XUNTAR, ALEDAR E UNIR. TRES ACTITUDES QUE DEFINEN A TODO PASTOR QUE QUEIRA ALENTAR A VIDA DAS COMUNIDADES
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Con ledicia imos todos ao altar (Nº 2)
- LECTURAS: O Señor é o meu pastor (Nº 27)
- OFERTORIO: Pan do ceo (Nº 53)
- COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos (Nº 103)
PARA NON PERDER O PASO
Traballar para que as comunidades estean unidas, para que colaboren unhas persoas con outras, para que ningunha delas resulte indiferente ou estraña, é unha tarefa que ningunha das persoas que conformamos estas comunidades podemos deixar de lado. Pero especialmente esta tarefa teñen que tomala moi en serio aquelas persoas que están á fronte das mesmas, os seus pastores, porque se os que teñen a tarefa de unir, alentar e achegar son os que desunen, afastan e crean lea, dificilmente poderán ser promotores da Boa Nova de Xesús.Nesta mañá na que nos volvemos xuntar para compartir e agradecer a fe, participemos poñendo o mellor de nós, e colaboremos para que os nosos pastores sentan e vivan en cercanía aos problemas, dificultades, e tamén esperanzas, das persoas que imos conformando as comunidades cristiás.
CO CORAZÓN FERIDO
- Porque a nosa vida non mostra a alegría da fe en Xesús; SEÑOR, QUE AS TÚAS PEGADAS SEXAN O NOSO ALENTO.
- Porque os nosos comportamentos espantan e afastan aos que non te coñecen; CRISTO, QUE AS TÚAS PEGADAS SEXAN O NOSO ALENTO.
- Porque moitas veces non temos sido persoas de paz nin de esperanza; SEÑOR, QUE AS TÚAS PEGADAS SEXAN O NOSO ALENTO.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Desde hai non pouco tempo, as nosas comunidades cristiás esmorecen. Si, pouco a pouco van perdendo forza, ilusión, alegría e tamén sentido comunitario e participativo. Por unha banda, as divisións, a rutina, o acomodamento a unha vivencia de fe asentada en ritos e pouco personalizada; pola outra o afán de posuír, o ternos rendido ao mundo material do posuír: bens, información, prestixio... van facendo que vaiamos perdendo a alegría e a frescura que tiña que aportarnos sabernos persoas seguidoras do proxecto de Xesús, para actuar de forma distinta ao que fan tod@s; para romper coa nosa vida "stándar". Cando falamos Del parece que nos estamos a referir a alguén estraño que está moi, pero que moi lonxe da nosa vida, das nosas preocupacións, das nosas dúbidas, das nosas tristuras ou mesmo das ilusións e esperanzas. Xesús vén sendo unha imaxe do pasado que non somos capaces de situar no hoxe de cada unha das nosas decisións e maneiras de mirar o mundo e a cantos o conformamos. Por iso é tan importante volver sobre os textos da súa palabra: para recuperar o sorriso do corazón que nos motive, nos alente e nos faga vibrar en cada un dos pasos que imos dando cada día e que supoñen atoparnos con persoas coas que queremos traballar, facer proxectos que unan, participar de todo canto pon á persoa no centro e descubrila como igual, e polo tanto irmá coa que compartimos ao Pai >Deus que nos quere e fai da súa tenrura osíxeno que renova os pulmóns con canto nos fai persoas felices e xustas. Nesta tarefa de dar unha reviravolta sobre a vida das comunidades cristiás, non poden quedar esquecidos os pastores das mesmas. Non para volver facer xirar todo ao redor da súa persoa –o tempo das mitificacións e idealizacións dos curas xa foi quedando atrás, colaborar debe levarnos a humanizar tamén os nosos imaxinarios; para ben e para mal –senón para recoñecer que nin eles o saben todo nin nós debemos quedar á marxe do que ten que ser o desenvolvemento da vida nas nosas comunidades. O concilio díxonos que tod@s somos Pobo de Deus, inda que con tarefas e responsabilidades diferentes; por iso estamos chamad@s –todos/as- a unir e alentar, tamén a corrixir, para que ningún pastor senta nin a friaxe da indiferenza nin a quentura da súa superioridade. Non hai imprescindibles, pero si todas somos persoas necesarias. Xeremías, e xa van alá anos!, lémbrao con palabras claras e fortes: "Ai dos pastores que deixan que se perda o seu rabaño". Por iso neste século XXI tan pouco dado ao comunitario –inda que aparentemente non o pareza– reivindiquemos pastores con corazón aquecido polo cariño, o respecto, a escoita e o consenso pastoral. Un compromiso que supera todo intento de individualismo, e quere volver dar vida a unhas comunidades que parecen ter perdido a frescura á que ten que mover a persoa e o proxecto de Xesús.
E para que esta tarefa poida ser crible e realizable é necesario que non se quede no simple activismo de facer moitas cousas, pero sen diferenciar o importante do accidental; o prioritario do secundario; o inminente do perdurable. Para iso necesitamos crecer no convencemento de que necesitamos ser comunidades orantes, reflexivas e sempre capaces de pensar sen premura cada un dos pasos que nos van axudar a volver a ver a Cristo como motor e forza de todo canto imos facendo. Como lles pasaba aos apóstolos, tamén nós necesitamos establecer e buscar espazos onde descansar para ter un diálogo sincero, profundo e desde a vida con Deus. Un diálogo que non se reduce a un rito semanal de media hora; un diálogo que leva a que a nosa relación co Deus de Xesús non sexa amo-escravo, senón a do amigo a quen lle contas, con quen compartes e de que quen sabes que vas recibir a axuda en forma de forza e esperanza coa que afrontar ledicias e tristuras da vida persoal e comunitaria. Aprendendo a buscar espazos de oración, "nada do verdadeiramente humano, deixará de ter eco no noso corazón". E como consecuencia no alento de Deus!
DESDE A ORACIÓN COMUNITARIA
Desde o alento da comunidade, e sentindo a forza da presenza de Deus entre nós, dicimos:
SEÑOR, QUE OS TEUS PASOS SEXAN OS NOSOS PASOS
- Para que co esforzo de tod@s sexamos unha Igrexa que forma aos seus pastores con capacidade de escoitar, dialogar e renovar a invitación de Xesús de ser persoas que unan, animen e acompañen; OREMOS.
SEÑOR, QUE OS TEUS PASOS SEXAN OS NOSOS PASOS
- Para que vaimos conformando comunidades que superan a tentación do individualismo, e se van esforzando por traballar buscando o ben de tod@s, sen poñer apelido ningún a canto fan; OREMOS.
SEÑOR, QUE OS TEUS PASOS SEXAN OS NOSOS PASOS
- Para que nós non nos deixemos arrastrar pola desilusión e a falta de alegría á hora de rezar e manifestar coa nosa vida que crer non é sometemento, senón liberación e alento no medio dunha sociedade cada vez máis triste e falta de verdadeira solidariedade, OREMOS
SEÑOR, QUE OS TEUS PASOS SEXAN OS NOSOS PASOS
Grazas, Señor, por este espazo de encontro comunitario, no que facemos da oración experiencia de alegría e capacidade de expresar a fraternidade que compartimos na fe. PXNS. Amén.
PARA SENTIR A LEDICIA DO COMUNITARIO
O pastor segundo Xesús ten o corazón libre para deixar as súas cousas, non vive facendo contas do que ten e das horas de servizo: non é un contable do espírito, senón un bo samaritano en busca de quen ten necesidade. É un pastor, non un inspector da grei, e dedicarase á misión non ao cincuenta ou sesenta por cento, senón con todo o seu ser. Ao ir en busca, encontra, e encontra porque arrisca; non queda parado despois das desilusións nin se rende ante as dificultades; en efecto, é obstinado no ben, unxido pola divina obstinación de que ninguén se extravíe. Por iso, non só ten a porta aberta, senón que sae en busca de quen non quere entrar por ela. Como todo bo cristián, e como exemplo para cada cristián, sempre está en saída de si mesmo. O epicentro do seu corazón está fóra del: non é atraído polo seu eu, senón polo ti de Deus e polo nós da persoas (Francisco).
Comentarios