NON REDUZAMOS O PERDÓN A UNHA PALABRA BALEIRA. DEIXEMOS TRANSFORMAR O CORAZÓN
CANTOS
· Entrada.- Arrepentido (13 )
· Lecturas.- Escoita ao Señor ( 15)
· Ofertorio.- Recibe Señor ( 31 )
· Comuñón.- Ti es camiño e verdade ( 57)
MIRADA AGRADECIDA
A palabra perdón é unha desas palabras que, a forza de usala tantas e tantas veces, acaba por perder sentido e forza. Para evitalo debemos esforzarnos porque sexa froito da reflexión, da revisión de comportamentos e actitudes, das gañas e esforzo por cambiar e deixar atrás, de verdade e non teoricamente, todo canto sabemos que foi fonte de desacougo, tristura, desesperanza e dor provocado ás demais persoas e tamén a nós.
O ata setenta veces sete que escoitaremos de Xesús quere facernos caer na conta que, sendo difícil, ninguén o pode negar, supón e esixe esforzo permanente para que non quede nunha simple intención. O perdón, concedido ou recibido, é sempre experiencia renovadora e alegre.
Comezamos logo hoxe poñéndonos en disposición de facer do perdón experiencia gozosa e sandadora da nosa vida.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Por non deixar que o perdón entre no corazón. SEÑOR, ÉNCHENOS DE MISERICORDIA.
· Por non ter acadado unha experiencia liberadora do perdón. CRISTO, ÉNCHENOS DE MISERICORDIA.
· Por non converter o perdón nunha actitude leda e gozosa en nós. SEÑOR, ÉNCHENOS DE MISERICORDIA.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ECLESIÁSTICO
Xenreira e asañamento son de aborrecer;
o pecador é quen os posúe.
Quen fai vinganza atoparase coa vinganza do Señor,
pediralle razón estreita dos seus pecados.
Perdóalle a inxuria ó teu próximo
e entón ó pregares seranche perdoados os teus pecados.
Home que lle garda a outro xenreira,
¿como lle vai pedir ó Señor que o cure?
De alguén que é coma el non se apiada,
¿e vai rogar polos seus pecados?
Se el, que é carne, mantén a ira,
¿quen lle vai expia-las súas culpas?
Pensa na fin e deixa de asañarte,
recorda a corrupción e a morte e cumpre os mandamentos.
Lembra os mandamentos e non rifes co próximo,
recorda a alianza co Altísimo e non deas valor á falta.
Tente lonxe das rifas e minguara-los pecados
pois é o home iracundo quen acende as liortas
e o home pecadento quen perturba ós amigos
metendo a disputa entre os que se levan ben. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS ROMANOS
Irmáns e irmás:
Ningún de nós vive para si, e ningún de nós morre para si. Se vivimos, para o Señor vivimos; e, se morremos, para o Señor morremos; así que, vivamos ou morramos, somos do Señor. Por iso mesmo morreu e resucitou Cristo: para ser dono dos mortos e dos vivos. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Pedro, achegándose a Xesús, preguntoulle:
‑Señor, ¿cantas veces terei que perdoar a meu irmán se me segue ofendendo? ¿Ata sete veces?
Respondeulle Xesús:
‑Non che digo ata sete veces, senón ata setenta e sete.
Por iso, o Reino dos Ceos é semellante a un rei que quixo face-las contas cos seus servidores. Cando empezaba, presentóuselle un que lle debía varios millóns. E como non tiña con que pagar, o señor ordenou que o vendesen a el con muller, fillos e canto tiña, para que así lle pagase.
O servidor botóuselle ós pés e suplicáballe:
‑¡Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todiño!
O señor tivo dó daquel home e deixouno marchar, perdoándolle toda a súa débeda.
Pero, ó saír, o servidor aquel atopouse cun compañeiro que lle debía unha insignificancia e, agarrándoo pola gorxa, esganábao dicíndolle:
‑Paga o que me debes.
Botándose ós seus pés, o compañeiro suplicáballe:
‑Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todo.
Pero non lle fixo caso e, aínda para máis, mandouno meter na cadea ata que lle pagase a débeda.
Os compañeiros, ó veren tal cousa, moi apesarados, fóronlle contar ó seu señor todo o que pasara. Entón o señor mandouno chamar e díxolle:
‑¡Servidor malvado! Eu perdoeiche toda aquela débeda, porque mo pediches. ¿E logo non debías ti tamén compadecerte do teu compañeiro, como eu me compadecín de ti?
E todo anoxado, o señor entregouno ós verdugos ata que lle pagase toda a débeda.
Así tamén fará convosco meu Pai celestial, se non perdoades de corazón cada un a seu irmán. Palabra do Señor.
PALABRA REMOÍDA
· O perdón é o contrapunto á vinganza. O primeiro é sandador, renovador, gozoso e capaz de retomar camiños e volver a comezar; a segunda non produce máis que dor, tristura e insensibilidade no corazón da persoa. O perdón sanda. A vinganza é coroza que endurece e dana. No mundo no que nós vivimos cuestiónase moito está visión cristiá da vida que pon o perdón como eixe de todo cambio, de camiños retomados, de recoñecemento de erros e gañas e esforzo por cambiar e volver comezar. Porque este mundo, que entre todas e todos imos construíndo, é un mundo insensible. Por moito que as emocións se convertan en primeiros planos de cámaras de televisións ou obxectivos fotográficos. A insensibilidade da que nos imos rodeando é incapaz de entender que as persoas poden/mos arrepentirse/nos, comezar de novo, deixar a atrás comportamentos e actitudes negativas anteriores. A dureza na que imos crecendo e vivindo fai que a pedagoxía de quen pide perdón sinceramente e de quen o concede con alegría, non só non se entenda senón que tamén se critique e menosprece. Pero, como acabamos de escoitar, a palabra de Deus insiste a tempo e a destempo: o perdón segue a ser hoxe tamén posible.
· A clave para camiñar nesta pedagoxía, hoxe tan novidosa e rompedora, dánola Paulo neste pequeno parágrafo que acabamos de escoitar da carta que lle escribe aos Romanos: Non vivir pensando só en nós, con nós e para nós; é dicir, vivir sen crernos o centro do universo. Influencers da egolatría. E para iso é necesario esforzarnos por saír das nosas propias ensoñacións e narcisismos, das nosas fantasías irreais de crernos os e as mellores sempre e por riba das demais persoas, para comezar a camiñar con sinxeleza, recoñecendo as nosas imperfeccións e erros, e estando en disposición de buscar cambiar, de esforzarnos por non ser sempre o centro de todo, por recoñecer que as demais persoas fan cousas ben, e inda que se equivoquen, coma nós, tamén teñen dereito a rectificar, a cambiar, a poñerse de novo en camiño. Claro que iso non é doado, porque estamos tan afeitos e afeitas a que nos rían e aplaudan as nosas propias “ocurrencias” sempre, que xa non temos espazo para ninguén máis que para o noso eu. Porén, Paulo déixao ben claro: Só vivindo para o Señor, e desde El, para os demais, seremos quen de entender que o perdón é alegría, é cambio, é humildade e sempre, sempre empatía solidaria para coas demais persoas.
· E a guinda de toda esta pedagoxía do perdón ofrécenola Xesús coa parábola que hoxe nos propón. Unha parábola que pon de manifesto a nosa propia incoherencia no xeito de actuar. Porque nós, o mesmo que os protagonistas da parábola, tamén somos quen de practicar o que se chama a lei do funil: o ancho para nós e o estreito para os demais. Aplicado a canto vimos dicindo supón ser, e que sexamos, moi condescendentes con nós para non selo coas demais persoas. Como lle ocorreu a un dos protagonistas do evanxeo que vimos de escoitar. Porén, Xesús fai fincapé en que o perdón supón sempre un dobre movemento de ida e volta. Non podemos pedir para nós o que non estamos dispostos nin dispostas a conceder aos demais. Pensemos logo sobre esta palabra que hoxe temos escoitado e fagamos o esforzo de pasala pola nosa vida, pola nosa experiencia cotiá, por canto facemos e dicimos no noso quefacer diario. Non nos vitimicemos facendo sempre verdugos aos demais.
ORACIÓN COMPARTIDA
O Deus do perdón e da misericordia invítanos a gora a compartir a nosa oración comunitaria dicindo:
SEÑOR, QUE SEXAMOS PERSOAS DE PERDÓN
· Para que na Igrexa saibamos recoñecer a sinceridade de quen recoñece o seus erros, e superemos a tentación de crernos mellores e superiores moralmente aos demais. Oremos. SEÑOR, QUE SEXAMOS PERSOAS DE PERDÓN.
· Para que no noso día a día veciñal e parroquial non deixemos de ser persoas misericordiosas e sensibles ao perdón que os demais nos solicitan. Oremos. SEÑOR, QUE SEXAMOS PERSOAS DE PERDÓN.
· Para que na nosa vida saibamos camiñar na pedagoxía do perdón que nos ofrece Xesús, superando a tentación de caer no retrouso do rancor e a vinganza. Oremos. SEÑOR, QUE SEXAMOS PERSOAS DE PERDÓN.
Señor, fainos xente de ben; xente de perdón e misericordia. Por Cristo o noso Señor. Amén.
ACOUGO INTERIORIZADO
“Pedro achégase a Xesús…a súa pregunta non é mesquiña, senón enormemente xenerosa: se o meu irmán me ofende, cantas veces lle teño que perdoar? Á resposta de Xesús é contundente…has perdoar sempre, en todo momento de maneira incondicional. Ao longo dos séculos quíxose rebaixar de moitas maneiras o dito por Xesús: “perdoar sempre, é prexudicial; alenta ao ofensor; hai que esixirlle primeiro arrepentimento”. Todo isto parece moi razoable, pero oculta e desfigura o que pensaba e vivía Xesús. Hai que volver a El. Na súa Igrexa fan falta homes e mulleres que estean dispostos a perdoar coma El, introducindo entre nós o xesto de perdón en toda a súa gratuidade e grandeza. E o que mellor fai brillar o rostro de Cristo”. (Pagola)
Comentarios