. E se
nós nos dicimos seguidores de Xesús, a que esperamos para poñer en práctica este
camiño que non culpabiliza senón que engrandece ás persoas e fai aquecer os
noso corazóns.
FRATERNIDADE ORANTE
Sabendo que
a forza da oración comunitaria fai que o noso corazón se abra á solidariedade
que vai máis alá dos nosos propios intereses, compartimos as nosas
preocupacións e agradecemos que non estamos solos dicindo xunt@s:
QUE NON NOS
DEIXEMOS ARREBATAR A ESPERANZA
o
Para que cantos conformamos a Igrexa deixemos que o Evanxeo
ilumine, alente e urxa a que traballemos sempre polo ben de tod@s e rexeitemos
a tentación de ver só polos nosos; OREMOS.
QUE NON NOS
DEIXEMOS ARREBATAR A ESPERANZA
o
Para que nas nosas comunidades non deixemos nunca de traballar por
perdoarnos, axudarnos e preocuparnos uns polos outros; OREMOS.
QUE NON NOS
DEIXEMOS ARREBATAR A ESPERANZA
o
Para que nós saibamos poñer paz onde vexamos enfrontamento,
interese onde haxa indiferenza e unión onde haxa individualismo; OREMOS.
QUE NON NOS
DEIXEMOS ARREBATAR A ESPERANZA
Grazas,
Señor, por abrirnos a mente e o corazón a unha vivencia do Evanxeo que pasa por
aprender a ver na xente a túa presenza gozosa e esperanzada. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
Hoxe cúmprese a túa palabra e renóvanos o teu Espírito, Señor.
Que a nosa vida proclame a paz e a ledicia;
que sexa luz que non se deixa arrastrar pola tebra,
que sexa liberdade que acolla e comprenda,
porque ti, Señor, es o noso Deus.
O Deus que se fai camiño no noso camiño,
que alenta nas nosas tristuras,
que non se deixa enredar polas nosa xenreiras,
que fai do perdón e da misericordia espellos para as nosa vidas.
Grazas, Señor!
Comentarios