NON PODEMOS SER NEUTRAIS NUNHA SOCIEDADE DE DESIGUAIS
PÓRTICO
Nunha sociedade plural coma a nosa e diante dun clima social indiferente ao relixioso, moitos cristiáns terminan vivindo a súa fe cun certo complexo de inferioridade. Séntense crentes, pero non se atreven a confesalo diante dos demais, nin no seu ámbito profesional, nin nos círculos sociais que se moven. Porén, nun tempo no que tanto escoitamos falar de autenticidade, sería un contrasentido que os crentes ocultasemos as convicións que poñen sal, luz e esperanza na nosa vida. A nosa sociedade precisa mensaxeir@s do Reino que saiban proclamar cos beizos e co corazón que paga a pena contar con Deus e seguir o Evanxeo de Xesús.
É este o sentido da festa que hoxe celebramos e coa que pechamos o ano litúrxico: somos cidadáns do mundo, cun compromiso fondo por impedir que a dignidade humana sexa pisoteada. Que a celebración que agora comezamos nos axude a descubrir que a neutralidade nunca pode converterse no noso sinal de identidade.
O PERDÓN
Polas veces en que reducimos a nosa fe a xuntarnos na Igrexa ou a rezar unhas oracións, descoidando ás persoas, SEÑOR, QUE CONSTRUAMOS O REINO.
Por non dar entendido que o decisivo da nosa vida non é o que dicimos, os sentimentos fermosos ou as protestas estériles, senón que o importante é axudar a quen precise de nós, CRISTO, QUE CONSTRUAMOS O REINO
Por deixar pasar por diante de nós as oportunidades que nos poden facer máis sinxelos, solidarios e servizais, SEÑOR, QUE CONSTRUAMOS O REINO.
REMUÍÑO
A idea de Deus como Aquel que sae buscar aos seus fillos e non para ata que os atopa e acubilla, aparece moitas veces nos textos que proclamamos nas celebracións ao longo do Ano Litúrxico. É esta unha maneira de dicirnos que crer é descubrir un Deus persoal, cercano, acolledor e cheo de misericordia, nada que ver con aquelas imaxes que de pequenos nos presentaron, e que tanto medo nos teñen dado. É este Deus que aparece no texto de Ezequiel, o que mellor mostra en quen cremos e por que crer é unha decisión madura e verdadeiramente persoal. Pois só o que é capaz de integrar a Deus no seu quefacer cotián, pode descubrir, mellor, percibilo non coma un inimigo ou coma un usurpador da liberdade humana, senón todo o contrario, Deus é o amigo solidario e compañeiro de viaxe que vai alentando e ilusionando a nosa vida e todo o que nós facemos.
Xesús preséntanos hoxe no Evanxeo un programa do que será o xuízo definitivo; e as súas palabras resultan sorprendentes e desconcertantes, porque non se nos preguntará polo número de Misas ás que asistimos, polas novenas que fixemos, polos rosarios que rezamos, polas horas que pasamos diante do Santísimo...senón que seremos xulgados da xustiza e do amor, da solidariedade e da compaixón. O que conta é a nosa actitude de amor ou indiferenza cara calquera ser humano necesitado. A fame, a pobreza, a enfermidade, a inxustiza... son o reto á responsabilidade e á acción de todas as persoas, e máximo daquelas que nos dicimos cristiás. O Señor identifícase cos famentos, cos oprimidos, cos maltratados e discriminados, o que fai que nos chame a un compromiso activo. Non podemos ser neutrais nunha sociedade de desiguais. Non podemos ser imparciais nun mundo dividido en partes. Temos que tomar partido, temos que comprometernos cos que padecen inxustiza, non cos inxustos (como sucede moitas veces). A fe, polo tanto, comprométenos cos pobres, cos famentos, cos que sofren, cos perseguidos. O pan que compartimos chámanos a traballar para sentar a tod@s na mesa do desenvolvemento. Non bastan as boas palabras e as boas intencións. Que fixemos cando nos atopamos con alguén que precisaba da nosa compaña, do noso tempo, do noso sorriso?, como reaccionamos diante dos problemas e sufrimentos de persoas concretas que atopamos no noso camiño?. Porque pode ocorrer, mesmo ocorre moitas veces, que fagamos por unha banda “obras de caridade” e por outro sigamos explotando e apoiando situacións contrarias á liberdade e á xustiza ou levando un tren de vida indignante para os pobres. Compartir o señorío de Xesús é abrirse ás necesidades dos demais, recoñecelo no pobre e no marxinado, traballar por un mundo solidario, por unha sociedade libre e xusta, aberta ao Reino. A que esperamos?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Abrámonos agora á oración que cada un de nós quere por baixo o amparo e a compaña do Deus de Xesús, e digamos xuntos:
QUE NOS ESFORCEMOS POR RECOÑECERTE NOS IRMÁNS
Señor, que nestes tempos de crise e dificultade, a Igrexa se esforce por saber acoller, axudar e acompañar a quen sofre as consecuencias dunha sociedade que pensou que só no benestar material se podía ser feliz, OREMOS.
QUE NOS ESFORCEMOS POR RECOÑECERTE NOS IRMÁNS
Polas nosas comunidades, para que, facendo do Evanxeo o motor da nosa vida, sexamos xermolos do Reino alí onde esteamos: na política, no mundo do traballo, na cultura, na educación, no compromiso parroquial, OREMOS.
QUE NOS ESFORCEMOS POR RECOÑECERTE NOS IRMÁNS
Por tod@s nós, para que descubramos ao Señor no cotiá, no sinxelo, e non nas grandes manifestacións nin nos grandes templos, senón nas persoas, nos camiñantes, nos que sofren, nos febles, nos enfermos, OREMOS.
QUE NOS ESFORCEMOS POR RECOÑECERTE NOS IRMÁNS
Grazas, Señor, por lembrarnos que a fe non é un pecharse nun mundo feito á nosa medida e despreocupado dos demais. PXNS. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Señor,
queremos buscarte neste mundo insolidario e frío.
Queremos atoparte nos barrios marxinais e nos arrabais.
Queremos verte nos que a nosa sociedade agocha e esquece.
Queremos descubrirte nos que non contan para a cultura dominante.
Queremos acollerte nos que non teñen o básico e o preciso.
Queremos acariñarte nos que pertencen á cruz da historia.
Nos pobres e marxinados de sempre,
nos emigrantes e parados sen abrente,
nos drogadictos e alcohólicos sen presente,
nas mulleres maltratadas,
nos anciáns abandonados,
nos nenos indefensos,
na xente estrelada,
en todos os feridos e abandonados á marxe do camiño.
Neles queremos buscarte, atoparte, verte, descubrirte, acollerte e acariñarte.
CANTOS
ENTRADA: Ti es camiño e verdade
LECTURAS: Veña o teu Reino
OFERTORIO: Por riba das nosas distancias
COMUÑÓN: O amor é o meirande
Comentarios