SEGUIR UN CAMIÑO DIFERENTE
CANTO GOZOSO
LECTURAS: Eu soñei (Nº 58)
OFERTORIO: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
PARA NON PERDER O PASO
A xente anda escapando do sufrimento, e procurando a felicidade, moitas veces a conta de pisar aos demais. Pero non podemos pasar a vida a fuxir; nin podemos ser felices pensando só en que son os outros quen teñen que estar ao noso servizo.O camiño de Xesús, que celebramos cada domingo, é un camiño diferente: Unha procura do ben da xente, poñéndonos nós ao servizo dos demais e mesmo aceptando que a incomprensión e o sufrimento forman parte dese servizo. Que a celebración de hoxe nos afaste dunha carreira que non leva a ningures e que nos dea azos para andar no camiño de Xesús.
CO CORAZÓN FERIDO
- Porque andamos tan as carreiras que non buscamos na nosa vida lugares e tempos para a reflexión repousada e serea da túa Palabra; SEÑOR, SEGUE A ENCHERNOS COA TÚA MISERICORDIA.
- Porque entendemos que o poder e o diñeiro son os camiños do ben, cando o teu camiño leva sempre ao servizo dos demais; CRISTO, SEGUE A ENCHERNOS COA TÚA MISERICORDIA.
- Porque soñamos a riqueza en vez de soñar a xustiza, soñamos o noso éxito e non o da comunidade; SEÑOR, SEGUE A ENCHERNOS COA TÚA MISERICORDIA.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
As lecturas de hoxe chámannos a tomar conciencia da nosa tarefa de profetas do Señor no medio do mundo. Desde esta afirmación entendemos o que nos di Paulo de que fomos elixid@s na persoa de Cristo, para ser mediador@s da súa presenza, sendo a súa voz, o seu corazón e as súas mans. Esta mediación esíxenos honestidade no sentir e actuar de cada día, sendo capaces de ver a persoa de Cristo en todos aqueles que nos rodean, inda que isto, moitas veces non resulte doado, e pida de nós un esforzo de comprensión e verdadeira misericordia. Porque El nos elixiu, tod@s asumimos a responsabilidade de levar a Cristo no noso actuar e tamén no noso saber escoitar, acoller e traballar para ser fermento de esperanza diante de tantas tristuras e dificultades que a vida lle vai presentando ás persoas.
Conscientes de que esa é a nosa tarefa, Xesús envíanos, como enviou aos apóstolos, para que sexamos esa presenza súa alí onde nos atopemos. O envío non é simplemente un ide, senón que pide de nós unha resposta persoal: aquí estou. E aí onde se fai presente a nosa reposta de dispoñibilidade e participación en canto supoña que o chamado de Xesús non é unha teoría imposible de vivir. Foron moitas as persoas, homes e mulleres, que nos dous mil anos de historia, e o que é máis importante, tamén hoxe, responderon e están a responder a este envío. Por que somos tan cegos para non velo?.
Pero, ollo!. Xesús non envía aos seus discípulos de calquera xeito. Para colaborar no seu proxecto e para prolongar a súa misión deberán coidar o seu xeito de vida. Velaí algunhas recomendacións que nos lembra Marcos:
- non lles dá poder sobre as persoas que irán atopando no seu camiño, senón autoridade para liberalas do mal; é dicir, os seus discípulos humanizarán a vida, aliviarán o sufrimento e farán medrar a liberdade e a fraternidade.
- só levarán caxato e sandalias, Xesús imaxínaos como camiñantes, nunca instalados, sempre en camiño, sen atarse a nada, só co imprescindible.
- sen pan, sen alforxa, sen cartos, para que non vivamos agoniados pola nosa propia seguridade, non vaia ser que un día se esquezan dos pobres e vivan encerrados no seu propio benestar.
- sen túnica de reposto, para vestir coa sinxeleza dos pobres, para que sexan profetas no medio da xente, para que a súa vida sexa sinal da cercanía de Deus a todas as persoas, sobre todo ás máis necesitadas.
DESDE A ORACIÓN COMUNITARIA
No teu camiño de entrega e de axuda, atopamos, Xesús, a razón da nosa vida e a nosa felicidade plena. Por iso dicimos cheos de gozo:
GRAZAS POR ENVIARNOS A ANUNCIAR A BOA NOVA SERVINDO
Grazas Xesús pola Igrexa, comunidade de persoas que senten o Evanxeo e que viven no teu camiño. Fai que continúe a promover camiños de solidariedade entre as persoas e entre os pobos; OREMOS.
GRAZAS POR ENVIARNOS A ANUNCIAR A BOA NOVA SERVINDO
Grazas pola nosa comunidade parroquial, onde aprendemos de maneira concreta a axudarnos mutuamente, na celebración, na catequese e no servizo aos máis pobres. Fai que atopemos un lugar para a participación e para a unión, OREMOS.
GRAZAS POR ENVIARNOS A ANUNCIAR A BOA NOVA SERVINDO
Grazas por estarmos aquí contigo, por escoitar a túa voz que nos convida a facernos servidores dos demais na nosa casa, no noso traballo, na nosa vida toda, OREMOS
GRAZAS POR ENVIARNOS A ANUNCIAR A BOA NOVA SERVINDO
Grazas, Señor, por invitarnos a valorar e sentir o gozo de sermos fill@s dun Deus que nos quere e nos invita a querer aos demais. PXNS. Amén.
PARA SENTIR A LEDICIA DO COMUNITARIO
non levo ouro nin prata, nin cartos no peto;
fíome da túa palabra.
Non teño alforxa,
abonda coa túa compaña e co pan de cada día.
Para apoiarme, un caxato e máis nada,
que os irmáns e as irmás animan e dan a man
cando o camiño se fai duro,
cando sangro, tropezo e caio.
Túnica, chega coa posta,
pois non teño nada que agochar
e o frío e a calor son máis liviáns en familia,
E sandalias, unhas de quita e pon,
ben axustadiñas para que non fagan callo as cousas,
para andar lixeiro e non esquecer o chan que piso
cando o teu Espírito me ergue, me leva e me arrastra.
Case lixeiro de equipaxe...
Sígote!!!!. Iso bástame.
Comentarios