21 domingo TO A

UNHAS CHAVES PARA ABRIR E INVITAR A ENTRAR, NUNCA PARA BOTAR FÓRA

Pórtico

Houbo un tempo, que lonxe nos parece que quedou!, no que se nos invitaba a abrir portas e ventás para que entrara aire novo e renovador na Igrexa. Hai un tempo, que preto o temos!, en que xa non se nos invita, senón que se nos impón pechar as ventás e as portas por medo a que entre un aire que sexa tan frío que nos enferme. Volvemos ao mesmo, ao que xa pensabamos que hai moitos anos quedara desterrado: o paternalismo, a submisión, o medo á autonomía… o infantilismo da fe. Non perdamos a memoria, non deixemos que outros nos sometan e digan o que temos ou non temos que facer. Deus entréganos as chaves como mostra de que confía en nós, de que nos dá liberdade, de que nos crea responsables e libres para que tomemos decisións, acertadas ou equivocadas; pero sempre propias, sen deixar que ninguén nos domine e manipule. Que as chaves que en Pedro o Señor nos dá a tod@s, non as convertamos nas chaves que algúns queren ter só para si, para botar ou deixar entrar só aos que pensan coma eles. Aquí hai sitio para tod@s, ninguén sobra e tod@s somos necesari@s. Que a celebración de hoxe nos leve a descubrir que somos maiores de idade, que temos criterio, que necesitamos dos demais, pero non para que os demais decidan por nós, senón para contrastar con eles o que logo só nós debemos decidir.

Perdón

Porque estamos coas portas tan pechadas a causa dos nosos medos e inseguridades, que preferimos camiñar nas rutinas, nas falsas seguridades e na escuridade, indo ás apalpadelas, SEÑOR, DÁNOS A CHAVE DA MADUREZ.
Polas veces en que pechamos as portas do noso corazón ao amor manifestado na cercanía, no perdón, no servizo, CRISTO, DÁNOS A CHAVE DA MADUREZ.
Por ter utilizado as chaves que nos deches non para abrir e acoller, senón para botar fóra, condenar e criticar a quen non nos gustaba nin pensaba coma nós, SEÑOR, DÁNOS A CHAVE DA MADUREZ.

REMUÍÑO

Quen di a xente que son eu?. Velaí a pregunta que hoxe nos lanza Xesús no evanxeo que vimos de proclamar e que pide de nós unha resposta. É verdade que non todos temos a mesma imaxe de Xesús, non só polo inesgotable da súa personalidade, senón, sobre todo, porque cadaquén elabora unha imaxe a partir dos nosos propios intereses e preocupacións, condicionada polo medio social ao que pertencemos e marcada pola formación relixiosa que temos recibido. Hoxe é un bo día para que cada un e cada unha de nós nos paremos a pensar un chisquiño na importancia que lle damos a Xesús na nosa vida, se de verdade El é a pedra sobre a que edificamos, construímos e asentamos ou se pola contra non é máis que unha mesa supletoria que só usamos cando precisamos dela.

Porque se El é a rocha, xuntos, non só Pedro, senón con Pedro (cámbiache ben o conto!), iremos edificando a nosa igrexa non sobre o alicerce do medo, a coacción, o autoritarismo e a ansia de dominio e poder, senón escoitando, servindo e facendo comunitariamente o camiño, pois somos na casa de Deus pedras vivas. Solos non iremos moi lonxe, xuntos construiremos igrexa de presente, sempre aberta e sen medo ao futuro. Construír Igrexa non é sinónimo de servilismo nin de obediencia cega (e iso non debemos esquecelo nunca), senón de participación. As pedras, os cimentos non son todos iguais, hainas máis grandes e máis pequenas, con máis ou menos arestas, máis lisas e máis rugosas....pero todas son pedras e necesarias na cimentación. Cómo nos custa entendelo!.

E se o facemos así, estaremos seguindo o camiño que nos marcou Xesús. El entregounos as chaves, a creación enteira, o seu Reino, as súas arelas. Fíxonos caseiros de esperanzas e proxectos para que nos sentiramos libres e responsables.

Entregounos as chaves para:

abrir portas pechadas e corazóns duros e insolidarios
repartir os bens da terra
mostrar todos os tesouros de arcas, baúis e bibliotecas
sacar as cousas boas
dar a coñecer os misterios da ciencia
desenlear conciencias
abrir o que outros pechan (igrexas, fronteiras, fábricas...)

Entregounos as chaves para:

entrar nos cárceres
quitar trabas e soltar cadeas
quitar medos e culpabilidades
non andar agochados
perdoar barbaridades
que ninguén atope as portas do seu camiño pechadas aínda que sexa noite

Entregounos as chaves para:

desatar leis, normas, mandatos e edictos de gobernadores, representantes e falsos deuses
liberar aos que senten que teñen as portas pechadas e a vida feita e planificada
que as persoas insensatas non perdan o tempo laiándose e poidan entrar aínda que sexa tarde
que sempre poidamos ensinarlle as nosas entrañas a quen chega, a tempo ou a deshora
abrir feridas, no corpo, na alma, nas estruturas para así poder curalas
para coidar e amosar a boa nova, os seus tesouros de Pai e de Nai

Entregounos as chaves; pero díxonos que miremos os rostros da xente ata setenta veces sete antes de crernos xuíces, clérigos ou xefes. Oxalá nunca o esquezamos: misericordia quero e non sacrificios.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Como comunidade que quere camiñar abrindo portas e non pechándose con medo diante dun mundo que cambia e no que é necesario facer presente o Evanxeo, dicimos: