Ir al contenido principal

O pouco con Deus é moito

O pouco con Deus é moito

(de ben nacid@s é ser agradecid@s)

Pórtico

Canto nos custa ser agradecid@s!. Parece que tod@s teñen que facer as cousas por obrigación, que tod@s temos dereitos, pero non deberes. Porén, a celebración de hoxe quere ser toda ela un canto á gratitude, a saber disfrutar da entrega aos e dos demais. Facéndoo porque un se sente contento de facelo, crece coma persoa, e segue a confiar nos seres humanos.

Cando moitas das noticia dos xornais coas que almorzamos cada día nos falan de morte, opresión, corrupción, abuso... mirar para a Palabra de Deus, e atoparse cun recanto onde algo tan sinxelo como dicir grazas, é o cerne de todo o que poidamos ser e facer.

Que tamén nós, coma Abrahám, Paulo, Marta ou María, saibamos disfrutar da gratuidade que Deus pon na nosa vida para poder compartila cos irm@ns.


Perdón

  • Porque as veces somos cristiáns só de boquilla, de asento, de Igrexa, descoidando o compromiso cos demais, encontro con Xesús, SEÑOR, AXÚDANOS A COMPROMETERNOS.

  • Porque son moitas as veces nas que só pedimos dereitos, pero esquecemos as nosas obrigacións para cos demais, CRISTO, AXÚDANOS A COMPROMETERNOS.

  • Porque ás veces cústanos recoñecerte nos demais, especialmente naqueles cos que non nos levamos ben, nos que cuestionan o noso xeito de vivir de pensar, nos que nos desestabilizan co seu actuar, SEÑOR, AXÚDANOS A COMPROMETERNOS.


Remuíño

  • Asumindo responsabilidades: Acostumados como estamos a ver como cada vez se nos recoñecen máis e mellores dereitos: sanidade, educación, cidadanía, vivenza do relixioso... imos afacéndonos á idea de que todo ten que estar á nosa disposición, como se as cousas, mesmo as actitudes e disposicións para facelas fosen unha obrigación dos outros, sen que nós teñamos máis que recibir os seus beneficios. Tanto é así que caemos nunha actitude de soberbia e altanería impropia de quen se considera seguidor da mensaxe de servizo do Resucitado. Temos a falsa idea de que as cousas, as que fan os outros, teñen que ser sempre perfectas, que ninguén pode (como tolerarllo!) ter un erro, como se esqueceramos que os demais, o mesmo ca nós, nacemos con capacidade de equivocarnos, de non acertar moitas veces, de non saber, ou non poder dar coa resposta adecuada sempre. E así, podemos atopar persoas, mesmo nós moitas veces, que din que os médicos non poden equivocarse nin no diagnóstico nin no tratamento –como se foran deuses!-, os educadores teñen que saber detectar sempre, e sen posibilidade de que nada se lles escape, posibles nenos con desequilibrios, futuros mozos inadaptados ou posibles adultos chamados sufrir dependencias múltiples. E así, pedíndolle responsabilidades a uns e a outros, nós imos desentendéndonos das nosas propias obrigas e renunciando á liberdade. Porén a Palabra hoxe fálanos desde unha actitude diferente: Abrahán limítase a abrir a súa porta e a acoller a quen ben. Non lle esixe nada, dá do que ten, e o que ten é ben sinxelo: un pouco de pan e un pouco de carne. Pero aquel pouco, signo de gratuidade e acollida, convértese en moito: a felicidade para a súa casa. Tamén nós, moitas veces, cantamos “que o pouco con Deus é moito”. Que saibamos converter ese pouco nunha experiencia humanizadora, gozosa e leda de gratuidade cos demais e con Deus!

  • Marta e María: Quizá cando lemos este texto a primeira reacción que poidamos ter é contrapoñer estes dous termos, especialmente cando falamos do xeito de comprometernos co mundo. Que hai que primar?. Pode ser unha sen a outra?. Parece que nesta pasaxe prima unha, a escoita, por riba do compromiso; pero isto non quere dicir que menoscabe a anterior. Xesús ven dicirnos que o compromiso ten que estar sustentado por unha escoita asidua da palabra do Señor como alicerce seguro do mesmo. Pero isto non ten que levar a xustificar outras actitudes que moitas veces temos. Tanto dicimos que escoitamos que nos esquecemos de concretar esa escoita, primeiro na nosa vida e despois no compromiso.

      • Na nosa vida: A escoita da palabra, moitas veces déixanos indiferentes, non ten reacción algunha, non nos transforma, non fai que mudemos interiormente. Ao contrario, con ela xustificamos a nosa comodidade e a rutina.

      • No noso compromiso: Non somos capaces de dar o salto. Tanta importancia lle damos á escoita, mal entendida, da palabra, que coidamos que con iso a nosa vida e o noso compromiso cristián xa é unha realidade. Outras veces, este compromiso transformase nun asoballamento, en non respectar as ideas, os xeitos de vida, e as cualidades dos demais.

  • Acollida: Acaso a “acción-escoita” non pide de nós unha actitude de acollida?, non pide de nós estar dispostos a renunciar ás nosas comodidades para sermos nómades de pensamento?. Isto empeza por ter un espírito acolledor, que respecte e ao mesmo tempo que tenda pontes de diálogo e participación de todos. O mundo que nos tocou vivir, que é este e non outro, pide persoas acolledoras, que non pechen portas, que non teñan medo a perder parte de si mesmos para compartilo cos demais.

Que a celebración de hoxe faga de nos persoas que fundamenten a súa vida nestes dous grandes valores, a escoita e o compromiso.


ORACION DA COMUNIDADE

Abramos o noso corazón e poñamos nos nosos beizos o agradecemento para con Deus, por tódalas oportunidades que nos vai dando na vida de sentirnos verdadeiramente solidarios e chamados a crecer como fill@s dun Pai que se nos mostra nos irm@ns, e digamos:

Que a gratitude guíe a nosa vida


  • Porque entre tod@s construamos unha Igrexa acolledora, servizal, agradecida e sempre aberta a acoller a quen chama nas súas portas. Oremos.

Que a gratitude guíe a nosa vida

  • Polas nosas comunidades, para que sexan comunidades espertas, que valoren a oración comunitaria, a escoita da palabra, a participación no pan compartido, como fonte de compromiso activo co mundo, concretado na familia, no barrio, no traballo,... OREMOS.

Que a gratitude guíe a nosa vida

  • Por todos nós, para que a nosa fe se vexa respaldada co noso compromiso e así se enforteza día a día dende unha actitude aberta e profunda, sabendo descifrar o que os acontecementos e as persoas nos queren dicir en cada momento. OREMOS

Que a gratitude guíe a nosa vida

Unha vez máis, Pai, queremos darche grazas por poñer no camiño da nosa vida, situacións e experiencias que nos levan a saír da nosa comodidade, para entregarnos á acollida fraterna e gozosa de canto fai de nós máis e mellores persoas. Por X.N.S. Amén.


Reflexión

Deus dinos...

Ti dis: "é imposible"
Deus di: Todo é posible. (Lucas 18:27)

Ti dis: "estou moi canso"
Deus di: eu fareite descansar. (Mateo 11:28-30)

Ti dis: "ninguén me ama en verdade"
Deus di: eu ámote. (Xoán 3:16 e Xoán 13:34)

Ti dis: "non podo seguir"
Deus di: a miña graza é suficiente (II Corintios 12:9 e Salmos 91:15)

Ti dis: "non podo resolver as cousas"
Deus di: eu dirixo os teus pasos (Proverbios 3:5-6)

Ti dis: "eu non o podo facer"
Deus di: Todo o podes facer. (Filipenses 4:13)

Ti dis: “eu non son capaz”

Deus di: eu son capaz (II Corintios 9:8)

Ti dis: “non paga a pena”

Deus di: si pagará a pena (Romanos 8:28)

Ti dis: “non me podo perdoar”

Deus di: eu perdóote (I Juan 1:9 y Romanos 8:1)

Ti dis: “non o podo administrar”

Deus di: eu suplirei todo o que precises (Filipenses 4:19)

Ti dis: “teño medo”

Deus di: No che foi dado un espírito de tremor. (I Timoteo 1:7)

Ti dis: “sempre estou preocupado e frustrado”

Deus di: Bota as túas cargas sobre min (I Pedro 5:7)

Ti dis “non teño fe suficiente”

Deus di: eu deille a tod@s unha medida de fe. (Romanos 12:3)

Ti dis: “non son suficientemente intelixente”

Deus di: eu douche sabedoría (I Corintios 1:30)

Ti dis: “síntome moi so”

Deus di: nunca te deixarei nin te desampararei (Hebreos 13:5)

Cantos

Entrada: Andarei na presenza do Señor

Lecturas: Gracias, Señor graciñas

Ofertorio: O pouco que Deus nos da

Comuñón: Acharte presente na vida


Comentarios

Ángel ha dicho que…
Hola. Vd. ten a partitura de "O pouco que Deus nos dá" e que me gustaría conseguila... a ver se me podo por en contacto con Vd para que me diga algo... Grazas.

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel