DO DITO AO FEITO... HAICHE UN GRAN TREITO
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Amigos nas
penas
LECTURAS:
Benaventurados (Nº 119)
OFERTORIO: Eu soñei (Nº 58)
COMUÑÓN: Acharte
presente (Nº 51)
ESCOITA ACTIVA
A
celebración de hoxe é unha invitación a que nos preguntemos, dun xeito sincero,
que significa realmente Deus no noso quefacer cotián. O que se opón moitas
veces á fe non é a increnza, senón a falta de vida. Que importa o credo que
pronuncian os nosos beizos se falta logo na nosa vida un mínimo esforzo de
seguimento de Cristo?; que importa que un fillo lle diga a un pai que vai
traballar na viña se logo en realidade non o fai?. Non será que temos reducido
a nosa fe a palabras, ideas ou sentimentos?.
A Palabra
proclamada quere axudarnos, unha vez máis, a descubrir que a verdadeira fe,
hoxe coma sempre, é a que viven aqueles homes e mulleres que traducen en feitos
o Evanxeo. Porque.... do dito ao feito, haiche un gran treito. Que non nos
quedemos en palabras que leva o vento. Camiñemos cara ao compromiso.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Polas veces
nas que lle temos esixido aos demais esforzo, colaboración e implicación;
mentres que nós botamos balóns fóra e seguimos sen comprometernos para non
complicarnos a vida, dicímosche:
LÉMBRATE, SEÑOR, DA TÚA MISERICORDIA.
*
Porque
facemos o que non debemos e esiximos o que non estamos dispost@s a facer,
pedímosche: LÉMBRATE, CRISTO, DA TÚA
MISERICORDIA.
*
Por non ter
sido capaces de vivir o teu amor nas nosas comunidades, perdendo tempo e
enerxías en romper a unidade e en enfrontarnos uns contra outros, dicímosche: LÉMBRATE, SEÑOR, DA TÚA MISERICORDIA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Hoxe tamén, coma nos tempos do profeta, moitas
veces culpamos a Deus de tantas cousas: da fame no mundo, da morte de tanta
xente inocente, mesmo das catástrofes naturais. E é que ás veces a nosa imaxe
de Deus está máis preto da dun mago ou dun cura-todo, para o que nós non
seriamos máis que simples monicreques nas súas mans. Lonxe disto, o profeta
fálanos dunha responsabilidade individual que cada un e cada unha de nós
debemos ter sobre aquilo que dicimos e , sobre todo, sobre aquilo que facemos.
Deus creounos e salvounos para que sexamos libres, capaces de tomar decisións e
responsabilizarnos delas, sen botar balóns fóra.
·
Porque son demasiadas as persoas que, confesándose
cristiás, terminan por instalarse comodamente na súa fe, sen que a súa vida se
vexa afectada no máis mínimo pola súa relación con Deus. Cristiáns que se
desdobran e cambian de personalidade segundo se axeonllen para rezar ou se
entreguen ás súas ocupacións cotiás. Deus non penetra na súa vida familiar, no
seu traballo, nas súas relacións sociais, nos seus proxectos e intereses. A fe
é para elas un costume, un reflexo, unha medida de seguridade, unha relaxación
persoal.
·
Na parábola dos dous fillos que vimos de proclamar
no Evanxeo, o importante non son as palabras que estes din, senón a súa
conduta. Non estaría de máis que tod@s nós, que formamos a Igrexa, tomaramos
boa nota deste recadiño que hoxe nos manda Xesús: a fe non é algo que se posúa,
senón algo que ten que vivirse. Ser crente é algo máis que recitar fórmulas de
fe ou confesar a nosa simpatía pola concepción cristiá da vida.... cómpre
esforzarse na práctica por chegar a ser cristiáns e cristiás verdadeir@s, e non
só de boquilla. Dito doutro xeito: a ortodoxia temos que saber conxugala coa
ortopraxe. Non vale con dicir “vou”, hai que ir. Velaí o cerne da cuestión.
Pero claro, que difícil é!!!!!!!!!!!. Porque son demasiadas as ocasións nas que
dentro da nosa Igrexa poñemos o acento na ortodoxia e esquecémonos por completo
da ortopraxe. Como chamarlle senón á actitude de tantos e tantos membros da
xerarquía que reducen a fe a un mero culto que proporciona uns suculentos
cartiños?, como temos a cara de “falar no nome de Deus” para acusar, condenar ou
ferir a quen temos enfronte?, como casar unhas celebracións solemnísimas cunha
frialdade e un afastamento entre nós?, como é que nos confesamos cristiáns e
cristiás, mesmo de celebración e comuñón dominicais, e logo explotamos aos
nosos traballadores, coméndolles a suor e a saúde?, como falamos de ser crentes
e non somos responsables no noso traballo?, que sentido ten dicir que Deus é
importante na nosa vida se logo non estamos dispost@s a mover nin un dedo para
que isto cambie?. Que ben nos vai aquilo de “xuntémonos e ide”.
·
Teñamos entón coidadiño, porque non vaia ser que
aqueles que se sintan perfectos, en posesión da verdade absoluta, aqueles que
se cren con máis dereitos que os demais, aqueles que xulgan e censuran.... se
atopen coa sorpresa de que os pobres, os agnósticos, os ateos, as mulleres
(mesmo as prostitutas) lles leven a dianteira para entrar no reino dos ceos.
FRATERNIDADE ORANTE
Con actitude de
confianza, pómonos en disposición de compartir as nosas preocupacións e
ledicias, mostrando a nosa solidariedade na oración. Por iso dicimos xuntos:
QUE
LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Pola Igrexa, que formamos tod@s nós, para que,
sabéndonos mediación e presenza de Deus na familia, no barrio, na parroquia, no
traballo... non renunciemos nunca a actuar sen medo e conforme ás nosas
crenzas, OREMOS.
QUE
LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Polas nosas parroquias, para que nunca nos falte
o valor de saber rectificar equivocacións, e de descubrir o alento e a forza da
fe á hora de construír proxectos, facer propostas e unir esforzos, OREMOS.
QUE
LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Por nós, para que nunca separemos a relixión da
vida, o dicir do facer, o rezar do actuar, OREMOS.
QUE
LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Grazas,
Señor, porque segues a confiar en nós e incansablemente maniféstasnos a túa
misericordia. Danos azos para saber descubrir que fe e obras teñen que ir
sempre unidas. PXNS.
MIRADA DIFERENCIADA
Concédenos,
Señor,
un
pouquiño de calor para a nosa frialdade,
un
pouquiño de consistencia para o noso barro,
un
pouquiño de auga para a nosa sede,
un
pouquiño de luz para os nosos momentos de escuridade,
un
pouquiño de ledicia para as nosas penas,
un
pouquiño de paz para a nosa loita de cada día,
un
pouquiño de tenrura para as nosas fraquezas,
un
pouquiño de amor para o noso egoísmo,
un
pouquiño de ilusión para a nosa desgana,
un
pouquiño de auxilio para as nosas necesidades,
un
pouquiño de firmeza para as nosas decisións,
un
pouquiño de vida, para a nosa vida.
Concédenos,
Señor,
un
pouquiño de escoita para a túa Palabra,
un
pouquiño de sabedoría para sermos felices,
un
pouquiño de tempo, para aprender a ser fillos e fillas.
Aínda que
non che pidamos nada, ou che digamos o contrario…
Concédenos,
Señor.
Comentarios