A ESPERANZA DAS PERSOAS POBRES NUNCA SE FRUSTRARÁ
(III XORNADA MUNDIAL DAS PERSOAS POBRES)
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA: Benaventurados
(Nº 7)
o
LECTURAS: O
Señor é o meu Pastor (Nº 27)
o
OFERTORIO: Eu
soñei (Nº58)
o
COMUÑÓN: Ide
e pregoade (Nº 55)
OLLOS ABERTOS
Hoxe, último
domingo do tempo ordinario, celebramos en toda a Igrexa a terceira xornada
mundial das persoas pobres, instituída polo papa Francisco en 2016. Invítasenos
a poñer ollos, oídos, mans e, sobre todo, corazón, nas persoas máis
desfavorecidas das nosas parroquias, das nosas dioceses, da nosa Igrexa. Elas
son o lugar teolóxico no que podemos atopar o rostro de Cristo Resucitado que
nos interpela.
Como ben di o
papa, ás veces, requírese pouco para devolverlle a alguén a esperanza. Basta
con deterse, sorrir e escoitar. As persoas pobres non son números aos que poder
recorrer para presumir con obras e proxectos, senón que son persoas ás que,
como Igrexa en saída, temos que ir buscar: son mozos e maiores, homes,
mulleres, nenas e nenos que precisan das nosas mans para poder erguerse, dos
nosos corazóns para sentir de novo a calor do agarimo, da nosa presenza para
superar a soidade. Sinxelamente: precisan o noso amor. Non llelo neguemos.
CORAZÓN MAGOADO
Ti, o defensor das persoas pobres, SEÑOR, TEN PIEDADE DE NÓS.Ti, o refuxio das persoas febles, CRISTO, TEN PIEDADE DE NÓS.
PALABRA QUE INTERPELA
Algúns dos que acompañan a Xesús senten admiración pola grandeza e beleza
do templo. El, pola contra, mira de xeito profético aquel lugar relixioso que
non está a acoller o reino de Deus e a súa xustiza, senón que é un modelo
esgotado que necesita conversión e cambio. Será destruído. O Reino de Deus
irase abrindo camiño. Xesús non pretende sinalar a fin dos tempos, senón
alertar de que os reinos deste mundo son capaces de provocar guerras e
catástrofes, sufrimento e pobreza, pero o reino de Deus traerá paz e xustiza..
Os tempos difíciles non son tempos para o queixume, a nostalxia e o desalento,
senón para confiar e esperar. Unha esperanza que nace da confianza en que Deus
está á beira dos seus fillos e das súas fillas, acompañando e protexendo.
Hoxe, na III Xornada Mundial das Persoas Pobres, na liña da Palabra que
vimos de proclamar e que nos interpela, a mensaxe do papa Francisco invítanos a
non esquecer que as persoas pobres non son anónimas, senón que teñen nome e
rostro:
- familias que ven obrigadas a abandonar a súa terra para buscar formas de subsistencia noutros lugares;
- orfos que perderon aos seus pais ou que foron separados violentamente deles por mor dunha brutal explotación;
- mozos en busca dunha realización profesional aos que se lles impide o acceso ao traballo por mor de políticas económicas miopes;
- vítimas de tantas formas de violencia, desde a prostitución ata as drogas, e humilladas no máis profundo do seu ser;
- mulleres violadas, vítimas da trata de persoas, prostituídas, maltratadas, asasinadas;
- xente maior, abandonada, soa, descartada nunha sociedade que só busca o rendemento económico;
- millóns de inmigrantes vítimas de tantos intereses ocultos, tan a miúdo instrumentalizados con fins políticos, aos que se lles nega a solidariedade e a igualdade;
- numerosas persoas marxinadas e sen fogar que deambulan polas rúas das nosas cidades.
Todas estas persoas son consideradas en moitos casos, por mor dos nosos
prexuízos, parasitos da sociedade, ás que non se lles perdoa nin tan sequera a
súa pobreza e son vistas coma unha ameaza ou como xente incapaz só porque son pobres.
Pola contra elas son as preferidas do Deus da misericordia. El é aquel que
escoita, intervén, protexe e redime. «Cada vez que o fixestes cun destes,
comigo o fixestes» (Mt 25, 40). Estamos chamadas e chamados a tocar a carne
sufrinte para comprometernos nun servizo que é evanxelizador, pois a promoción
dos pobres forma parte do anuncio evanxélico. A opción polos últimos e
descartados é prioritaria para os discípulos de Cristo. Necesítanse testemuñas
da esperanza na cultura do consumo e do descarte. Unha esperanza que se
comunica a través do consolo e realízase acompañando aos máis pobres nos seus
procesos de desenvolvemento, algo que vai máis aló da mera asistencia. Os
pobres non só necesitan roupa e alimentos, «teñen necesidade de Deus, do seu
amor feito visible grazas a persoas que viven xunto a eles» e das cales Deus se
vale para chegar ao corazón.
ORAMOS EN COMUNIDADE
Pondo a nosa esperanza no Deus que sabe acompañar as
nosas vidas e respectar a nosa liberdade, compartamos agora a nosa oración, sabéndoa
por ao seu dispor para dar froitos de amor solidario e confiado, e digamos.
GRAZAS, SEÑOR POLA ESPERANZA
- Pola Igrexa para que non renuncie nunca a presentarse ante o mundo como o que debe ser: unha Igrexa pobre e para as persoas pobres, OREMOS.
- Polas persoas que dirixen as nacións e por aquelas que teñen responsabilidades no eido económico; para que traballen polo desenvolvemento integral de todas as persoas, OREMOS.
- Por todas as persoas crentes, para que escoitemos con xenerosidade a voz de Deus, que nos chama a evanxelizar coas nosas palabras, cos nosos xestos, coa nosa vida, OREMOS.
- Polas persoas desempregadas, polas enfermas, polas que carecen de cultura e formación, polas que viven soas, polas que non teñen alimentos ou auga potable, polas que non teñen un fogar digno, polas que tiveron que migrar, para que atopen en nós comprensión, consolo e axuda, OREMOS.
- Para que arredemos do noso corazón tantos prexuízos que nos impiden achegarnos ao próximo tal e como somos, OREMOS.
Grazas, Señor, por lembrarnos unha vez máis que Ti es un
Deus de vida e que por iso podemos atoparte sempre onde as persoas traballan
por unha humanidade máis humana. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
SALMO 10 (9)
A FACHENDA DOS MALFEITORES
Por que, Señor, quedas lonxe,
escóndeste na hora do apuro?
Mentres os malvados triunfan,
son asoballados os pobres,
collidos nas insidias que lles traman.
O malvado gloríase da súa mesma cobiza,
o avarento blasfema e despreza ó Señor.
Di o malvado, na súa insolencia:
‑"Deus non pide contas; non está":
Iso é todo o que pensa.
Os seus camiños prosperan,
o teu xuízo queda lonxe da súa mente,
búrlase dos seus adversarios.
Pensa para si:
‑"Non caerei nunca na vida non terei unha
desgraza".
Ten a boca chea de maldición,
de inxurias e de fraude;
a súa lingua encobre insidia e maldade.
Senta ao axexo nos currais
para matar ás agachadas ó inocente.
Cos ollos esculca os desvalidos,
axexa nos recantos, coma león no tobo,
axexa ós pobres, para os roubar,
rouba a quen pilla na súa rede.
Agáchase, encóllese,
e cae con todo o peso sobre os inocentes.
Pensa para si:
‑"Deus esquécese, ten a cara tapada e non ve".
Érguete, Señor; levanta, Deus, a túa man,
non te esquezas dos pobres.
¿Por que ten que desprezar a Deus o malvado e matinar
para si:
‑"Non pide
contas"?
Ti mesmo podes ver os traballos e as penas,
fixarte e collelos na túa man.
A ti encoméndase o desvalido,
ao orfo es ti quen o axuda.
Rompe o brazo do impío,
pídelle contas da maldade,
fai que desapareza.
O Señor reinará para sempre,
e acabaranse os xentís na súa terra.
Ti acolles, Señor, o desexo dos pobres:
confórtaos e aténdeos;
defende o dereito do orfo e do oprimido,
e que ningún mortal exerza máis a insolencia.
Comentarios