A exaltación da Cruz 2025

SEMENTAR ESPERANZA: VELAÍ A NOSA TAREFA

CANTO GOZOSO

ENTRADA: Amig@s nas penas e na festa amigos
LECTURAS: Señor Xesús (Nº 52)
OFERTORIO: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
COMUÑÓn: Seguirei os teus pasos (Nº 103)

ESCOITA ACTIVA

Hoxe é a festa da Exaltación da Cruz. E pode ser que nunha sociedade coma a nosa, que busca apaixonadamente a comodidade e o máximo benestar, haberá xente que se pregunte polo sentido desta festa. Porén, se cadra máis ca nunca, cómpre lembrar que cando celebramos a cruz non enxalzamos o sufrimento, a inmolación e a morte, senón o amor, a proximidade e a solidariedade dun Deus que quixo compartir a nosa vida... e a nosa morte. A cruz é a revelación do noso destino: o triunfo de Cristo é a vitoria de todas as persoas.

Ninguén nos vai quitar as dificultades, a dor, os problemas, as preocupacións; pero si sabemos que todas elas poderán ser superadas naquel en que pomos a nosa forza, a nosa esperanza, a nosa vida. Aquel que soubo superar o fracaso e abrirse á esperanza. Tamén a nós, seguidoras súas e seguidores seus, convídasenos neste día a non esquecer que a morte, todas as mortes -non só as físicas-, que se producen no noso mundo, poden ser vencidas. Fagamos un exercicio de memoria e lembremos como tantas cousas que noutro tempo nos parecían imposibles, hoxe están acadadas. E aí non paramos, a historia, a nosa historia é lineal, non cíclica, sempre aberta á esperanza e ao futuro. Por iso a cruz é sinal de contradición e superación: o mal foi vencido, a esperanza está a chegar.

Participemos sen nostalxia, pero si con fe da celebración que agora comeza.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

Pola dureza do noso corazón, que nos fai insensibles diante do sufrimento de tantos e tantas irmáns e irmás nosos, SEÑOR, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
Porque somos moi dados a xulgar, condenar e crucificar aos demais; pero non mostramos a mesma dispoñibilidade cando se trata de dar oportunidades, de perdoar ou de acompañar, CRISTO, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
Por ternos quedado na crucifixión, sen camiñar cara á resurrección, SEÑOR, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.

PALABRA QUE SALVA

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DOS NÚMEROS

O pobo comezou a esmorecer polo camiño. E murmuraba o pobo contra Deus e contra Moisés: ‑"¿Por que nos fixestes saír de Exipto para morrermos no deserto, pois falta o pan, non hai auga, e a nosa alma sente noxo dese alimento tan miserable?" O Señor enviou contra o pobo serpes velenosas, que o morderon, e morreu moita xente de Israel. O pobo foi onda Moisés e dixéronlle: ‑"¡Pecamos por falarmos contra o Señor e contra ti; rógalle ó Señor, para que afaste de nós as serpentes!" Moisés rezou polo pobo, e o Señor díxolle a Moisés: ‑"Fai unha serpente velenosa, e pona no alto dun mastro: cada un dos mordidos que a mire, vivirá". Moisés fixo unha serpente de bronce e púxoa na punta dun mastro; e cada un que fora mordido pola serpente, se miraba para a serpente de bronce, quedaba san.

PALABRA DO SEÑOR

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE PAULO AOS FILIPENSES

Cristo, con ser de condición divina,

non se agarrou cobizosamente á súa categoría de Deus;

senón que se espiu do seu rango,

asumiu a condición de escravo;

fíxose un home normal e presentouse coma tal

abaixouse a si mesmo, facéndose obediente ata á morte,

¡e a morte na cruz!

Por iso tamén Deus o exaltou sobre todo

e lle concedeu un título que está por riba de calquera título

para que ante o título de Xesús se dobre todo xeonllo

no ceo, na terra e mais no abismo,

e para que toda lingua proclame

para gloria de Deus Pai

que Xesús Cristo é o Señor.

PALABRA DO SEÑOR

PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DE XESÚS SEGUNDO XOÁN

Díxolle Xesús a Nicodemo:

E ninguén subiu ó ceo, fóra do que baixou do ceo, o Fillo do Home. Coma Moisés alzou a serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do Home, para que todo o que cre nel, teña vida eterna. Pois de tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna. Non mandou Deus o Fillo ó mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo.

PALABRA DO SEÑOR

PALABRA ENRAIZADA

O texto da carta aos Filipenses que acabamos de escoitar é un himno litúrxico que rezaban as primeiras comunidades e co que se expresaba como Xesús ía desenvolvendo a misión encomendada polo Pai. Unha misión da que foi tomando conciencia a medida que a ía realizando –ninguén nace aprendido, dicimos nós moitas veces– ao longo dos seus tres anos de vida pública. Dinos este fragmento que Xesús asumiu a súa condición humana en totalidade, sen figuracións nin representacións teatrais. Naceu ser humano e coma tal viviu e desenvolveu tódalas súas accións. Non era un home de mentiriñas nin para ofrecer un espectáculo que só visen os que o seguían. Tampouco era un embaucador que se aproveitaba da boa fe dos que o escoitaban. Non. El mostrábase tal e como era: un coma nós, un dos nosos: sufría coas cousas negativas que lle pasaban a el ou aos que con El estaban; e gozaba cando todo se orientaba de xeito positivo. O seu abaixamento ata a morte axúdanos a entender o porque tantas persoas están dispostas, desde El, a entregar a súa vida polos demais, sen esperar ningún recoñecemento, senón como consecuencia lóxica de querer seguir o camiño que El comezou. Que é hoxe o testemuño de tanta xente que pon a súa vida ao servizo da humanización dos máis pobres?. É máis, sen necesidade de ir lonxe, hoxe tamén esta palabra nos quere falar a nós, para que nos preguntemos se somos capaces de poñer a nosa vida ao servizo dos demais para levarlles a saúde que a súa situación persoal, familiar, laboral ou social lles foi quitando. Que tamén nós, coma Cristo, traballemos por asumir a nosa condición humana sen pretender ser nin mellores nin máis importantes ca os demais, só servindo.
Porque a cruz, no noso mundo é esa realidade, ese paradoxo da falsa ilusión na que moitas veces caemos cando afirmamos que somos moi bos porque non matamos nin roubamos. A cruz dinos hoxe que si, que hai moitas cousas que somos capaces de facer, e de facer mal. De que hai moitas das accións que facemos desde a nosa liberdade que destrúen, feren ou matan. De que non é necesario botarlle a culpa aos demais, aos que mandan, aos que dirixen, aos que dominan. Non, miremos para dentro de nós, e nun exercicio de sinceridade asumamos que nós tamén somos partícipes na construción de moitas das cruces no mundo de hoxe: calamos, miramos para outro lado, non dicimos a verdade, enganamos ou mentimos para obter beneficio, non nos comprometemos, pensamos só en nós mesmos, rexeitamos a quen non é dos nosos... E así son moitas as cruces que nós construímos para nós e para os demais. E Deus non queda na comodidade de deixarnos á nosa propia sorte, senón que enviou ao seu Fillo para que poidamos gozar da experiencia da salvación. Ese é o sentido da festa de hoxe: espirnos diante desta cruz na que Xesús se entrega para reconducir o noso camiño, para deixar atrás o antigo, para comezar a vivir no novo. Porque a cruz foi vencida, a morte non é o final de todo para un crente. A esperanza é posible. Cristo abriunos o camiño.

FRATERNIDADE ORANTE

Con agradecemento porque Deus non enviou ao seu Fillo ao mundo para xulgar, senón para salvar, dicimos: