Ao final da vida, preguntaranme qué fixen.
Eu abrirei as miñas mans baleiras e o meu corazón cheo de nomes
(P. Casaldáliga)
NON A UN CRISTIANISMO EN CONSERVA
PÓRTICO
Na era dos conservantes e colorantes, cada vez resulta máis difícil atopar unha cociña natural, coma a que se facía antes, a lume lento sobre a lareira e sen ningún tipo de engadido artificial. Isto vén a conto porque demasiadas veces a nosa fe tamén está en conserva, enlatada, encorsetada en compartimentos estanco que abrimos para vodas, bauticeiros, festas do patrón… e que logo volvemos pechar sen ter máis valor nin máis credibilidade na nosa vida cotiá.
Porén, a Palabra que hoxe proclamaremos faranos caer na conta de que tod@s vimos ao mundo coa herdanza de Deus nas nosas mans. Ninguén carece de valores nin de oportunidades. Tod@s temos uns talentos, unha tarefa, unha misión, uns medios…. que non debemos conservar, senón poñer a render. É o tempo de negociar, de producir.
Hoxe, no día da Igrexa diocesana, esta chamada á corresponsabilidade resoa se cadra, con máis forza. Non fagamos oídos xordos.
O PERDÓN
Polas veces nas que só empregamos as nosas cualidades e valores para o noso proveito, pensando que enterrando os nosos talentos seremos felices, SEÑOR, QUE TRABALLEMOS POLA IGUALDADE.
Porque preferimos agocharnos en escusas para non axudar, para non comprometernos coas persoas, CRISTO, QUE TRABALLEMOS POLA IGUALDADE.
Polas veces en que non somos responsables no pequeno, no cotiá, coa familia, no traballo, cos veciños, SEÑOR, QUE TRABALLEMOS POLA IGUALDADE.
REMUÍÑO
Traballamos pola igualdade: Por desgraza son demasiadas as veces nas que se pensa, e nós mesmos tamén pensamos, que as cousas da fe e da relixión son doutro mundo, escudándonos nesta falsa afirmación para non comprometernos no mundo e co mundo, sen facer nada por evitar que moitas persoas sexan utilizadas, pisoteadas ou non respectadas. E é curioso que na meirande parte das veces estas persoas teñan rostro e nome de muller. Porque non nos enganemos: no tema da igualdade entre home e muller, aínda temos moito camiño por andar na nosa sociedade….e non digamos na igrexa; pois elas seguen ocupando, na meirande parte dos casos, un posto secundario. Despois de tantos séculos pasados desde que se escribiu o libro dos Proverbios, son demasiados os estereotipos que seguen presentes na nosa sociedade e na nosa igrexa. Así, o valor que moitas veces se destaca das mulleres é o do anonimato, o da discreción, o da docilidade, o do silencio e abaixamento de cabeza. Fronte disto, o libro da Xénese lémbranos que Deus creou ao home e á muller á súa imaxe e semellanza, iguais en dignidade e complementarios. Non hai primeira e segunda clase, non hai actores e espectadoras… A que esperamos para procurar e traballar para que tod@s teñamos as mesmas oportunidades.
Poñendo os nosos talentos ao servizo do ben común: Porque Deus pon en cada un (e tamén en cada unha) de nós uns talentos, uns dons, unhas capacidades… independentemente de que sexamos homes ou mulleres. Entón, por que moitas veces deixamos que murchen e esmorezan, sen poñelos a render?. O terceiro servo é condenado por no facer nada, por non arriscar o seu talento. O seu grande erro é a omisión, contentándose con conservar o que lle deron. E este conservadurismo, tan en auxe na nosa Igrexa, é o que critica o Señor. Falamos de conservar o depósito da fe, de conservar a graza, de conservar os bos costumes, de conservar a vocación… e así reducimos o cristianismo a un “cristianismo en conserva”. Porén, a parábola que vimos de proclamar é unha chamada a que non podemos escudarnos nunha actitude de preguiza, pasividade ou conservadurismo. Non vale dicir que bastante temos con seguir tirando, que só recibimos un talento. O feito de que non fagamos nada que supoña un cambio de dirección non significa que esteamos sendo fieis a Deus, senón que ao mellor (mellor dito ao pior), oculta rixidez, covardía, inmobilismo, comodidade e falta de fe no Espírito Santo. Renunciar á creatividade e non comprometernos na construción dunha sociedade mellor é traizoar non só a nosa propia dignidade, senón tamén os designios do Señor.
Tod@s podemos, tod@s sabemos; pero… queremos?. Aí está a pregunta que hoxe estamos chamad@s a respostar.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Na nosa vida dásnos mostras do teu amor, deixándonos os teus dons, uns dons que se transforman en valores e cualidades. Pedímosche nesta oración que sempre nos manteñas espertos, por iso dicimos:
QUE NON ENTERREMOS OS TALENTOS QUE NOS DECHES
Para que a Igrexa poña todas as súas forzas en mostrarse coma verdadeira testemuña de Cristo, para que así tódalas persoas sintan a presenza do Señor nas súas vidas, descubrindo a cercanía, a solidariedade e o amor de tódolos cristiáns, OREMOS:
QUE NON ENTERREMOS OS TALENTOS QUE NOS DECHES
Polas nosas comunidades, para que valoren o papel da muller dentro delas, non como algo anecdótico ou como algo que está de moda, senón como unha forza viva, renovadora e integradora, OREMOS:
QUE NON ENTERREMOS OS TALENTOS QUE NOS DECHES
Por todos nós, para que entendamos que só poñendo as nosas forzas e cualidades ao servizo do Reino, seremos quen de ser felices e de facer que as demais persoas sentan esa presenza agarimosa e acolledora de Deus, OREMOS
QUE NON ENTERREMOS OS TALENTOS QUE NOS DECHES
Grazas Señor, porque segues a confiar en nos e día a día dásnos mostras de teu amor. Fai que nos tamén amosemos ese amor a tódalas persoas. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
Se podo
Se podo facer, hoxe, algunha cousa,
se podo realizar algún servizo,
se podo dicir algo ben dito,
dime cómo facelo, Señor.
Se podo arranxar un fallo humano,
se podo dar forzas ao meu próximo,
se podo alegralo co meu canto,
dime cómo facelo, Señor.
Se podo axudar a un desgraciado,
se podo aliviar algunha carga,
se podo irradiar máis alegría,
dime como facelo, Señor
Grenville Kleiser
CANTOS
Entrada: Unha xuntanza de amor
Lecturas: O Señor é o meu Pastor
Ofertorio: Señor Xesús, bendito sexas
Comuñón: O pouco que Deus nos dá
Comentarios