REZAR…. ¿PARA QUE?
PÓRTICO
Cantos “Noso Pai” teremos recitado na nosa vida pasando de puntillas polo contido das súas peticións, incapaces de pensarmos no que dicimos, repetindo frases mentres pensamos distraidamente noutras cousas que son as que verdadeiramente nos interesan e nas que poñemos a nosa atención. A realidade é que, tras vinte séculos de cristianismo, a meirande parte dos cristiáns e cristiás non sabemos rezar. Dicimos oracións, si, pero poucas veces pensamos no que dicimos nelas, poucas veces confesamos co noso corazón o que recitamos cos nosos beizos. O resultado salta á vista: un pesadelo absoluto e insoportable, unha repetición de palabras sen sentido que non deixan pegada ningunha en quen as pronuncia. Por iso resulta tan pouco eficaz a nosa oración, porque, coma lle ocorría aos apóstolos nalgunha ocasión, “non sabemos o que pedimos”.
Hoxe é un bo día para aprender a orar. Quizás poidamos facer unha experiencia interesante: un alto no noso costume para dicir, paseniñamente o Noso Pai, pensando no que dicimos, interiorizando cada unha das súas peticións, saboreando as súas frases e intentando que esta experiencia nos impida, no sucesivo, repetilo coma se fosemos cotorras.
Que a celebración que agora comezamos nos dea azos para darlle máis pulo á nosa oración.
O PERDÓN
* Porque na meirande parte das veces a nosa oración é un monólogo que contén algo parecido a listaxe da compra, e non un diálogo no que estamos dispost@s a escoitar a túa voz a través de tantas mediacións, SEÑOR, QUE SE FAGA A TÚA VONTADE.
* Porque non buscamos na nosa vida tempiños de silencio e reflexión que nos axuden a crear un clima de oración e diálogo contigo, CRISTO, QUE SE FAGA A TÚA VONTADE.
* Porque nos falta fe, porque nos falta confianza, porque nos faltan ganas, porque nos falta ilusión, porque nos falta corazón, SEÑOR, QUE SE FAGA A TÚA VONTADE.
REMUÍÑO
v Se pensamos en oración, quizais instantaneamente pensemos no Noso Pai, o regalo que Xesús nos deixou e que a forza de repetila tantas veces estamos a converter nun rezo rutinario, en palabras mecánicas. Por iso cómpre deternos de cando en vez a reflexionar sobre esta oración, e hoxe, o Evanxeo que vimos de proclamar vennos coma anel ao dedo para facelo.
v “NOSO PAI”: Dirixímonos a Deus chamándolle Pai. Non é polo tanto o medo ao castigo o que nos move, senón a confianza absoluta no seu amor cara cada un/unha de nós. E non dicimos Meu Pai, senón Noso Pai, destacando a forza e a importancia da comunidade, de non camiñar sos, de sentirnos fill@s dun único Pai, o que debe levar a que medre en nós a fraternidade e a deixarnos de facer tantas distincións inútiles.
v “SANTIFICADO SEXA O TEU NOME”: A nosa vida ten que ser un canto de louvanza ao teu amor. Por iso debemos santificar o teu nome, e non tomalo en van para defender os nosos intereses, o noso prestixio, o noso poder…. pisoteando a dignidade dos nos@s irmáns e irmás.
v “VEÑA O TEU REINO”: Que non reinen no mundo a violencia e a xenreira destructivas. Que reines Ti e a túa xustiza. Que non reine o Primeiro Mundo sobre o Terceiro, o home sobre a muller, @s europe@s sobre @s african@s, @ ric@ sobre @ pobre, @s poderos@s sobre @s febles… Que se abran camiños á paz, á xustiza e á liberación integral para todas as persoas.
v “FÁGASE A TÚA VONTADE”: Que non lle poñamos tantas e tantas trabas ao teu amor. Que entendamos que a vontade de Deus é que todas as persoas sexamos felices, que o noso Deus non castiga, non leva conta dos nosos erros… senón que o noso Deus mira no fondo de cada persoa para rescatar o bo, o positivo, o que pode aportar ao cambio do mundo. ¿Por qué temos tan pouca confianza nel?.
v “DANOS HOXE O NOSO PAN”: O pan e todo o que precisamos para vivir dun xeito digno… pero non só anos, habitantes do Primeiro Mundo, senón todas as persoas da terra. O pan material… e tamén o pan da escoita, da compaña, do sorriso, do agarimo, da comprensión, do tempo regalado aos demais… o pan da túa Palabra.
v “PERDÓANOS”: Necesitamos o teu perdón, necesitamos que nos perdoes tantos erros, egoísmos e inxustizas. Só seremos felices se temos un corazón grande capaz de pedir perdón e de perdoar. Só quen renuncia á vinganza desde unha actitude aberta de perdón pode facerse cada día máis human@.
v “NON NOS DEIXES CAER NA TENTACIÓN E LÍBRANOS DO MAL”: Na tentación de esquecer o teu rostro e explotar ás persoas. Líbranos da escravitude do ter nun mundo consumista. Líbranos da tentación de pedirche probas. Líbranos da tentación do poder, de querer ser sempre centros de atención, obxecto de reverencias, de reclamar palmadiñas nas costas, de vendernos por cartos ou de vender ás irmás e aos irmáns.
v Quizais necesitamos aprender de novo o Noso Pai, facer que estas palabras que pronunciamos tan rutinariamente nazan con vida nova en nós e medren e enraícen na nosa existencia. A que esperamos?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Coma seguidores de Xesús, sabemos que a nosa vida debe ser un camiñar no servizo e na gratuidade. Porque estamos dispost@s a seguir neste camiño, compartimos a fe uníndonos nunha voz e dicindo:
QUE LEVEMOS Á VIDA AQUILO QUE REZAMOS
- Oramos como Igrexa, que sempre disposta a que se faga a túa vontade, traballa arreo para liberar das súas cangas a todas as persoas que se senten atenazadas pola dor, a tristura, a desesperanza, o desamor. OREMOS.
QUE LEVEMOS Á VIDA AQUILO QUE REZAMOS
- Oramos como comunidades parroquiais dispostas a descubrir que xa non é tempo de criticar e separar, senón de unir, achegar e alentar para facer presente o Reino de Deus entre nós. OREMOS.
QUE LEVEMOS Á VIDA AQUILO QUE REZAMOS
- Oramos coma seguidores e seguidoras teus que, do mesmo xeito que os discípulos, pedimos ao Pai que nos ensine a orar. Para que a nosa oración sexa comprometida, transformadora, solidaria cos problemas de tod@s e ante todo humilde, consciente da súa limitación. OREMOS.
QUE LEVEMOS Á VIDA AQUILO QUE REZAMOS
Grazas, Xesús, por poñer diante de nós a túa Boa Nova de salvación que nos dá vida e ilusión no noso camiñar cotián. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
Noso Pai que estás nos bosques, no mar,
no deserto, na cidade e no rural.
Santificada sexa a túa creación,
pletórica de desenvolvemento, forza e vida.
Veña a nós a túa sabedoría,
para protexer e desenvolver a beleza que se nos deu,
que está na flor e no arco da vella,
na auga e na fértil nai terra,
no agarimo quentiño do sol
e na fresca escuridade do descanso.
Fágase Señor a túa vontade,
para que sexamos as persoas,
á túa imaxe e semellanza,
as que asumamos o reto
de manter o proceso vital da túa creación.
Danos hoxe o verdor de cada día,
nos prados e nos montes,
no xardín e na terra que agoniza.
Perdoa a nosa irresponsabilidade
por non coidarmos da terra que nos deches.
E non nos deixes caer na desertización,
que conduce á morte, que nega a túa obra
e aniquila a vida.
E líbranos, Señor, do conformismo,
para que se transformen as nosas vidas
en forza dinámica que reproduce a vida. Amén.
CANTOS
ENTRADA: Benaventurados
LECTURAS: Camiñar
OFERTORIO: Señor Xesús
NOSO PAI (cantado)
COMUÑÓN: Ti es o pan do ceo
Comentarios