Cando a persoa é o centro, a fe non é letra morta, senón vida e salvación
Pórtico
As persoas temos a manía de colocarnos etiquetas que resaltan as nosas facetas. Así, hai quen nace listo ou torpe, marxinado ou integrado, pobre ou rico…. e tamén bo ou malo. Partindo de aquí, dividimos o mundo en dous cun muro entre eles.
Porén, Xesús dinos que o mundo é a casa de todos e para todos, sen excluír a ninguén, sen poñer etiquetas. Que saibamos abrirnos á súa Palabra, que unha vez máis, nos fala de respecto, igualdade e multiculturalidade.
PERDÓN
• Que non esquezamos nunca que a universalidade da fe, supón e esixe a preocupación e compromiso por cantos temos máis preto, SEÑOR, AXÚDANOS A NON EXCLUÍR.
• Porque en demasiadas ocasións miramos con receo e desconfianza a todas aquelas persoas diferentes a nós na súa cor, na súa cultura, no seu país de orixe, CRISTO, AXÚDANOS A NON EXCLUÍR.
• Porque seguimos vivindo unha fe desencarnada, chea de ritos baleiros, esquecendo a dimensión social de practicar a xustiza que hoxe nos lembra o profeta, SEÑOR, AXÚDANOS A NON EXCLUÍR.
REMUÍÑO
• O desconcerto de Xesús diante da fe da muller cananea: Na vida de Xesús tamén se foi dando unha evolución no xeito de entender e ver as cousas. O Evanxeo de hoxe é unha moi boa mostra disto. Nun principio Xesús, como xudeu que era, ten tamén prexuízos respecto da muller cananea. E coma tal, parece poñer escusas ao que ela lle vai pedindo, pero o trato directo con ela, o ila coñecendo mellor, e non deixarse levar pola primeira impresión ou polo que era costume e tradición en Israel, vai facendo que cambie de opinión. Podemos ver como Xesús acaba pondo a forza en todo este diálogo na riqueza interior, na fe da muller. Tanto é así que todo o demais pasa a un segundo plano. Tamén nós actuamos así?. Ou máis ben somos dos que nos apegamos a formas, costumes, tradicións…letra morta, nunha palabra, na maneira de vivir a fe. É dicir, somos entón de piñón fixo?, buscando máis doado e cómodo, a seguridade que nos dá estar sempre rodeados dos nosos: os que nos rin as grazas, os que nos aplauden, os que asenten a calquera cousa que digamos… somos dos que facemos da fe unha burbulla que non nos deixa entrar en diálogo e contacto con quen pensa e sente distinto, impedíndonos entender, escoitar e comprender ao que ten visión distinta da nosa?.
• Ela, a muller cananea, era para os xudeus: estranxeira, desconcertante, pobre, pagán,alguén a quen non se lle debía nin facer caso nin prestar atención. Pero ela é tamén a representación do novo que se inicia en Xesús: a universalidade. A mensaxe de Xesús non é excluínte, ao contrario, a súa universalidade pon de manifesto a necesidade de superar prexuízos e precomprensións, tan presentes en nós, por desgraza. É este un tema que está moi ben plantexado no Evanxeo de Mateu. Para el non hai oposición entre local e global, entre o propio e o universal; ao contraio, están chamados a manter a tensión entre os dous, sabendo que un leva, necesita ao outro. Que lonxe está esta actitude de Xesús deses ventos que hoxe se escoitan nuns e noutros falando de que se ti si, eu non; e viceversa. Que lonxe deses comportamentos excluíntes que moitos, mesmo aqueles que se din cristiáns e seguidores de Xesús, teñen neste momento no relixioso, no político, no cultural, no lingüístico, no económico…!.A misión concrétase nun lugar e nun tempo, pero a mensaxe, o evanxeo, ten que ser sempre universal: “ide e pregoade”.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Poñámonos nas mans de Deus e compartamos a nosa oración dicindo xunt@s:
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
• Pola Igrexa, especialmente polos seus pastores, para que saiban descubrir que a fe non se impón, senón que se ofrece desde o respecto a todos e a fidelidade a Xesús, e non á letra das formulacións teolóxicas, OREMOS.
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
• Polas nosas comunidades, para que non sexan guetos pechados en si mesmos, senón que estean sempre abertas a acoller a todas as persoas, sen importar a súa orixe, OREMOS.
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
• Por nós, para que saibamos ir renovando as maneiras no medio, que non o fondo o fundamental, de expresar e sentir a fe; e así poder seguir dando razón da nosa esperanza e atopando en Xesús, o camiño que dea sentido a nosa vida. OREMOS.
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
Señor, que nos esforcemos cada día en facerlle a vida máis feliz a cantos comparten con nós ilusións e proxectos. PXNS. Amén.
reflexión
( LESE O TEXTO DO CANTO “EU SOÑEI” )
Eu soñei que algunha vez, todo o mundo era un fogar,
todo o mundo unha familia, unha familia universal.
Unha casa que eu soñei, coas portas sen pechar,
todo o mundo unha familia, unha familia universal.
Xa se abren fronteiras e caen os muros,
e téndense as mans e vívese en paz,
e fálase en linguas e rézase unidos,
sen medos podemos cantar.
Destrúense as armas, abáixanse os montes,
o mar xa non brúa e amaina o trebón.
E come o famento e o pobre respira,
cantando sen medo a canción.
CANTOS
• Entrada: Andarei a presenza do Señor
• Lecturas: Ide e pregoade
• Ofertorio: Na nosa terra
• Comuñón: Eu soñei
Pórtico
As persoas temos a manía de colocarnos etiquetas que resaltan as nosas facetas. Así, hai quen nace listo ou torpe, marxinado ou integrado, pobre ou rico…. e tamén bo ou malo. Partindo de aquí, dividimos o mundo en dous cun muro entre eles.
Porén, Xesús dinos que o mundo é a casa de todos e para todos, sen excluír a ninguén, sen poñer etiquetas. Que saibamos abrirnos á súa Palabra, que unha vez máis, nos fala de respecto, igualdade e multiculturalidade.
PERDÓN
• Que non esquezamos nunca que a universalidade da fe, supón e esixe a preocupación e compromiso por cantos temos máis preto, SEÑOR, AXÚDANOS A NON EXCLUÍR.
• Porque en demasiadas ocasións miramos con receo e desconfianza a todas aquelas persoas diferentes a nós na súa cor, na súa cultura, no seu país de orixe, CRISTO, AXÚDANOS A NON EXCLUÍR.
• Porque seguimos vivindo unha fe desencarnada, chea de ritos baleiros, esquecendo a dimensión social de practicar a xustiza que hoxe nos lembra o profeta, SEÑOR, AXÚDANOS A NON EXCLUÍR.
REMUÍÑO
• O desconcerto de Xesús diante da fe da muller cananea: Na vida de Xesús tamén se foi dando unha evolución no xeito de entender e ver as cousas. O Evanxeo de hoxe é unha moi boa mostra disto. Nun principio Xesús, como xudeu que era, ten tamén prexuízos respecto da muller cananea. E coma tal, parece poñer escusas ao que ela lle vai pedindo, pero o trato directo con ela, o ila coñecendo mellor, e non deixarse levar pola primeira impresión ou polo que era costume e tradición en Israel, vai facendo que cambie de opinión. Podemos ver como Xesús acaba pondo a forza en todo este diálogo na riqueza interior, na fe da muller. Tanto é así que todo o demais pasa a un segundo plano. Tamén nós actuamos así?. Ou máis ben somos dos que nos apegamos a formas, costumes, tradicións…letra morta, nunha palabra, na maneira de vivir a fe. É dicir, somos entón de piñón fixo?, buscando máis doado e cómodo, a seguridade que nos dá estar sempre rodeados dos nosos: os que nos rin as grazas, os que nos aplauden, os que asenten a calquera cousa que digamos… somos dos que facemos da fe unha burbulla que non nos deixa entrar en diálogo e contacto con quen pensa e sente distinto, impedíndonos entender, escoitar e comprender ao que ten visión distinta da nosa?.
• Ela, a muller cananea, era para os xudeus: estranxeira, desconcertante, pobre, pagán,alguén a quen non se lle debía nin facer caso nin prestar atención. Pero ela é tamén a representación do novo que se inicia en Xesús: a universalidade. A mensaxe de Xesús non é excluínte, ao contrario, a súa universalidade pon de manifesto a necesidade de superar prexuízos e precomprensións, tan presentes en nós, por desgraza. É este un tema que está moi ben plantexado no Evanxeo de Mateu. Para el non hai oposición entre local e global, entre o propio e o universal; ao contraio, están chamados a manter a tensión entre os dous, sabendo que un leva, necesita ao outro. Que lonxe está esta actitude de Xesús deses ventos que hoxe se escoitan nuns e noutros falando de que se ti si, eu non; e viceversa. Que lonxe deses comportamentos excluíntes que moitos, mesmo aqueles que se din cristiáns e seguidores de Xesús, teñen neste momento no relixioso, no político, no cultural, no lingüístico, no económico…!.A misión concrétase nun lugar e nun tempo, pero a mensaxe, o evanxeo, ten que ser sempre universal: “ide e pregoade”.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Poñámonos nas mans de Deus e compartamos a nosa oración dicindo xunt@s:
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
• Pola Igrexa, especialmente polos seus pastores, para que saiban descubrir que a fe non se impón, senón que se ofrece desde o respecto a todos e a fidelidade a Xesús, e non á letra das formulacións teolóxicas, OREMOS.
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
• Polas nosas comunidades, para que non sexan guetos pechados en si mesmos, senón que estean sempre abertas a acoller a todas as persoas, sen importar a súa orixe, OREMOS.
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
• Por nós, para que saibamos ir renovando as maneiras no medio, que non o fondo o fundamental, de expresar e sentir a fe; e así poder seguir dando razón da nosa esperanza e atopando en Xesús, o camiño que dea sentido a nosa vida. OREMOS.
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
Señor, que nos esforcemos cada día en facerlle a vida máis feliz a cantos comparten con nós ilusións e proxectos. PXNS. Amén.
reflexión
( LESE O TEXTO DO CANTO “EU SOÑEI” )
Eu soñei que algunha vez, todo o mundo era un fogar,
todo o mundo unha familia, unha familia universal.
Unha casa que eu soñei, coas portas sen pechar,
todo o mundo unha familia, unha familia universal.
Xa se abren fronteiras e caen os muros,
e téndense as mans e vívese en paz,
e fálase en linguas e rézase unidos,
sen medos podemos cantar.
Destrúense as armas, abáixanse os montes,
o mar xa non brúa e amaina o trebón.
E come o famento e o pobre respira,
cantando sen medo a canción.
CANTOS
• Entrada: Andarei a presenza do Señor
• Lecturas: Ide e pregoade
• Ofertorio: Na nosa terra
• Comuñón: Eu soñei
Comentarios