DIA DA IGREXA
DIOCESANA
SOMOS UNHA FAMILIA
CONTIGO.
Cantos
Entrada.- Unha parroquia nova ( )
Lecturas.- ( )
Ofertorio.- ( )
Comuñón. Non
vou só ( 60 )
Para non perde-lo
paso
Benvidos todos á celebración deste domingo. De
novo Xesús dirixírenos a súa Palabra que nos convidará á confianza en Deus e á
xenerosidade. E unha vez máis escoitaremos a súa invitación: “Tomade e comede”.
Pan e Palabra que son o sustento para o camiño. Coma nós responderán a esta
invitación moitas comunidades de crentes, unhas formadas por moitos fieis,
outras moi pequenas, a todas elas queremos telas presentes na nosa celebración,
porque hoxe celebramos O DIA DA IGREXA
DIOCESANA que nos lembra que formamos parte dunha gran familia, a Diocese
de Tui-Vigo, que debemos coñecela, apreciala e comprometernos con ela. Teñamos
tamén moi presentes a todos os que a formamos: o bispo, sacerdotes, persoas da
vida consagrada e segrares.
Co corazón ferido
1. Porque moitas veces vivimos con
desapego o noso ser Igrexa. Señor, que nos afastemos
da tentación.
2. Porque falamos moito pero
comprometémonos pouco para cambiar a Igrexa. Cristo, que nos afastemos da
tentación.
3. Porque non apostamos de verdade pola renovación das nosas comunidades
parroquiais. Señor, que nos afastemos da tentación.
Unha palabra que
agroma
·
“Palabra do Señor”, acabamos de escoitar e nos
asentimos porque que así o cremos firmemente. O escoitar este relato do evanxeo
quizais se nos ocorra pensar na xente que coñecemos e que parécese os letrados
ou á velliña xenerosa. Pero esta Palabra está dirixida a cada un de nós. É como
un espello posto diante de nós para que nos miremos nel e recoñezamos o que hai
no noso corazón que nos fai semellantes ós letrados ou á viúva pobre. Xesús móstrannos
comportamentos moi concretos para que toquen a vida dos seus ouvíntes. Como
tocan hoxe a nosa vida os personaxes que nos presenta o evanxeo? Por unha banda
están ós escribas dos que nos advirte: “coidado con eles”; por outra unha viúva
pobre da que nos dí: “deu todo o que tiña para vivir”.
Os Escribas, especialistas da lei de Deus,
profesionais da teoloxía, exercían funcións de asesores nos tribunais, de
conselleiros e de mestres. Gozaban da maior consideración e había o costume de
chamalos “MESTRE”. De aí o desprezo que senten por Xesús que pretendía “ensinar
con autoridade” sen haber estudado. Falan pero non fan. Coma tantos hoxe...
·
A viúva
pobre é a contrapartida non só da xente rica que bota moito diñeiro, senón
tamén de escribas que procuraban chamar a atención. Xesús convoca ós seus
discípulos para que aprendan a lección que se explica con detalle: os ricos
botaron do que lles sobraba, mentres a viúva botou todo o que tiña para vivir.
O importante non é a cantidade do que uno dea, senón o que un se quede para sí.
Lembremos tamén á outra viúva, a da primeira lectura que entrega ao profeta
todo o que ten para comer. Confianza en Deus e xenerosidade son as virtudes
destas dúas mulleres. Conclúe o texto evanxélico presentando á viúva como
modelo de discípula.
O
relato parece querer mostrarnos que ela é modelo de discípula, modelo de fe e
de seguimento do crucificado. Esta muller que “deu todo o que tiña para vivir”
sinálanos a Xesús que “veu dar a súa vida en rescate por moitos” .Preguntémonos
entón: onde queremos estar nós? Que facemos para acadalo?
·
Hoxe celebramos o día da IGREXA DIOCESANA.
Quere lembrarnos que formamos unha gran familia á que nos incorporamos polo
Bautismo, e que habemos de construíla entre todos: O bispo, os sacerdotes, os
consagrados, os segrares, as familias, as parroquias, as asociacións e demais
institucións eclesiais .Se somos tod@s, fagámola entre tod@s.
Desde a oración
compartida
Oremos
ó Señor, fonte de misericordia e Pai /Nai da familia humana para que bendiga á
nosa comunidade diocesana. E digamos: Grazas por facernos sentir Igrexa.
·
Pola Igrexa universal e pola nosa Diocese de
Tui-Vigo, polo noso bispo Luís, polos sacerdotes, polos relixiosos e relixiosas
e por todos os segrares da nosa Diocese; para que cada quen cumpramos con
fidelidade a nosa misión. Oremos. Grazas
por facernos sentir Igrexa.
·
Por todas as parroquias e institucións da nosa
Diocese; para que sexan no seu ambiente testemuño de Cristo mediante a vivencia
da fe e a caridade. Oremos. Grazas por
facernos sentir Igrexa.
·
Por todos os que formamos a Diocese de Tui-Vigo
para que creza en nós o espírito de familia, a corresponsabilidade, o afán
apostólico e a comunicación cristiá de bens. Oremos. Grazas por facernos sentir Igrexa.
·
Polas
persoas enfermas, os maiores, os que viven en soidade, os que non teñen
traballo e todos os que sofren por calquera causa; para que atopen en Deus
consolo e en nós a axuda que necesitan. Oremos. Grazas por facernos sentir Igrexa.
Para
que tod@s sintamos a ledicia do comunitario
Hoxe a celebración
invítanos a preguntarnos como vivimos cada día o noso ser comunidade.
Comunidade que se reúne, que reza, que se axuda, que... se quere.
Con esta ledicia temos
compartido xunt@s poder compartir casa onde ninguén é excluído e tod@s somos
queridos e coñecidos polo noso nome. Esta é a casa do Señor. Con El a
compartimos e sentimos a súa presenza. Ante El cargamos pilas para alentar o
mundo no que vivimos na procura do que une, perdoa, acolle e constrúe o que é
ben de tod@s.
A nosa Igrexa particular,
Igrexa doméstica de Tui – Vigo, quere construírse desde a renovación e a
ledicia realista e profética, de quen quere abrir novos camiños e propoñer
novos xeitos de anunciar o evanxeo alí onde estamos, e non se conforma en
seguir facendo o “ de sempre”.
Deamos logo grazas a Deus
neste día no que nos chama a pasar das palabras aos feitos. Traballemos por
unha Igrexa evanxélica, renovada, ilusionada e samaritana. Como Ti nos pediches
.Amén.
Comentarios