Non o dubides, El si está ao teu lado
SIGNO:
Seguimos co signo neste tempo de pascua: aspersión da comunidade e a renovación das promesas bautismais
PÓRTICO
Paz e ben. Xesús Resucitado vaise manifestando na horta, no camiño, na casa... Este domingo maniféstase nunha xuntanza de amigos (na comunidade), na noite (que dá medo e tristura), no mar (que é perigoso), no traballo solidario (duro e difícil), na fatiga de cada día (tantas veces aparentemente inútil), no medio da frustración (tanto esforzo para nada)....
Porque o Señor é imprevisible. O mesmo aparece no norte que no sur, na noite que no día, cando amañece e cando atardece, cando se reza e cando se come, cando se descansa e cando se traballa, cando se goza e cando se sofre, na agonía da Madalena, no desencanto dos camiñantes de Emaús, nas bágoas de Pedro, na carraxe de Saulo.... faise presente o Señor.
E o mesmo na nosa vida: sempre camiñamos acompañados por El. O problema está en que ás veces non sabemos descubrir a súa presenza ao noso carón. Pero é El quen nos envía, quen nos dá unha mensaxe, quen nos comunica a forza, quen prepara a mesa cos nosos pobres peixes. Se se sempre o tiveramos presente... a nosa vida sería unha Pascua perpetua. Que esta celebración nos axude a non esquecelo.
PERDÓN
(Aspersión)
- Aínda que ás veces non nos esforzamos por recoñecerte nas cousas pequenas de cada día, e non traballamos para facelas ben, SEÑOR, TI SABES QUE TE QUERO.
- A pesares de que nos cremos mellores que os demais, que non aceptamos que as persoas poidan cambiar, que levamos conta das ofensas que nos fan os irmáns e que non damos oportunidades para o cambio, CRISTO, TI SABES QUE TE QUERO.
- Pese a que moitas veces preferimos unha fe que nos aliena, que non compromete a nosa vida, que nos adormece e que remata ao saír dos templos, SEÑOR, TI SABES QUE TE QUERO.
REMUÍÑO
- A invitación que hoxe nos fai Xesús no evanxeo a botar as redes, mal interpretada, pode levarnos a caer nun proselitismo erróneo que tantas veces unha boa parte da nosa Igrexa utilizou e mesmo utiliza e que tan malos resultados lle deu e lle está dando. Botar as redes para que o Señor as encha significa achegarse, confiad@s en que El camiña connosco, a todas as persoas para ofrecerlle o que somos e o que temos, o noso esforzo e a nosa axuda para ir construíndo entre todos comunidade, Igrexa, Reino… Pero ollo, non desde a imposición ou desde a obediencia cega, senón desde a invitación. Porque temos que desenganarnos: no medio dunha sociedade que se esquece e mesmo ás veces parece querer matar a Deus, a Igrexa, que non o esquezamos, somos tod@s nós, seremos cribles se coas nosas accións, coas nosas palabras, cos nosos xestos… nunha palabra, se, co noso talante estamos dispost@s a ser testemuñas daquel que, o día de Xoves Santo que tan fresco temos na nosa vida, nos invitou a pasar polo mundo sendo servidores de todos.
- Polo tanto non se trata de berrar moito, de dicir palabras fermosas, de laiarse de que outro tempo pasado foi mellor… trátase máis ben de mirar cara adiante co optimismo e coa ledicia de sabérmonos querid@s e agarimad@s por un Deus que é amor e que nos invita a facelo presente no mundo sendo, coa nosa vida, homes e mulleres sementadores de esperanza e de ilusión. Porque, con qué criterio predicamos a Deus e non acompañamos aos nosos irmáns e irmás cando sofren?. A fe, malia que lle pese a demasiados, non é só cuestión de culto, de templo, de sancristía, senón que tamén ten unha dimensión social que en demasiadas ocasións esquecemos, porque compromete a nosa vida a xornada completa. Certamente é importante non faltar á celebración do domingo, orar diante do Santísimo, rezar o rosario… pero non é menos importante non explotar ás viúvas cobrando estipendios inxustos, dar conta dos cartos da comunidade, acompañar a quen sofre a perda dun ser querido, alentar a quen se sente precisado do noso tempo, do noso sorriso, da nosa man.... Iso tamén forma parte da vida de fe. E esas son as redes que se nos invitan a botar hoxe: a rede da proximidade, do diálogo, da escoita, do agarimo, da xustiza, da compaña....
- Así é como daremos razón da nosa esperanza: se temos sempre presente que non podemos disociar a vida e a fe, o que cremos do noso actuar, o que rezamos do que facemos… Non temos a posesión absoluta da verdade, temos que confiar na xente, dar oportunidades… coma fai Xesús hoxe con Pedro. A pesares de telo negado tres veces, hoxe o Señor volve darlle unha nova oportunidade. Que nós tamén, nesta nova oportunidade que se nos abre co tempo pascual, saibamos facer presente ao Resucitado ao noso redor dende as redes evanxélicas.
RENOVACIÓN DAS PROMESAS BAUTISMAIS
(A poder ser, desde a fonte bautismal)
Renovamos agora as promesas que o día do noso bautismo fixeron por nós os nosos pais e padriños. Sentímonos comunidade viva que se reúne para escoitar a palabra, repartir o pan e renovar a súa esperanza. Por iso, pregúntovos:
- Credes no Deus da luz e da auga, que ilumina o noso camiño, limpa canto nos luxa e renova a nosa confianza nel; que é Pai que nos agarima co seu amor, e nos acompaña coa súa presenza?. Si, creo.
- Credes en Xesucristo, o seu Fillo, que, enviado polo Pai, pasou polo mundo facendo o ben, compartindo tristezas e ledicias, que se erixiu na voz dos sen voz, no defensor dos pobres e excluídos, e que desde o amor nos deixou as benaventuranzas como camiño a percorrer por cantos nos chamamos seguidores seus?. Si, creo.
- Credes no Espírito Santo, fonte de vida e presenza viva que vai actuando na nosa vida, enfortecendo as nosas comunidades e invitándonos a non deixarnos levar da desgana e do derrotismo?. Si, creo.
- Credes na Igrexa, comunidade nacida en Pentecostes e que ao longo de dous mil anos, non sen dificultades, e caendo moitas veces na escuridade, ten desenvolvido no medio do mundo a misión recibida de Xesús, que a envía a anunciar a súa Boa Nova, sendo a súa man, o seu corazón e a súa voz?. Si, creo.
- Credes na esperanza da resurrección, que compartimos e actualizamos en cada celebración, facendo presenza viva de Deus entre nós, o Deus que nos invita a ser construtores do Reino, no aquí a agora do noso tempo, e nos abre á plenitude do encontro con El e para sempre, onde compartiremos en totalidade a esperanza que nos leva a vencer a morte?. Si, creo
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Cantas veces, Señor, queremos botar as redes e enchelas sen contar contigo, de aí que as recollamos baleiras. Porque necesitamos da túa axuda, dicímosche:
(Preparamos fotocopias para repartirllas á xente e rezámola tod@s xunt@s)
Señor, Ti sabes que sempre te quixen,
A pesares da miña soberbia e do meu orgullo,
a pesares dos meus medos e infidelidades,
A pesares do cansazo e do abandono de tantos días,
a pesares da miña cachola de pedra,
A pesares de que me custa adiviñarte entre a xente,
a pesares do torpe que son para verte vestido de pobre,
A pesares das miñas dúbidas de fe,
A pesares das bravuconadas dalgúns días,
da apatía e da desgana doutros,
a pesares dos meus pés cansos,
A pesares de que me custa quererme a min mesmo,
a pesares de que non sempre te entendo,
a pesares das liortas nas que me meto,
porque Ti quixéchesme primeiro,
a pesares de ser zote e fráxil.
Comentarios