Os medos nunca son camiño de esperanza. Arrisquemos a estar no mundo cunha actitude proactiva!
Cantos.-
Entrada.- Camiñarei ( )
Lecturas.- As túas palabras, Señor ( )
Ofertorio.- Recibe Señor ( )
Comuñón.- Eu sei de quen me fiei. ( )
Mirada de esperanza
En tempo de incerteza sempre agroman os medos, as desconfianzas, a inseguridade, a falta de forza para tomar decisións e non quedar varados no desconcerto permanente. E disto, de superar os medos, é do que nos fala o evanxeo de hoxe.
Xesús leva consigo a algúns dos que sempre o acompañaban para compartir e confiar na forza da presenza de Deus. Eles víronse tan tranquilos e en paz, que caeron na tentación de querer quedar alí, renunciando á súa tarefa de seguir anunciando e achegándose aos esquecid@s e excluid@s daquela sociedade. O seu medo puido coa súa responsabilidade! Unha tentación da que Xesús rapidamente os esperta, para invitalos a volver, a baixar da nube.
A poñer os pés no chan, a non deixarnos comer polo medo que incapacita e impide que deamos o mellor de nós, facéndonos covardes, é ao que nos chama esta oración do segundo domingo de coresma.
Corazón de misericordia
· Que os nosos medos non nos paralicen na nosa comodidade. SEÑOR, QUE NON CAIAMOS NA TENTACIÓN.
· Que as nosas intolerancias non nos afasten de servir aos demais. CRISTO, QUE NON CAIAMOS NA TENTACIÓN.
· Que a nosa rutina non nos roube a frescura do evanxeo. SEÑOR, QUE NON CAIAMOS NA TENTACIÓN.
Palabra proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA XÉNESE
Deus puxo a proba a Abraham, chamándoo:
- "¡Abraham!"
El respondeu:
- "Aquí estou".
Deus mandoulle:
- "Colle o teu fillo, o único que tes e que tanto queres, Isaac, e vaite ó país de Moriah. Alí ofrecerasmo en sacrificio, no cimo dunha das montañas que eu che mostrarei".
Chegados ó lugar que Deus dixera, tendeu a man e agarrou o coitelo para sacrifica-lo seu fillo.
Mais o anxo do Señor chamou desde o ceo:
- "¡Abraham! ¡Abraham!"
El respondeu:
- "Aquí estou".
O anxo dixo:
- “Non póña-la man no rapaz nin lle fagas mal ningún. Agora dei comprobado que tes temor de Deus, pois non me negáche-lo teu fillo, o único que tes".
Abraham ergueu os ollos e viu un carneiro atrapado nunha silveira polos cornos. Botou man del e ofreceuno en sacrificio, no posto do seu fillo.
O anxo do Señor chamou a Abraham outra vez desde o ceo:
- "Xúroche por min mesmo ‑palabra do Señor‑ que por faceres isto e non me negáre-lo teu fillo, o único que tes, bendicireite e farei crece-los teus descendentes coma as estrelas do ceo e as areas do mar. Os teus descendentes herdarán as cidades dos inimigos. Tódolos pobos da terra terán bendición na túa descendencia, por me teres ti obedecido". Palabra do Señor. Grazas a Deus
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Colleu Xesús a Pedro, Santiago e Xoán, e subiu con eles sos ó coto dun monte. Alí transfigurouse na súa presencia. Os seus vestidos viráronse resplandecentes, brancos coma ningún bataneiro do mundo os podería branquexar. Nisto apareceron Elías e mais Moisés, e estaban a falar con Xesús. E Pedro, tomando a palabra, díxolle a Xesús:
‑¡Mestre, que ben estamos aquí! Imos facer tres tendas: unha para ti, outra para Elías e a outra para Moisés.
Tan asustado estaba, que non sabía o que dicía. E unha nube cubriunos coa súa sombra, mentres saía dela unha voz:
‑Este é o meu fillo benquerido, escoitádeo.
E de súpeto, mirando arredor, xa non viron a ninguén, fóra de Xesús.Cando baixaban do monte, Xesús encargoulles que non contasen nada ata que o Fillo do Home resucitase de entre os mortos. Eles colleron ben o aviso; pero empezáronse a preguntar uns a outros o que querería dicir aquilo de "cando resucite de entre os mortos".
Palabra do Señor. Gloria a Ti. Señor Xesús.
Palabra remoída
· Deus chama por Abraham, e el responde .Chamada e resposta é un binomio fundamental na vida das persoas, e que pon de manifesto que non imos sos pola vida. E non só iso, tamén nos mostra que nos precisamos. Neste camiño da nosa cotidianeidade persoal, unhas veces precísannos e outras precisamos, pero nunca poderemos facer camiño illados, sos, individualmente e desconectad@s das demais persoas. Porque só crecemos e maduramos como persoas e cidadad@ns en responsabilidade comunitaria se somos quen de descubrir que máis aló de nós mesm@s hai vida. Que non todo comeza e remata en e con nós. Hoxe máis ca nunca este camiñar con é fundamental para superar a pandemia. Porque se imos só ao noso, dificilmente conseguiremos vencer o virus; porén, se camiñamos pensando unhas persoas nas outras, e dispostas a renunciar a cousas que antes faciamos sen pensar se sería bo ou non para os demais, acadaremos o obxectivo de pensar desde criterios de ética da saúde e non de egoísmo individualista. Cando non somos capaces de facelo así, xa vemos cales son as consecuencias...
· Abraham responde ao mandado desde ese criterio solidario e non individualista. Era o seu fillo, pedíanlle algo que era cruzar unha liña que non tiña volta atrás, pero el dá un paso adiante e responde. Do mesmo xeito, tamén nós, temos que ir, desde a confianza e fidelidade ao mundo que queremos construír, cada un/ha desde a súa propia realidade, porque o mundo non é cousa só dos que mandan e toman as decisións, tamén é cousas nosa, de tod@s. O que fagamos ou deixemos de facer acaba por afectarlle a quen temos ao lado ou a quen está lonxe. Nun mundo globalizado as responsabilidades das nosas decisións tamén se globalizan. A resposta de Abrahám ponnos de manifesto que na vida conflúen situacións diversas e moitas veces inesperadas, delas non sempre sairemos gañadores; haberá ledicias e tristuras, esperanzas e fracasos, risas e choros. Haberá de todo, e iso é importante esquecelo, para que cando as cousas veñan ben non pensemos que sempre vai ser así, e ao contrario, cando veñan mal dadas, non sexa a desesperación e sálvese quen poida o que nos mova.
· Coresma é un bo momento para aproveitemos e pensemos nestas situacións á vez que nos preguntemos de quen nos fiamos, onde e en quen poñemos a nosa confianza; que estariamos dispost@s a deixar atrás e renunciar en función de facerlle a vida máis feliz a quen temos máis preto, e mesmo aos que, sen coñecelos, comparten con nós a dignidade de ser fillas e fillos de Deus. O que supón, seguir o exemplo de Xesús e prestar atención ao que lles dixo aos que estaban con El no monte: non se pode vivir no mundo fantástico da irrealidade! É necesario poñer os pés no chan, saber como é a realidade da que formamos parte e traballar, cada un desde onde está e segundo o que pode aportar pola súa parte, para que o mundo cambie, sexa máis xusto e as persoas estean no centro do que se fai e decide. Se somos capaces de poñernos neste camiño, terá pagado a pena este tempo de coresma, porque que a pascua xa non está tan lonxe!
Oración compartida
Compartimos a nosa oración comunitaria dicindo: Aquí estou, Señor.
· Para que a Igrexa renuncie ao silencio, non esconda as súas equivocacións e se purifique do seu pecado, Oremos.. Aquí estou, Señor.
· Para que as nosas comunidades parroquiais rompan cos costumes que converten a fe nunha rutina, e volvan os seus ollos e o seu corazón ao evanxeo .Oremos.Aquí estou, Señor.
· Para que este tempo de coresma sexa un tempo de revisión, reflexión e de actuar pensando no ben común e non unicamente no noso beneficio individual. Oremos.Aquí estou, Señor.
Señor, que fagamos deste tempo de coresma unha experiencia da que saiamos reforzad@s para contribuír a facer do mundo berce de acollida e casa de respecto e colaboración.
Ecos de esperanza
Hai xentes que habitan na miña existencia
e poñen nos meus días esperanza, encontro ou festa.
Hai rostros que falan de ti,
do reino, dos lazos que unen
e as soidades que se afastan.
Hai momentos de risa
e momentos de quietude e calma.
Hai ocasións para aprender, mesmo bágoas,
a crecer, a entregarse; a vivir, nunha palabra.
Hai feridas que me lembran
todo o que está por facer
e voces que me chaman co teu berro ou o teu murmurio.
Hai silencios que ti enches,
presenza discreta, Palabra profunda,
proposta infinita, vida verdadeira.
Deus da miña historia... Grazas. ( J.Mª Olaizola)
Comentarios