Abríndonos ao camiño sinodal: camiñemos sen excluír. O poliedro é moi amplo
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Pedras vivas / Unha parroquia nova
LECTURAS: Déixate querer
OFERTORIO: Recibe, Señor
COMUÑÓN: No colo da miña nai
ESPERTANDO Á RENOVACIÓN
Comeza hoxe en Roma unha andaina nova na Igrexa: o camiño sinodal que nos levará, coa participación de todo o pobo de Deus (papa, bispos, curas, relixiosos e relixiosas, segrares...) a facer unha reflexión conxunta, sen que ninguén quede fóra, sobre como queremos que sexa a Igrexa neste século, neste momento; e cal ha ser o noso compromiso de participación e implicación para que deixe de ser unha institución piramidal rexida por bispos e curas.
O Concilio deixouno moi claro: a Igrexa somos tod@s, porque somos pobo de Deus antes que calquera outra cousa. E isto, inda que pareza mentira, témolo esquecido, e non só os curas, inda que estes (nós), quizais moito máis. E se somos todas e todos por raíz compartida desde o bautismo, tamén temos que selo en participación, capacidade de decisión e responsabilidade á hora de tomar decisións que a todas e todos nos afectan.
Como Sínodo é camiñar conxuntamente, que tamén iniciemos nós este camiño sinodal sen medo a asumir responsabilidade, que non é mandar nin impoñer, nas nosas parroquias e na nosa realidade diocesana.
ABRÍNDONOS Á MISERICORDIA
· Para que non deixemos que outros tomen decisións porque nós temos renunciado a comprometernos; SEÑOR, QUE SAIBAMOS SER POBO DE DEUS.
· Porque somos moito de criticar e pouco de comprometernos e facer cousas novas e diferentes; CRISTO, QUE SAIBAMOS SER POBO DE DEUS.
· Porque non sempre estamos en disposición de comezar este camiño sinodal de asumir responsabilidades e deixar de ser un número na Igrexa; SEÑOR, QUE SAIBAMOS SER POBO DE DEUS.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA SABEDORÍA
Roguei e foime dada a prudencia,
supliquei e veu a min o espírito da Sabedoría.
Preferina a cetros e tronos,
en comparanza a ela, coidei ser nada a riqueza;
non se lle asemella a alfaia de máis prezo,
pois todo o ouro, ó seu lado, é unha manchea de area,
e xunto a ela a prata é coma a lama.
Ameina por riba da saúde e da beleza,
escollín posuíla en troques da luz,
pois o seu raiolar non ten solpor.
Con ela viñéronme xuntos tódolos bens,
polas súas mans, riquezas incontables. Palabra do Señor. Grazas a Deus.
SALMO RESPONSORIAL
Danos, Señor a fartura da túa misericordia e saltaremos de alegría
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
No preciso momento en que Xesús se puña en camiño, chegou un a correr, que se axeonllou diante del e que lle preguntou:
- Mestre bo, ¿que teño que facer para acada-la vida eterna?
Xesús contestoulle:
- ¿E por que me chamas bo? Ninguén e bo, fóra de Deus. Xa sábe-los mandamentos: Non mates, non cometas adulterio, non roubes, non deas falso testemuño, non defraudes, honra a teu pai e maila túa nai.
El respondeu:
- Mestre, todas esas cousas gardeinas desde a miña mocidade.
Entón Xesús pousou nel a súa ollada chea de cariño e engadiu:
- Aínda che falta unha cousa: vai, vende todo o que tes, e repárteo entre os pobres, e terás un tesouro no ceo; e despois ven e sígueme.
Ante estas palabras mudóuselle o rostro e marchou moi apesarado, pois tiña moitos bens.
Xesús mirando todo arredor, díxolles ós discípulos:
- ¡Que difícil lles vai ser ós ricos entrar no Reino de Deus!
E os discípulos ficaron moi sorprendidos por estas palabras. Pero Xesús volveu a insistir:
- Fillos, ¡que difícil é entrar no Reino de Deus! É máis doado para un camelo pasar polo ollo dunha agulla, do que para un rico entrar no Reino de Deus.
Eles, aínda moi asombrados, comentaban entre si:
- Entón, ¿quen se vai poder salvar?
Xesús, mirando para eles fixamente, dixo:
- Si, para os homes é imposible, pero non para Deus; pois todo é posible para Deus.
Palabra do Señor
PALABRA REMOÍDA
Diciamos na reflexión do comezo da celebración que iniciamos na Igrexa un ano de/para camiñar conxuntamente –sinodal-. É importante que vaiamos interiorizando isto, porque non é esta unha afirmación superficial ou puramente retórica. Ao contrario: estásenos invitando a que deixemos atrás ese modo de ser católico no que viñemos camiñando durante moitos anos (que nos digan, que nos falen, que nos manden, que nos impoñan... e se me interesa xa farei ao meu xeito) e que foi dando lugar a que moitas veces nos mostremos coma crentes sen criterio, sen convicción, sen saber dar razón de por que cremos, ou por que paga a pena crer hoxe en día. E non só iso: tamén está a actitude de evadirnos, como se as cuestións de fe e de ser membros da Igrexa non fosen con nós; ou fosen algo puramente superficial e aparente.
Porén, Francisco, desde que chegou a Roma como pastor da Igrexa, de xeitos e maneiras diferentes, non ten deixado de invitarnos e de resaltar que a Igrexa non é unha pirámide, que é un poliedro, con forma de berce onde temos que acoller e ser acollid@s. Un poliedro no que cabemos todas e todos, e ninguén ten que ser excluído. Pero para que iso sexa así, precísase que as persoas que se consideran seguidoras de Xesús, nós, deixemos de comportarnos como se fósemos menores de idade e nos tiveran que mandar, dicir e indicar como e cando actuar. Como se non fósemos quen de ter criterio á hora de tomar decisións. Benia esta nova aventura na que nos invita a camiñar Francisco para que consigamos ser crentes que, desde a seriedade das nosas decisións e a madurez do noso actuar, rexeitemos o rutineiro, servil e infantilizante!!!!!!!
Isto esixe esforzarnos por dar o mellor de cada un e cada unha de nós, facendo da nosa sabedoría persoal fermento que levede na busca de sociedades máis evanxélicas. Porque a sabedoría non é unha calidade duns poucos, senón un don que temos recibido para poñelo ao servizo da xente. Porque todas as persoas somos co-partícipes da sabedoría que nos agasalla de humanidade, invitándonos a poñela ao servizo de quen a precise. Contra esa eiviña que as veces temos do vitimismo (non sei, non vallo, non podo, non...) poñamos as nosas capacidades, que son moitas e plurais, a favor dunha IGREXA MÁIS PARTICIPATIVA E DUNHA SOCIEDADE MÁIS SOLIDARIA E FRATERNA.
Fagámonolo sempre ao estilo de Xesús, que non é un estilo de rarezas, senón un estilo de facer o ben e de mostralo no actuar. Isto ábrenos a superar a tristura do rapaz do evanxeo que, porque tiña moitas cousas materiais, non foi capaz de sentir a alegría do compartir, pois para el era máis importante posuír que repartir. Que desde un compromiso de sinodalidade participativa, non deixemos nunca que a avaricia nos endureza o corazón que nos roube o sorriso.
COMPARTINDO O QUE NOS UNE
Participemos con alegría de corazón da nosa oración comunitaria dicindo:
QUE SINODALMENTE FAGAMOS A IGREXA MÁIS EVANXÉLICA
· Para que a Igrexa non teña nunca medo en confiar responsabilidades ás persoas segrares; Oremos.
· Para que as nosas sexan parroquias sinodais, onde participemos sen medo e con alegría; Oremos.
· Para que nós non nos limitemos a cumprir ritos externos, e cambiemos o corazón para ser persoas máis solidarias e corresponsables das cousas que fagan posible que convivamos mellor; Oremos.
Grazas, Señor, por abrirnos os ollos á sinodalidade, que nos chama a participar en canto axude a deixarnos enriquecer pola forza do evanxeo. P.X.N.S. Amén.
AGRADECENDO O DON DA FE
Hoxe máis ca nunca é vital que, como Pobo de Deus, desde o encontro e o diálogo comunitario, discernamos novos camiños. Invitámosvos a camiñar xuntos como discípulos misioneiros sabendo que: “Existen diversos carismas, pero o Espírito é o mesmo. Existen diversos servizos, pero o Señor é o mesmo. Existen diversas funcións, pero é o Deus que obra todo en todos. A cada un, Deus lle concede a manifestación do Espírito en beneficio de todos” (1 Cor. 12, 4-7). Animámosvos a contribuír coa riqueza dos seus dons, coas vosas reflexións, observacións e propostas innovadoras ao discernimento común, exercendo a corresponsabilidade como membros do Pobo de Deus para que os nosos pobos teñan vida.
(asambleaeclesial.lat/wp-content/uploads/2021/03/espanol-documento-para-el-camino.pdf)
Comentarios