Domingo de Ramos 2018

ESQUEMA

Descarga o ficheiro

FÓRA DO TEMPLO

SAÚDO

ESCOITA ACTIVA

PROCLAMACIÓN DO EVANXEO

BENDICIÓN DOS RAMOS

CANTO PROCESIONAL: Camiñarei na presenza do Señor (Nº 12)

DENTRO DO TEMPLO

PROCLAMACIÓN DA PALABRA

CANTO: Escoita ti (Nº 26)

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

CREDO

FRATERNIDADE ORANTE

OFERTORIO: Eiquí están Señor (Nº 32)

PAZ: Que veña a paz (Nº 45)

COMUÑÓN: Eu soñei (Nº 58)

MIRADA ESPERANZADA

BENDICIÓN

Entremos co corazón disposto a cambiar e transformar a vida e o mundo!

Nota previa: A celebración está pensada desde o criterio do realismo pastoral, que non do pragmatismo, polo que sendo conscientes de que o mundo rural é o ámbito onde se realiza, e atendendo a que quen a preside/dirixe ha facela en varias comunidades ao longo da mañá, buscamos que sexa un encontro sinxelo, non moi alongado, pero sempre cercano, participativo, creativo -non rubricista-,e que non se realice ás présas, senón desde o acougo interior de tod@s cantos queremos poñernos no camiño que nos levará á Pascua.

Comézase fóra, a poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa, para poder camiñar procesionalmente unha vez bendicidos os ramos.

SAÚDO DE QUEN DIRIXE A CELEBRACIÓN

Quen preside: Deus é amor dinos a súa Palabra. Un amor entregado, misericordioso, achegado, solidario gratuíto... xeneroso. Neste amor de Deus quereremos, coa celebración de hoxe, iniciar tamén este camiño que nos vai facer sentir a achega do seu amor. Por iso confesamos a fe na esperanza que supera a morte e non queda varada no camiño. Que sexa este o Deus que estea con tod@s vós.

Con actitude leda e transparente estamos hoxe aquí

Estamos fóra, gozando deste día. Nas nosas caras están ledas, hai moita xente na celebración desta mañá! Por fin os pais animáronse a traer os nen@s! por fin os nen@s viron aos seus pais na celebración! por fin o sorriso de Deus non deixa de dicirnos grazas: por estar aquí, por querer estar aquí, por deixar que se alede o noso corazón e que a nosa mirada sexa de tenrura e ledicia. Como fixo Xesús, entremos tamén nós hoxe na Xerusalén que acolle e non exclúe, que trata a tod@s por igual e non fai diferenza. Porque Deus, home e muller creounos, iguais e a súa imaxe. Fagamos da nosa vida reflexo deste pegada que El puxo en nós. Poñámonos sen máis demora en camiño!

PROCLAMACIÓN DO EVANXEO

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

A xente que viñera á festa, oíndo que Xesús viña a Xerusalén, apañou ramas das palmeiras e saíulle ao encontro exclamando:

¡Hosanna!: ¡Bendito o que vén no nome do Señor, o Rei de Israel!.

Xesús atopou un burriño, e montou nel, conforme está escrito:

Non temas, filla de Sión, mira que vén o teu rei, montado nun burriño.

Ao comezo os seus discípulos non comprenderon estas cousas; pero cando Xesús foi glorificado, entón lembráronse de que estaban escritas del e que así llas fixeron.

PALABRA DO SEÑOR

GRAZAS A DEUS

Comecemos o camiño con ledicia. Bendición DOS RAMOS

Señor, imos comezar este camiño que nos leva a gozar da vida coa bendición destes ramos e palmas que hoxe traemos cantos participamos desta celebración. Sabendo que Ti tamén queres acompañarnos nesta andaina, pedímosche que a túa bendición se faga presente entre nós, de xeito que poidamos ser testemuñas de unión e colaboración para facer desta comunidade berce de solidariedade, entendemento e diálogo. Bendí + estes ramos e palmas, cos que mostramos que comezamos o camiño que nos leva a participar comunitariamente de Semana santa. Por Xesucristo o noso Señor. Amén.

Camiñemos logo na presenza do Señor; fagamos o traxecto ata a igrexa erguendo ramos e palmas para expresar que tamén nós queremos acompañar a Xesús neste camiño. Non o deixemos solo a El, pero pensemos que tampouco debemos deixar soas a tantas persoas, irmáns e irmás que necesitan ser acompañados, escoitados, dignificados e defendidos nun mundo no que o individualismo fai invisibles ás persoas máis débiles. Camiñemos logo con alegría no rostro e tamén no corazón na presenza do Señor.

Abrámonos a súa Palabra

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE PAULO APÓSTOLO AOS FILIPENSES

Doulle grazas ao meu Deus por todo o que me acorda de vós. Sempre que rezo por vós, fágoo con alegría, pola parte que vides tomando na difusión do Evanxeo desde o primeiro día ata hoxe. Eu fío en que o que encetou en vós un traballo bo, halle ir dando cabo de aquí ao día de Cristo Xesús. E é xusto que eu pense así, porque vos levo no corazón; a vós, que tanto que eu estea preso como que estea a defender e a afiuzar o Evanxeo, participades todos na graza da miña misión. Ben sabe Deus con que morriña cristiá vos boto a faltar aquí! E na miña oración pido que o voso amor reborde de penetración e de sensibilidade para todo: así poderedes acertar co mellor para chegardes enxebres e sen chata ao día de Cristo Xesús, e cheos do froito da xustiza que se consegue por medio de Xesús Cristo para gloria e loanza de Deus.

PALABRA DO SEÑOR

PROCLAMACIÓN DA PAIXÓN DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MARCOS

C.- A mañanciña cedo, os sumos sacerdotes, os anciáns e mailos letrados todo o Sanedrín , despois dunha reunión do Consello, amarraron a Xesús e fórono entregar a Pilato.

C.- Pilato preguntoulle:

S.- Es ti o rei dos xudeus?

C.- Respondeulle:

+. Ti o dis.

C.- E os sumos sacerdotes acusábano de moitas cousas. Pero Pilato volveulle preguntar:

S.- Non respondes nada? Xa ves de cantas cousas te acusan.

C.- Pero Xesús non respondeu nada, deixando moi estrañado a Pilato.

Polas festas tiña o costume de solta-lo preso que lle pedisen. Estaba daquela na cadea un tal Barrabás, xunto cos sediciosos que nunha revolta mataran a un home. Cando subiu o xentío, empezou a reclama-lo indulto tradicional. Pilato respondeulles:

S.- Queredes que vos solte ó rei dos xudeus?

C.- Pois el ben sabía que os sumos sacerdotes llo entregaran por envexa. Pero eles encirraban á xente, para que lles liberase a Barrabás. Pilato respondeu:

S.- E que fago eu con ese ó que lle chamades rei dos xudeus?

C.- A xente volveu berrar:

S.- Crucifícao!

C.- Pilato replicou:

S.- Pero, que mal fixo?

C.- Mais eles berraban máis forte:

S.- Crucifícao!

C.- E Pilato, para compracer ó pobo, soltou a Barrabás; e a Xesús, despois de o mandar azoutar, entregouno para que o crucificasen.

Os soldados, levárono, para dentro do pazo do gobernador, é dicir, do Pretorio, e chamaron a toda a compañía. Vestírono de púrpura, e trenzaron unha coroa con espiños e encaixáronlla. Empezáronlle a facer saúdos:

S.- Saúde, rei dos xudeus!

C.-E cunha canivela dábanlle golpes na cabeza, cuspían nel e, axeonllándose, rendíanlle homenaxe. E despois de faceren riso del, quitáronlle a púrpura e puxéronlle a súa roupa. Despois levárono fóra, para o crucificaren.

Pasaba por alí Simón de Cirene, que volvía da leira o pai de Alexandro e de Rufo e obrigárono a cargar coa cruz. Levárono a un lugar chamado Gólgota, ou sexa, lugar da Caveira. Alí dábanlle viño con mirra pero non o quixo. Crucificárono e repartiron a roupa, botando sortes para sabe--lo que lle tocaba a cada un.

Era a media mañá cando o crucificaron. Un letreiro anunciaba a causa da súa condena: "O rei dos xudeus". Con el crucificaron tamén a dous bandidos, un á dereita e outro á esquerda.

Os que pasaban por alí, burlábanse del, abaneando as cabezas, e dicindo:

S.- Vaites, vaites, o que destrúe o Templo e o reconstrúe en tres días! Anda, baixa agora da cruz, e sálvate!

C.- Do mesmo xeito, os sumos sacerdotes, burlándose entre eles cos letrados, dicían:

S.- Salvou a outros, pero non se pode salvar a si mesmo! O Mesías, o rei de Israel! Que baixe da cruz agora, para que vexamos e creamos!

C.- Tamén os que estaban crucificados con el o aldraxaban.

Chegado o mediodía, a escuridade cubriu toda a terra, ata as dúas e pico da tarde. E nesa hora, Xesús berrou moi forte:

+.- Eloí, Eloí, lamá sabactaní

C.- Que quere dicir:

+ .- “Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches? ”

C.- Oíndo aquilo, algúns dos presentes comentaban:

S.- Oístes? Está chamando por Elías.

C.- E un deles, botando a correr, empapou unha esponxa en vinagre, espetouna nunha canivela, e deulle de beber, dicindo:

S.- Deixade, a ver, logo, se vén Elías baixalo.

C.- Pero Xesús, dando un berro moi alto, expirou.

O veo do Templo rachou en dous de arriba abaixo. O centurión, que estaba diante, oíndo o berro que deu ó morrer, dixo:

S.- Verdadeiramente este home era Fillo de Deus.

PALABRA DO SEÑOR

Remoamos a vida desde a Palabra proclamada

* Con Marcos, tamén nós queremos facer do relato que acabamos de escoitar vivencia de cabeceira no paso a paso da nosa vida. O Domingo de Ramos é comezo, apertura da Semana grande da fe cristiá. Unha semana que nos irá levando da acollida agarimosa ao triunfo sobre a dor, o pecado, a morte e a desilusión. Pero chegar aí non é doado, necesita folgos e percorrido, porque no medio da celebración de hoxe e a chegada da Pascua atopamos a xenerosidade da entrega de Xesús no Xoves santo, e a morte na cruz no Venres Santo. E como non queremos quedar na tristura da morte non nos deixamos abater, e aínda que no mundo as cousas nin son nin van como a nós nos gustarían, seguimos crendo que é posible cambiar. Por iso non desesperamos, senón que mantemos vivo o alento e a forza que nos ofrece o proxecto de Xesús de Nazaret, a quen hoxe acollemos con ledicia. Pero a diferenza daqueles mesmos que o acolleron e logo pediron a súa morte, nós esforzámonos por seguir cara adiante, por pararnos e mirar cara aos lados, por saír ao que o papa Francisco chama as periferias existenciais, é dicir ás situacións de dor, incomprensión, fracaso, desespero... as que nunca serían triunfadoras nin participantes en “prime time” de televisión. Pero aí está e descubrimos o sentido da nosa presenza e do noso esforzo: acompañar a vida de cantas persoas, iguais en dignidade e creadas a imaxe e semellanza de Deus coma nós, que piden de nós que non lles volvamos a cara nin lles deamos as costas. É Semana Santa, non tempo de sol e praia, senón tempo de tomar conciencia de que o mundo será o que nós queiramos que sexa; é dicir: froito do noso esforzo de non mirar para outro lado ante os problemas. Hoxe é o primeiro paso, que nos próximos días terá continuidade para que poidamos chegar á Pascua.

Apostemos pola confianza: poñámonos nas súas mans

Porque Deus nos quere e nos invita a atoparnos, coa alegría de levar para a casa o gozo da celebración compartida, dicimos: