PÓRTICO
De entre todos os tempos litúrxicos, a Coresma na que estamos mergullad@s, leva parella unha connotación negativa. Falar de Coresma evoca en nós palabras como renuncia, sacrificio, austeridade…. Valores que non están de moda na nosa sociedade de hoxe.
E iso é verdade: a Coresma é tempo de renuncia, de sacrificio, de austeridade… pero sobre todo é tempo de reflexión, de preparación… para vivir o acontecemento que alumea e dá sentido á nosa vida cristiá: a resurrección de Cristo.
Que a celebración deste segundo domingo da Coresma nos dea azos para seguir camiñando neste tempo de conversión e de cambio, neste tempo de graza.
O PERDÓN
Ø Porque moitas veces negámonos a saír de nós mesmos para ir ao encontro d@ outr@ e descubrir que ao noso carón existen persoas que non teñen traballo, saúde, acceso á educación…. SEÑOR, QUE O PODER NON NOS DESHUMANICE.
Ø Por negarche cada día momentos de oración e paz, CRISTO, QUE O PODER NON NOS DESHUMANICE.
Ø Polas ocasións nas que non somos fieis ás nosas convicións, claudicando diante da tentación da insolidariedade, da inxustiza, do egoísmo, da vinganza, SEÑOR, QUE O PODER NON NOS DESHUMANICE.
REMUÍÑO
Hoxe a Palabra márcanos unha ruta de viaxe:
ü SAE: É o primeiro que se lle pide a Abrahán para poder conseguir a terra prometida. “Sae da túa terra e da túa casa”; libérate das túas ataduras. Sae do teu templo, das túas costumes relixiosas, do teu culto rutinario e baleiro, de todo aquilo co que cres poder comprar a Deus. Sae de ti mesmo, do teu illamento, do teu refuxio, das túas seguridades, dos teus complexos… despóxate do teu poder, dos teus bens, da nosa prepotencia cultural…. Porque para camiñar cómpre ir o máis lixeiro posible.
ü SUBE: O camiño ás veces é costa arriba, pero paga a pena. É unha chamada á superación. Non todo o camiño é chan; pero nel iremos atopando cos acontecementos da vida e descubrindo a presenza do Señor. Non teñamos medo, non nos deixemos levar polos profetas de calamidades.
ü ESCOITA: Pedro falaba moito, e non sabía o que dicía. Na nosa sociedade, na que son moitos os discursos, na que hai saturación de palabras, onde tod@s din que teñen algo que ofrecer, ás veces queda pouco tempo para a reflexión e podemos deixarnos levar polo que nos resulta máis gracioso, cómodo ou fácil. Por iso cómpre que saibamos facer silencio para poder escoitar a Palabra de Deus, o berro dos irmáns e das irmás, as sinais da historia. Porque…escoitar é confianza e compromiso.
ü BAIXA: Porque non podemos estar sempre no cumio, hai que volver aos irmáns e ás irmás que sofren e non poden camiñar, e para @s que estamos chamad@s a ser sal e luz. Hai moita desigualdade social a prol da cal traballar. Por iso… nada de quedar no monte, o noso escenario é o mundo, alí onde estamos, cada un no noso lugar, no que desenvolvemos as tarefas que van enchendo tempo e vida. Xa está ben de construír grupos burbulla, que non só non axudan, senón que desvirtúan o que debe ser a nosa función de mensaxeir@s dunha Boa Nova: Deus quérenos, ocúpase e preocúpase de nós e por nós.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Confiad@s na túa misericordia, compartimos este momento de oración comunitaria dicindo:
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
§ Pola Igrexa, para que neste camiño da coresma sexamos quen de transformarnos, de quitar todo o accesorio, que tantas veces nos impide achegarnos con liberdade ás persoas do noso tempo, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
§ Polas nosas comunidades, para que non deixemos pasar este tempo de graza que é a coresma, e o aproveitemos para deixar atrás canto nos fai infelices, insolidarios e superficiais, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
§ Por tod@s nós, para que escoitemos a voz do Señor nas demais persoas, especialmente nas que viven na desigualdade: as que sofren, as que están enfermas, as excluídas, as que carecen de oportunidades, as paradas, as presas, as que son vítimas da violencia, OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Grazas, Señor, porque fas que este camiño da coresma sexa un camiño de conversión, de esperanza, de atoparnos con nós mesmos e contigo. PXNS. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Nos momentos duros, míranos con misericordia.
Cando somos tentados e fraqueamos, míranos con misericordia.
Cando estamos cegos e ofuscados, míranos con misericordia.
Cando somos capaces do peor, míranos con misericordia.
Cando tropezamos e caemos, míranos con misericordia.
Cando non recoñecemos os nosos erros, míranos con misericordia.
Cando facemos sufrir ao irmán ou á irmá, míranos con misericordia.
Cando nos facemos sufrir a nós mesmos, míranos con misericordia.
E cando pasamos pola noite, axúdanos coa túa misericordia.
Cando entramos no deserto, axúdanos coa túa misericordia.
Cando buscamos sedentos, axúdanos coa túa misericordia.
Cando subimos ao monte, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos pesa a cruz, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos pesa o irmán ou a irmá, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos morde a crítica ou un bico traizoeiro, axúdanos coa túa misericordia.
Cando xa non podemos máis, axúdanos coa túa misericordia.
CANTOS
o ENTRADA: Arrepentido
o LECTURAS: Na noite escura
o OFERTORIO: Canta o sol, canta o mar
o COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos
Comentarios