Domingo 32

DIANTE DO PENSAMENTO DÉBIL E EFÉMERO, CONSTRUAMOS NA ESPERANZA E CONFIEMOS UNS NOS OUTROS

PÓRTICO

As persoas non podemos vivir sen esperar en algo ou en alguén. De algún xeito, sempre andamos a buscar felicidade, seguridade, satisfacción.. unha luz que aínda non posuímos.

E estas esperanzas que marcan a nosa vida diaria poden ser moi distintas e variadas; pero o certo é que cando reducimos o abrente da nosa vida e limitámonos a vivir de “pequenas esperas”, empobrecémonos e as nosas lámpadas van esmorecendo. Chega un día no que as esperanzas se desgastan, o optimismo esgótase e a vida empeza a escurecer. A parábola de Xesús que hoxe proclamaremos, sobre as mozas ás que se lles gasta o aceite das súas lámpadas mentres agardan ao noivo, lémbranos que ser cristián é saber agardar en Deus, esperar nel por riba das dificultades e das adversidades.

Que a celebración que agora comezamos nos axude a abrirnos á realidade do Deus de Xesús, un Deus alegre que prepara un banquete de vodas para recibirnos.

O PERDÓN

• Porque moitas veces cando actuamos, só pensamos en que os demais se fixen en nós, e que loen o bo e o eficazmente que facemos todo, SEÑOR, QUE ASENTEMOS A NOSA VIDA.

• Porque vivimos unha fe desencarnada, pois a pesares de que dicimos coñecer, crer e esperar non damos entendido que sen o aceite do amor a nosa vida esmorece, CRISTO, QUE ASENTEMOS A NOSA VIDA.

• Porque a falta de paz interior lévanos a perder a calma cando as dificultades chegan á nosa porta, SEÑOR, QUE ASENTEMOS A NOSA VIDA.

REMUÍÑO

• Na sociedade da comunicación e da tecnoloxía, parece que ser sabio consiste en acumular títulos e premios, desprezando persoas e vidas que apostaron por ir facendo medrar neles e nos seus contornos respecto, dignidade, esforzo, renuncia... experiencia de moitos anos aprendida na dura universidade da vida. A primeira lectura lémbranolo, non cun pouso de nostalxia desesperanzada, senón como xermolo do que debera ser o noso quefacer ao abrir os ollos cada mañá: agradecer todo aquilo que vai posibilitando que aprendamos do exemplo calado de tantas persoas que non miran nin esperan recoñecemento, senón converter en vida verdadeira a chamada a ser irmáns, e como tal, a camiñar na fraternidade. Pois a verdadeira sabedoría “deixase atopar dos que a procuran”.

• Lémbrasenos así algo que deberamos ter presente na nosa vida: Deus camiña connosco, sae ao noso encontro, faise presente coma compañeiro de camiño. Se esta realidade, tan sinxela pero tan fonda, a tiveramos presente na nosa vida, outro galo nos cantaría. Os nosos desánimos, as nosas canseiras, os nosos sensabores, as nosas tristuras... viviriamolas doutro xeito: desde a seguridade de Deus. Porén, fáltanos fe, esperanza, ilusión e confianza naquel que nos busca e espera de nós unha resposta.

• Porque cando o efémero loite en nós por converterse en principio, debemos saber rexeitalo, buscando o que dá vida e sentido. E isto só o atoparemos naquel que non dubidou en sementar coa súa propia vida alento e consolo para os tristes, e sorriso e esperanza para os desacougados. Será a esperanza do Deus que confesamos e no que pomos a nosa vida –ledicias e tristuras-, a que nos vaia mostrando o abrente acolledor, presente en tantas persoas, máis alá de que saian na televisión ou no cine, o que nos indique que si hai futuro, que si hai plenitude, que isto non é un conto para enganarnos e manternos na ignorancia. Será esta esperanza a que posibilitará que sempre, non só no mes de santos, poidamos berrar con forza e sen medo, CRISTO VIVE!!!!, e o camiño por El aberto é o que nós percorremos, e que xa percorreron os nosos familiares e amigos que chegaron ao final. Con eles e por eles, unímonos hoxe en oración e esperanza. Diante de tanto proxecto falido, diante de tanta utilización e abuso das persoas, nós sabemos que posuímos o gran tesouro que ninguén nos vai quitar, e que nos invita non a gardalo no cofre, senón a comunicalo coa nosa vida: Cristo vive, e chámanos a vivir con El!. Non apaguemos a lámpada.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Pómonos agora en actitude de compartir as nosas preocupacións, e tamén os nosos gozos, para poñelos baixo a compaña do Deus que nos invita a manter acesas as lámpadas, e digamos xuntos:

ILUMÍNANOS COA TÚA LUZ

• Para que a Igrexa saiba ser faro que ilumine a andaina de tantas persoas que camiñan nas escuridades da vida: o desamor, o desarraigo, a explotación, a insolidariedade, o illamento, a exclusión..., OREMOS.

ILUMÍNANOS COA TÚA LUZ

• Polas nosas comunidades, para que no seu interior, non emerxan rivalidades polo xeito de pensar, polo nivel cultural ou económico dos seus membros, senón ao contrario, demos exemplo aos demais de unión, cercanía e respecto, OREMOS

ILUMÍNANOS COA TÚA LUZ

• Por cada un e cada unha dos que estamos hoxe celebrando a fe, para que saibamos beber da fonte da sabedoría dos nosos maiores, aprendendo da súa experiencia e valorando o que nos foron deixando de camiño aberto na dignidade e no comunitario, OREMOS.

ILUMÍNANOS COA TÚA LUZ

Grazas, Señor, por querer ser faro que vai iluminando os nosos pasos. P.X.N.S.Amén.

PARA A REFLEXIÓN

É marabilloso, Señor,

ter os meus brazos perfectos cando hai tantos mutilados

e os meus ollos perfectos cando tantos non teñen luz.

A miña voz canta cando outras mendigan.

É marabilloso, Señor, volver á casa cando tantos non teñen onde ir.

É bo sorrir, amar, soñar, vivir... cando hai tantos que odian, choran e morren sen vivir a vida.

É marabilloso, Señor, ter un Deus para crer, cando tantos non posúen unha crenza.

É marabilloso, sobre todo ter tan pouco que pedir e tanto para agradecer.

(Oración hindú de agradecemento)

CANTOS

• ENTRADA: Camiñando pola vida/A Cristo cantamos

• LECTURAS: Traede para quen escoite

• OFERTORIO: Déixate querer

• COMUÑÓN: Non vou só/Palabras de vida e verdade