CANTO GOZOSO
Lecturas: Escoita ti
Ofertorio: Grazas, Señor na mañá
Comuñón: Non vou só
OLLOS ABERTOS
Fagamos o posible para que, seguindo as súas pegadas no mundo, sexamos persoas construtoras de vida no que facemos e dicimos.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Por non lle ter dado á nosa vida tódalas oportunidades de crecer e madurar; SEÑOR, DANOS AZOS PARA VIVIR.
- Por non lle ter feito a vida mellor ás persoas que temos ao lado; CRISTO, DANOS AZOS PARA VIVIR.
- Por non ser capaz de coidar o mundo, Casa común, desde unha opción de vida; SEÑOR DANOS AZOS PARA VIVIR.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA SABEDORÍA
Non fixo Deus a morte
nin se aleda co exterminio dos vivos;
creouno todo, de certo, para que subsista
e as criaturas do mundo son saudables;
non hai nelas veleno mortal
nin ten o Hades imperio sobre a terra,
porque a Xustiza é inmortal.
Pois Deus creou ó home para a incorrupción
e fíxoo imaxe do seu propio ser,
mais pola envexa do demo entrou a morte no mundo,
e os seus secuaces téñena de probar. Palabra do Señor. Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Pasando de novo Xesús nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na beira do mar. Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que, ó velo, botouse ós seus pés suplicándolle:
A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre ela as túas mans, para que sande, e viva.
E foise con el, seguido de moito xentío, que o estrullaba.
Viñeron da casa e dixéronlle:
A túa filla acaba de morrer. ¿Para que andar xa molestando ó Mestre?
Pero Xesús, ó escoita-lo que estaban a falar, díxolle ó xefe da sinagoga:
Non temas, abonda que teñas fe.
E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago.
O chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos, entrou e díxolles:
¿A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.
E todos facían riso del. Pero botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e mailos seus acompañantes, entrou onde estaba a nena. Colleuna pola man e díxolle:
Talitha, qumi (que quere dicir: "rapaza, érguete").
A rapaciña ergueuse de contado, e botouse a andar, que xa tiña doce años. E aquela xente quedou coa boca aberta. El insistiulles en que non llo contasen a ninguén, e mandou que lle desen de comer. Palabra do Señor
PALABRA REMOÍDA
- O libro da Sabedoría é un deses libros que cando o lemos sempre nos ofrece razóns que nos invitan a pararnos e reflexionar. Non é un libro cuxo contido nos deixa indiferentes. Ao contrario. Hoxe vémolo confirmado na afirmación que acabamos de escoitar: “Deus non fixo a morte nin se aleda co exterminio”. Esta frase que, en principio, nos parece lóxica e razoable, non o é tanto se a poñemos en relación coas veces nas que temos utilizado, ou escoitado que outras persoas o teñen feito, o nome de Deus para falar de morte, desesperanza, tristura, destrución, violencia, guerra... todo en sentido oposto ao que acabamos de escoitar. Quizais sexa momento de que comecemos a reconstruír as bases/raíces desde as que afirmamos que somos crentes. Porque precisamos clarificar que queremos dicir cando poñemos nos nosos beizos a palabra Deus.
- Sabemos ben, témolo aprendido no segundo mandamento, que non debemos tomar o nome de Deus en van. Iso significa que atribuír a Deus pragas, maltrato, morte, violencia, guerra, enriquecemento, xustificación do noso interese individual... oponse radical e frontalmente ao que Xesús se esforzou por ir construíndo e testemuñando coa súa vida e coa súa palabra. Espertemos de vez desa falsa ilusión de querer facer a Deus ao noso xeito; inda máis, de querer convertelo en xustificación do que nos parece (un “deus” á carta). E a mellor forma de facelo para non perdernos en palabraría que non leva a ningunha parte, é volver os nosos ollos e o corazón ás páxinas onde se atopa a súa palabra; ao testemuño que Del nos deixou Xesús no evanxeo.
- E como tamén acabamos de escoitar, El sempre dá e ofrece vida, vida en abundancia. Vida que non se move pola rixidez dos estereotipos ao uso: quedar ben, que o aplaudan, querer agradar a todo o mundo... Non. A súa oferta de vida é unha proposta de fiarse das persoas, de non falar antes de escoitar, de non negar a palabra a ninguén, de deixarse acompañar sen que os prexuízos poñan distancia. Vémolo hoxe na súa actitude respecto ás persoas que o buscaban só polo seu interese. El non lles dá as costas, ao contrario, escóitaas, préstalles atención, preocúpase polo que lle din e vence a tentación da rixidez de dicirlle que non porque non eran dos del. Que o noso ir construíndo vida sexa tamén desde esta canle pola que camiña Xesús.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Deus invítanos a rezar en comunidade. Fagámolo dicindo:
QUE TRABALLEMOS RESPECTANDO A VIDA, TODAS AS VIDAS
Para que a Igrexa non sexa nunca aliada das institucións nin das persoas que non queren nin saben respectar a vida desde a igualdade e a dignidade, OREMOS.
Para que as nosas comunidades sexan escolas de vida e así, co noso xeito de actuar e tratarnos sexamos testemuños de que toda vida merece respecto e acollida, OREMOS.
Para que nós aprendamos cada día que a vida é un don asentado no cimento da dignidade compartida desde o ser imaxe e semellanza de Deus, o que nos fai saber respectala e non destruíla, porque cada unha vale por si mesma, non polo que ten, OREMOS.
Grazas, Señor, por este momento de oración comunitaria que fai posible que nos unamos con distintas voces na defensa da vida, de tódalas vidas. P.X.N.S. Amén.
RECENDO DE GRATUIDADE
Gracias a la vida, que me ha dado tanto
me dio dos luceros, que cuando los abroperfecto distingo lo negro del blanco
y en el alto cielo su fondo estrellado
y en las multitudes el hombre que yo amo.
Gracias a la vida, que me ha dado tanto
me ha dado el oído que en todo su ancho
graba noche y día, grillos y canarios
martillos, turbinas, ladridos, chubascos
y la voz tan tierna de mi bien amado
Gracias a la vida, que me ha dado tanto
me ha dado el sonido y el abecedario
con él las palabras que pienso y declaro:
madre, amigo, hermano, y luz alumbrando
la ruta del alma del que estoy amando
Gracias a la vida, que me ha dado tanto
me ha dado la marcha de mis pies cansados
con ellos anduve ciudades y charcos
playas y desiertos, montañas y llanos
y la casa tuya, tu calle y tu patio
Gracias a la vida, que me ha dado tanto
Me dio el corazón que agita su marco
cuando miro el fruto del cerebro humano
cuando miro al bueno tan lejos del malo
cuando miro al fondo de tus ojos claros
Gracias a la vida, que me ha dado tanto
me ha dado la risa y me ha dado el llanto
así yo distingo dicha de quebranto
los dos materiales que forman mi canto
y el canto de ustedes que es mi mismo canto
y el canto de todos que es mi propio canto
Gracias a la vida que me ha dado tanto . ( Violeta Parra)
Comentarios