Celebramos a festa desde a fe compartida
na lingua dignificada pola Palabra feita presenza
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Vaiamos ao altar (Nº 133)LECTURAS: Deixade esta terra
OFERTORIO: Acharte presente (Nº 54)
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
PARA NON PERDER O PASO
Neste vinte e cinco de xullo, festa de Santiago Apóstolo e Día de Galicia, queremos compartir a celebración que agora comezamos desde a acción de grazas ao Deus que nos invita a ir e pregoar a súa Boa Nova no medio do mundo. Fieis a este mandato, os Apóstolos saíron cumprir esta misión con ilusión, esperanza e convencemento. Froito dela, hoxe estamos nós aquí para agradecer a Deus este don da fe que podemos celebrar rezando na nosa lingua, expresándoo desde a nosa cultura e compartíndoo coas mulleres e homes da nosa terra. Que este gozo que aquel pequeno grupo de seguidores de Xesús fixo xermolar, saibamos continualo coa nosa vida e o noso traballo por mellorar as condicións de vida das xentes do noso tempo.CO CORAZÓN FERIDO
· Porque non sempre temos sido capaces de anunciar coa nosa vida a ledicia do Evanxeo; SEÑOR, QUE NON BORREMOS AS TÚAS PEGADAS DA NOSA VIDA.· Porque moitas veces non temos valorado o traballo e o esforzo das persoas que nos deron a vida e nos transmitiron a fe; CRISTO, QUE NON BORREMOS AS TÚAS PEGADAS DA NOSA VIDA.
· Porque seguimos créndonos superiores e insubstituíbles, caendo en actitudes individualistas e soberbias; SEÑOR, QUE NON BORREMOS AS TÚAS PEGADAS DA NOSA VIDA.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
O tesouro da fe compartímolo e celebrámolo hoxe nas nosas parroquias de Galicia coa alegría de poder expresalo na nosa lingua, e de valorar todo o esforzo, o traballo e a loita das persoas que souberon mantelo a pesares de atrancos e incomprensións... cando non persecucións e represión. Dicir Santiago é dicir Galicia. As nosas xentes, a nosa linga, as nosas tradicións, a nosa paisaxe... a acción de grazas a Deus por dármonos esta oportunidade de descubrilo a través desta casa común na que sentimos que son moitas máis as cousas que nos unen que as que que nos separan. Que a pouco que o pensemos somos máis parecidos do que moitas veces cremos. Que a fe ten desenvolvido un papel non pequeno neste axudarnos a darnos unha identidade común e compartida. Por iso hoxe, a acción de grazas a Deus está nos beizos e no corazón por todo canto temos vivido xunt@s; polo que temos compartido e polo que seguiremos a compartir. A forza da fe non esmorece, senón que se renova e se reinventa para mostrase de formas novas e diferentes. Por iso temos que estar sempre atent@s para descubrir onde se van manifestando as diferentes presenzas de Deus. Aquilo que o Concilio Vaticano II nos dicía cando nos invitaba a poñer atención a un mundo que non deixa de desenvolverse, pois no que ocorre cada día está tamén presente a pegada de Deus, de aí a atención aos “sinais dos tempos”. E nestes tempos de présas e cambio permanente –líquido-, temos que facer o esforzo para non deixarnos levar do pesimismo que nos fai mirar só atrás; ou do presentismo que nos quere facer crer que Deus nin está nin nos fai falta hoxe e aquí. Fronte a estes agoiros do engano, poñamos o mellor de nós: a solidariedade, a esperanza, a alegría, a busca dun actuar xusto, a capacidade de ser compasiv@s, a ... cos que mostremos que Deus non só non é pasado, senón que se vai facendo presente nos corazóns de todas as persoas que no canto de dicir só e sempre eu, dan o paso cara adiante para non cansar de pensar en e desde o nós. E isto é o que hoxe, desde a misión desenvolvida polo Apóstolo, e sentindo o gozo de pertencer a esta terra, é o que queremos celebrar neste día de Santiago e de Galicia. Fe e terra no esforzo e na loita por unha vida máis digna para tod@s, non deixando que a tentación da exclusión e a indiferenza ante o que lle pasa aos que temos ao noso redor nos envolva. É este o gran tesouro que Deus nos ofrece nas vaixelas de barro das nosas vidas. Recollamos entre cantares, inda que a sementeira, polo esforzo que supón, teñamos que facela entre bágoas, facéndonos deste xeito servidores dos demais, e especialmente Daquel que fixo do servizo guieiro e pegada na súa vida.DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
A festa é sempre encontro compartido de ilusións esperanzas. Convertamos tamén este momento da oración comunitaria en festa que nos encontra para dirixirnos a Deus e dicir:
GRAZAS POLA ESPERANZA COMPARTIDA
GRAZAS POLA ESPERANZA COMPARTIDA
GRAZAS POLA ESPERANZA COMPARTIDA
GRAZAS POLA ESPERANZA COMPARTIDA
PARA QUE TOD@S SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Sabéndonos pobo sempre en camiño, neste día de Santiago e Galicia, comprometémonos:- A traballar para que desde a paz das nosas casas fagamos paz na nosa terra
- A esforzarnos para que a unión deixe atrás a tentación do individualismo.
- A non deixar que os nosos maiores vivan na soidade polo esquecemento dos seus fillos da vida e esforzo que eles fixeron para que vivisen mellor.
- A ilusionarnos para que esta terra onde cada día poñemos os nosos pés, sexa unha terra de acollida e non de exclusión.
- A valorar o traballo e as suores das xentes do mar, tantas veces esquecidas e maltratadas nos seus dereitos.
- A alentar o traballo no campo para que non deixemos que se siga a despoboar porque ninguén toma en serio as necesidades das persoas que viven del.
- A dar grazas para que cada día descubramos razóns para vivir sen desesperarnos ante dureza da vida.
- A non deixar que morra a esperanza nas horas difíciles e entebrecidas que sempre nos chegan.
- A esforzarnos cada noite por buscar a estrela que nos guíe e oriente.
A non deixar que o falso, o manipulador e o aproveitado abusen dos máis débiles e pequenos.
A facer desta terra berce onde tod@s poidamos ser acolli@s, arrumad@s e recoñecid@s como fill@s e irmáns no Deus que alonga a súa man para que sigamos camiñando. Amén.
Comentarios