Ir al contenido principal

Cristo Rei 2018

Pechamos para volver abrir
Cantos
Entrada.- Que ledos  ( 5 )
Lecturas.- Veña o teu reino ( 88 )
Ofertorio.- Eiqui están, Señor  ( 32  )
Comuñón.- Déixate querer  ( 61  )

Abrindo os ollos e mirando aos lados
Remata hoxe o ano litúrxico, ao longo del fomos reuníndonos e poñendo os nosos oídos en actitude de escoita para que a Palabra resoara de fóra  para dentro e de dentro para fóra. Unha Palabra que  nos mostraba como o proxecto de amor de Deus, chegado a nós  desde a encarnación de Xesús. Un amor que é necesario ilo convertendo en vida a través da nosa maneira de mira-lo mundo e o noso xeito de actuar e comportarnos uns en relación cos outros.
    Sen cansar, esta Palabra invitounos a  acoller, e ser sensibles á dor dos demais, a non deixarnos vencer  polo arrouto, a ... camiñar asumindo a nosa  limitación e a buscar con gozo canto podemos e sabemos facer de ben para que os demais se sentan recoñecidos e queridos.
    Compartamos entón este momento de fe e esperanza desde o agradecemento polo vivido e  na esperanza por canto temos por diante para compartir.
Corazón misericordioso
  • Porque somos moito de ira á présa e pouco de  facer as cousas con lentura. Señor, segue dándonos a man.
  • Porque nos perdemos en miradas que separan e non poñemos as lentes da achega e a cordialidade. Cristo, segue dándonos a man.
  • Porque cansamos rápido e  nos faltan gañas para a perseveranza. Señor, segue dándonos a man.

Palabra encarnada
  • Neste remate do ano litúrxico no que nos fomos reunindo para celebrar a fe e sentir o gozo do noso ser comunitario, temos escoitado moitas palabras. Pero foron palabras que fomos esquecendo porque eran palabras efémeras. Tan efémeras como a capacidade de prestarlles atención sen pasalas pola nosa vida. Fronte a estas moitas, e moitas veces baleiras palabras, foi capaz de permanecer unha Palabra que non fomos capaces de facela esmorecer, inda que moitas veces non supuxo a nosa atención cara ela nin tampouco o esforzo por pasala polo corazón e a razón para levala ás decisións e actitudes que foran modulando e conformando a nosa vida ao longo destes últimos doce meses. E fronte  as nosas rutinas, as nosas canseiras, os nosos lugares comúns e as nosas desconexións – naturais ou provocadas – Deus desde a súa Palabra seguiu invitándonos a continuar, a alentarnos, a non deixarnos levar do desánimo ou do desalento. Por iso esta Palabra, segue a facer que os corazóns de cantos a acollen sexan movidos a mirar a realidade desde a cultura que atopa, acompaña e descubre que mirar para os lados fai que descubramos que nin camiñamos sos nin nos creamos os mellores, máis perfectos e únicos. Por iso esta Palabra non pasa nunca, namentres as nosas moitas palabras, que en ocasións convértense simplemente na verborrea do falar sen dicir, acaban caendo na amnesia e no esquecemento.

  • E esta Palabra fálanos hoxe do compromiso, adquirido no día do noso bautismo, de ser construtores do reinado de Deus , a través do que facemos e dicimos; un reinado que aprende a achegarse a quen ten /mos ao lado, fronte á tentación do silencio ou a cabeza xirada para non ver, acoller e acompañar. Falar entón de reinado non é máis que esforzarnos por poñer en valor, vencendo a tentación de converternos en cristiáns “vergonzantes”, que seguen a ser as persoas, e non  o barullo, a mentira, as medias verdades ou a manipulación, as que movan o noso corazón  non renunciar nunca nin a calar cando as persoas son relegadas ou reducidas a números ou datos estatísticos. Construír o reino é saber dar a cara polo ben de tod@s e non só polo ben dos “nosos”. Que mellor ca hoxe para facer balance de como temos actuado ao respecto!

  • E neste camiño, nada doado, é verdade, tentaremos superar a présa para ilo realizando de xeito paseniño e deixándonos “enredar” pola compaña de Xesús. E para iso, como diciamos ao comezo, non ha ser nin a palabra do cura, bispo ou papa onde temos que poñe-la nosa atención, senón na Palabra que é Boa Nova e que se ten  encarnado en proxectos solidarios, tempos compartidos ou colaboración que busque atoparse e camiñar en sinodalidade – xunt@s – como constantemente insiste Xesús unha e outra vez. Unha Palabra que  nos invita a aprender a mirar para os lados, afastándonos da soberbia de quen só sabe e quere mirar de fronte para que o aplaudan, loen ou encumen. E só o amor desde Xesús e con Xesús, será capaz de que cambiemos e deixemos atrás os nosos egos para ser cristián en saída que sabemos estar no medio dos ambientes plurais e variados do noso mundo. Xa pasou o tempo de esperar e que veñan os demais; agora é tempo de que saiamos nós e nos integremos cos outros – cultura do encontro – buscando o que é xusto, participativo e comunitario. E desde aí sexamos capaces de dar testemuño auténtico da verdade, que non son palabras que se perden senón esixencia que fai visible que Deus móstrase sempre a través de cantos dicimos crer nel.

Pés no chan e confianza en Deus

Como construtores do reinado de Deus desde a Palabra que da vida e non esmorece, dicimos xunt@s: Que as túas palabras alenten os nosos pasos.
  • Para que  , sentíndonos tod@s Igrexa, traballemos para facer dela un poliedro no que non nos ignoremos, senón que nos recoñezamos, respectemos e traballemos xunt@s. Oremos. Que as túas palabras alenten os nosos pasos.

  • Para que sexamos sementadores dos valores do reinado de Deus nas nosas comunidades parroquiais, vencendo a tentación de separar e dividir, para  apostar por unir e participar no que une e achega. Oremos.  Que as túas palabras alenten os nosos pasos.

  • Para que nos esforcemos en pasar polo corazón e a reflexión as nosas accións. De xeito que o noso actuar non sexa nin arroutado nin contrario aos valores do Evanxeo. Oremos. Que as túas palabras alenten os nosos pasos.
Con agradecemento e quentura de corazón, poñemos  na túa man a nosa oración comunitaria desde a esperanza e coherencia á que Ti nos invitas. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Aquecendo o corazón
Xesús non é un rei que manda, é un rei que convida docemente a seguilo. E respecta aos que rexeitan, pero desde a cultura do encontro, non da condena nin da demonización de quen pensa distinto;  El segue a abrir os brazos para acoller. Como Pai bo diante do fillo que volve, acolle sen pedir contas, facendo do silencio misericordia e perdón; ademais, non pasa factura polo seu tempo de espera. Ao contrario, o seu reinado é un permanente servizo de acollida, acompañamento e conversión do corazón. O seu reinado é un permanente ofrecemento de novas oportunidades. Porque o tempo sempre é máis importante ca o espazo; e nese tempo El sempre vai deixando o recendo da súa presenza, fagamos dese recendo permanente pegada de xenerosidade.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel