Ir al contenido principal

24 domingo do TO A 2023

NON REDUZAMOS O PERDÓN A UNHA PALABRA BALEIRA. DEIXEMOS TRANSFORMAR O CORAZÓN

CANTOS

·      Entrada.- Arrepentido (13 )

·      Lecturas.- Escoita ao Señor ( 15)

·      Ofertorio.-  Recibe Señor ( 31 )

·      Comuñón.- Ti es camiño e verdade ( 57)

 

MIRADA AGRADECIDA

A palabra perdón é unha desas palabras que, a forza de usala tantas e tantas veces, acaba por perder sentido e forza. Para evitalo debemos esforzarnos porque sexa froito da reflexión, da revisión de comportamentos e actitudes, das gañas e esforzo por cambiar e deixar atrás, de verdade e non teoricamente, todo canto sabemos que foi fonte de desacougo, tristura, desesperanza e dor provocado ás demais persoas e tamén a nós.

O ata setenta veces sete  que escoitaremos  de Xesús quere facernos caer na conta que, sendo difícil, ninguén o pode negar, supón e esixe esforzo permanente para que non quede nunha simple intención. O perdón, concedido ou recibido, é sempre experiencia renovadora e alegre.

Comezamos logo hoxe poñéndonos en disposición de facer do perdón experiencia gozosa e sandadora da nosa vida.

 

CORAZÓN MISERICORDIOSO

·      Por non deixar que o perdón entre no corazón. SEÑOR, ÉNCHENOS DE MISERICORDIA.

·      Por non ter acadado unha experiencia liberadora do perdón. CRISTO, ÉNCHENOS DE MISERICORDIA.

·      Por non converter o perdón nunha actitude leda e gozosa en nós. SEÑOR, ÉNCHENOS DE MISERICORDIA.

 

PALABRA PROCLAMADA

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ECLESIÁSTICO

 

Xenreira e asañamento son de aborrecer;

o pecador é quen os posúe.

Quen fai vinganza atoparase coa vinganza do Señor,

pediralle razón estreita dos seus pecados.

Perdóalle a inxuria ó teu próximo

e entón ó pregares seranche perdoados os teus pecados.

Home que lle garda a outro xenreira,

¿como lle vai pedir ó Señor que o cure?

De alguén que é coma el non se apiada,

¿e vai rogar polos seus pecados?

Se el, que é carne, mantén a ira,

¿quen lle vai expia-las súas culpas?

Pensa na fin e deixa de asañarte,

recorda a corrupción e a morte e cumpre os mandamentos.

Lembra os mandamentos e non rifes co próximo,

recorda a alianza co Altísimo e non deas valor á falta.

Tente lonxe das rifas e minguara-los pecados

pois é o home iracundo quen acende as liortas

e o home pecadento quen perturba ós amigos

metendo a disputa entre os que se levan ben. Palabra do Señor.

 

 

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS ROMANOS

 

Irmáns e irmás:

Ningún de nós vive para si, e ningún de nós morre para si. Se vivimos, para o Señor vivimos; e, se morremos, para o Señor morremos; así que, vivamos ou morramos, somos do Señor. Por iso mesmo morreu e resucitou Cristo: para ser dono dos mortos e dos vivos. Palabra do Señor.

 

 

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

 

Pedro, achegándose a Xesús, preguntoulle:

‑Señor, ¿cantas veces terei que perdoar a meu irmán se me segue ofendendo? ¿Ata sete veces?

Respondeulle Xesús:

‑Non che digo ata sete veces, senón ata setenta e sete.

Por iso, o Reino dos Ceos é semellante a un rei que quixo face-las contas cos seus servidores. Cando empezaba, presentóuselle un que lle debía varios millóns. E como non tiña con que pagar, o señor ordenou que o vendesen a el con muller, fillos e canto tiña, para que así lle pagase.

O servidor botóuselle ós pés e suplicáballe:

‑¡Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todiño!

O señor tivo dó daquel home e deixouno marchar, perdoándolle toda a súa débeda.

Pero, ó saír, o servidor aquel atopouse cun compañeiro que lle debía unha insignificancia e, agarrándoo pola gorxa, esganábao dicíndolle:

‑Paga o que me debes.

Botándose ós seus pés, o compañeiro suplicáballe:

‑Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todo.

Pero non lle fixo caso e, aínda para máis, mandouno meter na cadea ata que lle pagase a débeda.

Os compañeiros, ó veren tal cousa, moi apesarados, fóronlle contar ó seu señor todo o que pasara. Entón o señor mandouno chamar e díxolle:

‑¡Servidor malvado! Eu perdoeiche toda aquela débeda, porque mo pediches. ¿E logo non debías ti tamén compadecerte do teu compañeiro, como eu me compadecín de ti?

E todo anoxado, o señor entregouno ós verdugos ata que lle pagase toda a débeda.

Así tamén fará convosco meu Pai celestial, se non perdoades de corazón cada un a seu irmán. Palabra do Señor.

 

PALABRA REMOÍDA

·      O perdón é o contrapunto á vinganza. O primeiro é sandador, renovador, gozoso e capaz de retomar camiños e volver a comezar; a segunda non produce máis que dor, tristura e insensibilidade no corazón da persoa. O perdón sanda. A vinganza é coroza que endurece e dana. No mundo no que nós vivimos cuestiónase moito está visión cristiá da vida que pon o perdón como eixe de todo cambio, de camiños retomados, de recoñecemento de erros e gañas e esforzo por cambiar e volver comezar. Porque este mundo, que entre todas e todos imos construíndo, é un mundo insensible. Por moito que as emocións se convertan en primeiros planos de cámaras de televisións ou obxectivos fotográficos. A insensibilidade da que nos imos rodeando é incapaz de entender que as persoas poden/mos arrepentirse/nos, comezar de novo, deixar a atrás comportamentos e actitudes negativas anteriores. A dureza na que imos crecendo e vivindo fai que a pedagoxía de quen pide perdón sinceramente e de quen o concede con alegría, non só non se entenda senón que tamén se critique e menosprece. Pero, como acabamos de escoitar, a palabra de Deus insiste a tempo e a destempo: o perdón segue a ser hoxe tamén posible.

 

·      A clave para camiñar nesta pedagoxía, hoxe tan novidosa e rompedora, dánola Paulo neste pequeno parágrafo que acabamos de escoitar da carta que lle escribe aos Romanos: Non vivir pensando só en nós, con nós e para nós; é dicir, vivir sen crernos o centro do universo. Influencers da egolatría. E para iso é necesario esforzarnos por saír das nosas propias ensoñacións e narcisismos, das nosas fantasías irreais de crernos os e as mellores sempre e por riba das demais persoas, para comezar a camiñar con sinxeleza, recoñecendo as nosas imperfeccións e erros, e estando en disposición de buscar cambiar, de esforzarnos por non ser sempre o centro de todo, por recoñecer que as demais persoas fan cousas ben, e inda que se equivoquen, coma nós, tamén teñen dereito a rectificar, a cambiar, a poñerse de novo en camiño. Claro que iso non é doado, porque estamos tan afeitos e  afeitas a que nos rían e aplaudan as nosas propias “ocurrencias” sempre, que xa non temos espazo para ninguén máis que para o noso eu. Porén, Paulo déixao ben claro: Só vivindo  para o Señor, e desde El, para os demais, seremos quen de entender que o perdón é alegría, é cambio, é humildade e sempre, sempre empatía solidaria para coas demais persoas.

 

·      E a guinda de toda esta pedagoxía do perdón ofrécenola Xesús coa parábola que hoxe nos propón. Unha parábola que pon de manifesto a nosa propia incoherencia no xeito de actuar. Porque nós, o mesmo que os protagonistas da parábola, tamén somos quen de practicar o que se chama a lei do funil: o ancho para nós e o estreito para os demais. Aplicado a canto vimos dicindo supón ser, e que sexamos, moi condescendentes con nós para non selo coas demais persoas. Como lle ocorreu a un dos protagonistas do evanxeo que vimos de escoitar. Porén, Xesús fai fincapé en que o perdón supón sempre un dobre movemento de ida e volta. Non podemos pedir para nós o que non estamos dispostos nin dispostas a conceder aos demais. Pensemos logo sobre esta palabra que hoxe temos escoitado e fagamos o esforzo de pasala pola nosa vida, pola nosa experiencia cotiá, por canto facemos e dicimos no noso quefacer diario. Non nos vitimicemos facendo sempre verdugos aos demais.

 

ORACIÓN COMPARTIDA

O Deus do perdón e da misericordia invítanos a gora a compartir a nosa oración comunitaria dicindo: 

SEÑOR, QUE SEXAMOS PERSOAS DE PERDÓN

·      Para que na Igrexa saibamos recoñecer a sinceridade de quen recoñece o seus erros, e superemos a tentación de crernos mellores e superiores moralmente aos demais. Oremos. SEÑOR, QUE SEXAMOS PERSOAS DE PERDÓN.

·      Para que no noso día a día veciñal e parroquial non deixemos de ser persoas misericordiosas e sensibles ao perdón que os demais nos solicitan. Oremos. SEÑOR, QUE SEXAMOS PERSOAS DE PERDÓN.

·      Para que na nosa vida  saibamos camiñar na pedagoxía do perdón que nos ofrece Xesús, superando a tentación de caer no retrouso do rancor e a vinganza. Oremos. SEÑOR, QUE SEXAMOS PERSOAS DE PERDÓN.

Señor, fainos xente de ben; xente de perdón e misericordia. Por Cristo o noso Señor. Amén.

 

ACOUGO INTERIORIZADO

“Pedro achégase a Xesús…a súa pregunta non é mesquiña, senón enormemente xenerosa: se o meu irmán me ofende, cantas veces lle teño que perdoar? Á resposta de Xesús é contundente…has perdoar sempre, en todo momento de maneira incondicional. Ao longo dos séculos quíxose rebaixar de moitas maneiras o dito por Xesús: “perdoar sempre, é prexudicial; alenta ao ofensor; hai que esixirlle primeiro arrepentimento”. Todo isto parece moi razoable, pero oculta e desfigura o que pensaba e vivía Xesús. Hai que volver a El. Na súa Igrexa fan falta homes e mulleres que estean dispostos a perdoar coma El, introducindo entre nós o xesto de perdón en toda a súa gratuidade e grandeza. E o que mellor fai brillar o rostro de Cristo”. (Pagola)

Comentarios

Entradas populares de este blog

4 advento 2022

Sinal de Advento.- Incorporamos unha nova bóla á árbore da vida. Desta volta:  Coidar e curar .   Canto gozoso   Entrada.-  Volve Señor ( 90 ) Lecturas.-   Camiñarei na presenza do Señor ( ) Ofertorio.-     Ti é-lo pan do ceo   (Nº 54) Comuñón.-   Déixate querer     (Nº 61)   Escoita activa        Enfilando xa o tramo final do tempo de Advento, volvemos reunirnos como comunidade para compartir e celebrar que o amor de Deus achégase a nós por medio da encarnación do seu Fillo Xesús. El, facéndose un dos nosos, asume a nosa condición humana para estar ao noso carón, para ser o compañeiro na viaxe da vida, para tendernos a man que nos coida e nos cura.        Comecemos entón a celebración comunitaria deste cuarto domingo de Advento, dispoñéndonos a participar deste encontro gozoso e festivo.   Corazón misericordioso   ·        Por tódalas veces nas que non coidamos de quen nos precisa.  SEÑOR, CÓIDANOS E CÚRANOS . ·        Por tódalas veces nas que non temos coidado de nós.  CRISTO, CÓIDA

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel

3 Coresma A 2023

CORESMA, TEMPO PARA FACER MUDANZA SINAL DE CORESMA Colocamos a terceira pedra por riba do altar. CANTO GOZOSO ENTRADA: Na noite escura (Nº 104)  LECTURAS: A auga do Señor (Nº 125) OFERTORIO: Oh, Señor, escólleme (Nº 62) COMUÑÓN: Eu sei de quen me fiei (Nº 64) ESPERTANDO Á RÚAH Canta sede nos temos producido por andar ás carreiras! Canta sede innecesaria temos creado polo noso afán de facer moitas cousas de vez! Canta sede de desacougo temos provocado co noso intento de encher con cousas, sumadas unhas a outras, o déficit de espiritualidade, de contemplación, de fondura e transcendencia!!!!. Porque cando só nos intentamos soster sobre cousas materiais, empequenecemos e acabamos por sentir desacougo e desamparo, porque o ter ou o facer en si mesmos, nin enchen nin dan sentido á vida. Disto é do que nos vai falar hoxe o evanxeo: de atinar ben na escolla para que as nosas sedes sexan colmadas, e non precisemos encher tempo para evitar atoparnos co baleiro das cousas que non enchen. S