Deus proponnos como tarefa se-la súa voz no medio do mundo
Canto gozoso
·Entrada.- Con ledicia vimos ( 3 ).
·Lecturas.- Canta Aleluia ( 21).
·Ofertorio.- Recibe Señor ( ).
·Comuñón.- Oh, Señor, escóllema ( 62).
Ollos abertos
A vida vai facendo que ante situacións diversas que nos pasan, ou que lle pasan á persoas que coñecemos, fagamos o esforzo de parar a pensar e preguntarnos por que nos ocorren certas cousas, ou porque lles ocorreron a alguén preto a nós, sen deixarnos levar pola rutina do “tiña que ser” ou “eu xa o sabía”. Isto supón superar a tentación do piloto automático que só busca xulgar e prexulgar sempre sen ter en conta as situacións que podemos estar a vivir.
Saber discernir, non deixarnos levar polo retrouso de sempre, aprender a ver a presenza de Deus en cada momento, non como o ollo castigador que todo o xulga, e si como o corazón agarimoso que simplemente está, e quere que sexamos felices decidindo, buscando como acertar, tentando facer o que é sempre o mellor, que non sempre é actuar igual e do mesmo xeito, é a invitación que Deus fai, nos fai, aos crentes cada día e en cada momento.
Deixemos logo que a súa compaña sexa gozo e non desacougo e tristura; e ademais: que se nos note a alegría de sentilo ao noso lado.
Corazón misericordioso
· Para que superemos a mirada tristeira e pesimista do mundo. Señor, que nos deixemos acompañar da túa mirada.
· Para que deixemos de vivir a fe como unha imposición. Cristo, que nos deixemos acompañar da túa mirada.
· Para que abandonemos a tentación de xulgar o que fan os demais. Señor, que nos deixemos acompañar da túa mirada.
Palabra Proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE XEREMÍAS
Nos días de Xosías, a palabra do Señor veume dicir:
‑Antes de que te sacara do seo da túa nai, mireite;
antes de lle saíres das entrañas, consagreite;
constituínte profeta para as nacións.
Pero ti has cinguir o teu van
has erguerte e dicirlles
todo o que eu che mande.
Non te acovardes por medo deles,
non sexa que eu te faga esmorecer diante deles.
Fíxate: hoxe convértote en cidade cortada a pico,
en columna de ferro, en muralla de bronce, para todo o país,
para os reis de Xudá e para os seus príncipes,
para os seus sacerdotes e para a xente do campo.
Faranche guerra, pero non poderán contigo,
pois contigo estou eu para te salvar ‑é o Señor quen fala‑. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS CORINTIOS
Irmáns e irmás:
O amor é de corazón grande, é servicial. O amor non ten envexa, non ten fachenda, non se ensoberbece; non é malcriado, non busca a súa comenencia, non se alporiza, non garda malicia; 6non simpatiza coa inxustiza, senón que se alegra coa verdade. Desculpa sempre, fíase sempre, espera sempre, atura sempre.
O amor non pasa endexamais; mentres que as profecías desaparecerán, as linguas calarán, a ciencia acabará. Porque a nosa ciencia é limitada e limitada é a nosa inspiración: e cando veña o perfecto, desaparecerá o limitado. Cando eu era neno, falaba coma un neno, pensaba coma un neno, razoaba coma un neno; cando cheguei a home, deixei de lado as cousas de neno. Igualmente: agora vemos nun espello, escuramente; pero daquela habemos ver cara a cara. Agora coñezo dun modo incompleto; pero daquela hei coñecer tan ben coma Deus me coñece a min. En resumo: hai tres cousas que permanecen: a fe, a esperanza, e o amor. Pero delas a meirande é o amor. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Empezoulles a dicir Xesús na sinagoga:
‑Hoxe cómprese diante de vós esta pasaxe da Escritura.
E todos se lle puxeron á contra, estrañados polas palabras de gracia que saían da boca del. E dicían:
‑¿Pero non é este o fillo de Xosé?
El díxolles:
‑Seguramente me recordaredes aquel refrán: Médico, cúrate a ti mesmo; todo canto oímos que fixeches en Cafarnaúm, faino aquí na túa terra.
Pero el continuou:
‑Asegúrovos que ningún profeta é ben recibido na súa terra. Tede por seguro que no tempo de Elías había moitas viúvas en Israel, cando o ceo estivo pechado durante tres anos e seis meses e unha grande fame anegou todo o país; e a ningunha delas mandaron a Elías, senón a unha muller viúva de Sarepta, en Sidón. E moitos gafos había en Israel no tempo de Eliseo, o profeta, e a ningún deles curou, fóra de Naamán, o sirio.
Oíndo estas cousas, tódolos que estaban na sinagoga puxéronse feitos unhas feras; así que, erguéronse, botárono fóra da vila, levárono ata o alto do monte no que está edificada, coa intención de o precipitaren embaixo. Pero el botou a andar polo medio deles e marchou. Palabra do Señor.
Palabra remoída
· Os textos que vimos de escoitar móstrannos que Deus é, sempre e en tódalas situacións, amor. Vánnolo dicindo de maneiras distintas e con palabras diferentes, pero esa é a idea central da palabra de Deus hoxe. Pero esta claridade ao achegarnos a imaxe de Deus non sempre é ben entendida por aquel@s que nos chamamos crentes. Porque falar de amor é doado, pero facer do amor expresión de como han ser as nosas relacións coas demais persoas, xa non é tan doado. E non o é porque os nosos intereses, os nosos prexuízos ou as nosas teimas fan que manipulemos a Deus segundo a nosa comenencia, de xeito que acabe sendo un monicreque nas nosas mans para xustificar posicionamentos, ideoloxizacións ou intentos de controlar o que fan ou din os demais, principalmente os que non pensan, son ou senten como o facemos nós. Os noso prexuízos acabamos por outorgarllos a Deus! E “no nome de Deus” está a historia chea das manipulacións dos “homes”.
· Por iso é tan importante saber distinguir o que di a súa palabra e o que dicimos nós. Sen tentar confundilas ou identificalas. Diferenciar, distinguir e clarificar, é tarefa que nos debera levar a achegarnos moito máis ao texto, e a afastarnos dos chamados “interpretes do texto”. Ir ás fontes, ler a palabra directamente, reflexionala, convertela en momento de oración para iluminar e alentar a nosa vida, han ser algunhas das tarefas que non deberiamos esquecer para que sexa a palabra a que nos vaia mostrando como concretar, vivir e desenvolver ese amorío de Deus no concreto do que facemos cada día, e no noso xeito de vivir e relacionarnos unhas persoas coas outras. E isto, claro está, non é un arrouto; esixe reflexión, silencio, estudo, diálogo... encontro e confianza para que o noso camiñar teña rumbo e as nosas accións acompañen ese rumbo que queremos darlle a nosa vida.
· Na servicialidade, na capacidade de perdón, na superación da envexa, na busca do que é común e nos achega; no esforzarnos por entender e escoitar, é como o amor se vai convertendo en esperanza desde unha fe que non se deixa seducir polos ritos, senón que se vai concretando no noso xeito de tratarnos, relacionarnos e mostrar que a fraternidade é posible, e ademais: cremos ela. E isto, nos tempos que vivimos, non é doado. Porque non está de moda, porque parece que xa quedou moi atrás, porque non é moderno... como lle pasaba a Xesús, tamén a quen está disposto a superar o pensamento único, o socialmente correcto, o que fan tod@s, o que é previsible, non será ben recibido, agasallado e condecorado ao uso. Fóra e mesmo dentro da Igrexa.
Oración da comunidade
Deus convócanos agora para que recemos comunitariamente. Facémolo dicindo: Que non deixemos nunca de amar.
· Para que a Igrexa, comunidade de comunidades, faga do amor eixe da súa presenza no mundo. Oremos. Que non deixemos nunca de amar.
· Para que nas nosas parroquias non deixemos nunca de relacionarnos, escoitarnos e axudarnos. Oremos. Que non deixemos nunca de amar.
· Para que nós, facendo do amor eixe que nos achegue aos demais, saibamos concretalo desde actitudes de servizo e defensa das persoas máis débiles da nosa sociedade. Oremos. Que non deixemos nunca de amar.
Señor, poñemos na túa man o noso esforzo por ser persoas capaces de facer do amor camiño e luz para a nosa vida. P.X.N.S. Amén.
Recendo de gratuidade
“O amor de amizade chámase «caridade» cando se capta e aprecia o «alto valor» que ten o outro. A beleza — o «alto valor» do outro, que non coincide cos seus atractivos físicos ou psicolóxicos— permítenos gustar o sagrado da súa persoa, sen a imperiosa necesidade de posuílo. Na sociedade de consumo o sentido estético empobrecese, e así apagase a alegría. Todo está para ser comprado, posuído ou consumido; tamén as persoas. A tenrura, porén, é unha manifestación deste amor que se libera do desexo da posesión egoísta. Lévanos a vibrar ante unha persoa con un inmenso respecto e con un certo temor de facerlle dano ou de quitarlle a súa liberdade. El amor ao outro implica ese gusto de contemplar e valorar o belo e sagrado do seu ser persoal, que existe más alá das miñas necesidades. Isto permíteme buscar o seu ben tamén cando sei que non pode ser meu ou cando se volveu fisicamente desagradable, agresivo ou molesto. Por iso, «do amor polo cal a un lle é grata outra persoa depende que lle dea algo gratis» ( A.L.127)
Comentarios