ENCHER A VIDA OU VIVIR A VIDA?
PÓRTICO
Estamos inmers@s no mundo da publicidade, de anuncios chamativos, de carteis provocativos no que todo e todos nos invitan a consumir, a vivir ao día, a valorar o que temos na medida en que o gastamos. E poderemos consumir se somos quen de acumular ben e cartos a calquera prezo: o importante é ter para consumir. Sen darnos conta, entramos nunha dinámica de deshumanización poñendo como centro da nosa vida os cartos, o ter… por riba doutros valores como son a amizade, o diálogo, a natureza, o ocio, a cultura a arte... xa que estes quítannos tempo e forzas.
Hoxe a celebración invítanos a valorar as riquezas e o posuír coma un medio e nunca coma un fin. Necesitamos os cartos, xa que o mundo e as necesidades humanas están en función deles, pero non o son o todo. De que nos sirve ter se non somos persoas?, de que nos serve o acumular se somos pobres interiormente?.
Que a escoita da Palabra e o pan que se nos parte sexa para nós estímulo para valorar o desprendemento e o compartir como fundamental nas nosas vidas.
O PERDÓN
Porque nos preocupamos moito por mellorar o noso nivel de vida; pero pagando un alto prezo: unha vida cada vez menos solidaria e menos humana, SEÑOR, ENDEREZA O NOSO RUMBO.
Porque seguimos sendo cómplices de que no mundo haxa persoas escandalosamente ricas e desesperadamente pobres, CRISTO, ENDEREZA O NOSO RUMBO.
Porque seguimos vivindo unha vida carente de sentido, baseada en posuír, sen decatármonos de que as cousas realmente importantes non están á venda, SEÑOR, ENDEREZA O NOSO RUMBO.
REMUÍÑO
O valor do traballo: O traballo, o esforzo, a necesidade de traballar para dignificar a vida e vivila dun xeito digno, non debe levarnos a esquecer que facelo ten sentido se somos capaces de asumir, entender e vivir desde a acollida de Cristo como o que dá sentido, horizonte, perspectiva, salvación… á nosa vida. O que dignifica, enriquece, constrúe sociedade é a nosa contribución á facer do mundo o lugar onde ninguén sexa excluído. É este un esforzo común e unha tarefa compartida. Non saber apreciar isto fai que o traballo acabe sendo unha carga deshumanizadora e escravizante. Pero tamén deshumaniza aproveitarse do traballo d@s outr@s. Porque unha cousa é a solidariedade, que si é necesaria; e outra ben distinta é o abusar do esforzo d@s outr@s. Como poder levar con dignidade o nome de human@s, se non somos capaces de respectar a dignidade –imaxe e semellanza de Deus– d@s demais?. Acaso somos dos que pensamos que posuír, ter, aparentar, fachendear... son actitudes e respostas cristiás ao seguimento de Xesús?.
Aprendendo a relativizar: Temos que aprender a relativizar. Pero, como nos custa!. Que difícil é que nos recoñezan como cristiáns e cristiás pola nosa maneira de afrontar o traballo, non para gañar e ser máis ca @s outr@s, senón como un medio que nos fai medrar e abrirnos a compartir proxectos e ilusións cos demais. Como di Pedro CASALDÁLIGA, o único verdadeiramente absoluto no mundo, e contra o que tod@s deberamos empeñarnos para erradicala e loitar, é a fame, todo o demais é relativo, secundario, pode esperar. Pero como nos custa relativizar, que pouco empeño pomos niso!. Sempre nos gusta que o noso, o que pensamos, falsa ilusión , é o mellor, que o pensan os outr@s, ou as posturas ou formas de ver ou sentir as cousas, non solo non vale, senón que mesmo chegamos a ocupar o lugar de Deus, atrevéndonos a dicir que se non son ou fan coma nós, están en pecado. Porén, nesta tarefa non hai, non pode haber, distincións: tod@s somos iguais, sexamos brancos ou negros, europeos ou africanos, católicos ou animistas, homes ou mulleres…por que nos resulta tan difícil de entender?. E se non o entendemos, como o imos vivir?. Por que pretendemos impoñer os nosos gustos, as nosas formas, mesmo as nosas tradicións aos que teñen outras; e o que é pior, por que os consideramos persoas de segunda orde por seren diferentes a nós?. Fáltanos evanxeo e sóbrannos tradicións. Cando aprenderemos!.
Porque somos finit@s: E todo para que?. Cantas loitas, envexas, egoísmos, xenreiras... polo que outr@s teñen, ou para que outr@s non teñan, para logo descubrir que somos finit@s, para un tempo, e que a morte nos iguala a tod@s. Que lonxe estamos do que quería Xesús de nós!. Que as palabras que vimos de escoitar no evanxeo: ”necio, esta noite vanche esixir a vida”, nos fagan endereitar o noso rumbo para que logo non sexa demasiado tarde.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Presentemos a nosa oración a Deus, Pai de todas as persoas, para que alente e acompañe a nosa vida, dicindo:
ILUMINA, SEÑOR, A NOSA VIDA
Pola Igrexa, para que nunca utilice a relixión para intereses persoais privados: adquisición de poder, de prestixio, de bens materiais… senón que saiba presentala coma camiño que dá sentido á vida das persoas, OREMOS.
ILUMINA, SEÑOR, A NOSA VIDA
Polas nosas comunidades, para que a riqueza e o status económico nunca se convertan no raseiro polo que medimos e xulgamos ás persoas, senón que, pola contra, sempre teñamos as mans abertas para axudar aos que menos teñen, OREMOS.
ILUMINA, SEÑOR, A NOSA VIDA
Por todos e todas nós, chamad@s a sermos homes e mulleres nov@s que atopemos as cousas de arriba (a fraternidade, a xustiza, o amor, a solidariedade…) entre as cousas de abaixo (na vida cotiá, no traballo, no fogar, na sociedade, na política, na cultura…), OREMOS.
ILUMINA, SEÑOR, A NOSA VIDA
Ilumina, Señor, o noso camiñar, para que sexa xusto e solidario. PXNS.
REFLEXIÓN
Non ter nada.
Non levar nada.
Non poder nada.
Non pedir nada.
E, de pasada,
non matar nada,
non calar nada.
Só o Evanxeo, coma unha navalla afiada.
E o pranto e o sorriso na mirada.
E a man estendida e apretada.
E a vida, a cabalo, dada.
E este sol e estes ríos, e esta terra comprada,
para testemuñas da revolución xa empezada.
¡E máis nada!.
P. Casaldáliga
CANTOS
ENTRADA: Acharte presente na vida
LECTURAS: O Señor é o meu pastor
OFERTORIO: Na nosa terra
COMUÑÓN: O pouco que Deus nos dá
Comentarios