Na
celebración da festa do rostro materno de Deus, non nos queda nada máis que
dicir: grazas, María. Muller e crente sen prexuízos e chea de liberdade
Cantos
Entrada.-
Noraboa, María ( )
Lecturas.- Cantádelle
ó Señor unha cántiga nova ( )
Ofertorio.- Grazas, Señor, na mañá ( )
Comuñón.-
Cantas veces / Esa é María ( )
Abrindo os ollos e mirando aos lados
Paz e
ben a tódalas persoas que hoxe queremos
honrar a María desde o seu ser muller referente do compromiso cristián. Muller
que dicindo si a Deus non se limitou a calar e a obedecer, senón que foi quen
de mostrarse como voz e palabra de tódalas mulleres oprimidas, silenciadas e
relegadas, do seu tempo e do noso tempo.
Queremos facer entón deste noso encontro orante unha experiencia
solidaria de dignidade , en María, e desde María a tódalas mulleres que non se deixan secuestrar pola aparencia da
cousificación e a utilización das súas persoas como meros obxectos ,por parte
de quen non entende que somos persoas. Homes e mulleres, e desde este noso ser,
é a igualdade, que non a superioridade, a que ha de mover proxectos, ilusións e
esperanzas comprometid@s en facer do mundo espazo de encontro, acollida e
agradecemento.
Corazón misericordioso
1.
Polas veces nas que deixamos entrar en nós actitudes de
discriminación respecto á muller. Señor, que nos deixemos transformar por Ti.
2.
Polas veces nas que temos
xustificado comportamentos e actitudes que degradan e non valoran o papel da muller
na sociedade e na Igrexa. Cristo, que
nos deixemos transformar por Ti.
3.
Polas veces nas que as nosas
miradas non son de paz senón de enfrontamento. Señor, que nos deixemos transformar por Ti.
Palabra encarnada
1.
Este ano que agora estamos a
rematar podemos definilo como o ano no que a muller acadou visibilidade social.
Si, porque inda que nos pareza que as mulleres teñen os mesmos dereitos que os
homes, e que vivimos nun mundo onde , a realidade móstranos que hai diferenza
entre o que din as leis e o que está a ocorrer cada día. Non hai máis que poñer
oído atento ao que din informativos de radio e televisión ou titulares de
xornais. Non vivimos nun mundo imaxinario senón real, e nesta realidade é
necesario non cansar poñer a mirada no Evanxeo e tentar descubrir, e logo
aplicar ao noso actuar, que como crentes estamos chamados a non ser
superficiais nin a xustificar o que ocorre co que debería ser. E se poñemos os
ollos en María descubriremos que é tarefa permanente traballar por unha
sociedade máis igualitaria, xusta e inclusiva, onde as diferenzas veñan pola
capacidade ou incapacidade de facer as
cousas ben, e non polo xénero ao que pertencemos. Que mellor festa que a de
hoxe para, desde a persoa de María, nos esforcemos por facer dos espazos onde
nos movemos cada día vivencia que mostre que a dignidade compartida esíxenos
recoñecera Deus aprendendo a valorar o traballo de tod@s e a non calar cando
alguén se esforza, a través da mentira, a violencia ou o silencio, manipular a
realidade na que estamos e contribuímos a construír entre tod@s !
2.
Que non nos deixemos enganar
polas serpes do noso tempo; serpes da inmediateza , serpes das presas, serpes
da mentira, serpes da negación da verdade, serpes da aparencia e da
incapacidade para buscar espazos de igualdade e recoñecemento de unhas e
outros. Esforcémonos entón para que a serpe do engano non sexa a que mova as
nosas decisións e as actitudes que cada día van desenvolvendo a nosa vida.
Porque se deixamos que iso ocorra, estaremos negando unha realidade, complexa e
plural, que ten que loitar contra a tentación de botar a culpa a outr@s do que
nos facemos ou do que non quixemos facer. Aprender a recoñecer os erros e
loitar para mellorar cada día sen poñer dor nin tristura no que facemos,
lévanos a camiñar polos vieiros que o Deus da tenrura, que nos crea como imaxe
e semellanza súa, pon ao noso dispor para poder encontrarnos e colaborar, na
reciprocidade, uns/has cos outr@s.
3.
E nesta tarefa atoparemos a
bendición do Deus no que cremos e que nos urxe, constantemente, a facer do noso
actuar recoñecemento da filiación e fraternidade que nos iguala e nos chama a
traballar en común sen superioridades nin imposicións. Somos iguais en
dignidade, e diferentes en maneiras de traballar e ver a vida, e mesmo en configuración física. O que non fai a
uns superiores e a outras inferiores ou de menos. El ofrécenos o seu proxecto
que busca a felicidade, e esta non será
nunca posible se non tomamos en serio que as capacidades non dependen do
xénero, senón da pluralidade que conformamos homes e mulleres no noso mundo. E
para isto tod@s temos que esforzarnos para, como María, poñernos en camiño e
comezar a actuar non desde a imposición senón desde o servizo.
Pés no chan e confianza en Deus
As palabras do Evanxeo invítannos a facer
do servizo camiño polo que ir poñendo cada día os nosos pés de maneira
comunitaria para construír solidariedade compartida; desde esta invitación
dicimos xunt@s:
Que fagamos da nosa fidelidade
encontro fraterno
1. Para
que tod@s traballemos por construír unha Igrexa inclusiva, igualitaria e que
sabe recoñecer e valorar o compromiso das mulleres por facer do Evanxeo diálogo
e encontro sen discriminación. Oremos.
Que fagamos da nosa fidelidade
encontro fraterno
2. Para
que nas nosas comunidades non nos
deixemos levar pola rutina nin por comportamentos patriarcais, onde unhas
traballan e outros deciden. Oremos.
Que fagamos da nosa fidelidade
encontro fraterno
3. Para
que as persoas que hoxe nos reunimos para celebrar a festa de María e honrala
coa nosa participación, nos esforcemos por facer as cousas en positivo,
esforzándonos por buscar o que nos une e fai posible proxectos comunitarios.
Oremos.
Que fagamos da nosa fidelidade
encontro fraterno
Grazas, Señor, porque
en María proposnos un compromiso de acollida e dispoñibilidade permanentes. Por
Cristo o noso Señor. Amén.
Aquecendo o corazón
O concilio Vaticano II
presenta María, Nai de Xesús, como “prototipo e modelo para a Igrexa”, e descríbea
como muller humilde que escoita a Deus con confianza e alegría. Con esa mesma actitude
temos que escoitar a Deus na Igrexa actual.
«Alégrate».
É ao que primeiro María escoita de Deus e o primeiro que temos de escoitar tamén
hoxe. Entre nós falta alegría. Con frecuencia deixámonos contaxiar pola
tristeza de unha Igrexa envellecida e gastada. Xa non é Xesús, a Boa Nova? Non
sentimos a alegría de ser os Seus seguidores? cando falta a alegría, a fe perde
frescura, a cordialidade desaparece, a amizade entre os crentes arrefece. Todo
fica mais difícil. É urxente espertar á alegría nas nosas comunidades e
recuperar a paz que Xesús nos deixou de herdanza.
«O Señor estea contigo». Non é fácil a alegría na igrexa dos nosos
dias. Só pode nacer da confianza en Deus. Non estamos orfos. Vivimos invocando
cada dia a un Deus Pai que nos acompaña, nos defende e procura sempre o ben de
todo o ser humano.
Esta igrexa, as veces tan
desconcertada e perdida, que non acerta en volver ao Evanxeo, non está só. Xesús,
o Bo Pastor, procúrannos. O Seu Espírito atráennos. Contamos co seu alento e
compresión. Xesús non nos abandonou. Con El todo é posible.
«Non
temas». Son moitos os medos que nos paralizan, aos
seguidores de Xesús. Medo do mundo moderno e da secularización. Medo de un
futuro incerto. Medo da nosa debilidade. Medo da conversión ao Evanxeo. O medo
está a facernos moito mal. Impídenos camiñar cara o futuro con esperanza. Péchanos
na manutención estéril do pasado. Crecen os nosos fantasmas. Desaparece o
realismo san e a sensatez cristiá. É urxente construír unha Igrexa da confianza.
A forza de Deus nono se revela nunha igrexa poderosa senón humilde.
( José Antonio
Pagola )
Comentarios