RISCA AS NUBES DO NOSO CORAZÓN E ENCHÓUPANOS CO TEU AMOR
SIGNO DO ADVENTO (A ELIXIR)
1.- O trevo da esperanza: recortamos as catro follas dun trevo en cartolina. Colocamos un taboleiro diante do altar. Cada domingo poñeremos en cada folla unha actitude que destacamos durante esa semana e colocarémola no taboleiro. O derradeiro domingo quedará completado o noso trevo de catro follas do Advento. Esta primeira semana a actitude que destacaremos é AGARDAR.
2.- O leccionario aberto, nun lugar ben visible do templo, no Evanxeo do día.
PÓRTICO
O Advento é tempo de conxugar, de conxugar os verbos que van expresando o movemento ao que se nos invita no noso ir abríndonos camiño cara á acollida do Deus que nace. Así: agardar, converterse, velar, orar, confiar, esperanzar serán o verbos que nos vaian invitando a preparar corazón e cabeza para acoller a Aquel que chega.
Que tamén nós, que hoxe nos xuntamos para comezar este tempo de renovación e preparación interior, saibamos camiñar cos brazos abertos para acoller de verdade, e non no inmobilismo das figuras dos beléns, a quen vén no nome do Señor e se nos manifesta en tantas situacións que precisan da nosa presenza e das nosas mans.
O PERDÓN
Por non dar entendido que o Reino é tarefa, misión, quefacer apaixoante e comunitario ao que tod@s estamos chamad@s, SEÑOR, ESPÉRTANOS E VARRE AS NOSAS RUTINAS.
Porque somos pesimistas coas persoas e co futuro, como unha defensa e un xeito de non comprometernos coa realidade., CRISTO, ESPÉRTANOS E VARRE AS NOSAS RUTINAS.
Por ter convertido o tempo de Advento nunha carreira de consumismo: roupa folclórica, lotaría, agasallos, comida… en lugar de descubrilo coma unha nova oportunidade para achegarnos a Deus, SEÑOR, ESPÉRTANOS E VARRE AS NOSAS RUTINAS.
REMUÍÑO
Na dificultade que se achega tantas veces na nosa vida, descubrimos a man do “Alfareiro” que nos vai modelando á súa imaxe, que é capaz de facer e por en nós canto supón levarnos a que, desde a nosa liberdade, poidamos elixir o que nos fai sentírmonos mellor, o que nos converte en persoas felices e con gañas de abrirnos á colaboración cos demais. É verdade que moitas veces nós esquecemos, ou ignoramos, esa súa presenza, o seu proxecto, todo canto vai colocando á nosa beira para facernos verdadeiramente humanos. Deste xeito a vida vaise convertendo, pouco a pouco e sen cáseque darnos conta, en baleiro, fastío, escuridade... levándonos a caer na mediocridade más triste e vulgar. A pesares deste noso decidir ser así, El segue ao noso lado, sufrindo e alegrándose daquilo que nós imos facendo; é máis, non só sigue connosco, senón que nos ofrece continuamente oportunidades, situacións, proxectos... para que tentemos reorientar a vida. Un destes quere ser o Advento, este tempo litúrxico que hoxe comezamos.
O Deus que esperamos e que nos ama, é un Deus sorprendente:
Sorprendente, porque non é un Deus ocasional ou de episodios, é o Deus connosco que quere estar no medio de nós, no centro da nosa existencia, non nas marxes.
Sorprendente, porque pode chegar á noitiña, a medianoite,á amañecida… en calquera momento. A súa presenza e a súa vinda non está ligada a momentos privilexiados e a lugares especiais.
Sorprendente, porque para acollelo hai que vivir o hoxe en plenitude, o que non significa preparar un espectáculo grandioso na súa honra, senón vivir na súa casa e ser responsables dela, pois deixouna nas nosas mans e sinalounos a nosa tarefa.
Sorprendente, porque nos invita a discernir os sinais dos tempos, a andar polo vieiro da xustiza, aínda que nos teñamos que familiarizar co conflito.
Sorprendente, porque non vén esixir ou pedir contas, senón a dar.
E este Deus sorprendente que chega en calquera momento ten que ser esperado coas portas abertas de par en par: con mans traballadoras, ollos liberados e corazón cheo de tenrura. Nin o medo, nin a angustia, nin o agobio, nin a despreocupación son actitudes dignas. Hoxe o comezo do Advento é un bo momento para lembrarnos de que:
Con este tempo comezamos unha nova etapa e unha nova oportunidade de salvación.
Que Cristo segue vindo, ás veces baixo a forma dun emigrante, desprazado, marxinado ou neno; ás veces baixo feitos liberadores e alegres; e non poucas veces baixo a forma de paixón e morte.
Que para descubrilo cómpre ter o oído fino, os ollos limpos, o corazón aberto e comprometerse no presente con perspectiva de plenitude e futuro, coa mirada fixa nel.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, pos diante de nós unha nova oportunidade de afondar e revisar a nosa vida. Que estas catro semanas que hoxe comezamos, nos leven, de verdade, a poder vivir con toda a forza a ilusión e a esperanza que nos trae o nacemento de Xesús, caxato no camiño da nosa vida. Nesta confianza, dicimos xuntos:
QUE A NOSA ESPERA DEA FROITOS DE CAMBIO
Que a Igrexa, nai e mestra, saiba exercer coma tal á hora de presentar este tempo de Advento como momento privilexiado de cambio e renovación de persoas e estruturas, OREMOS.
QUE A NOSA ESPERA DEA FROITOS DE CAMBIO
Polas nosas comunidades, para que sexamos pregoeir@s da salvación que chama ás nosas portas, visitando aos enfermos, acompañando a quen está só, integrando a quen está esquecido, OREMOS.
QUE A NOSA ESPERA DEA FROITOS DE CAMBIO
Por cada un e cada unha de nós, para que comprometid@s de xeito positivo co presente, traballemos por unha sociedade máis xusta e fraternal, axudando a todas as persoas a erguer a cabeza e a descubrir os novos sinais que aparecen no abrente, OREMOS.
QUE A NOSA ESPERA DEA FROITOS DE CAMBIO
Señor, en Ti pomos a nosa confianza, pois sabemos que a pesares das nosas testeiras,Ti sempre segues a confiar en Nós. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Esperarei a que medre a árbore para que me dea sombra;
pero estercarei a espera coas miñas follas secas.
Esperarei a que brote ao manancial e me dea auga;
pero despexarei o meu leito de memorias enloucadas.
Esperarei a que apunte o amencer e me ilumine;
pero sacudirei a miña noite de prostracións e sudarios.
Esperarei a que chegue o que non sei e me sorprenda;
pero baleirarei a miña casa de todo o enquistado.
E ao estercar a árbore, despexar o leito,
sacudir a noite e baleirar a casa,
a terra e o lamento abriranse á esperanza.
Benjamín González Buelta
CANTOS
Entrada: Ven axiña visitarnos
Lecturas: Preparade o camiño ao Señor
Ofertorio: Ven, ven, Señor, non tardes
Comuñón: Volve Señor
SIGNO DO ADVENTO (A ELIXIR)
1.- O trevo da esperanza: recortamos as catro follas dun trevo en cartolina. Colocamos un taboleiro diante do altar. Cada domingo poñeremos en cada folla unha actitude que destacamos durante esa semana e colocarémola no taboleiro. O derradeiro domingo quedará completado o noso trevo de catro follas do Advento. Esta primeira semana a actitude que destacaremos é AGARDAR.
2.- O leccionario aberto, nun lugar ben visible do templo, no Evanxeo do día.
PÓRTICO
O Advento é tempo de conxugar, de conxugar os verbos que van expresando o movemento ao que se nos invita no noso ir abríndonos camiño cara á acollida do Deus que nace. Así: agardar, converterse, velar, orar, confiar, esperanzar serán o verbos que nos vaian invitando a preparar corazón e cabeza para acoller a Aquel que chega.
Que tamén nós, que hoxe nos xuntamos para comezar este tempo de renovación e preparación interior, saibamos camiñar cos brazos abertos para acoller de verdade, e non no inmobilismo das figuras dos beléns, a quen vén no nome do Señor e se nos manifesta en tantas situacións que precisan da nosa presenza e das nosas mans.
O PERDÓN
Por non dar entendido que o Reino é tarefa, misión, quefacer apaixoante e comunitario ao que tod@s estamos chamad@s, SEÑOR, ESPÉRTANOS E VARRE AS NOSAS RUTINAS.
Porque somos pesimistas coas persoas e co futuro, como unha defensa e un xeito de non comprometernos coa realidade., CRISTO, ESPÉRTANOS E VARRE AS NOSAS RUTINAS.
Por ter convertido o tempo de Advento nunha carreira de consumismo: roupa folclórica, lotaría, agasallos, comida… en lugar de descubrilo coma unha nova oportunidade para achegarnos a Deus, SEÑOR, ESPÉRTANOS E VARRE AS NOSAS RUTINAS.
REMUÍÑO
Na dificultade que se achega tantas veces na nosa vida, descubrimos a man do “Alfareiro” que nos vai modelando á súa imaxe, que é capaz de facer e por en nós canto supón levarnos a que, desde a nosa liberdade, poidamos elixir o que nos fai sentírmonos mellor, o que nos converte en persoas felices e con gañas de abrirnos á colaboración cos demais. É verdade que moitas veces nós esquecemos, ou ignoramos, esa súa presenza, o seu proxecto, todo canto vai colocando á nosa beira para facernos verdadeiramente humanos. Deste xeito a vida vaise convertendo, pouco a pouco e sen cáseque darnos conta, en baleiro, fastío, escuridade... levándonos a caer na mediocridade más triste e vulgar. A pesares deste noso decidir ser así, El segue ao noso lado, sufrindo e alegrándose daquilo que nós imos facendo; é máis, non só sigue connosco, senón que nos ofrece continuamente oportunidades, situacións, proxectos... para que tentemos reorientar a vida. Un destes quere ser o Advento, este tempo litúrxico que hoxe comezamos.
O Deus que esperamos e que nos ama, é un Deus sorprendente:
Sorprendente, porque non é un Deus ocasional ou de episodios, é o Deus connosco que quere estar no medio de nós, no centro da nosa existencia, non nas marxes.
Sorprendente, porque pode chegar á noitiña, a medianoite,á amañecida… en calquera momento. A súa presenza e a súa vinda non está ligada a momentos privilexiados e a lugares especiais.
Sorprendente, porque para acollelo hai que vivir o hoxe en plenitude, o que non significa preparar un espectáculo grandioso na súa honra, senón vivir na súa casa e ser responsables dela, pois deixouna nas nosas mans e sinalounos a nosa tarefa.
Sorprendente, porque nos invita a discernir os sinais dos tempos, a andar polo vieiro da xustiza, aínda que nos teñamos que familiarizar co conflito.
Sorprendente, porque non vén esixir ou pedir contas, senón a dar.
E este Deus sorprendente que chega en calquera momento ten que ser esperado coas portas abertas de par en par: con mans traballadoras, ollos liberados e corazón cheo de tenrura. Nin o medo, nin a angustia, nin o agobio, nin a despreocupación son actitudes dignas. Hoxe o comezo do Advento é un bo momento para lembrarnos de que:
Con este tempo comezamos unha nova etapa e unha nova oportunidade de salvación.
Que Cristo segue vindo, ás veces baixo a forma dun emigrante, desprazado, marxinado ou neno; ás veces baixo feitos liberadores e alegres; e non poucas veces baixo a forma de paixón e morte.
Que para descubrilo cómpre ter o oído fino, os ollos limpos, o corazón aberto e comprometerse no presente con perspectiva de plenitude e futuro, coa mirada fixa nel.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, pos diante de nós unha nova oportunidade de afondar e revisar a nosa vida. Que estas catro semanas que hoxe comezamos, nos leven, de verdade, a poder vivir con toda a forza a ilusión e a esperanza que nos trae o nacemento de Xesús, caxato no camiño da nosa vida. Nesta confianza, dicimos xuntos:
QUE A NOSA ESPERA DEA FROITOS DE CAMBIO
Que a Igrexa, nai e mestra, saiba exercer coma tal á hora de presentar este tempo de Advento como momento privilexiado de cambio e renovación de persoas e estruturas, OREMOS.
QUE A NOSA ESPERA DEA FROITOS DE CAMBIO
Polas nosas comunidades, para que sexamos pregoeir@s da salvación que chama ás nosas portas, visitando aos enfermos, acompañando a quen está só, integrando a quen está esquecido, OREMOS.
QUE A NOSA ESPERA DEA FROITOS DE CAMBIO
Por cada un e cada unha de nós, para que comprometid@s de xeito positivo co presente, traballemos por unha sociedade máis xusta e fraternal, axudando a todas as persoas a erguer a cabeza e a descubrir os novos sinais que aparecen no abrente, OREMOS.
QUE A NOSA ESPERA DEA FROITOS DE CAMBIO
Señor, en Ti pomos a nosa confianza, pois sabemos que a pesares das nosas testeiras,Ti sempre segues a confiar en Nós. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Esperarei a que medre a árbore para que me dea sombra;
pero estercarei a espera coas miñas follas secas.
Esperarei a que brote ao manancial e me dea auga;
pero despexarei o meu leito de memorias enloucadas.
Esperarei a que apunte o amencer e me ilumine;
pero sacudirei a miña noite de prostracións e sudarios.
Esperarei a que chegue o que non sei e me sorprenda;
pero baleirarei a miña casa de todo o enquistado.
E ao estercar a árbore, despexar o leito,
sacudir a noite e baleirar a casa,
a terra e o lamento abriranse á esperanza.
Benjamín González Buelta
CANTOS
Entrada: Ven axiña visitarnos
Lecturas: Preparade o camiño ao Señor
Ofertorio: Ven, ven, Señor, non tardes
Comuñón: Volve Señor
Comentarios