SEXAMOS CORAZÓNS ESCOITADORES PARA QUE A FE SEXA TESOURO, PERLA E RAPETA QUE RECOLLE, COIDA E ACOMPAÑA!!!!
Cantos
· Entrada.- Pedras vivas· Lecturas.- As túa palabras, Señor ( 113 )
· Ofertorio.- Recibe Señor ( 31 )
· Comuñón.- Acharte presente ( 51)
Mirada agradecida
Compara Xesús no Evanxeo de hoxe o Reino dos ceos cun tesouro, cunha perla e cunha rapeta que vai recollendo peixes do mar. Volvemos ver entón que a linguaxe sinxela, pero clara, é fundamental para facerse entender; a linguaxe das parábolas. Isto indícanos que para El o importante é saber transmitir a alegría do seu proxecto de amor e salvación non nunha linguaxe de abstracción e filosófica, senón na linguaxe da vida; a linguaxe na que sempre falamos, a linguaxe que nos vai axudando a coñecernos unhas persoas a outras, a linguaxe que transmite que Deus é amor e misericordia. Amor e misericordia que han ser, sempre e sen excepcións, non o esquezamos, os sinais de identidade de quen nos chamamos seguidores e seguidoras seus. Saibamos tamén nós, ao estilo do Mestre, ser sinxelos na maneira de transmitir e testemuñar a fe achegándonos aos demais desde a alegría de compartir o respecto por ser imaxe e semellanza de Deus.
Corazón misericordioso
· Por non vivir a fe coma un tesouro que temos que conservar e compartir. SEÑOR, QUE TEÑAMOS UN CORAZÓN ESCOITADOR.· Porque nos falta sinxeleza no trato coas demais persoas; CRISTO, QUE TEÑAMOS UN CORAZÓN ESCOITADOR.
· Polas veces nas que nos faltou alegría e esperanza na vivencia da fe; SEÑOR, QUE TEÑAMOS UN CORAZÓN ESCOITADOR.
Palabra proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO PRIMEIRO DOS REIS
En Gabaón aparecéuselle Deus, no soño da noite, a Salomón e díxolle: ‑"Pídeme o que queiras".E dixo Salomón:
Señor, meu Deus, que fixeches que o teu servo reinase despois de meu pai David, sendo eu un rapaz pequeno, que non sabe nin conducirse. O teu servo atópase no medio deste pobo escollido por ti, un pobo grande e numeroso, que non se pode contar nin estimar. Concédelle, pois, ó teu servo un corazón escoitador, que saiba gobernar ben o teu pobo e distinguir o ben e o mal. ¿Quen, se non, podería gobernar este pobo tan grande?"
O Señor pareceulle ben que Salomón pedise aquilo. E díxolle: ‑"Xa que pediches isto e non pediches para ti mesmo vida longa, nin riquezas, nin a vida dos teus inimigos, senón que pediches acerto para ben gobernar, vouche conceder o que pediches: unha mente sabia e intelixente, coma non a houbo antes de ti nin a haberá tampouco despois.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA DA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS ROMANOS
Irmáns e irmás:Sabemos que todo colabora para o ben dos que aman a Deus, dos que foron escolleitos segundo os seus designios. Pois El distinguiunos primeiro e predestinounos a reproducírmo-la imaxe do seu Fillo, de tal maneira que el sexa o primoxénito entre moitos irmáns. E a eses que predestinou, tamén os chamou; e a eses que chamou, tamén os xustificou; e a eses que xustificou, tamén lles deu a súa gloria.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Dilles Xesús ás multitudes:O Reino dos Ceos é semellante a un tesouro agachado nunha leira: o home que o atopou vólveo a agachar; e, cheo de alegría, vai vender canto ten para mercar aquela leira.
Tamén se parece o Reino dos Ceos a un tratante de perlas finas: en atopando unha de grande valor, foi vender canto tiña e mercouna.
Do mesmo xeito é semellante o Reino dos Ceos a un aparello de rapeta largado no mar, que recolleu peixes de tódalas castes. Unha vez cheo, tiran por el para a ribeira e, sentados, escollen os bos nun queipo e os malos tiran con eles. Así será na fin do mundo: sairán os anxos e arredarán os malos dos xustos para botalos no forno do lume; alí será o pranto e o renxer dos dentes.
‑¿Entendedes todo isto?
Eles responderon: ‑Entendemos.
El concluíu: ‑Por iso todo letrado que se fai discípulo do Reino dos Ceos parécese ó dono dunha casa que saca das súas arcas o novo e mailo vello.
Palabra remoída
· As parábolas volven ter hoxe un protagonismo central no evanxeo que vimos de escoitar. Unha centralidade que nos manifesta que para Xesús a linguaxe era fundamental. Porque a través dela facíase entender, á vez que comprendían canto lles quería dicir. El non utiliza nin medias palabras, nin mentiras, nin inexactitudes nin tampouco cambios de parecer. Xesús é claro cando fala, e por iso recorre ás parábolas, porque elas fan posible que de xeito sinxelo, explique, mostre, manifeste e transmita toda a fondura da súa mensaxe e do seu proxecto de esperanza e salvación. Non utiliza a linguaxe para crerse máis importante nin para enganar a quen o escoita. Ao contrario, fala con claridade e sempre, inda que isto lle traia máis dun contratempo, fai da verdade guieiro desde o que relacionarse coa xente.· E faino así porque o seu corazón era un corazón escoitador, como nos dicía primeira lectura do libro dos Reis. Un corazón escoitador capaz de superar prexuízos, e achegar diferenzas, de relativizar tradicións e de querer, si querer, sen pedir contrapartidas. O corazón escoitador deste Deus ao que nós lle rezamos e en cuxas mans nos poñemos, é o corazón que latexa coa forza e a convicción de saberse comprendido, querido e sandado, a pesares dos atrancos e dificultades que van aparecendo na vida de cada día. Como precisamos de corazóns escoitadores na nosa sociedade, na nosa Igrexa, nas nosas parroquias, na...! porque só deste xeito seremos quen de humanizar á maneira de concretar e vivir a fe, e de abrirnos a descubrir que Deus non esgota o seu proxecto e a súa presenza na realidade material do que facemos. O aquí e alá, o inmanente e o trascendente de Deus, vanse manifestando e interrelacionando de xeito continuado para mostrarnos que sempre o temos da man.
· E é nesta presenza/ausencia desde a que nos invita a construír Reino; non un reino de poder e materialidade, corrupción e engano, senón un Reino de xustiza, de igualdade, de loita contra a discriminación; un Reino de tomar en serio que a fe non nos incapacita para estar no mundo, ao contrario, é desde ela desde como imos facendo posible que as cousas cambien, que deixen de ser nostalxia dun pasado que xa non vai volver, que non se pechen no socorrido apelo ao “sempre se fixo así”, que as tradicións e costumes non sexan simplemente casca que mostre que dentro non hai froito algún, que non desvirtuemos a grandeza dun proxecto de vida que nos dá sentido e evita caer na abulia de que non hai nada que facer e que a vida non ten sentido. Sexamos logo construtoras e construtores do seu Reino para que a fe sexa tesouro, perla e rapeta que recolle, coida e acompaña. Fagamos Reino que humanice este noso mundo tan precisado de acougo!
Oración compartida
Porque Deus é tesouro a enriquecer a nosa vida, unímonos para compartir e dicir: SEÑOR, QUE CONSTRUAMOS O TEU REINO DESDE A PACIENCIA E A ESPERANZA.· Para que a Igrexa non deixe nunca de mostrar a alegría do Reino de Deus co seu actuar fraterno, igualitario e respectuoso coa pluralidade e a diferenza. Oremos.
· Para que sexamos parroquias con corazón escoitador, que saiba confortar sen xulgar. Oremos.
· Para que nós, cada unha e cada un dos que hoxe estamos aquí,, non nos deixemos arrastrar polo pasado glorioso da Igrexa, e nos esforcemos de construír Reinado de Deus no hoxe e aquí no que estamos vivindo. Oremos.
Acompaña, Señor, este noso empeño de facer posible o teu Reinado no noso mundo. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Comentarios