Sementemos a esperanza que non ofende
senón que escoita, acolle e sempre, sempre acompaña
Descarga o ficheiroSINAL DE CORESMA
Paseniñamente xa
levamos ben andado o camiño da coresma. Un camiño que segue a ser invitación a
achegarnos á árbore da esperanza que nos ten que facer gozar da Pascua. A pedra
que nos lembra que se queremos acadar esa árbore pascual debemos afastarnos
dela é a da OFENSA. E isto lévanos a
preguntármonos, con sinceridade e sen tentar enganarnos nin enganar, se co noso
xeito de facer ou non facer; de dicir ou calar; de poñer atención e ollos ben
abertos ou ausencia e cegueira que nos afasta da dor, e da necesidade que os
demais teñen de nós. Aproveitemos logo esta nova invitación a mirarnos e
coñecernos para que nin ofendamos aos demais nin nos enganemos a nós mesmos.
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA:
Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
o
LECTURAS:
Sementar sementarei
o
OFERTORIO:
Sede o sal, sede a luz
o
COMUÑÓN:
Non vou so (nº 60)
PARA NON
PERDER O PASO
En Xesús, non cansamos de escoitar
cando participamos nas celebracións, atopamos vida e acougo. Non sei se o
cremos ou é unha máis desas cousas que van entrando no noso imaxinario
relixioso, que se nutre de rutina e costume e non de reflexión e concreción na vida.
Por iso esta mañá invítasenos a que rompamos con ese retrouso de indiferenza e
inanición no que temos convertido a fe, para facer un verdadeiro esforzo por
mirar dentro de nós e preguntarnos se verdadeiramente o noso chamarnos
cristiáns está anelado en Xesús e na súa palabra ou no deixarnos ir plano, sen
prestarlle atención a esta marabilla que chamamos Evanxeo. Abramos logo ollos,
corazón oídos e mans para que canto hoxe aquí imos compartir saibamos levalo a
nosa vida de cada día.
CO CORAZÓN
FERIDO
·
Pola nosa capacidade para ferir e facer
dano a quen temos máis preto; SEÑOR, QUE
NOS DEIXEMOS TRANSFORMAR POR TI.
·
Polo pouco esforzo que facemos por
escoitar a quen non pensa coma nós; CRISTO,
QUE NOS DEIXEMOS TRANSFORMAR POR TI.
·
Pola nosa preguiza para deixarnos enchoupar
da ledicia do Evanxeo; SEÑOR, QUE NOS
DEIXEMOS TRANSFORMAR POR TI.
UNHA PALABRA
QUE AGROMA
ü O
libro das Crónicas relátanos o desleixo do que foran puntais para Israel: o
esquecemento e abandono que pouco a pouco foron facendo de Deus; a súa falta de
perseveranza, o seu deixarse ir, levounos a caer nunha espiral de abandono e
afastamento do que ata aquel momento fora o sentido ea razón do seu ser Pobo de
Deus. Babilonia foi para eles experiencia de escravitude e fastío. Tamén o pode
ser hoxe para moitos que un día se sentiron cristiáns e gozaron da vida de fe e
da participación na comunidade. Se pouco a pouco imos deixando de rezar, de
prezar o sentido de levar aos beizos unha oración, de buscar un momento no día
para dicirlle a Deus: escóitame, quérote, acompáñame, acóllome... de perdoar e
saber pedir perdón, tamén nos pasará a nós como aqueles israelitas que acabaron
escravos en Babilonia. Inda que a nosa escravitude será de sentido e de
preguntarnos por que fixemos da vida unha experiencia de confronto e non de
encontro. Alí, aqueles que tanto gozaran de saberse pobo da Alianza,
experimentaron o abandono, a ausencia da terra, a nostalxia da súa cultura e do
tempo no que eran alguén e non algo. Retomando esta experiencia e tentando de
poñela en relación con noso hoxe, o sinal deste tempo forte invítanos a
reflexionar a vida desde a palabra ofensa. Si, ofensa, porque nestas présas nas
que vivimos parece que imos esquecendo que non somos únicos, que co noso actuar
e coas nosas actitudes ferimos, producimos dor e tristura en moitas persoas.
Especialmente no corazón daquelas que están máis preto, as que tratamos e vemos
cada día. Preguntémonos, baixando do noso tellado particular, se coa maneira
que temos dicir as cousas, facelas e afrontalas, non estamos ofendendo a quen
confiou en nós, a quen puxo todo da súa parte para que nós puideramos ser. En
tempos de desprezo do que foi facendo historia en nós ao longo dos anos; en
tempos nos que so se valora o agora e xa; en tempos nos que se ignora que antes
ca nós houbo moitas persoas que puxeron gañas, esforzo e vida para que nós
puideramos hoxe ser, non está de máis que nos preguntemos: co meu xeito de
estar e ser, teño ofendido, mangoneado, desprezado a alguén? E como nos di
sempre o Deus de Xesús: nunca é tarde para cambiar.
ü No
salmo rezabamos que o pobo botaba en falta o que foran, o que foi Israel, o que
tiñan vivido e gozado e como a súa teimosía en querer ser autosuficientes os
foi levando ao baleiro, á escravitude. Por iso queren volver a Deus e comprométense
a non volver esquecelo –tarde piaches, diríamos nós desde a nosa mentalidade.
Que diferente o actuar de Deus!-. Tamén, como diciamos antes, pode ser hoxe e
este momento experiencia de recoñecer que a nós a afouteza que poñemos en
experimentar o novo, e quedar cegados por el, pode levarnos a sentir esa
experiencia de botar de menos todo canto fomos deixando polo camiño: amigos,
familiares, sorrisos, axudas… todo canto nos fixo felices... e que a nosa
teimosía foi deixando nas beiras e dándolle as costas. Para non caer na nostalxia
do que foi e xa non é... por que non nos esforzamos por valorar, non desprezar,
o que temos/somos para que siga dándonos froitos de felicidade, esperanza,
unión e participación comunitaria? Por moi intelixentes que nos creamos, sos
non iremos moi lonxe, pero deixándonos guiar da man de Deus, o camiño que temos
por diante non deixará de ser difícil, pero seguro que o iremos facendo moito
mellor.
ü Un
camiño que como Paulo lles dicía aos Efesios, é farturento porque é para tod@s;
é farturento porque non exclúe; é farturento porque desde a misericordia vai
tendendo as mans a quen foi quedando polo camiño. E a súa fartura é das que
acolle e campaña. Que necesitadas estamos tod@s hoxe destas dúas actitudes!
Unhas actitudes que nos levan a mirar cara ao amor de Deus ao que se refire
Xesús no texto de Xoán que vimos de proclamar. Deus non ofende, ao contrario,
perdoa, acompaña, alenta, faise compañeiro de camiño! Témolo experimentado así?
Ou máis ben temos caído nas redes da rutina, o aburrimento e o consumo de horas
de celebracións pero non de esforzo por participar activa e ledamente nas
celebracións? Na oferta de Deus está a salvación; unha salvación que vai
alumeando o camiño para non trabucarnos
nin perdernos. Deixémonos guiar entón por esta proposta para que na
tardiña baixa da nosa vida non sexa a ofensa, senón a capacidade de
reconciliar, de recompoñer, de unir reunir a que presentemos ante El!
DESDE A
ORACIÓN COMPARTIDA
No teu nome, e con
desexos de ser cada vez máis coherentes no noso obrar e rezar, dicimos xunt@s:
GRAZAS POR NON DEIXARNOS DA TÚA
MAN
v Para
que nos esforcemos por ser unha Igrexa que acolle e non unha Igrexa que ofende
e diferenza, OREMOS.
GRAZAS POR NON DEIXARNOS DA TÚA
MAN
v Para
que nos ilusionemos traballando por crear parroquias liberadoras, solidarias e
con capacidade de reconciliarnos; OREMOS.
GRAZAS POR NON DEIXARNOS DA TÚA
MAN
v Para
que nós saibamos recoñecernos no actuar xusto, fraterno, solidario e agradecido
de tantas persoas que fan das súas vidas un servizo que alenta e non xulga,
OREMOS.
GRAZAS POR NON DEIXARNOS DA TÚA
MAN
Grazas
Señor, por esta oportunidade que nos das de facer do Evanxeo espello desde o
que mirar a coherencia do noso actuar. PXNS. Amén.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
No medio da sociedade
consumista na que vivimos, na que se consume o ocio, o amor, as amizades, ata o
Nadal e onde se “se non saes na foto, non existes”, Xesús invítanos a todo o
contrario: a vivir en humildade, sen alardear dos nosos actos. Estamos chamados
neste tempo de Coresma a parar un pouco, a parar e reflexionar. A encontrarnos
con El no escondido, no profundo, desde a sinxeleza do día a día. Chamados a
que esa espiritualidade se reflicta en xestos humildes e transformadores coas
persoas que máis os necesitan. O prezo a pagar quizais sexa alto: pensar no
outro, deixar o noso egoísmo a un lado, a nosa comodidade e movernos polos
demais, erguer a voz e os nosos actos ante as inxustizas presentes na nosa
contorna e nos países empobrecidos. Pero, a recompensa é grande: estaremos
contribuíndo á construción dun mundo mellor, solidario e humano. Anímaste ?
(Óscar Martín
Vicario)
Comentarios