PÓRTICO
Hoxe xuntámonos para lembrar. Para lembrar a aquelas persoas, familiares e amigas, que nos deixaron. Algunhas delas pode que recentemente, e aínda as levamos moi preto do noso corazón, cheos de dor e de tristura. Outras quizais non tan recentemente, pero seguímolas tendo presentes, porque dun xeito ou doutro, marcaron a nosa vida. Hoxe é un día para lembralas a todas. Porque sempre que morre alguén que coñecemos, alguén con quen compartimos algo, é coma se morrese unha parte de nós mesmos. Porque non vivimos solos, non somos un mundo illado, senón que a nosa vida está chea doutras vidas, está formada por todo o que nos deron @s outr@s, por todo o que compartimos, polas ledicias e tristuras que vivimos xunt@s.
Por iso vainos ben aquí hoxe que lembremos aos nosos defuntos: aos que temos preto, aos que forman parte da historia da nosa vida, e tamén aos que non coñecemos e aos que ninguén recorda.
Con este espírito, comezamos a nosa celebración, que nos chama a consolidar a nosa confianza no Deus da vida, no Deus que acolle a tod@s @s seus fill@s.
O PERDÓN
Por tódalas veces nas que o noso escepticismo nos fai dubidar da esperanza que Deus nos ofrece, SEÑOR, ALENTA A NOSA ESPERANZA.
Por non ter sabido ou querido acompañar, alentar e acariñar a quen sofre pola morte, en calquera das súas manifestacións, CRISTO, ALENTA A NOSA ESPERANZA.
Porque moitas veces non facemos felices aos demais, senón que pola contra somos incapaces de mostrar a vida que tod@s estamos chamad@s a vivir, SEÑOR, ALENTA A NOSA ESPERANZA.
REMUÍÑO
O Salmo que hoxe vimos de cantar fálanos de alegría: “moito me alegrei...” de verdade que nos alegramos por vir á casa do Señor?, de verdade somos conscientes do que nos supón afirmar que Deus é camiño e resurrección?, de verdade hai en nós unha dispoñibilidade para acoller, celebrar e compartir a fe na resurrección?. A celebración deste día quere facernos caer na conta de todo isto. De que a nosa fe non é un entretemento namentres estamos no mundo, senón un compromiso no noso estar no mundo para rematar nos brazos, sempre quentes e acolledores, con Deus Pai. Por iso nos alegramos ao vir á casa do Señor; por iso podemos celebrar e compartir esta mesma convicción; por iso este día é o día no que non só lembramos, senón que tamén encomendamos, aos nosos familiares e amigos nesta esperanza, de aí que poidamos dicir, e facelo con plena convicción: “moito me alegrei cando me dixeron, ímonos ir á casa do Señor”.
Neste sentírmonos alegres por poder compartir e renovar xuntos a mesma esperanza, tamén como nos di Paulo na segunda lectura, podemos dicir que a morte non é final de camiño, non é fracaso, non é frustración nin desesperanza, ao contrario, nela “Pasamos da morte á vida”. Unha vida nova e gozosa, unha vida chea de sentido e presenza de Deus, unha vida pola que imos loitado e traballando durante o noso estar no mundo. Os nosos defuntos xa remataron este camiño, e nós cremos que están ao lado de Deus, por iso nos unimos nesta oración; por iso celebramos esta acción de grazas xuntos; por iso renovamos a nosa convicción, a que alenta o noso ir realizando cousas que fan a outros e nos fan a nós felices –paga a pena facer cousas polos demais- e vainos abrindo ao encontro total e definitivo con Deus. Este é o gran misterio da nosa fe, o misterio desde o que imos dando sentido á vida, e entendendo o camiño inaugurado por Xesús. Ninguén nos poderá quitar esta esperanza, e o noso testemuño será tamén esperanza para moit@s dos que estando ao noso lado, descobren como a nosa fe vai alentando o que facemos e somos.
Sen medo a nada nin a ninguén. Sen perder a convicción de que a fe non é mirar para o ceo, senón comprometernos aquí na terra con tódalas causas xustas e dignas, podemos entón entender a afirmación de Xesús: Eu son a resurrección e a vida. Vivámola xuntos, e compartámola coa oración chea de esperanza e vida cos nosos familiares e amigos que xa non están fisicamente con nós.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Deus, vida e esperanza, camiña ao noso lado e vai sendo o compañeiro na viaxe da vida. Convencidos de que paga a pena por nel a esperanza, digamos xuntos:
GRAZAS, POR INVITARNOS A REZAR XUNTOS
Pola Igrexa, para que non esqueza nunca que é a esperanza que Deus nos vai ofrecendo ao saír ao noso encontro, a que se converte en forza e axuda no vivir e testemuñar a Xesús hoxe, OREMOS.
GRAZAS, POR INVITARNOS A REZAR XUNTOS
Por nós, para que na oración de hoxe saibamos unirnos non só aos nosos familiares e coñecidos defuntos, senón a tod@s aqueles dos que nunca ninguén se lembra e camiñan no anonimato máis absoluto, OREMOS
GRAZAS, POR INVITARNOS A REZAR XUNTOS
Por nós, para que nunca esquezamos que a última palabra non a ten a morte, senón que Deus creounos para que teñamos vida dabondo, OREMOS.
GRAZAS, POR INVITARNOS A REZAR XUNTOS
Grazas, Señor, por darnos hoxe a oportunidade de renovar a fe na resurrección desde un experiencia celebrada e compartida con esperanza verdadeiramente cristiá. P.X.N.S.Amén.
REFLEXIÓN
Sostennos a esperanza,
a plenitude será ao partir,
espéranos unha nova vida
e unha eternidade feliz.
Se o traballo que fixemos
para o Reino de Deus foi,
El sentaranos a súa mesa
na súa plenitude de amor.
Peregrinos nesta terra
imos cara túa cidade,
a Xerusalén do ceo,
a casa do gozo e da paz.
A tristura ha pasar
ao vernos ao teu lado;
xa non haberá pena nin dor,
na esperanza da resurrección.
CANTOS
Entrada:Non vou so
Lecturas: Quédate, Señor, connosco
Ofertorio: Velaquí, Señor, unha vida
Comuñón: Na tardiña baixa
Comentarios