Celebración
Penitencial de Coresma 2018
Canto.- EU sei de
quen me fiei
No nome do Pai…
Saúdo
Sabemos de quen nos fiamos,
cantabamos no comezo desta celebración. Non é esta unha frase feita ou
retórica, senón un compromiso de
confianza e acollida do amor de Deus na nosa vida. El ofrécenos o seu perdón dándonos novas
posibilidades de deixar atrás canto co noso xeito de actuar ten producido dor e
tristura nos demais.
Ao longo da coresma fomos
reenchendo o sinal que nos axudaba a ver a necesidade de cambiar de palabras
que se nos mostraban coma rochas que non nos deixaban avanzar ata a rbora da
esperanza, Cristo resucitado. Así, palabras como comercio, vulgaridade,
aparentar, ofender e superficialidade servíronnos de lóstregos para mirar
ao noso interior e recoñecer que estamos necesitados de cambio, de deixar atrás
actitudes que nin axudan nin nos axudan a achegarnos a Xesús.
Para Deus nunca é tarde para volver comezar, para
volver atrás, para recoñecer que necesitamos da súa compaña e do seu perdón; El
é misericordia, e desde ela convídanos esta tarde a revisarnos para saír desta
celebración renovados e dispostos a vivir a próxima Semana Santa con sentido
verdadeira e plenamente cristiáns.
Proclamación da Palabra
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
E Xesús saíu para o Monte das Oliveiras. Pero á alborada,
presentouse outra vez no templo e toda a xente veu onda el; el sentouse e
empezou a ensinar.
Os escribas e fariseos
trouxéronlle unha muller sorprendida en adulterio; puxérona no medio e medio e
preguntáronlle:
- Mestre, a esta muller collérona en flagrante adulterio. Moisés,
na Lei, mandounos apedrar a esta xente. Ti que dis?
Preguntábanllo á mala fe para teren así de que o acusar. Pero
Xesús, abaixado, escribía co dedo na terra. Como lle seguían preguntando,
ergueuse e díxolles:
- Quen de entre vós non teña pecado, que lle tire a primeira
pedra, E, abaixándose outra vez, escribía na terra. Pero eles, ó que o
escoitaron, foron liscando un a un, comezando polos máis vellos. Quedou el só
coa muller, que seguía no medio. Ergueuse entón e preguntoulle:
- Muller ¿onde van? ¿Ninguén te condenou?
Ela respondeulle:
- Ninguén,
Señor.
Díxolle Xesús:
- Tampouco eu non te condeno: vaite e
desde agora non peques máis.
Palabra do Señor. Gloria a Ti, Señor Xesús.
Canto.- Deixate querer ( 61).
Remoendo
·
Non hai moito celebramos tamén a experiencia de
perdón para dispor a vida a participar da acollida e da alegría do Deus
Neno. O Advento era a porta que nos ía levando cara o Nadal. Pero xa quedou
atrás, e daquela ata a aquí descubrimos que hai cousas das que necesitamos
pedir perdón; que moitas das nosas actitudes endureceron de tal xeito o noso
corazón que xa non é posible que por el pase o sangue renovador da misericordia
de Deus. E non é posible, non por culpa Del, senón por nós. Porque nos imos
pechando nas nosas teimas, nos nosos retrousos, nas nosas faltas de
sensibilidade para cos demais que por moito que El nos siga tendendo a man, non
estamos dispostos a collerlla. Por iso estamos aquí hoxe, porque para El nunca
é tarde, sempre hai unha segunda, terceira, cuarta... vez para achegarnos e
sentir o agarimo da súa tenrura en forma de perdón.
·
Non cansa de dicirnos, como lle dicía á muller á
que todos querían apedrar: eu non te xulgo/ condeno. Se El non o fai, por que
nós si? Quizais puidera ser porque non
acabamos de deixar que a forza da súa palabra entre con fondura en nós e nos
deixemos cambiar por ela; quizais poida ser tamén porque a dureza das rochas
que hai no corazón nos fan tan insensibles que non somos capaces de mirar aos
outros coa mirada e a capacidade de acollida e perdón coa que o fai Xesús. De
tódolos xeitos, sexa polo que sexa, se hoxe estamos aquí quere indicar que polo
menos ímolo intentar.
·
. Como ocorría con Xesús, tamén o Espírito nos urxe
a nós a conceder a perdoanza e a liberación a aqueles que temos ofendido co
noso xeito de trata-los, coa nosa maneira de dicirlle as cousas, coa forma na
que lle temos posto nos seus corazóns engano e esquecemento, tristura.
Abrámonos entón a esta palabra que non quere ser proclamada ao aire nin ao
chou, senón a cada un/a de nós, para que acolléndoa nos axude a ir descubrindo
cales son as fendas que temos que ir tapando, e cara onde temos que dirixir a nosa
disposición a recoñecernos necesitados do perdón de Deus e dos irmáns, por
ternos afastado Dun e dos outros. O ano de graza do Señor ben pode ser o tempo
de Pascua que xa albiscamos, e no que queremos que Xesús resucite dentro de
nós, para converter o noso inverno interior en primavera que xermola traéndonos
esperanza.
·
Deixemos entón que a palabra que acabamos de
escoitar resoe en nós. Busquemos a
sinceridade ante Deus e ante nós mesmos. Que nin a aparencia, nin o
comercio, nin a vulgaridade ,nin a ofensa nin a superficialidade acaden
sitio na nosa vida. Loitemos contra esa tentación; non lle-lo poñamos fácil.
Esforcémonos para que non sexan elas as que nos venzan senón todo o contrario.
No evanxeo dicíasenos que comezando polos máis vellos, todos se foron indo
porque sabían que acusaban a alguén como maneira de desviar o que era a súa
propia vida, que tamén tiña moito mal que recoñecer e moito dano feito aos
demais. Ante este momento de sinceridade por parte deles, Xesús queda só coa
muller e o único que lle di é: eu tampouco te condeno, vai e comeza de novo. E
iso que lle dicía a ela, ségueo a dicírnolo a nós un día e máis outro.
Deixémonos atrapar pola súa tenrura!
(
silencio)
No teu cambio apareceu a esperanza
Eu confésome pecador...
· Por todo canto nos ten impedido a achegarnos á
árbore da esperanza onde está a vida plena. Señor, que abandonemos as nosas teimas.
· Por non acabar de entender que a fe que nos invitas
a vivir é gratuidade e non comercio. Señor,
que abandonemos as nosas teimas.
· Porque pésanos máis a aparencia que a sinceridade. Señor, que abandonemos as nosas teimas.
Revisando
actitudes e comportamentos
Fagamos do silencio actitude
verdadeiramente orante, para que a sinceridade golpee o noso corazón e nos faga
tomar conciencia de que temos moitas cousas que cambiar.
Revisemos a vida sen présa;
porque si para o mal andamos as carreiras e sen que nos vexan; para o diálogo
con Deus necesitamos tempo: tempo de paz, tempo de acougo, tempo de
sinceridade; e tamén visibilidade. Que non nos dea vergoña recoñecer que
estamos necesitados do amor, da paz e da misericordia do Deus do perdón.
1. Porque
moitas veces non somos quen de poñer
amor, escoita,colaboración, perdón e diálogo na relación cos da casa .
2. Porque as nosas oracións son interesadas e tratamos
con Deus como se fose o dono do comercio, esquecendo que El, fundamentalmente e
por riba de todo é Pai que escoita e acolle,sen deixarse levar polos cartos que
lle poidamos ofrecer. Ámanos e desde o amor respéctanos e trátanos a todos por
igual. Como nos custa entender isto!
3. Desde pequenos estamos habituados a escoitar falar
de Deus. Pero non do Deus do Evanxeo, senón dun algo que non o personalizamos
no alguén que nos mira e acolle con cariño. O Deus que castiga, que o fiscaliza
todo, que o ve todo de tal xeito que nos persegue sen deixarnos tranquilos, ese
non é o Deus de Xesús; o Pai en cuxas mans El se puña. O deus de Xesús é o
amigo, misericordioso, tenro, acolledor e sempre compañeiro na viaxe da vida.
Por iso a nosa oración non ha ser de medo senón de confianza. Recoñezamos entón
a necesidade de cambiar a nosa maneira de ver, achegarnos e relacionarnos con
Deus. De rezar e poñer nas súas mans a nosa vida, como temos cantado ao longo
desta coresma.
4. Revisemos se no traballo demos o mellor de nós, ou
se deixamos de facer o que nos correspondía para que o fixeran outros; mesmo se
podendo facer e aproveitar o tempo, perdémolo sabendo que outros acabarían
facendo o que nós non fixemos.
5. Na vida da comunidade, nas parroquias son
necesarias as mans e os esforzos de tod@s, pero moitas veces deixamos que outros fagan e
cansen, namentres nós limitámonos a criticar sen aportar nada positivo.
Revisemos por que actuamos así, e esforcémonos por cambiar e ofrecer o mellor
de nós
6. A vida é un marabilloso don que Deus nos deu a
través dos noso pais. Facemos e poñemos todo o esforzo por conservala, por
coidala, por facer posible que a tarefa de cada día axude a mostrar o
compromiso por coidar do noso corpo sen danalo nin destruílo?
Palabra
eficaz de Perdón
Neste
momento, e unha vez acadado o clima de reflexión, respecto e interiorización,
realízase o momento de proclamar a palabra eficaz de perdón a través das
palabras da absolución que o sacerdote, no nome de Deus e da Igrexa, pronuncia.
Para
axudar a manter este momento de intimidade e silencio, debe acompañarse con
música que soe de fondo, e manteña o forza e profundidade do momento.
Absolución
individual
(
Música de fondo que axude á reflexión)
Grazas por acollernos!
Damos grazas a Deus polo
perdón concedido e celebrado comunitariamente, e dicimos xunt@s: Señor, que
a túa tenrura sexa espello para a nosa vida.
1. Que a túa tenrura
nos axude a tender tamén a man, no nome da Igrexa, aos homes e mulleres do noso
mundo, desde a misericordia e o entendemeno. Oremos. Señor, que a túa tenrura sexa
espello para a nosa vida.
2. Que a túa tenrura
nos leve a non sentir vergoña por esforzarmos en crear espazos de encontro nos
que poidamos tomar conciencia de que
temos que comprometernos en estar presentes nos grupos e asociacións que
traballan a prol dos demais, do comunitario. Oremos. Señor, que a túa
tenrura sexa espello para a nosa vida.
3. Que desde a túa
tenrura, non deixemos oco na nsoa vida as presencias, a vulgaridade, , o
comercio da fe, a ofensa e a especialidade, e nos esforcemos por ser man que
acolle a non pasa de largo ante as necesidades dos demais. Oremos. Señor,
que a túa tenrura sexa espello para a nosa vida.
Señor, só queremos dicirche,
unha e mil veces: grazas, grazas, grazas porque
segues crendo e apostando sempre por nós. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Paz.-
Logo
da oración comunitaria, achegámonos uns aos outros para dárnola aperta da paz,
coa que queremos mostrar a nosa disposición a superar muros e a tender pontes
na nosa relación de uns cos outros.
Imos
ledos e renovados
Grazas, Señor, por este
momento no que nos tes invitado a revisar os nosos comportamentos. Grazas por
saír ao noso encontro e tendernos a túa man. Grazas por non ser coma nós e por
seguir ofrecéndonos poder gozar da túa misericordia.
Grazas porque non cansas, unha e outra vez de dicirnos que para Ti seguimos,
inda que nós teimemos por mostrar o contrario,sendo importantes, e nos queres.
Grazas por esta nova oportunidade de saír desta celebración co ánimo renovado,
co corazón transformado e coas esperanzas abertas para non deixarnos vencer nin
pola nugalla nin polo pesimismos que nos invisibiliza uns aos outros,
impedíndonos sentir e crer na forza do teu perdón e da túa graza.
Canto final.- Gracias, Señor graciñas.
Comentarios