Ser familia desde a pluralidade de vivencias e situacións: saber acoller
Pórtico
Logo da celebración do Nadal, a liturxia sitúa a festa da Sagrada Familia. Pode ser este un bo momento para que tod@s botemos unha ollada a como cada un de nós vai colaborando para que nas nosas familias se poida vivir o sentido cristián: se nos queremos, se nos escoitamos, se somos capaces de crear un clima de respecto e confianza... porque só se somos quen de vivir nas actitudes da familia de Nazaret, poderemos levar con dignidade o nome de cristiáns. O bautismo introdúcenos no camiño, pero é na vida de cada día onde de verdade se vai mostrando que aquela auga que un día recibimos ao presentarnos os nosos pais e padriños á comunidade é auga que nos chama a responder ao mandato de Xesús de saber crear verdadeiros fogares que respondan ao que El foi capaz de vivir no fogar de Nazaret.
Que a celebración de hoxe nos axude a tomar conciencia de que tamén nas nosas familias estamos chamad@s a vivir como amigos e seguidores de Xesús.
Perdón
§ Porque moitas veces non somos nas nosas familias vínculo de unión, SEÑOR, AXÚDANOS A SENTÍRMONOS FAMILIA.
§ Por tódalas veces nas que esquecemos que formar parte dunha familia é tamén esforzarnos para crear nela espírito de colaboración e participación, CRISTO,AXÚDANOS A SENTÍRMONOS FAMILIA.
§ Polas veces nas que non nos temos sentido na nosa comunidade membros da familia cristiá, SEÑOR, AXÚDANOS A SENTÍRMONOS FAMILIA.
Remuíño
A dispoñibilidade de Abrahán, o seu vencer os medos e poñerse en camiño, abriu unha nova xeira para Israel. Unha xeira na que non se van sentir nunca solos: Deus cumpre a súa palabra. É o seu pobo, preocúpase del. A súa Alianza é un camiño cheo de esperanza e proxectos para Israel... e tamén para nós, porque o si que deron nosos pais o día do noso bautismo, incorporounos á familia dos seguidores de Xesús. E esta expresión non pode ser algo baleiro e rutinario, coma se non supuxese nada na vida de cada un de nós. Parémonos a pensar un pouco sobre o que significou para os nosos pais e para nós a súa decisión de entrar a formar parte da familia dos seguidores de Xesús. Non é un introducirnos nun conxunto de prácticas e ritos, senón que é querer vivir no seo da familia de Xesús, convértenos en familia cristiá, é dicir, en persoas marcadas co signo da presenza de Cristo en cada un de nós. E se Cristo está en cada un de nós, nin a violencia, nin as desconfianzas, nin os enganos, nin os ciumes, nin...poden ser actitudes e comportamentos presentes nas nosas relacións. Parémonos a pensar nisto por si tiveramos que darlle un novo horizonte ao xeito no que estamos entendendo e vivindo o ser familias cristiás.
Abrahán, Sara e Isaac souberon poñer a súa confianza en Deus. E non lles foi nada fácil, ao contrario, atopáronse con moitas dificultades; pero souberon vencelas, porque para eles pesaba moito máis a fidelidade a Deus que os atrancos que ían atopando na súa vida. Sabían que estar dispostos a dicir si a Deus non é doado, que supón moitas dificultades, que pode levar moitas veces a ter que ir contracorrente, a quedarse só, a ter que vivir no illamento, pero paga a pena, porque as modas pasan, os utilitarismos rematan na nada, pero a confianza en Deus é pulo para seguir adiante e superar atrancos. É forza na loita diaria de cada día, inda que nos poida parecer a nós, ou lle pareza a outros que non ten sentido ou está pasado de moda. Non caiamos nunha visión fácil, superficial e efémera da familia, aprendamos a confiar en Deus e vivamos a nosa relación coma un espazo de confianza e axuda mutua, disposta a rachar con canto nos impida crecer e dar froitos de alegría sincera e transformadora das nosas relacións entre os membros da familia.
E deste xeito, con normalidade e sen ningún tipo de estridencias nin extravagancias, aprendamos a afrontar a vida de cada día, sabendo que haberá días bos e días non tan bos; que haberá momentos de tensión e momentos de ledicia; que atoparemos situacións nas que pensaremos que somos bechos raros, porque ninguén nos entende, e situacións nas que teremos que ser nós os que abramos mans e corazóns para acoller a outros que chaman nas nosas portas desorientados e buscando calor humano, cercanía de corazón e sinceridade para escoitar. Nestas situacións que saibamos volver os nosos ollos á familia de Nazaret, ela tamén se sentiu estraña e soa en moitas ocasións, pero seguiu confiando naquel que sabían que non os ía deixar solos. E deste xeito crecían en amor, confianza, liberdade e compromiso a favor dos outros, especialmente dos máis necesitados. Que tamén nós, desde o noso ser membros dunha familia, saibamos crecer nela con confianza, sabendo querernos e respectarnos nas diferenzas, colaborando no que uns e outros necesiten e superando a tentación de converter a familia nunha pensión. A familia de Nazaret buscou o entendemento, que tamén nós saibamos facelo así, e nos deixemos de discutir sobre cuestións que nos fan perder o tempo e non responden aos dous valores que temos que ir construíndo nas nosas familias, como tamén se esforzaron en facelo María, Xosé e Xesús: amor e capacidade de comprensión. Non trabuquemos o rumbo!.
Oración da comunidade
Deus invítanos hoxe a ir poñendo esforzo e cariño para ser unha verdadeira familia cristiá. Na pluralidade que as familias mostran, presentemos a nosa oración agradecendo o amor que as fai camiñar cada día, e digamos xunt@s:
QUE A FAMILIA CREZA NA CONFIANZA
ö Pola Igrexa, para que abandone a belixerancia e volvendo os seus ollos a Cristo, saiba acoller e valorar que é no amor como se constrúen as familias, Oremos.
QUE A FAMILIA CREZA NA CONFIANZA.
ö Polas nosas comunidades, para que saibamos vivir e compartir como verdadeira familia a mensaxe de Xesús, esforzándonos en poñer paz onde haxa enfrontamento, e amor onda haxa odio, OREMOS
QUE A FAMILIA CREZA NA CONFIANZA.
ö Polas nosas familias, para que saibamos admitir a súa pluralidade e non caiamos na tentación de impoñer unha única maneira de manifestarse e configurarse, OREMOS
QUE A FAMILIA CREZA NA CONFIANZA.
Grazas,Señor, por abrirnos os ollos e o corazón a descubrir que non son os papeis, senón o amor e cariño duns para cos outros, o que vai facendo que xermolen familias cristián.P.X.N.S.Amén.
Reflexión
Sagrada Familia de Nazaret, comuñón de amor de Xesús, María e Xosé, modelo e ideal de toda familia cristián, a ti confiamos as nosas familias.
Fai de cada familia un santuario no que se acolla e se respecte a vida: unha comunidade de amor aberta á fe e á esperanza, un fogar no que reinen a comprensión, a solidariedade; e no que se viva a ledicia da reconciliación e da paz.
Concédenos que todas as nosas familias teñan unha vivenda digna na que nunca falten o pan suficiente e o necesario para unha vida verdadeiramente humana.
Abre o corazón dos nosos fogares á oración, á acollida da Palabra de Deus e ao testemuño cristián; que cada unha das nosas familias sexa unha auténtica Igrexa doméstica na que se viva e se anuncie o Evanxeo de Xesucristo. Amén
Cantos
Entrada.- Que ledicia
Lecturas.-Escoita ti a palabra de Deus
Ofertorio.- Eiquí están, Señor
Comuñón.- Eu soñei
Comentarios