Desde a ledicia de sabernos
sempre acollidos, traballemos tamén nós por acoller
Descarga o ficheiro
Cantos
Entrada.- Volve,
Señor ( )
Lecturas.-
Escoita ao Señor ( )
Ofertorio.-
Non vou só ( )
Comuñón.
- Xesús chamado amigo ( 89)
Sinal
de Advento
No noso ir construíndo, ao redor da
Palabra e a luz, a reflexión sobre o tempo de Advento, engadimos ao cartel a
referencia á mocidade.Tamén para ela este Advento ha ser tempo de
luz e escoita da Palabra e das palabras.
Abrindo
os ollos e mirando aos lados
Ao longo deste tempo de Advento a palabra dos profetas vainos
alentando a espertar do sono que non nos deixa mirar a realidade con ollos de
denuncia das situacións que non poñen ás persoas no centro das súas decisións.
O profetismo é alento de esperanza e contestación ante a tentación de
xustificar accións, actitudes e comportamentos que, desde os ollos de Deus, son
sempre escándalo e ocasión de falta de respecto á dignidade das persoas.
Dispoñámonos entón a
participar nesta celebración coa intención de
mirar ao noso interior e comprometernos a non deixar que asente en nós
todo canto , pola nosa pasividade, vai facendo posible que as persoas sufran e
non sexan respectadas na súa dignidade de fillos e fillas de Deus.
Corazón misericordioso
•
Por ser
moitas veces condescendienstes con comportamentos violentos que teñen sufrido
persoas achegadas a nós. Señor, que nos abramos a túa misericordia.
•
Por
deixar que a alegría desapareza da nosa vida para que aniñe a tristura. Cristo,
que nos abramos a túa misericordia.
•
Por
acostumarnos a vivir de soños que nos estancan e nos silencian ante a dor allea.
Señor, que nos abramos a túa misericordia.
Palabra encarnada
•
Tempo de Advento; tempo de sinceridade e recollemento; tempo de busca e
realismo; tempo de poñerse en camiño e deixar atrás as adherencias que se nos
foron pegando pola rutina na que temos convertido moitas veces a nosa vida.
Desde esta clave que enmarca este tempo litúrxico, somos hoxe chamados a poñer
a fondura da nosa mirada naquelas situacións que foron aniñando en nós e nos
foron levando á comodidade, á despreocupación polo que lle pasa a quen temos ao
lado ou preto, a mirar cara outro lado cando comportamentos que sabiamos
inxustos e non acordes co proxecto de Deus, deixamos que foran asentando en
nós. E como indica o cartel, sería bo que nos preguntaramos de que maneira
estamos sendo transmisores de proxectos que poñan á persoas no centro deles, e
así llos vaiamos transmitindo á mocidade. Poderiamos preguntarnos, que non
queixarnos, que estamos a facer para que a mocidade pare e pense, á vez que
aprenda a mirar ao seu redor e non só sobre eles mesmos.Poderiamos
preguntarnos, como facía o profeta Baruc en relación con Xerusalén, de que
maneira a nosa boca pechada, e a nosa renuncia a ser transmisores de valores e
testemuñas de solidariedade, foron facendo posible que agromasen entre os nosos
desinterese por todo canto esixa compromiso social e preocupación, acollida e
escoita para cos máis maiores e excluídos. Poderiamos preguntarsnos, de que maneira
a nosa desconfianza para con Deus acabou en desconfianza duns para cos
outros.Poderiamos... Porque, non é tempo de chorar nin de laiarse,senón de
aledar e buscar.
•
E a isto é ao que non invitan as
palabras de Paulo aos filipenses. A facer da oración experiencia comunitaria; a
aprender a cambiar o eu polo nós; a non facer da exclusión niño que asente no
corazón. E de novo esta invitación volve facérnola o apóstolo desde a alegría,
interior e exterior. Non desde o sorriso hipócrita da aparencia, senón desde a
entrega e a xenerosidade de quen expresa e vive o que sente. A tenrura coa que
Paulo o expresa, é esa tenrura da que tantas veces nos fala Francisco cando
insiste da importancia da alegría para
poder transformar o mundo desde o cambio persoal e comunitario. A tenrura de
quen, neste complexo, pero tamén marabilloso, poliedro social, é capaz de
sementar sen esperar recoller para levar os parabéns fola folgura da colleita.
•
E no terceiro chanzo da Palabra que
hoxe foi proclamada aparece Xoán o Bautista chamando á conversión no medio do
deserto, e dos desertos, daquel e deste tempo. Uns desertos que nos chegan en
forma de egoísmo, inmediateza, cortoplacismo, individualismo ou calquera desas
actitudes e comportamentos que nos van separando uns dos outros e levándonos a
vivir na incomunciación no tempo, que
grande paradoxo!, da maoir existencia de madios e tecnoloxías que, seica,
serven para comunciar. Coma Xoán, tamén nós temos que dicir:preparemos o camiño
do Señor. Vaimos facendo oco para que cando chegue quede con nós.
Pés no chan e confianza en Deus
Ao Deus que nos chama á participación para cambiar e transformar a
vilolencia en paz, e o rencor en misericordia lle dicmos xunt@s: que sementemos alegría e non
desesperación.
•
Para que
entre tod@s construamos unha Igrexa xeradora de perdón e misericordia;
unha Igrex aque non xulga senón que acolle e escoita. Oremos.que sementemos
alegría e non desesperación.
•
Para que
sexamos nas nosas parroquias sementadores de sorrisos, paciencia e
xenerosidade.Oremos. que sementemos alegría e non desesperación.
•
Para que
non deixemos que o superficial secuestre e escureza a fondura da nosa ledicia
que nos fai non ser xulgadores do que fan os demais, senón sementadores de
solidariedade e colaboración para con quen a necesite. Oremos.que sementemos
alegría e non desesperación.
Grazas, Señor, por esta expereincia de comuñón participativa á que
nos chamas sempre que rezamos xunt@s. Por
Cristo o noso Señor. Amén.
Aquecendo o corazón
Señor con alegría e sen medo quero buscarte cada día! Ti es o
meu Señor, concédeme a graza de encontrarte cada día na oración, na Eucaristía , no mi encontro co próximo, nas
miñas actitudes e no meu ser cristián! Necesito da graza que ven do Espírito,
Señor, porque a miña conversión cotián vese freada moitas veces polos meus
medos! Envíama, Señor, para quedar libre de temores e servirte con santidade e
xustiza! Señor, non permitas que os medos me paralicen e encadeen o meu corazón
e non permitas que cren resistencias ao cambio! Noo permitas, Señor, as miñas
falsas seguridades que amortiguan a miña alegría de vivir e a converten en
mediocre argumento para afastarme de ti! Hoxe entendo, Señor, que esta chamada
á alegría e a non tener medo é un desexo para facer as cousas novas en min,
para darlle máis sentido a miña vida, para darme a serenidade cando me ameace a
tormenta, darme máis liberdade cando me sinta máis oprimido, para darme o
perdón cando teña caído e amor cando me encerre en min mesmo!
(orarconelcorazonabierto.wordpress.com)
Comentarios