Pórtico
Houbo un tempo, que lonxe nos parece que quedou!, no que se nos invitaba a abrir portas e ventás para que entrara aire novo e renovador na Igrexa. Hai un tempo, que preto o temos!, en que xa non se nos invita, senón que se nos impón pechar as ventás e as portas por medo a que entre un aire que sexa tan frío que nos enferme. Volvemos ao mesmo, ao que xa pensabamos que hai moitos anos quedara desterrado: o paternalismo, a submisión, o medo á autonomía… o infantilismo da fe. Non perdamos a memoria, non deixemos que outros nos sometan e digan o que temos ou non temos que facer. Deus entréganos as chaves como mostra de que confía en nós, de que nos dá liberdade, de que nos crea responsables e libres para que tomemos decisións, acertadas ou equivocadas; pero sempre propias, sen deixar que ninguén nos domine e manipule. Que as chaves que en Pedro o Señor nos dá a tod@s, non as convertamos nas chaves que algúns queren ter só para si, para botar ou deixar entrar só aos que pensan coma eles. Aquí hai sitio para tod@s, ninguén sobra e tod@s somos necesari@s. Que a celebración de hoxe nos leve a descubrir que somos maiores de idade, que temos criterio, que necesitamos dos demais, pero non para que os demais decidan por nós, senón para contrastar con eles o que logo só nós debemos decidir.
Perdón
- Porque estamos coas portas tan pechadas a causa dos nosos medos e inseguridades, que preferimos camiñar nas rutinas, nas falsas seguridades e na escuridade, indo ás apalpadelas, SEÑOR, DÁNOS A CHAVE DA MADUREZ.
- Polas veces en que pechamos as portas do noso corazón ao amor manifestado na cercanía, no perdón, no servizo, CRISTO, DÁNOS A CHAVE DA MADUREZ.
- Por ter utilizado as chaves que nos deches non para abrir e acoller, senón para botar fóra, condenar e criticar a quen non nos gustaba nin pensaba coma nós, SEÑOR, DÁNOS A CHAVE DA MADUREZ.
REMUÍÑO
Quen di a xente que son eu?. Velaí a pregunta que hoxe nos lanza Xesús no evanxeo que vimos de proclamar e que pide de nós unha resposta. É verdade que non todos temos a mesma imaxe de Xesús, non só polo inesgotable da súa personalidade, senón, sobre todo, porque cadaquén elabora unha imaxe a partir dos nosos propios intereses e preocupacións, condicionada polo medio social ao que pertencemos e marcada pola formación relixiosa que temos recibido. Hoxe é un bo día para que cada un e cada unha de nós nos paremos a pensar un chisquiño na importancia que lle damos a Xesús na nosa vida, se de verdade El é a pedra sobre a que edificamos, construímos e asentamos ou se pola contra non é máis que unha mesa supletoria que só usamos cando precisamos dela.
Porque se El é a rocha, xuntos, non só Pedro, senón con Pedro (cámbiache ben o conto!), iremos edificando a nosa igrexa non sobre o alicerce do medo, a coacción, o autoritarismo e a ansia de dominio e poder, senón escoitando, servindo e facendo comunitariamente o camiño, pois somos na casa de Deus pedras vivas. Solos non iremos moi lonxe, xuntos construiremos igrexa de presente, sempre aberta e sen medo ao futuro. Construír Igrexa non é sinónimo de servilismo nin de obediencia cega (e iso non debemos esquecelo nunca), senón de participación. As pedras, os cimentos non son todos iguais, hainas máis grandes e máis pequenas, con máis ou menos arestas, máis lisas e máis rugosas....pero todas son pedras e necesarias na cimentación. Cómo nos custa entendelo!.
E se o facemos así, estaremos seguindo o camiño que nos marcou Xesús. El entregounos as chaves, a creación enteira, o seu Reino, as súas arelas. Fíxonos caseiros de esperanzas e proxectos para que nos sentiramos libres e responsables.
Entregounos as chaves para:
- abrir portas pechadas e corazóns duros e insolidarios
- repartir os bens da terra
- mostrar todos os tesouros de arcas, baúis e bibliotecas
- sacar as cousas boas
- dar a coñecer os misterios da ciencia
- desenlear conciencias
- abrir o que outros pechan (igrexas, fronteiras, fábricas...)
Entregounos as chaves para:
- entrar nos cárceres
- quitar trabas e soltar cadeas
- quitar medos e culpabilidades
- non andar agochados
- perdoar barbaridades
- que ninguén atope as portas do seu camiño pechadas aínda que sexa noite
Entregounos as chaves para:
- desatar leis, normas, mandatos e edictos de gobernadores, representantes e falsos deuses
- liberar aos que senten que teñen as portas pechadas e a vida feita e planificada
- que as persoas insensatas non perdan o tempo laiándose e poidan entrar aínda que sexa tarde
- que sempre poidamos ensinarlle as nosas entrañas a quen chega, a tempo ou a deshora
- abrir feridas, no corpo, na alma, nas estruturas para así poder curalas
- para coidar e amosar a boa nova, os seus tesouros de Pai e de Nai
Entregounos as chaves; pero díxonos que miremos os rostros da xente ata setenta veces sete antes de crernos xuíces, clérigos ou xefes. Oxalá nunca o esquezamos: misericordia quero e non sacrificios.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Como comunidade que quere camiñar abrindo portas e non pechándose con medo diante dun mundo que cambia e no que é necesario facer presente o Evanxeo, dicimos:
QUE DEIXEMOS ENTRAR O AIRE NOVO DO TEU REINO NA NOSA VIDA
- Para que os responsables da Igrexa non esquezan nunca que as chaves non son para pechar a ninguén en estruturas do pasado, senón para abrir canto axude a que entre aire novo de renovación evanxélica, Oremos.
QUE DEIXEMOS ENTRAR O AIRE NOVO DO TEU REINO NA NOSA VIDA
- Pola Igrexa, para que entenda que o mandado do Señor de edificar e construír Reino inclúe a todas as persoas de ben e non só a uns cuantos elixidos, OREMOS.
QUE DEIXEMOS ENTRAR O AIRE NOVO DO TEU REINO NA NOSA VIDA
- Polas nosas comunidades, para que tomen conciencia do que significa ser comunidades vivas e así, con entrega e dedicación, sexan quen de transformar relacións rotas, sandar corazóns feridos e unir esforzos cara ao ben de todas as persoas, OREMOS:
QUE DEIXEMOS ENTRAR O AIRE NOVO DO TEU REINO NA NOSA VIDA
- Para que nós non esquezamos que a celebración do domingo non é un rito nin unha obriga, senón un gozoso momento de encontro comunitario, de gratitude e de unión para que coa participación de tod@s, aprendamos a facer da fe unha experiencia de presente e non un laio do pasado, no que Cristo é pan que alimenta e salvación que libera, Oremos.
QUE DEIXEMOS ENTRAR O AIRE NOVO DO TEU REINO NA NOSA VIDA
Que nunca teñamos medo, Señor, a vivir a fe no medio dun mundo en cambio e sempre necesitado de espazos que renoven, alenten e anuncien que Deus é o amor que abre portas para encontrarse, e non imposición que levanta muros para separar. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Xesús, mestre e señor,
canto che queremos!.
Miramos para Ti,
escoitamos as túas palabras,
pensamos nos teus feitos de vida
e a emoción invádenos.
Grazas a ti, en ti,
sentímonos pequenos e insignificantes,
pero fondamente abrazados por Deus
e fortemente empurrados
a abrazar aos máis pequenos e pequenas que nos rodean.
En Ti, Xesús,
no teu vigor e consistencia,
no teu corpo e no teu sangue entregados,
sentímonos defendidos e protexidos
contra calquera que queira pisar a nosa dignidade,
e a dignidade da xente que nos rodea.
Por Ti, Xesús,
pola túa man e pola túa palabra,
polo teu alento de vida,
sentímonos chamados a acompañarte na tarefa simple e marabillosa
de facer de calquera ser humano un irmán ou unha irmá.
Grazas, Xesús,
ti es o noso camiño cara ao misterio de Deus,
cara ao misterio de cada home ou muller.
Axúdasnos a descubrirnos no que máis autenticamente somos:
fillos e fillas de Deus,
coma Ti,
agora e para sempre.
(M. Regal "Xesús, aquel home de aldea")
CANTOS
- ENTRADA: Pedras vivas
- LECTURAS: Deixa entrar o sol
- OFERTORIO: Benaventurados
- COMUÑÓN: Acharte presente na vida
Comentarios