TRABALLEMOS PARA VENCER A XORDEIRA NUN MUNDO QUE PRECISA ESCOITAR
Cantos
· Entrada.- Que ledicia miña (Nº 4)
· Lecturas.- Aquí estou Señor ( )
· Ofertorio.- Recibe Señor (Nº 31)
· Comuñón.- Acharte presente (Nº 51
Mirada agradecida
Facer a vontade de Deus é unha expresión que nos invita a mirar dentro de nós, a revisar actitudes, comportamentos, falares... que utilizamos no noso día a día. Por que? Porque só pode facer a vontade de Deus por medio e a través da vida cotiá. E isto exprésase na nosa maneira de dicir as cousas, no noso xeito de recoñecer a quen temos preto coma unha persoa igual ca nós en dignidade e respecto, en comportarnos de xeito que quen nos mire poida recoñecer as sementes do evanxeo polo que facemos, dicimos e vivimos.
Non esquezamos logo que a palabra de Deus só se pode mostrar e vivir no noso xeito de actuar. Para así poder tamén dicir: “aquí estou Señor, para facer a túa vontade”.
Corazón misericordioso
· Por facer máis a nosa vontade que a vontade de Deus. SEÑOR, ACOMPASA OS NOSOS PASOS.
· Porque precisamos máis silencio e menos barullo. CRISTO, ACOMPASA OS NOSOS PASOS.
· Para que non nos limitemos a unha fe só de palabras, senón tamén de feitos. SEÑOR, ACOMPASA OS NOSOS PASOS.
Palabra proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS
Díxome o Señor: "Ti e-lo meu servo, Israel, de ti virame a sona".
"Serei glorificado coa presencia do Señor, e o meu Deus será a miña forza".
Pois agora fala o Señor que desde o seo da nai me formou para se-lo seu servo, para facer volver onda El a Xacobe e para que Israel se xunte con El :
"é moi fácil para ti se-lo meu servo, restablecendo as tribos de Xacobe e facendo volver os protexidos de Israel, pois convértote en luz das nacións, e sera-la miña salvación ata o confín da terra".
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS CORINTIOS
Paulo, chamado a ser apóstolo de Cristo Xesús pola vontade de Deus, así coma o irmán Sóstenes: á Igrexa de Deus que está en Corinto, ós que están santificados en Cristo Xesús, chamados a ser santos cos que en calquera lugar invocan o nome do noso Señor Xesús Cristo, Señor deles e noso, desexámosvos gracia e paz de parte de Deus, noso Pai, e do Señor Xesús Cristo.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Vendo Xoán a Xesús, que viña cara a el, dixo:
¡Velaí o Año de Deus, o que arrinca o pecado do mundo! Este é de quen eu dixen: "Detrás miña vén un home que pasa diante miña, pois existía primeiro ca min". Eu non o coñecía, mais para iso vin eu bautizar con auga: para mostralo a Israel. E Xoán seguiu testemuñando:
Eu vin o Espírito baixar do ceo coma unha pomba e pousar enriba del. Eu non o coñecía, pero o que me mandou bautizar con auga, díxome: "Cando véxa-lo Espírito baixar e pousar sobre un, ese é o que bautiza co Espírito Santo". E eu vino e dou testemuño de que este é o Fillo de Deus.
Palabra enraizada
· Falar da sona de alguén é falar de como vive, actúa, se comporta, como trata ás demais persoas... Dicir que alguén ten boa ou mala sona é referirse a todo este conxunto de maneiras que as persoas temos de ir mostrando como somos e facemos as cousas. Na primeira lectura Isaías pon en boca de Deus que nós somos a mediación a través e por medio da cal Deus se vai facendo presente no mundo; e dentro del nas institucións, nos proxectos que imos desenvolvendo, nas iniciativas que poñan ás persoas no centro... Deus entón non é algo abstracto, senón o Alguén que por medio das persoas que nos confesamos crentes se vai manifestando sempre para recoñecer, igualar, visibilizar, pacificar... ás persoas e o que elas, nós, fan e facemos. Que grande responsabilidade é esta da que non sempre somos conscientes.
· Se verdadeiramente foramos conscientes de que a sona de Deus só pode mostrarse a través do actuar coherente, pacífico, honesto e verdadeiramente humanizador e respectando a pluralidade de opinións e formas de mirar a vida si que seriamos verdadeiras testemuñas, e si que seriamos tamén transmisores da boa sona de Deus. Pero sabemos que non é sempre así, polo que esta é unha boa ocasión para que, á luz da palabra que hoxe temos escoitado, revisemos a nosa vida e nos preguntemos de que maneira cada e cada unha de nós, co noso xeito de estar no mundo, imos sendo a imaxe da boa sona de deus.
· Xoán Bautista mostra hoxe no evanxeo que acabamos de escoitar a coherencia deste ser transmisores da boa sona de Deus. Cando dá testemuño, acredita, o que viu e escoitou o día do bautismo de Xesús. No día no que nós entramos a formar parte da comunidade de crentes, adquirimos este compromiso de ser testemuñas transmisoras da boa sona de Deus. Que non o esquezamos nunca. Que teñamos tamén en conta que haberá veces nas que non seremos capaces de responder a esta invitación, pero saibamos tamén que neste andar e desandar da vida, a presenza do Espírito Santo, como o foi para Xesús, tamén vai ser para nós alento compartido para superar atrancos e non deixarnos vencer pola desesperanza.
Oración compartida
Señor, neste día no que nos dis que somos os embaixadores e as embaixadoras da túa boa sona, compartimos este momento de oración comunitaria sentindo a forza da túa presenza. Isto lévanos a dicirche:
· Para que saibamos asumir os erros e mostrar os acertos que nos converten en mediación de Deus, OREMOS.
· Para que teñamos sempre presente que as comunidades cristiás serán o que nós queiramos que sexan co noso testemuño e o recoñecemento da presenza de Deus na nosa vida, OREMOS.
· Para que como aqueles homes e mulleres da primeira hora do cristianismo, saibamos ser estímulo para a construción dunhas relacións humanas máis fraternas e igualitarias, OREMOS.
Señor, porque te sabemos ao noso lado, non deixes de acompañarnos nesta tarefa de facer do mundo fogar de encontro. P.X.N.S. Amén.
Silencio agradecido
“A Igrexa, a noiva de Cristo prefire usar máis un remedio de misericordia que de severidade. Considera satisfacer mellor as necesidades de hoxe mostrando a validez da súa doutrina que renovando condenacións. Non quere dicir que non falten doutrinas enganosas, opinións e conceptos perigosos, contra os que hai que loitar e que hai que disipar; pero estes están tan evidentemente en contraste coa recta norma da honestidade, e dan froitos tan perniciosos, que hoxe os homes parecen inclinados a condenalos, en particular os comportamentos que desprezan a Deus e a súa lei, a excesiva confianza nos progresos da técnica e o benestar exclusivamente asentados nas comodidades da vida. Cada vez están máis convencidos de que a dignidade da persoa humana, a súa mellora e o esforzo que esixe é unha cuestión de máxima importancia”. ( Xoán XXIII. Discurso de apertura do Concilio).
Comentarios