NUNHA SOCIEDADE CON TANTA INFORMACIÓN, DESCOÑECEMOS O QUE É FUNDAMENTAL
Pórtico
Moitas veces estamos tan ateigados de información que nos custa descubrir o fundamental, o verdadeiramente importante. Hoxe máis que nunca chéganos a información a todas horas: por medio de internet, de varias canles de televisión, dos teléfonos móbiles... pero a pesares de estar tan ben informad@s, descoñecemos o fundamental, non nos damos conta do que pasa ao noso carón: non sabemos se o veciño ou a veciña está enferma porque non saíu hoxe; danos igual se desaparece mobiliario urbano ou se hai lixo pola rúa... mentres non me cheire a min…
Hoxe a celebración sitúanos no fundamental da nosa fe. O importante é a persoa e non o que a rodea: coche, moto, móbil…
O PERDÓN
Porque a nosa vivencia da fe non ten repercusións na nosa vida cotiá, senón que pola contra, serve para esquecernos da realidade, SEÑOR, QUE RESPECTEMOS A DIGNIDADE DAS PERSOAS.
Ti, que nos lembras que non é dentro dos templos, senón no medio das rúas onde temos que aprender a vivir a paz que nos desexamos nas nosas celebracións, CRISTO, QUE RESPECTEMOS A DIGNIDADE DAS PERSOAS.
Ti, que denuncias o comportamento de quen se limita a dar golpes de peito, pero é incapaz de perdoar a quen o ten ofendido e de comprender a quen non pensa coma el, SEÑOR, QUE RESPECTEMOS A DIGNIDADE DAS PERSOAS.
REMUÍÑO
A Palabra invítanos hoxe a participar do plan de salvación de Deus revisando os nosos comportamentos e as nosas actitudes en relación cos demais. E isto é fundamental non só que o fagamos, senón que tomemos conciencia da importancia e da necesidade de facelo, pois a fe que nós cremos, e que nos invita a seguir a Xesús, non é un conxunto de verdades pechadas e desconectadas da vida, que debemos crer. Non, a fe que profesamos, e que dentro dun momento confesaremos xuntos necesita ser, non só manifestada cos beizos, senón vivida coas obras, co que facemos, co noso actuar de cada día. Por iso non podemos separala da vida: non pode ir por un lado o que rezamos na igrexa e por outro, en total desconexión, o que facemos cada día. A fe cristiá pide, esixe, un comportamento ético acorde co que cremos. Non falamos entón de algo teórico e abstracto, algo que non vemos, senón que falamos da vida, do que está cercano, do recoñecemento real e concreto de Deus nos irmáns. Tendo isto en conta poderemos entón entender o que nos dicían as lecturas que acabamos de ler e que supoñen revisar, por parte de cada un de nós como son os nosos comportamento en relación cos que veñen de outros países, cos que se senten en dificultades pola perda de persoas queridas e necesitan o noso alento, non a nosa compaixón, pero si a nosa axuda. Axuda que pode ser tempo, palabra ou medios económicos. Coma no libro do Éxodo, tamén hoxe se nos pregunta como é a nosa actitude, o noso trato en relación con respecto dos que están a vivir na dificultade e no sufrimento. E se somos capaces de ver neles a presenza do Señor, non buscando aproveitarnos deles, senón acompañándoos, buscando medios e modos para que poidan saír e superar a situación na que agora se atopan. Non pode entón resultar estraño á fe escoitar as tres afirmacións fundamentais da Palabra hoxe proclamada:
Non aflixirás nin asoballarás ao forasteiro nin oprimas ás viúvas e aos orfos.
Non te portarás coma un usureiro co pobre ao que lle prestas diñeiro.
Amarás ao teu Deus e amarás ao teu próximo.
A última non é máis que a consecuencia das dúas anteriores.Amar a Deus supón e esíxenos facer o esforzo de amar aos irmáns. Sabemos que non é doado, pero aí ten que estar a nosa tarefa, o noso esforzo, o noso reto coma cristiáns hoxe. Facer novenas, ir a procesións, participar nas misas… é fácil, só require un pouco de tempo; o outro é moito máis difícil, porque niso vainos a vida. Lévanos a revisar actitudes, principios, valores e mostralos no noso actuar. Esforcémonos!
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Pomos agora enriba do altar a nosa oración como ofrenda do noso compromiso de converter a fe en vida. Fagámolo dicindo xuntos:
QUE SAIBAMOS AMAR DE CORAZÓN
Para que no medio da Igrexa non aniñen nunca actitudes nin comportamentos excluíntes e contrarios á dignidade que puxeches en cada persoa, OREMOS
QUE SAIBAMOS AMAR DE CORAZÓN
Para que nas nosas comunidades non esquezamos nunca que a salvación só será posible se somos capaces de amar a Deus amando aos irmáns, especialmente aos máis excluídos e esquecidos das nosas parroquias, barrios ou aldeas, OREMOS.
QUE SAIBAMOS AMAR DE CORAZÓN
Por nós, para que nos deixemos guiar da sabedoría da Palabra de Deus, unha Palabra que hoxe, unha vez máis, invítanos a seguir a Xesús respectando a dignidade dos irmáns, especialmente dos que menos teñen e máis necesitan de nós, OREMOS.
QUE SAIBAMOS AMAR DE CORAZÓN
Señor, dános azos para que non caiamos na tentación de crernos superiores a ninguén, desprezando a cantos non pensan coma nós ou teñen outro xeito de vivir e entender a vida. P.X.N.S..Amén.
REFLEXIÓN
AMAR
Amar é crer no outro.
Amar é descubrir ao outro.
Amar é darse ao outro.
Amar é aceptar ao outro.
Amar é valorar ao outro.
Amar é facer medrar ao outro.
Amar é abrirse con toda sinceridade ao outro.
Amar é buscar a felicidade do outro, e buscándoa, atopar a propia.
Amar é unha experiencia humana, entrañable, de cada día, difícil de describir, sempre máis grande.
O amor é confianza.
O amor é responder ás necesidades do outro.
O amor pónsenos nas mans, para facelo medrar co noso esforzo.
O amor é verdadeiro cando é de cada día e de todos os días.
O amor apóiase no ser, non no ter.
O amor que se traballa, non morre nunca
CANTOS
Entrada: Andarei
Lecturas: A túa Palabra
Ofertorio: Na osa terra
Comuñón: Ide e pregoade
Comentarios