FACENDO PRESENTE A DEUS VISIBILIZANDO ÁS PERSOAS
SINAL DE CORESMA
No noso intento de responder á pregunta sobre que é o “Que nos produce bágoas no corazón, dentro e fóra da Igrexa?”. Engadimos nesta segunda semana, e ao abeiro da celebración do oito de marzo, a bágoa coa palabra INVISIBILIDADE.
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Non vou só ( 60)
- LECTURAS: Ergo os meus ollos cara os montes (112)
- OFERTORIO: Na noite escura (104)
COMUÑÓN: Quédate, Señor, connosco (63)
PARA NON PERDER O PASO
Invisibilidade. Diciamos que esta é a bágoa desde a que se nos invita a reflexionar neste segundo domingo de coresma. Si, porque ao noso redor segue a haber moitas persoas invisibles nas que ninguén se para nin ás que ninguén lles fai caso. Unha invisibilidade que está en tódolos tramos de idade e xénero. Porque invisibles son as crianzas, invisibles son tamén as persoas maiores e invisibles son aquelas persoas que viven en situacións de precariedade e nas que ninguén repara. E como ben sabemos, toda invisibilidade provoca dor, sufrimento e, en non poucas veces, moitas bágoas. Que non sexamos nós quen de provocalas.
CO CORAZÓN FERIDO
· Por ignorar e darlle ás costas ás persoas que só buscan ser recoñecidas e valoradas. Señor, non nos deixes da túa man.
· Por non saber facer da coresma tempo de conversión e cambio. Cristo, non nos deixes da túa man.
· Por non ser capaces de ser tenrura de Deus para non facer invisible a ninguén. Señor, non nos deixes da túa man.
ESCOITANDO A TÚA PALABRA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA XÉNESE
Levou Deus fóra a Abraham e prometeulle: ‑"Olla cara ó ceo e conta as estrelas, se é que podes. Así terás de descendentes". Abram creu ó Señor, que llo tivo en conta para a xustificación.
Despois díxolle o Señor: ‑"Eu son o Señor, que te sacou de Ur dos Caldeos, para che dar en herdo esta terra".
Abram preguntou: ‑"Señor e dono meu, ¿como saberei que será miña?"
O Señor respondeu: ‑"Tráeme unha becerra, unha cabra e un carneiro, todos eles de tres anos, e mais unha rula e unha pomba".
Abram trouxo todo, partiu os animais polo medio e puxo unha metade fronte á outra; pero as aves non as partiu. Os voitres descendían á carnada, e Abram espantábaos. Cando o sol estaba para se pór, apoderouse de Abram un sono profundo e invadiuno unha escura ansiedade.
Cando se puxo o sol e se fixo noite pecha, Abram viu pasar entre os membros dos animais tallados un fume coma de forno e un facho de lume.Aquel día fixo o Señor con Abram esta alianza: ‑"Os teus descendentes dareilles esta terra, desde o torrente de Exipto ata o gran río Éufrates. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS FILIPENSES
Irmáns, seguide todos o meu exemplo e reparade nos que camiñan conforme o modelo que tedes de nós. É que moitos ‑dos que xa vos teño falado e agora falo a chorar‑ pórtanse coma inimigos da cruz de Cristo. Esa xente vai acabar na perdición; o Deus dela é o bandullo; o orgullo dela está na vergonza: xente que só se interesa polas cousas terreais. Pero a nosa patria está no ceo, de onde nós agardamos un salvador, Xesús Cristo, o Señor. El ha transforma-lo noso pobre corpo, reproducindo en nós a gloria do seu propio corpo con ese poder que lle permite someter incluso o mesmo universo.
Polo tanto, meus irmáns tan queridos e por quen sinto saudades, miña alegría e coroa, ¡seguide así firmes no Señor, queridiños! Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Xesús colleu a Pedro, a Xoán e mais a Santiago e subiu ó monte a orar. Mentres estaba orando, cambiou o aspecto do seu rostro, e os seus vestidos viraron brancos e resplandecentes. De súpeto apareceron dous homes falando con el; eran Moisés e mais Elías. Tiñan un aspecto glorioso e falaban do seu éxodo que remataría en Xerusalén. Pedro e mailos outros caían co sono, pero, manténdose espertos, contemplaron a súa gloria e os dous homes que o acompañaban. Cando eles se arredaban, díxolle Pedro a Xesús:
‑Mestre, ¡que ben que esteamos nós aquí! ¿Queres que vos fagamos tres tendas, unha para ti, outra para Moisés, e outra para Elías?
Pero non sabía o que dicía. E mentres falaba, unha nube cubriunos coa súa sombra; eles quedaron moi asustados ó entraren nela. Entón unha voz dixo desde a nube:
‑Este é o meu Fillo, o Elixido: escoitádeo.
Cando a voz acabou, Xesús apareceu só. E eles gardaron silencio. E non lle dixeron a ninguén nada do que viran naqueles días.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
· De visibilidade se nos fala hoxe nos textos da palabra de Deus que temos escoitado. Unha visibilidade que nos mostra a imaxe de Deus que non se pecha no seu torreón illado e afastado do que lle pasa ás persoas; ao contrario, Deus presentase como Aquel que está ao lado, que camiña xunto a, que non escapa nin nos deixa sos. Non o fixo con Abrahán, tampouco, como di Paulo, cos que estiveron e compartiron sorrisos e bágoas con Xesús moito menos cando se mostra a Pedro, Santiago e Xoán no Tabor. Deus é, e sendo está sempre súa é unha presenza de amor, solidariedade e sempre, sempre de esperanza. Nunca nos dá as costas. Inda que nós moitas veces, coas nosas andrómenas, somos incapaces de recoñecelo.
· E se Deus está sempre preto, a carón, con isto estanos a dicir que tamén nós temos que saber estar á carón de quen nos precise, en todo momento e sempre. Mesmo agora diante de tantas situacións de dor, tristura, invisibilidade, violencia, morte... El está. Estamos tamén nós? Ou limitámonos a seguir, ou facer a vida, a través dunha pantalla de plasma; ao lonxe, en diferido. Porque se Deus non da nunca as costas, a nós úrxesenos a seguir as súas pegadas e avanzar ao lado de quen poida precisarnos. O que supón ter unha actitude de dispoñibilidade, escoita e praxe concreta de tender a man e acompañar.
· Un acompañamento que ten moitas formas e se ha facer para con moitos rostros. Porque en todos eles estamos chamadas e chamados a recoñecer o rostro de Deus. Como diciamos no canto aquel que tantas veces moveu a nosa oración: “Deus está aquí. Tan certo coma o aire que respiro, tan certo como a mañá se ergue, tan certo como que o seu canto podémolo escoitar”. E o seu canto sempre pon o corazón e a mirada nas persoas. Tódalas persoas, pero especialmente as que son vítimas das persoas máis poderosas. E destas, as vítimas, hoxe hai, e en todas partes, tantas! Por iso, como ocorreu con Xesús e os que estaban con El no Tabor, a nosa misión non é crear persoas invisibles, senón visibilizar dando voz, palabra, rostro, vida, fraternidade ás persoas. E isto só se pode, a diferenza do que pensaba Pedro, poñendo os pés na terra e o corazón no que lle pasa aos homes e mulleres cada día.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Rezamos ao Deus que facéndose visible, vainos chamando a nós a visibilizar o seu proxecto de amor, dicimos: Que os nosos ollos sexan de fraternidade.
· Para que como Igrexa non escondamos nunca a verdade, nin teñamos medo a ser a voz das vítimas para que se escoiten. Oremos. Que os nosos ollos sexan de fraternidade.
· Para que sexamos parroquia que viva, comparta e celebre sabernos persoas preocupadas e ocupadas en facer visible que vivir a fe esixe preocuparnos por quen temos ao lado, Oremos. Que os nosos ollos sexan de fraternidade.
· Para que esa coresma sexa tempo que nos axude a deixar atrás as bágoas que se esquecen das persoas, as ignora, lles dá as costas e as destrúe deixándoas soas, Oremos. Que os nosos ollos sexan de fraternidade.
Grazas, Señor, por espertar en nós o compromiso por non torcer a cara ante as persoas que sofren e se senten esquecidas. Amén.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Nós precisamos ir a un lugar apartado, subir á montaña nun espazo de silencio, para atoparnos a nós mesmos e percibir mellor a voz do Señor. Isto facemos na oración. Pero non podemos permanecer alí. O encontro con Deus na oración impúlsanos novamente a baixar da “montaña” e volver á parte baixa, á terra cha, onde atopamos a tantas persoas ir aflixidas pola fatiga, enfermidade, inxustizas, ignorancias, pobreza material e espiritual. Aos irmáns e irmás que pasan dificultades, estamos chamad@s a levar os froitos da expere3incia que temos de Deus, compartindo a graza recibida” (Francisco. Do libro da Cáritas para Coresma/Pascua 2022)
Comentarios