Ir al contenido principal

25 Domingo TO A 2017


A VIDA PODE SER UN SOÑO; PERO NUNCA UN TEATRO ONDE A REPRESENTACIÓN ESQUECE QUE O AUTOR PRINCIPAL NON É O TRIUNFO, SENÓN SABER DAR TESTEMUÑO DE SOLIDARIEDADE REAL E CONCRETA QUE PON Á PERSOA, SEN TEATRALIDADE, NO CENTRO
Descarga o ficheiro


CANTO GOZOSO
ENTRADA: Con ledicia (Nº 5)
 LECTURAS: A túa Palabra (Nº 25)
OFERTORIO: Pan do ceo (Nº 53
COMUÑÓN: Non vou so (Nº 60)
ESCOITA ACTIVA
Nesta mañá na que o Señor volve convocarnos para compartir este momento de comuñón e encontro comunitario, dispoñámonos a afastar do noso pensamento e do noso xeito de comportarnos, todo canto non deixa que vivamos como un verdadeiro gozo o noso sermos cristiáns e cristiás. Porque se só pensamos en nós e desde nós, estamos a deixar de lado ás persoas. Persoas que sofren incomprensión ou son maltratadas; persoas ás que ninguén lles fai caso nin presta atención; persoas excluídas e doloridas pola exclusión á que son sometidas sen que elas poidan dicir nada; persoas, nunha palabra, que non acaban de entender por que tantas veces se lle di que son e posúen dignidade, cando a vida, e o que con eles fan, lles demostran todo o contrario.
Que a nosa celebración nos faga tomar conciencia de que, se non nos movemos na súa defensa, a nosa indiferenza colabora tamén a que esta situación inxusta se siga a prolongar.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*       Por medir o noso tempo desde a busca de poder e non desde o servizo; SEÑOR, QUE O MEDO NON NOS IMPIDA TESTEMUÑAR A LEDICIA DA FE.
*       Pola nosa falta de ilusión e esperanza para cambiar canto fire, ignora ou invisibiliza ás persoas; CRISTO, QUE O MEDO NON NOS IMPIDA TESTEMUÑAR A LEDICIA DA FE.
*       Por deixar que a indiferenza nos faga insensibles á dor e á inxustiza na que viven tantas persoas no noso mundo; SEÑOR, QUE O MEDO NON NOS IMPIDA TESTEMUÑAR A LEDICIA DA FE.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·        Cantas veces temos deseñado proxectos, plans, obxectivos... sen caer na conta de que, sendo importante ter horizontes que nos ilusionen e nos ofrezan unha razón para non deixarnos superar polos problemas e dificultades, esquecemos o máis fundamental: somos limitados, para un tempo, falibles, débiles e todo canto, con sinceridade, queiramos poñer desde o realismo para expresar que a omnipotencia non é unha calidade que teñamos as persoas. Pero como diciamos, a nosa memoria é fráxil e rapidamente esquecemos como e quen somos. A primeira lectura de hoxe, a do profeta Isaías, invítanos a poñer o pés no chan cando pensamos, proxectamos e facemos, de xeito que asumindo a propia realidade de cada un/ha, poidamos seguir ilusionándonos e esperanzándonos tal e como somos. Coas nosas cousas boas, que tod@s as temos, e coas nosas limitacións e deficiencias, que tamén tod@s compartimos. Saber camiñar nesta liña esíxenos ter sempre os ollos abertos, os oídos en actitude de atención e a mente fría para nos deixarnos engaiolar por abstraccións que entreteñen pero que non responden ao realismo co que debemos comportarnos cada día. Busquemos, entón, pero fagámolo de verdade, mesmo deixando, sen escapar Del, que nos atope. Porque nel podemos descubrir o camiño que nos vai guiando na busca do que nos alenta e anima cada día e todos os días.
·        As parábolas supoñen en Xesús unha nova linguaxe, un xeito de facerse comprender, a maneira de mostrar cercanía e capacidade poñerse no lugar e ao nivel de cantos o seguían e escoitaban. Tamén hoxe a Igrexa necesita volver ao evanxeo e facer da linguaxe non medio de superioridade e afastamento do que senten e viven as persoas, senón o xeito de anunciar a Cristo, a súa mensaxe, o seu xeito de construír compromiso social e testemuño crible do seguimento de quen debe ser o centro das nosas vidas. De aí que non haxa que ter medo á renovación, ao cambio, a darlle ás persoas a capacidade de tomar decisións sen que ninguén as tutele ou marque. E para iso a linguaxe é elemento fundamental ao que prestarlle atención. Porque como acabamos de escoitar no evanxeo, as cousas non son como se ven desde fóra, senón que é necesario coñecer todos os aspectos que as conforman, evitando xuízos, moitas veces inxustos e apresurados, sobre as persoas e o seu xeito de actuar e manifestarse. Camiñemos na creatividade dunha presenza da Igrexa, e polo tanto dos cristiáns, no medio do mundo, desde a utilización de novos medios e  formas de facer que evanxeo siga a resoar nos corazóns e vidas de cantos buscan ser escoitad@s, acompañados; sabendo que inda que cambien os medios segue a ter a mesma forza para alentar e esperanzar a cantos o seguen/mos.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus, como administrador xusto e xeneroso, acolle canto poñemos ao seu abeiro de xeito comunitario, por iso dicimos xunt@s:
QUE CAMIÑEMOS NA FIDELIDADE Á TÚA PALABRA, SEÑOR
o   Para que sexamos unha Igrexa en saída, que se fai comprender e que traballa desde, por e cos excluídos, os pequenos e esquecidos; OREMOS.
QUE CAMIÑEMOS NA FIDELIDADE Á TÚA PALABRA, SEÑOR
o   Para que as nosas comunidades cristiás sexan verdadeiros berces onde saibamos agarimar e nos sintamos agarimados cando nos necesiten e o necesitemos; OREMOS.
QUE CAMIÑEMOS NA FIDELIDADE Á TÚA PALABRA, SEÑOR
o   Para que nós non nos adaptemos ás linguaxes que só saben moverse no dogmatismo ou na superficialidade, senón que traballemos por poñer sempre no centro do que fagamos ou decidamos ás persoas, non a rendibilidade ou o interese material; OREMOS.
QUE CAMIÑEMOS NA FIDELIDADE Á TÚA PALABRA, SEÑOR
Grazas, Señor, por darnos a oportunidade de compartir este momento de oración comunitaria na que nos vemos reflectidos cantos nos esforzarmos por seguir as túas pegadas. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
NON TEN PREZO
O servicio desinteresado.
O consolo e alento recibido.
O regalo da escoita atenta.
O xesto de recoñecemento.
O sorriso aberto.
A verdade sen aparencia.
A discreta e humilde actitude.
A amizade na dificultade.
O respecto á dignidade.
A comprensión e alento.
O apoio ao fráxil e débil.
Dar a cara polo inocente.
Erguer a voz ante a inxustiza.
Obrar con honestidade.
Saír en defensa da Verdade.
Deixar os prexuízos e os medos.
Non aceptar adulacións nin subornos.
Ser íntegro nas palabras e xestos.
Non venderse a ningún prezo.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Epifania 2025

A ESTRELA DE DEUS GUÍA O CAMIÑO CARA Á BELÉN DA SINXELEZA CANTOS:  Panxoliñas OLLOS ABERTOS Paz e ben. Hoxe é un día máxico e de maxia. Máxico porque Deus móstrasenos a toda a humanidade, sen distincións. El non repara na nosa condición social, na cor da nosa pel, no noso xénero ou na nosa idade. El é man aberta que acolle e abraza sen exclusións de ningún tipo. Pero tamén é día de verdadeira maxia, para pequenos e grandes: a maxia da ilusión e da capacidade de sorprendernos pola estrela do Señor, que guía a nosa vida. Con esta invitación a non perder nunca a maxia da ilusión, comecemos a nosa celebración de hoxe. CORAZÓN MISERICORDIOSO Señor, inda que Ti nos invitas á maxia da ilusión, nós confundimos o camiño e andamos no pesimismo, por iso che dicimos, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, Ti non cansas nunca de dicirnos que só quen ten capacidade de sorprenderse seguirá fiel no teu vieiro, por iso che pedimos, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á MAXIA DO TEU AMOR. Señor, pol...

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...