PASANDO DA OBSESIÓN POR COLLEITAR AO PACIENTE LABOR DE SEMENTAR
CANTOS
LECTURAS: Señor Xesús (Nº 52)
OFERTORIO: Sementar, sementarei
COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
MIRADA AGRADECIDA
Colleitar/Sementar é a dialéctica na que se move hoxe a palabra que imos proclamar. Para poder colleitar é preciso sementar previamente, e ás veces, como está a ocorrer neste ano, pode ser que sementemos e que a colleita non sexa boa, porque os froitos apodrecen antes de madurar. É algo que ás veces esquecemos nunha sociedade coma a nosa, que vai tan rápido e na que buscamos a resposta, a solución, o triunfo... inmediatos.Aprender a respectar os ritmos das persoas, aprender a abrir espazos para a escoita e a reflexión na nosa vida, aprender a levantarse cando fracasamos ou as cousas non veñen ben dadas. Este é o reto ao que hoxe somos convidadas e convidados na nosa celebración: a pasar da obsesión por colleitar ao paciente labor de sementar, un labor moito máis difícil e a longo prazo.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
Porque moitas veces queremos colleitar respecto, tolerancia e cercanía cando nós sementamos o contrario: SEÑOR, AXÚDANOS A SEMENTAR CON AMOR E PACIENCIA.Porque en demasiadas ocasións nós tampouco prestamos atención á túa palabra e deixamos que esvare pola nosa vida; CRISTO, AXÚDANOS A SEMENTAR CON AMOR E PACIENCIA.
Porque non sabemos respectar os diferentes ritmos das persoas; SEÑOR, AXÚDANOS A SEMENTAR CON AMOR E PACIENCIA.
PALABRA OFRECIDA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS
Velaí: como a chuvia e a neve baixan do ceoe non volven alá sen enchoupar a terra,
fecundala e facela brotar,
para que lle dea semente ó que sementou
e pan ó que come,
así tamén será a miña palabra que sae da miña boca:
non volverá a min en van,
senón que fará o que eu queira,
e conseguirá aquilo para o que a mandei.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE PAULO APÓSTOLO AOS ROMANOS
Irmás e irmáns:Penso que non hai comparanza entre os padecementos da vida presente e a gloria vindeira, que se vai revelar en nós. Pois a esperanza viva da creación agarda arelante a revelación dos fillos de Deus. Porque a creación está sometida ó fracaso; non pola propia vontade, senón polo poder daquel que a someteu, aínda que coa esperanza de que tamén a mesma creación será liberada da escravitude da corrupción e levada á salvación gloriosa dos fillos de Deus.
Pois sabemos que toda a creación vén xemendo ata hoxe e coma con dores de parto. E non só isto, senón que nós mesmos, que temos xa as primicias do Espírito, xememos dentro de nós, degorando pola filiación, pola liberación do noso corpo.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEU
Naquel día Xesús saíu da casa e foise sentar á beira do mar. Tanta era a xente reunida ó pé del, que tivo que subir e sentar nunha barca, mentres a xente toda ficaba na beira. E faloulles de moitas cousas en parábolas. Dicía:- Dunha vez saíu un labrego a sementar. E ó botar a semente, parte dela foi caendo polo camiño adiante; viñeron os paxaros e comérona. Outra caeu entre as pedras, onde a penas había terra; e naceu de contado, porque a terra non tiña fondura; pero non ben saíu o sol, queimouna, e, como non tiña raíz, secou. Outra parte caeu na silveira, e ó medraren as silvas afogárona. Outra caeu en boa terra, dando froito: unha, cen; outra, sesenta; outra, trinta. ¡Quen teña oídos que escoite!
E achegándose os discípulos dixéronlle:
- ¿Por que lles falas en parábolas?
El respondeulles:
- Porque a vós concedéusevos coñecer os misterios do Reino dos Ceos, pero a eles non. Pois a quen ten daráselle ata sobrarlle; pero a quen non ten aínda o que ten se lle quitará. Por iso lles falo en parábolas, porque mirando, non ven, e escoitando, non oen nin entenden. Cúmprese así neles o que profetizara Isaías dicindo: Oír, oiredes, pero non entenderedes; ollar, ollaredes, pero non veredes. Porque o corazón deste pobo está insensibilizado: endureceron os seus oídos e pecharon os seus ollos, para non veren cos ollos, nin oíren cos oídos, nin entenderen co seu corazón nin se converteren para que eu os cure. ¡Ditosos, en troques, os vosos ollos, porque ven, e mais os vosos oídos, porque oen! Pois asegúrovos que moitos profetas e xustos arelaron ver o que vós vedes, e non o viron, e oír o que vos oídes, e non o oíron. Escoitade, logo, vós a parábola do sementador: Sempre que un escoita a Palabra do Reino e non a entende, vén o Maligno e repáñalle o sementado no seu corazón: esa é a que caeu no camiño. O que caeu entre as pedras, vén ser aquel que, escoitando a Palabra, de seguida a recibe con alegría; pero, ó non ter raíz e ser inconstante, así que veñen as dificultades ou a persecución por causa da Palabra, de seguida abandona. O que cae na silveira, vén ser aquel que escoita a Palabra; pero as preocupacións do mundo e o engado das riquezas afogan a palabra e queda sen dar froito. Pero o que foi sementado en boa terra, vén ser aquel que escoita a Palabra e a comprende: este si que dá froito e produce nun caso cento, noutro sesenta e noutro trinta.
PALABRA DO SEÑOR
PALABRA QUE ALEDA, ALENTA E MOVE
Que difícil nos resulta respectar os diferentes ritmos das persoas!!!! Como nos gustaría un mundo no que todo o mundo levase a mesma velocidade ca nós. Mais non é así!!!!! Cada persoa é única e irrepetible, e dentro desa singularidade ímonos situando no mundo. Porén, isto que para nós é un problema, para Deus é unha riqueza. Que ben o entendeu Isaías e que ben nolo transmite cando, de parte de Deus, nos di que a súa Palabra conseguirá aquilo para o que a mandou. A Palabra non é pasado. Tampouco unha simple ilusión que nos leva a empreñar do aire. Non. A Palabra é vida, esforzo, tarefa, luz, camiño.... que nos axuda a darlle á nosa vida un sentido. A Palabra é auga que refresca o noso corazón, tantas veces reseco e sedento.Só desde esta óptica entenderemos todos os matices que ten a parábola que Xesús nos conta no Evanxeo que vimos de proclamar. Si. Se cadra, contaxiadas e contaxiados pola sociedade da inmediateza, tamén nós como Igrexa primamos máis a colleita que a sementeira. Mais na Igrexa de Xesús non precisamos máis persoas colleitadoras, sobra coas que hai. E non precisamos persoas colleitadoras porque o noso non é, ou non debera ser, colleitar éxitos, conquistar as rúas, dominar a sociedade, encher os templos, impoñer a nosa fe..... Non, malia que a moitas persoas lles pese, iso non é o noso. Na Igrexa de Xesús fan falla persoas sementadoras coma El, que sementaba en calquera parte, ata nos lugares máis insospeitados e entre xente moi afastada da relixión oficial. Sementaba do mesmo xeito que fan as persoas labregas: conscientes de que a semente poderíase botar a perder, conscientes de que como ocorre este ano, non se recollerá o froito desexado... mais non por iso deixan de sementar. Velaí a tarefa á que somos convidadas e convidados: a sementar palabras de esperanza, xestos de compaixón e feitos de compromiso alí por onde pasamos. Só así daremos testemuño de que Xesús nos deixou en herdanza a parábola do sementador, non do colleitador. Unha sementeira que sempre supón coidar.
Porque nos creaches libres e con capacidade para tomar decisións, agradecémolo dicindo:
QUE SEXAMOS SEMENTADORAS E SEMENTADORES DA TÚA PALABRA
* Pola Igrexa, que somos todas as persoas bautizadas, para que nunca esquezamos que a semente evanxelizadora é a Palabra de Deus, e non a nosa propia, OREMOS.
* Polas nosas comunidades, para que sexamos quen de respectar os ritmos das diferentes persoas que nela convivimos, OREMOS.
* No día da Virxe do Carmen, pedimos por todas as persoas que traballan no mar, para que a súa dura tarefa sexa sempre valorada, respectada e dignificada, OREMOS.
* Por cada unha e cada un de nós, para que a tempo e a destempo sexamos persoas sementadoras da Boa Nova de Xesús, OREMOS.
Señor, porque confiamos en Ti e na capacidade que nos deches de ser libres, agradecemos poder compartir esta oración comunitaria reuníndonos no teu nome e chamándonos a un compromiso real por non deixarnos levar da tentación do cómodo e fácil. P.X.N.S.
MIRADA ESPERANZADA
Sodes sementes do Reino plantadas na historia.Sementes boas e tenras, cheas de vida.
Téñovos na miña man,
arrólovos e quérovos,
e por iso vos lanzo ao mundo: perdédevos!.
Non teñades medo a treboadas nin a secas,
a pisadas ou a espiños.
Bebede dos pobres e enchoupádevos do meu orballo.
Fecundádevos, rebentade,
non quededes enterradas.
Florecede, dade froito.
Deixádevos arrolar polo vento.
Sodes sementes do meu Reino!
Comentarios