A LEDICIA DA FE ATOPA RAÍZ NO ENCONTRO DESDE A REALIDADE COAS DORES E ILUSIÓNS DAS IRMÁS E DOS IRMÁNS
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Non vou so (Nº 60)
- LECTURAS: O Señor é o meu pastor (Nº 27)
- OFERTORIO: Recibe, Señor (Nº 31)
- COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120)
POÑENDO OS OLLOS NA REALIDADE
É domingo, o día do Señor. Reunímonos para compartir sentindo a presenza próxima das irmás e dos irmáns. Moitas e moitos de nós non nos temos visto desde hai unha semana; neste tempo téñennos pasado cousas. Unhas ben seguro que boas, outras non tan boas, pero volvemos estar de novo a carón da mesa do pan e da palabra para celebrar compartindo, porque non estamos nin sos nin illados. Estamos á beiriña uns dos outros. Que saibamos recoñecernos no sorriso sincero co que nos saudamos e na ledicia esperanzada desde a que nos atopamos para compartir e participar deste encontro co Señor, e poder así gozar do pan da fraternidade.
RENOVANDO O CORAZÓN
- Por non ter sido sempre persoas misericordiosas e acolledoras; SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS CURAR POR TI.
- Por evitar mirar aos ollos a quen sabemos precisado da nosa palabra e da nosa man tendida; CRISTO, QUE NOS DEIXEMOS CURAR POR TI.
- Por non saber facer da nosa vida encontro de fraternidade e de igualdade; SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS CURAR POR TI.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE EZEQUIEL
Di o Señor: velaí, eu en persoa virei seguirlles as pisadas ás miñas reses e buscalas. O mesmo que mira o pastor polos años, así eu vou mirar polas miñas reses, e vounas salvar, sacándoas de todos os sitios por onde se espallaron un día de nubes e escuridade. Eu mesmo apacentarei o meu rabaño, e eu en persoa fareino acougar. Buscarei a ovella perdida, farei volver á extraviada, vendarei á que ten a pata partida, fortalecerei á feble, pero farei que perezan a gorda e a forte. Apacentarei o meu rabaño conforme á xustiza.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEU
Cando veña o Fillo do Home na súa gloria e todos os anxos con el, sentará no seu trono glorioso. Diante del xuntaranse todas as nacións; e separará uns dos outros, como xebra o pastor as ovellas das cabras. E poñerá as ovellas á súa dereita e as cabras á súa esquerda. Entón dirá o Rei ós da súa dereita: "Vinde, benditos do meu Pai; recibide a herdanza do Reino preparado para vós desde a creación do mundo. Porque tiven fame e déstesme de comer; tiven sede e déstesme de beber; fun forasteiro e acolléstesme; estiven espido e vestístesme; enfermo e visitástesme; estiven na cadea e viñéstesme ver". Entón preguntaranlle os xustos: "Señor, ¿cando te vimos famento e che demos de comer; ou sedento e che demos de beber? ¿Cando te vimos forasteiro e te acollemos; ou espido e te vestimos? ¿Cando te vimos enfermo ou na cadea e te visitamos?" O rei contestaralles: "Asegúrovos que canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos fixéstelo comigo". E diralles logo ós da súa esquerda: "Arredade de min, malditos; ide para o lume eterno preparado para o Satán e para os seus anxos. Porque tiven fame e non me destes de comer; tiven sede, e non me destes de beber; fun forasteiro e non me acollestes; estiven espido e non me vestistes; enfermo e na cadea e non me visitastes". Eles replicaranlle: “Señor, ¿cando te vimos famento ou sedento, forasteiro ou espido, enfermo ou na cadea e non che acudimos?" El responderalles: "Asegúrovos que canto deixastes de facerlle a un destes máis pequenos, deixastes de mo facer a min. Daquela irán estes ó castigo eterno, e os xustos á vida eterna".
PALABRA DO SEÑOR REMOENDO NA PALABRA
Dinos a primeira lectura do profeta Ezequiel que por moito que busquemos, non imos atopar a Deus na tranquilidade acomodaticia de quen manda, impón e dirixe na distancia: Ao contrario, este Deus no nome do que nos reunimos nos templos, temos que atopalo na vida, na xente que, coma nós, camiña buscando paz, xustiza, nun mundo inxusto. Este é o Deus non descoñecido e si recoñecible cando triunfa o ben sobre a maldade, a axuda e colaboración sobre o individualismo, os valores e o que humaniza sobre o líquido que nunca asenta e diferenza entre o que enche de sentido a vida do que non o fai. Nunha palabra, o Deus que trae hoxe á nosa reflexión Ezequiel é o Deus que coida e cura, para que tamén nós saibamos coidar e curar a quen vexamos necesitada ou necesitado do noso coidado e da nosa capacidade de curar. E neste momento, non moi lonxe de nós, hai tantas persoas que necesitan e agradecerían ser curadas! Curadas do rancor, da envexa, da soberbia... que as fai infelices e sempre insatisfeitas!
Nesta cura por superar a enfermidade da permanente insatisfacción, Xesús sae a camiñar cada día con nós para que acertemos na dirección que temos que percorrer na nosa vida. Dirección e camiño que están cheos de curvas, subidas, estreiteces, e tamén como non, de rectas que nos fan un pouco máis lixeira a viaxe. Unha viaxe na que non imos sos, e na que precisamos compañeiros e compañeiras que nola fagan máis agradable e ditosa. En todo este traxecto Xesús pon ao noso dispor o mellor que nos pode dar: a esperanza, para que nunca nos creamos os mellores; para que nunca pensemos que xa está todo feito; para que nunca caiamos na tentación de crer que o sabemos todo e non precisamos de ninguén; para que nunca... caiamos nas redes que nos fan perder a cordura de saber cal é o camiño e en que parte del estamos. Xa que logo, a súa esperanza é a que fai posible que non nos derrubemos ante as dificultades; unha esperanza que non cansa de albiscar horizontes novos que orientan, dan sentido e forza a volver comezar outra vez, sabendo que non iremos perdid@s.
E como facer posible esta esperanza se non a vemos? Seguro que nos preguntamos moitas veces. A resposta á pregunta atopámola no evanxeo que acabamos de escoitar. Non é necesario ir moi lonxe, tampouco pasar por moitas facultades universitarias, e menos aínda dispor dunha carteira ben chea e unha conta corrente de moitos ceros. Non. Xesús é moito máis claro e sinxelo: cada vez que llo fixestes, o ben ou o mal, a un deste irmáns máis esquecidos, ignorados, invisibles, esmagados polos poderosos, oprimidos pola enfermidade, maltratados pola pretendida superioridade cultural, lingüística ou relixiosa... a min mo fixestes. Que doado de entender, verdade! Que difícil de convertelo en camiño polo que ir dando pasos cada día, sen sentir a vertixe do que nos quere confundir ou trabucar nas nosas pisadas. O compromiso moral de actuar en conciencia, buscando o bo que humaniza e nos humaniza, non o cumprimento das normas nin dos dogmas, será o que ao final da nosa tardiña nos fará pasar o exame máis importante da vida, e entrar coa mellor cualificación na única universidade que paga a pena: a plenitude da esperanza ao lado de Deus!
COMPARTINDO O COMPROMISO
Facendo do que sentimos no corazón oración compartida, dicimos comunitariamente:
QUE APRENDAMOS A RECOÑECER AS TÚAS PEGADAS
Para que sexamos unha Igrexa coidadora e curadora; OREMOS.
QUE APRENDAMOS A RECOÑECER AS TÚAS PEGADAS
Para que sexamos comunidades que aprendamos a recoñecerte nas irmás e nos irmáns necesitados do noso tempo; OREMOS.
QUE APRENDAMOS A RECOÑECER AS TÚAS PEGADAS
Para que a nosa vida sexa unha permanente atención a ser esperanza, misericordia, compaña, escoita e alegría para coas persoas ás que lles falte; OREMOS.
QUE APRENDAMOS A RECOÑECER AS TÚAS PEGADAS
Señor, que saibamos recoñecerte nas dores, tristuras e alegrías nosas, das nosas irmás e dos nosos irmáns. P.X.N.S. Amén.
BUSCANDO ACOUGO ESPERANZADO
Con Xesús queremos facer do mundo berce onde nos sentamos arroupadas e arroupados; leito onde compartamos a fermosa tarefa de sentir ao noso lado a quen nos quere; corredor onde poidamos atoparnos con quen quere facer do noso encontro diálogo e conversa fraterna e solidaria; cociña onde poidamos sentar á mesa da fraternidade compartida na que partimos e repartimos non só pan, tamén olladas de recoñecemento de irmandade que nos iguala e fai que ninguén nos resulte estraño ou estranxeiro. Berrémolo ben forte, berrémolo como cidadás e cidadáns dun mundo que queremos mellor e máis igual! Non calemos ante esta fermosa invitación que El nos fai!
Comentarios