Se non deixamos que a Palabra alumee a nosa vida, só seremos noite tenebrosa
Cantos
Entrada.- Que ledos hoxe estamos
Lecturas.- Traguede pra quen escoite palabras de luz
Ofertorio.- Eiquí están Señor
Comuñón.- Ide e pregoade; Deixade esta terra
ESPERTANDO Á RÚAH
Unha vez máis, e xa van...moitas, a Palabra de Deus chámanos a contrastar con ela os nosos comportamentos, as nosas miradas das persoas e do que no mondo ocorre, o noso xeito de ser, estar e tratar aos demais no noso día a día. Si, porque se a Palabra non nos fai mirar cara dentro de nós para movernos e cambiar nin nos leva a pensar de que maneira vai renovando, alentando, transformando a nosa vida, non podemos dicir máis que a nosa relación con ela é de morte, de tebra, de escuridade de pura retórica. Porén, tanto a lectura de Isaías como o evanxeo de Mateu volven a facernos caer na conta de que se non somos capaces de poñer en relación a Palabra que escoitamos coa vida de cada día, a Palabra faise prescindible, porque só se queda en retrouso apagado e sen vida.
Non deixemos que iso nos pase. Prestemos atención á Palabra e esforcémonos porque sexa ela a que nos vaia axudando a superar a rutina, os costumes ou preguiza dunha fe sen capacidade de cambiar as cousas.
SUPERANDO A DISTRACCIÓN
· Porque non nos deixamos transformar pola túa Palabra. SEÑOR, LÉVANOS DA MAN.
· Porque non deixamos renovar pola túa Palabra. CRISTO, LÉVANOS DA TÚA MAN.
· Porque non nos deixamos acoller pola túa Palabra. SEÑOR, LÉVANOS DA TÚA MAN.
PALABRA OFRECIDA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS
Di o Señor:
¿Non é acaso reparti-lo teu pan co famento
e acoller na túa casa os pobres sen pobo?
Cando véxa-lo espido, vísteo
e non te escondas da túa propia carne.
Entón resplandecerá a túa luz coma a alba
e a carne nova da túa ferida brotará logo.
Si, a túa xustiza camiñará diante de ti
e a gloria do Señor pechará a marcha.
Entón clamarás ó Señor e responderache,
pediraslle axuda e dirache: "Aquí estou".
Se apartas do medio de ti o xugo,
o sinalar co dedo e a palabra mala,
se lle quitas ó famento a gana que ti sentes,
e fárta-la gorxa aflixida,
entón a túa luz brillará na escuridade
e a túa tebra será coma o mediodía.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS CORINTIOS
En canto a min, irmáns, cando cheguei onda vós, non cheguei exhibindo elocuencia nin saber para anunciárvo-lo misterio de Deus. Nada pretendín saber entre vós fóra de Xesús Cristo; e Cristo crucificado. E eu presenteime diante vosa cunha sensación de impotencia e tremendo de medo; e a miña palabra e maila miña predicación non se apoiaban en argumentos persuasivos e sabios, senón que constituían unha demostración do poder do Espírito: todo para que a vosa fe non se apoie na sabedoría dos homes, senón no poder de Deus. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Dilles Xesús ós seus discípulos:
Vós sóde-lo sal da terra. Pero se o sal se volve insulso, ¿con que se vai salgar? Para nada vale xa, senón para tirar con el e que o pise a xente.
Vós sóde-la luz do mundo. Non se pode agachar unha cidade afincada na cima dun monte. Tampouco se acende unha lámpada para poñela debaixo da artesa, senón sobre o candeeiro, para que alume a tódolos da casa. Alume así a vosa luz ós homes, para que, vendo as vosas boas obras, glorifiquen a voso Pai que está nos Ceos. Palabra do Señor.
PALABRA QUE ALEDA, ALENTA E MOVE
Os profetas non se deixaban levar pola tentación do poder, da corrupción ou de modelar a Deus a imaxe e semellanza do que lle conviña e lle resultaba cómodo e instalado nunha fidelidade externa e de rito. Para eles era fundamental entrar no profundo da Palabra de Deus que eles facían chegar ao pobo e aos seus dirixentes. E ao non deixarse dominar, denunciaban a mentira dos gobernantes, o engano ou a busca do propio interese. Pero a súa mensaxe non só se dirixía aos gobernantes. Cando falaban facíano con liberdade e para todo o pobo, por iso moitas veces, porque non gustaba o que dicían, eran encarcerados, perseguíanos ou expulsados da súa terra. Os profetas eran persoas valentes que non calaban diante da inxustiza, que non se agochaban baixo o amparo e protección dos poderosos, que non calaban cando o actuar de quen tiña que ser exemplo de servizo e coidado só buscaba riqueza e comodidade. Viñan sendo a conciencia crítica nunha sociedade moi dominada polo medo, o control e o sometemento.
· Neste contexto, resultan moi clarificadoras as palabras que acabamos de escoitar na primeira lectura do profeta Isaías. Tan clarificadoras que ben poderían ter sido ditas para nós e hoxe, nun mundo no que cada vez uns poucos o teñen todo e os máis van quedando sen nada; nun mundo no que os pequenos e non importantes son ignorados, namentres que os poderosos e famosos copan telexornais, xornais e portadas de revistas; nun mundo no que a información segue nas mans do que teñen cartos e poder, namentres os que non “famosean” son invisibles, esquecidos, cando non esmagados polos que buscan fama, cartos, poder e dominio. Que actualidade e canta falta fan tamén hoxe, quizais máis ca nunca, os profetas para este noso tempo de pantallas, individualismo, présas ou consumismo compulsivo!. Simplemente lembremos dúas das frases que temos escoitado na primeira lectura:
· ¿Non é acaso reparti-lo teu pan co famento e acoller na túa casa os pobres sen pobo?
· se lle quitas ó famento a gana que ti sentes, e fárta-la gorxa aflixida, entón a túa luz brillará na escuridade.
· E Xesús, coa sinxeleza no seu xeito de falar e a capacidade de facerse entender, dille aos que o escoitaban; dinos aos que o escoitamos: Vós sóde-lo sal da terra... Vós sóde-la luz do mundo:
o Como crentes no mundo de hoxe non estamos chamados a facer cousa grandes e importantes;tampouco grandes esforzos nin sacrificios, ao contrario. Xesús invita –segue invitando– a actuar con sinxeleza, a ser persoas sinceras, a non enganar aos demais, a facer da verdade o noso mellor tesouro. Porque só deste xeito, si, só deste xeito, poderemos ser luz e sal neste noso mundo tan falto de luz e sal, e tan cheo de ansias de poder, de violencia, de sometemento dos demais, de mentira e control das conciencias, de buscar entretementos que nos impidan pensar e descubrir que nos enganan, que xogan con nós, que nos utilizan, só e exclusivamente para os seus propios fins. Como diciamos arriba: que faltan nos fan hoxe os profetas que non se deixan dominar nin avasallar!
PALABRA QUE UNE EN ORACIÓN
Porque queremos, Señor, seguir o camiño dos profetas, e non vivir unha fe que non sexa sal e luz, dicimos:
QUE A TÚA LUZ ILUMINE A NOSA VIDA.
· Para que sexamos unha Igrexa que non se deixe nin avasalar nin dominar polo poder, o control e a ansia de ser importante e sexamos luz para o mundo. Oremos.
· Para que conformemos comunidades cristiás sinxelas, honestas, solidarias e capaces de ser sal de esperanza e renovación. Oremos.
· Para que nós non nos deixemos dominar polo cómodo, preguiceiro e burgués á hora de vivir a fe e saibamos ser persoas esforzadas por ser sal e luz nun mundo no que se esquecen a crianzas e maiores. Oremos.
Señor, axúdanos a ter unha fe asentada na honestidade e capaz de percorrer a nosa vida como savia que dá pulo a traballar polo ben das persoas máis débiles e esquecidas. Por Cristo o noso señor. Amén.
FACENDO DA PALABRA ALOUMIÑO
Hai que buscar e amar ao Señor nos pobres e, como cristiáns, debemos estar atentos se nos afastamos deles". E iso é o que fan os axentes e voluntarios das actividades sociosanitarias da Igrexa: "Vós sodes o bosque que medra cada día en silencio e mellora a calidade do aire”, porque “a promoción contra a explotación, este é o bosque que medra mentres a deforestación do descarte arrastra violentamente”... "A pobreza e o rexeitamento ofenden ao home, desfiguran a súa dignidade; son como cinzas que apagan o lume que se leva dentro. Polo tanto, para os crentes os pobres son os vicarios de Cristo. E iso ten que notarse no concreto: "Os que pertencen a unha clase acomodada, sobre todo se son cristiáns, están chamados a compartir o que teñen cos que están privados do necesario, aínda se pertencen ao mesmo pobo. Non se trata dunha cuestión de bondade, senón de xustiza. Non é filantropía, é fe".
Pero a axuda dos cristiáns debe ser sostible e integral. “mais que repartir bens, que sempre serán necesarios, é mellor transmitir coñecementos e ferramentas que fagan autónomo e sostible o desenvolvemento” ( Francisco no Congo.2023)
Comentarios