Pechamos para volver abrir
Cantos
Entrada.- Que ledos ( 5 )
Lecturas.- Veña o teu reino ( 88 )
Ofertorio.- Eiqui están, Señor ( 32 )
Comuñón.- Déixate querer ( 61 )
Abrindo os ollos e mirando aos lados
Remata hoxe o ano litúrxico, ao longo del fomos reuníndonos e poñendo os nosos oídos en actitude de escoita para que a Palabra resoara de fóra para dentro e de dentro para fóra. Unha Palabra que nos mostraba como o proxecto de amor de Deus, chegado a nós desde a encarnación de Xesús. Un amor que é necesario ilo convertendo en vida a través da nosa maneira de mira-lo mundo e o noso xeito de actuar e comportarnos uns en relación cos outros.
Sen cansar, esta Palabra invitounos a acoller, e ser sensibles á dor dos demais, a non deixarnos vencer polo arrouto, a ... camiñar asumindo a nosa limitación e a buscar con gozo canto podemos e sabemos facer de ben para que os demais se sentan recoñecidos e queridos.
Compartamos entón este momento de fe e esperanza desde o agradecemento polo vivido e na esperanza por canto temos por diante para compartir.
Corazón misericordioso
- Porque somos moito de ira á présa e pouco de facer as cousas con lentura. Señor, segue dándonos a man.
- Porque nos perdemos en miradas que separan e non poñemos as lentes da achega e a cordialidade. Cristo, segue dándonos a man.
- Porque cansamos rápido e nos faltan gañas para a perseveranza. Señor, segue dándonos a man.
Palabra encarnada
- Neste remate do ano litúrxico no que nos fomos reunindo para celebrar a fe e sentir o gozo do noso ser comunitario, temos escoitado moitas palabras. Pero foron palabras que fomos esquecendo porque eran palabras efémeras. Tan efémeras como a capacidade de prestarlles atención sen pasalas pola nosa vida. Fronte a estas moitas, e moitas veces baleiras palabras, foi capaz de permanecer unha Palabra que non fomos capaces de facela esmorecer, inda que moitas veces non supuxo a nosa atención cara ela nin tampouco o esforzo por pasala polo corazón e a razón para levala ás decisións e actitudes que foran modulando e conformando a nosa vida ao longo destes últimos doce meses. E fronte as nosas rutinas, as nosas canseiras, os nosos lugares comúns e as nosas desconexións – naturais ou provocadas – Deus desde a súa Palabra seguiu invitándonos a continuar, a alentarnos, a non deixarnos levar do desánimo ou do desalento. Por iso esta Palabra, segue a facer que os corazóns de cantos a acollen sexan movidos a mirar a realidade desde a cultura que atopa, acompaña e descubre que mirar para os lados fai que descubramos que nin camiñamos sos nin nos creamos os mellores, máis perfectos e únicos. Por iso esta Palabra non pasa nunca, namentres as nosas moitas palabras, que en ocasións convértense simplemente na verborrea do falar sen dicir, acaban caendo na amnesia e no esquecemento.
- E esta Palabra fálanos hoxe do compromiso, adquirido no día do noso bautismo, de ser construtores do reinado de Deus , a través do que facemos e dicimos; un reinado que aprende a achegarse a quen ten /mos ao lado, fronte á tentación do silencio ou a cabeza xirada para non ver, acoller e acompañar. Falar entón de reinado non é máis que esforzarnos por poñer en valor, vencendo a tentación de converternos en cristiáns “vergonzantes”, que seguen a ser as persoas, e non o barullo, a mentira, as medias verdades ou a manipulación, as que movan o noso corazón non renunciar nunca nin a calar cando as persoas son relegadas ou reducidas a números ou datos estatísticos. Construír o reino é saber dar a cara polo ben de tod@s e non só polo ben dos “nosos”. Que mellor ca hoxe para facer balance de como temos actuado ao respecto!
- E neste camiño, nada doado, é verdade, tentaremos superar a présa para ilo realizando de xeito paseniño e deixándonos “enredar” pola compaña de Xesús. E para iso, como diciamos ao comezo, non ha ser nin a palabra do cura, bispo ou papa onde temos que poñe-la nosa atención, senón na Palabra que é Boa Nova e que se ten encarnado en proxectos solidarios, tempos compartidos ou colaboración que busque atoparse e camiñar en sinodalidade – xunt@s – como constantemente insiste Xesús unha e outra vez. Unha Palabra que nos invita a aprender a mirar para os lados, afastándonos da soberbia de quen só sabe e quere mirar de fronte para que o aplaudan, loen ou encumen. E só o amor desde Xesús e con Xesús, será capaz de que cambiemos e deixemos atrás os nosos egos para ser cristián en saída que sabemos estar no medio dos ambientes plurais e variados do noso mundo. Xa pasou o tempo de esperar e que veñan os demais; agora é tempo de que saiamos nós e nos integremos cos outros – cultura do encontro – buscando o que é xusto, participativo e comunitario. E desde aí sexamos capaces de dar testemuño auténtico da verdade, que non son palabras que se perden senón esixencia que fai visible que Deus móstrase sempre a través de cantos dicimos crer nel.
Pés no chan e confianza en Deus
Como construtores do reinado de Deus desde a Palabra que da vida e non esmorece, dicimos xunt@s: Que as túas palabras alenten os nosos pasos.
- Para que , sentíndonos tod@s Igrexa, traballemos para facer dela un poliedro no que non nos ignoremos, senón que nos recoñezamos, respectemos e traballemos xunt@s. Oremos. Que as túas palabras alenten os nosos pasos.
- Para que sexamos sementadores dos valores do reinado de Deus nas nosas comunidades parroquiais, vencendo a tentación de separar e dividir, para apostar por unir e participar no que une e achega. Oremos. Que as túas palabras alenten os nosos pasos.
- Para que nos esforcemos en pasar polo corazón e a reflexión as nosas accións. De xeito que o noso actuar non sexa nin arroutado nin contrario aos valores do Evanxeo. Oremos. Que as túas palabras alenten os nosos pasos.
Aquecendo o corazón
Xesús non é un rei que manda, é un rei que convida docemente a seguilo. E respecta aos que rexeitan, pero desde a cultura do encontro, non da condena nin da demonización de quen pensa distinto; El segue a abrir os brazos para acoller. Como Pai bo diante do fillo que volve, acolle sen pedir contas, facendo do silencio misericordia e perdón; ademais, non pasa factura polo seu tempo de espera. Ao contrario, o seu reinado é un permanente servizo de acollida, acompañamento e conversión do corazón. O seu reinado é un permanente ofrecemento de novas oportunidades. Porque o tempo sempre é máis importante ca o espazo; e nese tempo El sempre vai deixando o recendo da súa presenza, fagamos dese recendo permanente pegada de xenerosidade.
Comentarios