Ir al contenido principal

3 Pascua 2010

Non o dubides, El si está ao teu lado

SIGNO:
Seguimos co signo neste tempo de pascua: aspersión da comunidade e a renovación das promesas bautismais

PÓRTICO

Paz e ben. Xesús Resucitado vaise manifestando na horta, no camiño, na casa... Este domingo maniféstase nunha xuntanza de amigos (na comunidade), na noite (que dá medo e tristura), no mar (que é perigoso), no traballo solidario (duro e difícil), na fatiga de cada día (tantas veces aparentemente inútil), no medio da frustración (tanto esforzo para nada)....

Porque o Señor é imprevisible. O mesmo aparece no norte que no sur, na noite que no día, cando amañece e cando atardece, cando se reza e cando se come, cando se descansa e cando se traballa, cando se goza e cando se sofre, na agonía da Madalena, no desencanto dos camiñantes de Emaús, nas bágoas de Pedro, na carraxe de Saulo.... faise presente o Señor.

E o mesmo na nosa vida: sempre camiñamos acompañados por El. O problema está en que ás veces non sabemos descubrir a súa presenza ao noso carón. Pero é El quen nos envía, quen nos dá unha mensaxe, quen nos comunica a forza, quen prepara a mesa cos nosos pobres peixes. Se se sempre o tiveramos presente... a nosa vida sería unha Pascua perpetua. Que esta celebración nos axude a non esquecelo.

PERDÓN

(Aspersión)

  • Aínda que ás veces non nos esforzamos por recoñecerte nas cousas pequenas de cada día, e non traballamos para facelas ben, SEÑOR, TI SABES QUE TE QUERO.
  • A pesares de que nos cremos mellores que os demais, que non aceptamos que as persoas poidan cambiar, que levamos conta das ofensas que nos fan os irmáns e que non damos oportunidades para o cambio, CRISTO, TI SABES QUE TE QUERO.
  • Pese a que moitas veces preferimos unha fe que nos aliena, que non compromete a nosa vida, que nos adormece e que remata ao saír dos templos, SEÑOR, TI SABES QUE TE QUERO.

REMUÍÑO

  • A invitación que hoxe nos fai Xesús no evanxeo a botar as redes, mal interpretada, pode levarnos a caer nun proselitismo erróneo que tantas veces unha boa parte da nosa Igrexa utilizou e mesmo utiliza e que tan malos resultados lle deu e lle está dando. Botar as redes para que o Señor as encha significa achegarse, confiad@s en que El camiña connosco, a todas as persoas para ofrecerlle o que somos e o que temos, o noso esforzo e a nosa axuda para ir construíndo entre todos comunidade, Igrexa, Reino… Pero ollo, non desde a imposición ou desde a obediencia cega, senón desde a invitación. Porque temos que desenganarnos: no medio dunha sociedade que se esquece e mesmo ás veces parece querer matar a Deus, a Igrexa, que non o esquezamos, somos tod@s nós, seremos cribles se coas nosas accións, coas nosas palabras, cos nosos xestos… nunha palabra, se, co noso talante estamos dispost@s a ser testemuñas daquel que, o día de Xoves Santo que tan fresco temos na nosa vida, nos invitou a pasar polo mundo sendo servidores de todos.
  • Polo tanto non se trata de berrar moito, de dicir palabras fermosas, de laiarse de que outro tempo pasado foi mellor… trátase máis ben de mirar cara adiante co optimismo e coa ledicia de sabérmonos querid@s e agarimad@s por un Deus que é amor e que nos invita a facelo presente no mundo sendo, coa nosa vida, homes e mulleres sementadores de esperanza e de ilusión. Porque, con qué criterio predicamos a Deus e non acompañamos aos nosos irmáns e irmás cando sofren?. A fe, malia que lle pese a demasiados, non é só cuestión de culto, de templo, de sancristía, senón que tamén ten unha dimensión social que en demasiadas ocasións esquecemos, porque compromete a nosa vida a xornada completa. Certamente é importante non faltar á celebración do domingo, orar diante do Santísimo, rezar o rosario… pero non é menos importante non explotar ás viúvas cobrando estipendios inxustos, dar conta dos cartos da comunidade, acompañar a quen sofre a perda dun ser querido, alentar a quen se sente precisado do noso tempo, do noso sorriso, da nosa man.... Iso tamén forma parte da vida de fe. E esas son as redes que se nos invitan a botar hoxe: a rede da proximidade, do diálogo, da escoita, do agarimo, da xustiza, da compaña....
  • Así é como daremos razón da nosa esperanza: se temos sempre presente que non podemos disociar a vida e a fe, o que cremos do noso actuar, o que rezamos do que facemos… Non temos a posesión absoluta da verdade, temos que confiar na xente, dar oportunidades… coma fai Xesús hoxe con Pedro. A pesares de telo negado tres veces, hoxe o Señor volve darlle unha nova oportunidade. Que nós tamén, nesta nova oportunidade que se nos abre co tempo pascual, saibamos facer presente ao Resucitado ao noso redor dende as redes evanxélicas.

RENOVACIÓN DAS PROMESAS BAUTISMAIS

(A poder ser, desde a fonte bautismal)

Renovamos agora as promesas que o día do noso bautismo fixeron por nós os nosos pais e padriños. Sentímonos comunidade viva que se reúne para escoitar a palabra, repartir o pan e renovar a súa esperanza. Por iso, pregúntovos:

  • Credes no Deus da luz e da auga, que ilumina o noso camiño, limpa canto nos luxa e renova a nosa confianza nel; que é Pai que nos agarima co seu amor, e nos acompaña coa súa presenza?. Si, creo.
  • Credes en Xesucristo, o seu Fillo, que, enviado polo Pai, pasou polo mundo facendo o ben, compartindo tristezas e ledicias, que se erixiu na voz dos sen voz, no defensor dos pobres e excluídos, e que desde o amor nos deixou as benaventuranzas como camiño a percorrer por cantos nos chamamos seguidores seus?. Si, creo.
  • Credes no Espírito Santo, fonte de vida e presenza viva que vai actuando na nosa vida, enfortecendo as nosas comunidades e invitándonos a non deixarnos levar da desgana e do derrotismo?. Si, creo.
  • Credes na Igrexa, comunidade nacida en Pentecostes e que ao longo de dous mil anos, non sen dificultades, e caendo moitas veces na escuridade, ten desenvolvido no medio do mundo a misión recibida de Xesús, que a envía a anunciar a súa Boa Nova, sendo a súa man, o seu corazón e a súa voz?. Si, creo.
  • Credes na esperanza da resurrección, que compartimos e actualizamos en cada celebración, facendo presenza viva de Deus entre nós, o Deus que nos invita a ser construtores do Reino, no aquí a agora do noso tempo, e nos abre á plenitude do encontro con El e para sempre, onde compartiremos en totalidade a esperanza que nos leva a vencer a morte?. Si, creo

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Cantas veces, Señor, queremos botar as redes e enchelas sen contar contigo, de aí que as recollamos baleiras. Porque necesitamos da túa axuda, dicímosche:

SI, QUEREMOS SEGUIRTE

SI, QUEREMOS SEGUIRTE

SI, QUEREMOS SEGUIRTE

SI, QUEREMOS SEGUIRTE

Señor, o tempo da pascua é un tempo no que nos mostras o testemuño daqueles que decidiron e responderon si coa súa vida á túa invitación. Que nós tamén venzamos medos e prexuízos, e saibamos presentar a nosa vida coma testemuño da invitación que nos fas a seguirte. Por Xesucristo o noso Señor. Amén.

CANTOS

PARA A REFLEXIÓN

(Preparamos fotocopias para repartirllas á xente e rezámola tod@s xunt@s)

Señor, Ti sabes que sempre te quixen,

e que sigo queréndote;

Ti sabes que te quero.

A pesares da miña soberbia e do meu orgullo,

a pesares dos meus medos e infidelidades,

Ti sabes que te quero.

A pesares do cansazo e do abandono de tantos días,

a pesares da miña cachola de pedra,

Ti sabes que te quero.

A pesares de que me custa adiviñarte entre a xente,

a pesares do torpe que son para verte vestido de pobre,

Ti sabes que te quero.

A pesares das miñas dúbidas de fe,

da miña esperanza vacilante,

do meu amor posesivo,

Ti sabes que te quero.

A pesares das bravuconadas dalgúns días,

da apatía e da desgana doutros,

a pesares dos meus pés cansos,

das miñas mans sucias,

do meu rostro desencaixado,

Ti sabes que te quero.

A pesares de que me custa quererme a min mesmo,

a pesares de que non sempre te entendo,

a pesares das liortas nas que me meto,

Ti sabes que te quero.

Quérote, Señor,

porque Ti quixéchesme primeiro,

e non renegaches de min,

a pesares de ser zote e fráxil.

Quérote, Señor,

porque sempre confías nas posibilidades que teño de ser,

xunto contigo,

aquí, no meu posto,

servidor fraterno.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel